Een hele goede vriendin van mij heeft een eetstoornis. Anorexia dus. Het is nog niet heel erg, maar ik maak me heel erg zorgen. Ze zou zestig moeten wegen, maar ze weegt nog maar vijftig. Op school wilt ze niets eten, maar ze moet het van onze mentrix. Twee broodjes, de korstjes gooit ze weg. Als ontbijt neemt ze vaak crackers en het avondeten eet ze niet op.
Ze heeft zelf door dat ze slecht bezig is, maar het afvallen is als een verslaving voor haar. En het voelt gewoon zo ontzettend klote dat ik niets voor aan kan doen. Eigenlijk, ik voel me ook een beetje schuldig. Ik had al lang door dat het niet goed ging, maar ik durfde niets te zeggen. Ik was bang dat ze kwaad op me werd en dat we ruzie zouden krijgen.
Bedankt als jullie dit verhaal wilden lezen, ik moest het gewoon even kwijt.
Je bent zowel de weg als degene die hem bewandelt.
) Sorry voor dat grapje:X
