Mijn moeder ging mij aan tafel vandaag een hele preek geven dat ze het triest vond dat ik iets met mijn vriendje heb en dat ik wel beter kan krijgen. Dat wil ik niet. En dat zei ze dus alleen maar omdat hij en ik bijna nooit afspreken. Of ik ben laat uit. Of hij is laat uit. Of ik ben weg. Of hij is weg. Of hij heeft problemen en kan niet. Of ik heb afspraken met therapeuten en weetikhetallemaal. Of omdat hij niet mag.
Maar dat deed me best wle pijn toen ze dat zei. En toen zat ik bijna te janken en tone ging ze nadat ze me aankeek rustig verder met vertellen wat ze ervan vond.
En dat wou ik even kwijt.
Stop holding me under and let me breathe.
