Het is allemaal voorbij. Mijn vader zit in Zuidlaren, om te revalideren, zoals de meesten hier wel weten. Vandaag belde hij me, net na mijn stage: 'Doe maar alsof ik ben overleden, je hebt geen vader meer. In de weekenden kom ik niet meer thuis. Het spijt me, ik kan dit niet. Je zult me later begrijpen. Veel succes meid, je zult het nodig hebben.'
Alles waar we de afgelopen acht maanden voor hebben gestreden, is er niet meer. Acht maanden lang heeft mijn vader me moed en hoop lopen inpraten. Hoop dat hij thuis komt, moed om door te zetten tot de dag dat we beiden thuis konden wonen. Die hoop en moed kan ik door de plee spoelen.
Hij zei ook dat ik maar bij mijn vriendje moet gaan wonen. Alsof die op mij zit te wachten.. Ik kan nergens heen, dus ik zal wel bij mijn opa en oma moeten blijven. Het probleem is dat ze een hekel aan mijn vriendje hebben en daar kan ik niet tegen. Ook heb ik echt enorm veel ruzie met ze. Dan ga ik roken/blowen/alcohol drinken, om mijn problemen te vergeten.
Pfff, ik moest echt even mijn hart luchten. Wat zouden jullie doen..?
'I would rather fight with you, than make love to anyone else.'