``Veel geluk!`` Stemmen riepen onze kant op, terwijl wij met zijn vieren door de koude, grijze gang liepen. Ze klonken als spiegels, die ergens voorbij mijn herinneringen gebroken werden. Mijn oren werden tegen elkaar aan gedrukt, en lieten de pijn naar beneden zakken in de leegte van mijn hart. Maar daardoor werd het niet opgevuld... Voor mijn ogen brak de spiegel, maar de scherven vielen ergens neer waar ik ze niet kon zien. Onzichtbaar. Of een herinnering die door de vormloze handen die de spiegel hadden gebroken, uit mijn hoofd was getrokken. De gang die naar het podium leidde was niet lang te noemen. Hij was tussen kort en lang in, maar elke stap die mij dichterbij het einde ervan bracht, voelde aan alsof ik één lichtjaar achteruit liep. Alsof ik in een tijd vast zat die tussen gisterenen en morgen in zat, maar waar toch geen vandaag bestond. Hij ging aan mij voorbij als een te snelle bloeddruk, die dacht dat zijn tempo te langzaam was. Onduidelijk, en toch zo goed te voelen. Uit de donkere zaal waar wij ons optreden zometeen zouden gaan geven, kwam een steeds harder gegil van onze vele, trouwe fans. Ze schreeuwden alsof ze hun stem kwijt wilden, maar het hun toch geen enkele tel pijn deed om hem te gebruiken. Omdat ze genoten van het gegil. Ze genoten van geluid. Het gevoel van verlangen en jalozie te gelijk, overspoelde me met een hevige schok die mijn energie afnamen. Als tegenovergestelde bliksem. Maar ik wist dat ik moest blijven ademen. Lucht opnemen in mijn longen, en het via mijn longen weer uitlaten. Automatisch bleef ik dat ritme volgen, ook al voelde elke ademhaling aan alsof ik ijs inademde. Elke dag, werd ik kouder vanbinnen. En alle warmte die ik kon vinden, was het vuur waar ik me nog enkel aan kon branden. Muziek. Wanneer we allemaal in de zaal stonden, ging ik achter het trappetje staan dat mij exact naar mijn eigen plek moest brengen. Hoewel er in mijn gedachten altijd iemand anders stond... Gustav klom in zijn `liftje`, en werd langzaam ermee naar zijn drumstel gebracht. Hij was al enthousiast met zijn drumstokken aan het rommelen op zijn spijkerbroek. Moest ik ooit niet altijd lachen wanneer ik dit zag? Ik zag hoe Georg samen met mijn geliefde tweelingbroer de hoge trap op rende, waar er bovenaan twee mensen met hun bass- en gitaar klaar stonden. Toen zij ook het podium op kwamen, begon het gegil dat wij vroeger altijd `de ware introductie` noemden. Hoe lang geleden moest dat wel niet geweest zijn? Ik voelde me slap vanbinnen toen ik me bedacht, dat er slechts anderhalf jaar tussen die momenten en nu in zaten. Anderhalf jaar. Nee, zo lang had ik niet meer om hier overna te denken. Nadat de laatste spiegel was gebroken, sprong ik het podium op. Ik beelde me in dat mijn benen door de muziek werden geleid. In plaats van de touwtjes die de Showbizz aan mijn lichaam had vastgemaakt. Ik was een levende marionet. Een automatisch schepsel, dat geld voor hun verdiende. De fans keken mij allemaal bewonderend, gillend, en sommigen zelfs huilend aan. Waarom mocht ik niet huilen op zulke momenten? Waar moest mij en iedereen die ik wel en niet lief had bedriegen, en de blijdschap uit een schaduw proberen te toveren? Ooit zou die schaduw mij ook grijpen. Wurgen, en alleen achterlaten. Maar voor nu moest ik alleen zingen. Zingen, en proberen alles behalve mijn tranen los te laten. Ik bracht de microfoon naar mijn mond, en liet mijn stem zijn gang gaan. ``Automatic, automatic, automatic ... You're automatic,
and your heart is like an engine. I die with every beat. You're automatic, and your voice is electric. Why do I still believe? It’s automatic. Every word in your letter. A lie that makes me bleed. It’s automatic when you say things get better. But they never. There's no real love in you. There's no real love in you. There's no real love in you. Why do I keep loving you?``
~ Voor Bill Kaulitz.
God bless you. <3
Heaven is where love is. Love is where your heart lies. <3