lijkt je dat niet geweldig? als je dat kan, ik schrijf zo vaak stories en dan bedenk ik me maar wat. Maar ik was net Who knew van pink aan het luisteren en die melodie gaf me inspiratie, en toen zat ik na te denken over later en toen kwam alles er ineens uit en ben ik der over gaans chrijven, over hoe ik mijn toekomst zou willen, en misschien zal het neit zo lopen, maar dat zou me echt geweldig lijken,
hier is het begin stukje:
Gelach galmde door de gangen. Mijn gelach, het gelach van Mai en het gelach van Kumiko. Het egode door de hallen, echt iets voor mij om opte merken. Deze dag was geweldig gelopen. Kumiko is vandaag 18 jaar geworden, wij hebben dit met zijn drieën gevierd, morgen viert ze het wel met haar famillie. Maar haar vrienden gingen op de eerste plek, die schat. Kumiko is een jaar jonger dan wij, maar dat verschil merk je niet, als je er aan herinnert wordt weet je eht weer, maar anders zou je eht bijna vergeten. Maar maakt leeftijd echt uit? Ik denk dat leeftijd maar iets is, wat stomzinnig verzonnen is door iemand die niets te doen had in zijn leeftijd. Je kan jezelf elke leeftijd geven die je wilt, je akn er gemakkelijk over liegen. En je leeftijd wordt ook niet altijd meteen goed geraden, leeftijd is niets. Maar verjaardagen zijn leuk. Het geeft je een reden om iets te vieren. En dingen vieren is leuk, het is een hobbie van me. Het positieve van alles zien, ondaks dat je soms eens een dipje hebt. Je leven is eigenlijk een groot feest als je dat zelf wil, tenminste dat denk ik. Je hebt zelf de kracht om je prettig te voelen, als je zielig in een hoekje gaat zitten na een onvoldoende, of na een blunder dan kom je er veel minder snel overheen dan dat je er om lacht of gewoon plezier gaat maken, bij heftigere dingen is het soms goed erover te praten maar depresief op bed liggen en huilen tot dat je tranen opzijn is niets voor mij. Zo snel ben ik niet te breken. Maar er is dan ook weinig om over te huilen in mijn leven. Ik ben hartstikke gelukkig met mijn leven en emt hoe het gaat. 'En toen, toen kwam hij dus op me af lopen en zei dat ik op zijn zusje leek' , schatterde Mai. Ik grinnikte, ik zag eht al voor me, ze had altijd wel een aanbidder en ze werdt op de grappigste er raarste manieren gecomplimenteerd en mee uit gevraagd. 'En, wat heb je gezegt?', vroeg ik nieuwsgierig. 'Ik vroeg gewoon wat zijn zusje er mee te maken had, en toen zei hij dat hij me aan haar wilde voor stellen. Ik bedoel, ik had die gast nog nooit gezien, dat was zo'n slap excus' , lachte Mai verder. Kumiko had een brede grijns op haar gezicht. 'Zeg de avond is nog jong, het is pas tien uur, zullen we nog even naar mijn huis gaan? Blijf anders slapen, mag vast wel', vroeg Kumiko. Ik glimlachte en stemde in. 'Ja is goed, ik heb nog veel meer verhalen' , stemde ook Mai in. 'Maar is het goed als ik dan even een pyjama op ga halen?', vroeg ik aan Kumiko. Ze knikte van wel en hun sloegen een straat in, waar ik recht door moest. 'Tot zo', riep ik ze na. Met een grote glimlach op mijn gezicht liep ik door de straten. Ik hoorde het geklak van mijn schoenen op de vloer. Ik had een prachtige kimono aan die ik van de week had gekocht speciaal voor deze avond. Ik neuriede een liedje terwijl ik rustig luisterde naar de stilte van de nacht. Nog een straat verwijdert van mijn huis, ik hoorde krekels heel zachtjes op de achtergrond. Ik draaide mijn hoofd in de richting van de maan en keek naar de shitterende steren voor me. Wauw, wat was de nacht mooi. Even stopte ik mijn liedje. Ik glimlachte bij de gedachte aan vanavond, wat had ik toch een geluk, om zulke geweldige vriendinnen om me heen te hebben, om hier op mijn negentiende in Japan te zijn, waar ik zo veel jaar over gedroomd heb. Het verbaasd me nog dat Kumiko zo plotseling naar Japan was verhuisd twee jaar geleden, ik was toen zeventien en wilde graag al op mijn zelf wonen. Natuurlijk begrijp je dat mijn ouders niet meteen instemde, maar ze bestefte wel dat ze me ooit meosten laten gaan en dat ik anders volgend jaar wel zou gaan, dus ik mocht mee op de voor waarde dat ik niet te ver weg bij Kumiko uit de buurt ging wonen tot iniedergeval mijn 18de. Ik was super blij en ik had al een paar jaar japans gestudeert dus moeite met de taal en cultuur had ik ook niet. En al snel genoeg voelde ik me hier helemaal thuis, alleen Kumiko had het heir wat moeilijker mee. Ze was nooit echt van plan om in Japan te gaan wonen, ondanks dat ze wel veel Anime's heeft gekeken. Maar ze wende hier best snel, misschien ook omdat ik erbij was, ze kent me al en ze heofde niet alleen te verhuizen. Ik was bij haar.
Ik wende mijn blik af van de maan en liep de hoek om, waardoor ik bijna tegen iemand opbotste, net optijd ontweek ik hem. 'Gomenasai', hoorde ik hem zeggen. Geschrokken keek ik om, ik zag de jongen ook geschrokken om kijken, ik keek verbaasd in zijn donker bruine ogen. Zijn bruine haar dat slap over zijn gezicht viel maakte hem ergens wel aantrekkelijk. 'Het spijt me, het spijt me echt. Sorry ik keek niet uit waar ik liep, ik was in gedachte. het spijt me' , stotterde ik. Hij ging recht staan en glimlachte naar me. Wauw, hij had een schattige glimlach. 'nee het geeft niet, ik lette ook niet op.', zei hij. Ik knikte, niet wetendt wat verder nog te zeggen. 'Euhm ja, misschien zie ik je ooit nog' Zei ik zo vriendelijk mogelijk terwijl ik door liep opweg naar huis. Ik had mijn wangen rood voelen kleuren, maar met geluk had hij het niet gezien omdat het donker was.
oke dit is pas het begin,
maar wat vinden jullie, zal ik hem online zetten?
Oke, ik heb hem online gezet:
klik
Als je deel een leest, sla hem neit over er komt nog een stukje achter wat hier nog niet boven staat! Anders mis je namenlijk een stukje
[ bericht aangepast op 13 dec 2009 - 11:10 ]
