Ik zal beginnen bij het begin. Het begon eerst toen mijn vader nauwlijks opdrachten heeft gekregen voor werk. Hij heeft een éénmansbedrijfje voor badkamers plaatsen enz. Doordat hij nauwelijks werk kreeg, kregen we geen geld. Zelf merkte ik er natuurlijk weinig van, alleen toen we niet naar het buitenland gingen. Daar voelen mijn ouders zich heel erg schuldig over tegenover mij. Niet dat ik het erg vond ofzo, ik begreep het wel.
Maar toen kreeg een vriendin van mijn ouders borstkanker en werd haar borst afgezet. Niet veel later kregen we te horen dat ze aan de chemo moest voor de zekerheid.
Er is ook een oude vrouw en een soort oma voor mij, die ook borstkanker kreeg en ook haar borst werd afgezet. Ook zij moest aan de chemo voor de zekerheid.
Er is nog een oude vrouw die geen kanker heeft, maar wel ziek is. Het ziekenhuis weet niet wat er met haar is en hebben haar opgegeven (dat was 4 maanden geleden) Ze had toen volgens de dokters ongeveer nog maar een half jaar te leven. En vanavond ging het slecht met haar. Heel slecht. Mijn moeder ziet haar als een soort moeder voor haar omdat haar eigen moeder niet echt een moeder voor haar is geweest.
Een paar weken geleden is een goede kennis van mijn vader gestorven midden in de verhuizing en zijn vrouw en kinderen wisten niet of ze daar nog konden blijven wonen. Dat bleek wel zo te zijn en heeft m'n vader de helft van zijn vakantie opgegeven om te helpen bij de verhuizing.
Mijn echte oma(van mijn vaders kant) is nu ook bezig in een verhuizing en daar zijn mijn ouders de rest van de vakantie bezig. Maar mijn vader kan niet goed met zijn broers en zuster omgaan en dat was dus de hele tijd ruzie.
En mijn moeder trok dit ff niet meer en barstte in huilen uit toen ze hoorde dat het slecht ging met die ene oude vrouw. Ik had mijn moeder nog nooit zien huilen in mijn hele leven niet en stond versteend toe te kijken hoe ze naar de badkamer vluchtte en mijn vader volgde haar. Twee uur later gingen hun naar hun slaapkamer en weer twee uur later kwam mijn moeder de slaapkamer uit en vertelde mij huilend hoeveel ze wel niet van me hield. Dat het haar speet dat ze wel eens dingen op mij afreageert, maar dat kan me dus echt niet boeien. Toen moest ik ook huilen en nu ik dit hoer schrijf moet ik weer huilen.
Ik weet gewoon niet hoe ik mijn moeder kan opvrolijken. Ik kan geen superheldin zijn en alles weer maken zoals het vroeger was. Ik voel me echt zo schuldig tegenover mijn ouders dat hun zich schuldig tegenover mij voelen.
En bedankt als je dit gelezen hebt. Het lucht heel erg op.
Maar toen kreeg een vriendin van mijn ouders borstkanker en werd haar borst afgezet. Niet veel later kregen we te horen dat ze aan de chemo moest voor de zekerheid.
Er is ook een oude vrouw en een soort oma voor mij, die ook borstkanker kreeg en ook haar borst werd afgezet. Ook zij moest aan de chemo voor de zekerheid.
Er is nog een oude vrouw die geen kanker heeft, maar wel ziek is. Het ziekenhuis weet niet wat er met haar is en hebben haar opgegeven (dat was 4 maanden geleden) Ze had toen volgens de dokters ongeveer nog maar een half jaar te leven. En vanavond ging het slecht met haar. Heel slecht. Mijn moeder ziet haar als een soort moeder voor haar omdat haar eigen moeder niet echt een moeder voor haar is geweest.
Een paar weken geleden is een goede kennis van mijn vader gestorven midden in de verhuizing en zijn vrouw en kinderen wisten niet of ze daar nog konden blijven wonen. Dat bleek wel zo te zijn en heeft m'n vader de helft van zijn vakantie opgegeven om te helpen bij de verhuizing.
Mijn echte oma(van mijn vaders kant) is nu ook bezig in een verhuizing en daar zijn mijn ouders de rest van de vakantie bezig. Maar mijn vader kan niet goed met zijn broers en zuster omgaan en dat was dus de hele tijd ruzie.
En mijn moeder trok dit ff niet meer en barstte in huilen uit toen ze hoorde dat het slecht ging met die ene oude vrouw. Ik had mijn moeder nog nooit zien huilen in mijn hele leven niet en stond versteend toe te kijken hoe ze naar de badkamer vluchtte en mijn vader volgde haar. Twee uur later gingen hun naar hun slaapkamer en weer twee uur later kwam mijn moeder de slaapkamer uit en vertelde mij huilend hoeveel ze wel niet van me hield. Dat het haar speet dat ze wel eens dingen op mij afreageert, maar dat kan me dus echt niet boeien. Toen moest ik ook huilen en nu ik dit hoer schrijf moet ik weer huilen.
Ik weet gewoon niet hoe ik mijn moeder kan opvrolijken. Ik kan geen superheldin zijn en alles weer maken zoals het vroeger was. Ik voel me echt zo schuldig tegenover mijn ouders dat hun zich schuldig tegenover mij voelen.
En bedankt als je dit gelezen hebt. Het lucht heel erg op.
Everyone has his or her beauty but not everyone see it
