net zat ik in mijn mailbox te bladeren, kom ik op eens een mailtje tegen van mij uit groep acht naar mijn (toen nog) beste vriendin. Ik had een andere school geschreven en het was echt een soort afscheidsmailtje. In de 1e kegen we een soort van ruzie en we groeiden uit elkaar. Mijn nieuwe vriendinnen, die ik maakte in de 2e begrijpen niet altijd dat ik haar niet haat, en dat ik haar soms wel mis want ik heb mijn hele jeugd samen met haar beleefd. Zij is de gene met wie ik voor het eerst logeerde, zij is de gene die me leerde schommelen. Ik was het die haar leerde om een lieveheersbeestje te tekenen. Zulke dingen vergeet je gewoon niet meer. Jeugdsentiment, dat misschien wel, maar ik vind het nog steeds jammer dat we geen vriendinnen meer zijn en over die ouwe tijd kunnen praten, en ik mijn probleem niet tegen mijn vriendinnen kan vertellen.
(Sommigen snappen het misschien wel, maar ik ben bang dat ik ze pijn doe als ik vertel dat ik haar soms mis.)
Travel far enough, you'll meet yourself
