Ik wist neit goed waar ik dit neer moest zetten, aangezien het met school, lifestyle en een beetje met relatie te maken heeft.
Vandaag waren de voorondes voor de mission olympic, veldloop. Dat betekende dus voor mij 2.8 km hardlopen door het bos. Nou dat is niet heel moeilijk voor mij, dat kan ik best. Maar laat ik nou net heel slecht bezig zijn met mijn gezondheid.
Ik eet de laatste tijd vrij weinig, of het zijn vreetbuien en dan eet ik daarna niks meer. En als ik wat eet dan zijn het van die hele droge crackers die alleen vullen maar niet vet bevatten, 's avonds eet ik wel altijd mee, want dat valt op, maar ik eet wel minimaal.
Zo ook dus vandaag, ik leefde al heel de dag op 2 pakjes van die cracker-toostjes toen ik om 12 uur moest starten. Ik heb alles gegeven wat ik kon, op het laatst begon alles te draaien, ik ging steeds langzamer en dacht dat ik neer zou vallen. Maar ik had aan mijn team leden beloofd dat ik het uit zou lopen, anders maakte we namelijk geen kans om door te gaan naar de mission olympic.
Toen ik bij de finish kwam, zakte ik ineen, alles draaide ik zag sterretjes en ik viel flauw, gelukkig was dat niet lang en kwam ik na 30 seconden al weer bij. Maar mijn gym docent heeft alles gezien en kwam me ook meteen helpen. Ze dacht eerst dat het kwam door mijn ademhaling, dus wij naar de EHBO. Maar die mensen daar zijn niet dom en vertelde haar meteen dat ik gewoon niet genoeg gegeten had. Toen ik terug mocht naar de groep hielp ze me met lopen. Ze begon te praten en ineens uit het niets zegt ze "Anouk je bent een heel sportief meisje, jij weet dat je voldoende moet eten voor een activiteit. Ik snap niet dat dit is gebeurd." Ik heb als smoesje gezegt dat ik te laat was en geen tijd had om brood mee te nemen. Ze bleef vragen of ik het niet expres deed, maar uiteindelijk stopte ze.
Ik ben de laatste tijd gewoon heel erg onzeker over mijn lichaam. Ik kom steeds meer aan en als ik dan op school rond kijk hoe de meeste eruit zien. Ik hoorde daar eerst ook bij! Maar nu niet meer, ik begin een buikje te krijgen. Ik vind het zo erg!
Maar de reden dat ik dus de lul/pieneut/sjaak ben is omdat mijn docent kent mijn vader heeeel goed. Ik ben bang dat ze naar huis belt omdat ze het niet vertrouwd. En dan ben ik dus dood
Bedankt voor het lezen van mijn drama verhaal.
-