• Indigo Lefèvre
    Ryan's French Cuisine      —       Twentyseven      —       NOS4A2      —       Ryan & Adeline      —       Outfit


          De vinger onder haar kin laat weinig ruimte over om ergens anders te kijken dan naar het frustrerend knappe gezicht van Ryan, de blik in zijn ogen onpeilbaar en de woorden welke hij haar hierbij toewerpt enkel bijstaand aan het vuur in haar eigen bruine kijkers. Natuurlijk had ze op dat moment niets te klagen — zijn verdomde gif iets waaraan ze zichzelf compleet verliest en waartegen ze, zo blijkt, absoluut geen weerstand kan bieden. Haar eigen gesiste woorden brengen slechts wat milde irritatie teweeg, daar waar ze had gehoopt op de woede van eenieder.
          "Ben je klaar met je klaagzang? Volgens mij is het wel genoeg zo."
    En de enige woede die er is, is haar eigen — witheet en nietig verklaard door de wezens in haar aanwezigheid. Gelijk hebben ze, uiteraard, want waarom zou een kat zich bekommeren om een muis.
          "Het is inderdaad wel genoeg zo, je hebt je punt gemaakt, nu leer er maar mee dealen." Klinkt het vanaf de vrouw die op enige afstand van haar plaats heeft genomen op de bank, de blik van de kortharige brunette hiermee opeisend. Ze zegt niets, laat haar ogen de boodschap overbrengen ondanks dat ze niet gelooft dat het Ade veel zal kunnen deren. Indi haar afleiding is groot genoeg om het door Ryan aangereikte drankje blindelings over te nemen en eens ze het vast heeft neemt ze het tot zich zonder te kijken wat het is, trachtend de ontstane droogte in haar keel te verhelpen. Wanneer ze haar ogen weer opent — haar grimas vanwege de sterke alcohol nog niet geheel weggetrokken — vind ze wederom het grijnzende gezicht van de man naast haar.
          "Je kunt Adeline ook nog altijd haar muntje teruggeven. Dat scheelt jullie beide drama."
    Haar lippen vormen zich al tot iets gespeeld zoets nog voor ze daar zelf bewust aansturing toe geeft, het vervaarlijk oplichten van haar ogen niets waarover ze zelf controle lijkt te hebben en makkelijker te bewerkstelligen door de alcohol welke zijn grip op haar nog niet is verloren. Indi haar vingers beroeren kort die van Ryan bij het aanpakken van het volgende shotje en ze kiept het gedachteloos achterover, meer dan gereed om zichzelf in de warmte van aangeschotenheid onder te dompelen. Dat Ade klaarblijkelijk voor Adeline staat is nieuw voor haar.
          "Het uur is anders bijna voorbij, Ríoghán," waarschuwt de vrouwelijke vampier, waarop Indi haar ogen om geheel nieuwe redenen verwijden, want — Ríoghán? Ze lacht, kort en onbeheerst alvorens het af te kappen, duidelijk aangestuurd door de alcohol in haar lichaam. Het is niet eens een zozeer rare naam, eerder compleet misplaatst binnen dit tijdperk en uiteraard is dat het moment dat haar lachen compleet vergaat want hij is niet van dit tijdperk en ze doet er goed aan dat te onthouden. De daadwerkelijke betekenis van Adeline haar woorden ontglipt haar gemakkelijk.
          "Wat is het leven zonder drama, no," speelt ze hen toe bij wijze van antwoord, geen aanstalten makend om het muntje tevoorschijn te toveren uit haar bh — halsstarrig vasthoudend aan de enige troef die ze op het moment lijkt te hebben. Niet dat ze er veel mee opschiet.
          "Kunnen we ons nou proberen te vermaken, of is dat te moeilijk?" vraagt Ryan enigszins vermoeid en Indi buigt zich voorover, laat haar vingers een willekeurig shotglaasje omvatten en tikt ook deze achterover, het smakken van haar lippen iets wat diens plakkerigheid aan haar kenbaar maakt.
          "Je vis ma meilleure vie," neuriet ze wanneer ze zich weer heeft gerecht, de contouren van haar visie langzaamaan vervagend tot iets minder scherps. Naast haar helpt ook Ade zich aan een nieuwe versnapering, diens lange vingers elegant rond het glas.
          "Laten we alsjeblieft gaan voor wat vermaak, anders voel ik me straks nog genoodzaakt een van de andere ruimtes hier op te gaan zoeken." En de Française heeft geen idee of die woorden voor haar zijn bedoeld maar is desalniettemin geïntrigeerd.
          "Welke ruimten? Wat is hier nog meer te doen?" Naarmate haar gedachten minder helder worden verliest ze ook haar concentratie op haar spraak — het Franse accent sterk aanwezig. Ze verlegt haar focus op Adeline en staart haar met onscherpe ogen aan, tracht het te verdringen en weer te verhelderen. "Waar wil je naartoe?"

    *Ik leef mijn beste leven



    tekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttek

    [ bericht aangepast op 4 juli 2020 - 1:08 ]


    Marrow deep, soul deep, essence deep

    Zeker wel één van de beste verhalen die ik lees. _O_


    Tom and Georg could write a bad romance.