Ik heb heel vaak het gevoel dat ik helemaal alleen en verlaten ben. Op school lachen ze ergens om, waar ik niet om kan lachen. En als ik ergens om lach, lachen ze niet mee. Ik heb andere intresses dan iedereen op school. Ik haat gym, hun niet.
Soms lijkt het alsof ik een heel vreemd persoon ben. Of zijn hun nou vreemde personen? Ik voel me soms zo alleen, dat ik midden in een les op school moet huilen. Maar dan hou ik me nog in. Maar thuis, stromen er tranen over mijn wangen, omdat ik het gevoel heb dat ik anders ben. Het is niet omdat ik vriendloos ben ofzo, maar mijn vrienden zijn gewoon heel anders dan ik.
Heeft iemand daar ook wel eens last van? Of kan iemand mij raad geven over dit soort dingen?
If the compass breaks then follow your heart and I hope it leads you right back into my arms.