Onder de rode haren, de make-up en de vele lagen kleren ging altijd al iemand anders verscholen.
Een tweede-ik, zoals het ook wel genoemt werd, maar nooit bewezen.
Veel pijn, weinig tranen. Zo ging het altijd.
Wapens maar geen woorden, geen gevoel, geen emotie.
Een leeg omhulsel waarvan niet bekend is waarom het er is.
Een omhulsel dat een plaats invult, maar welke plaats?
Jaar na jaar na jaar, en nog steeds geen tranen. Huilen doet pijn en pijn zou nog meer tranen veroorzaken.
Use my pencils and paint it red.
You move me ......... Kurt