Oké, kan een lang verhaal worden.
Waarschijnlijk zullen hier al wel een aantal mensen weten dat mijn vader is overleden, zo'n vijf jaar geleden. Ik heb het al jaren volgehouden dat alles goed gaat en dat ik het verwerkt heb. Nou, mooi niet dus. Vandaag keek ik een euthanasie-programma. Niet dat mijn vader euthanasie heeft gehad maar oké. Het zette me behoorlijk aan het denken. Ik zag weer allemaal mensen die in ziekenhuizen lagen, kaal van de chemokuren. Ik werd er best wel een beetje stil van en dacht weer terug aan hoe mijn vader toen der tijd in het ziekenhuis lag. Ik was weer opnieuw gebroken en bleef maar flash backs krijgen. Ik zit er over na te denken om terug naar het oude ziekenhuis te gaan en daar om documenten te vragen -wat ze niet zomaar mogen geven, maar het proberen is het wel waard- en te vragen wat er nou précies is gebeurd en hoe en wat. Ik wil ook nog terug naar zijn oude kamer waar hij heeft gelegen. Ik zit nog met best veel vragen -die waarschijnlijk alleen mijn vader kan beantwoorden maar daar heb ik nu niks aan- en ik wil toch echt dat die eens beantwoord worden. Ik denk ook dat ik daar mee meer rust zal krijgen en het verleden los kan laten.
Maar ergens ben ik toch bang, dat áls ik daar ben geweest en antwoord op mijn vragen heb gekregen dat ik nóg verder wegzak..
Wat zouden jullie doen?
your eyes are like stars in the night.