We hebben eerst een half uur aan een vuile tafel gezeten. Er liepen twee jobstudentjes rond, een knappe jongen 
en een fake blondje. Kwam dat blondje na een hele tijd eindelijk vragen wat we wilden drinken, zeiden we het. En toen dacht ze even na, nam ze haar elektronisch bestellingsopnameding tevoorschijn en vroeg ze of we het konden herhalen, want ze was het al vergeten. Haha, dommer kon niet. :') Na nog een half uur, kwam ons drinken er eindelijk aan, nadat ze al vijf keer waren langsgekomen met de verkeerde bestelling. We krijgen dus ons drinken, vragen om de menukaart en die ging ze dan zogezegd halen. Dus toen ze uit het zicht was, ik tegen mijn moeder zeggen: 'Er is een reden hoor, waarom ze der haal blond heeft geverfd.' Dus mijn moeder: 'Ooh, was ze niet slim genoeg voor een brunette?' Begint dat tafeltje naast ons echt heul hard te lachen, want like, ze was echt heeeel dom. :') Maar toen kwam er een wesp in mijn moeder’s drinken zwemmen. Lekker op haar ruggetje, half aan het verdrinken. Dus wij helemaal ‘IEEEEUW’, neemt mijn moeder een lepel om de wesp eruit te halen, dus ze haalt die eruit, die wesp ligt op de lepel. En ineens ‘zoeeeeemm’, vloog die wesp heeel droog naar boven om naar het volgende tafeltje te gaan. :’D Maar wij dachten dus dat ie verdronken was, echt heel droog. :’)
Die menukaart kwam dus niet, dus wij maar wat rondkijken. Echt gratis entertainment hoor, die jobstudentjes. Elke keer als ze met eten af kwamen, moesten ze een half uur zoeken naar welke tafel het moest, en dan zaten ze vaak nog niet juist. Dus wij maar lachen. Ondertussen zaten we er al een uur, komt de menukaart eindelijk. Wij bestellen, terwijl die vuile glazen van de mensen voor ons er nog stééds stonden. Toen dat kindje de bestelling ging doorgeven, wij al grappen hoe lang het die keer ging duren vooraleer we wat gingen krijgen. Maar echt, iedereen die er was had wel wat te klagen, niet normaal. Echt zooo’n slechte bediening, niets klopte. :’)
Toen kwamen er ineens mensen aan die we kenden, ze gingen aan een tafeltje zitten. Na een half uur konden ze eindelijk bestellen, uiteindelijk zijn ze het gewoon afgetrapt, omdat het eten en drinken gewoon niet kwam. :’) En dan was er nog een tafeltje naast ons, zegt mijn opa heel droog ‘Jullie hebben toch wel lichten op jullie fiets?’, aangezien ze met de fiets waren en het bijna donker was, ze moesten waarschijnlijk nog wel een paar uur wachten voordat ze de rekening konden vragen. :’D
Eindelijk kwam ons eten eraan. Mijn moeder der vis was koud, net zoals de lasagne van mijn oma. Maar er zat zo’n verbrande rand op mijn oma’s schotel. En ze zegt zo ‘Ja, dat kan eigenlijk niet hoor, zoiets kun je toch niet aan je klanten geven’, dus ik heel droog antwoorden: ‘Ooh, maar zijn de resten van de vorige maaltijd die erin heeft gezeten, don’t worry!’ Maar die mensen rondom ons hadden het ook gehoord, dus moesten fakking hard lachen. :’) Maar het eten van mijn opa en mijn eten had ze nog niet bij, zelfs nog geen bestek. Dus mijn moeder vraagt om het bestek ook ineens mee te brengen, hoewel je zoiets nog niet eens zou moeten vragen. Komt ze daar aan met de overige borden en het bestek, zet ze die borden op tafel, vraagt mijn moeder om servetjes, want dat was ze ook vergeten, loopt ze weer naar de keuken… Mét ons bestek. Dus mijn oma: ‘Huh, waar is dat bestek nu naartoe?’ Ik helemaal kapotgaan van het lachen: ‘Heeft ze terug meegenomen ;H’
Nja, dus, daarna wilden we nog wat drinken. Dus wij dat kind weer roepen, want ze kwam maar niet, bestelling opgeven van twee koffies en twee Moccacino’s (Koffie met chocomelk en room). Na een hele tijd komen ze dan onze vuile borden opruimen, maar nog geen spoor van ons drinken. Dus wij maar wachten… En wachten… En nog steeds wachten. Ondertussen was de zon ongeveer onder gegaan. Komt er ineens iemand aan met ons drinken, maar het klopte dus niet, gaat ze terug naar binnen om de juiste drankjes te halen, komt ze terug en wij drinken. Wilt mijn moeder met het lepeltje in haar Moccacino roeren, en ze steekt het in haar mond om de room op te eten. Voelt ze dar er iets aan plakt. Dus ze kijkt en er plakte nog restjes aan. Echt heeeeeul vies. Maar toen keek ze op der bordje, lag er nóg een lepeltje. Dus wij helemaal, ‘huh, wat raar.’ Neemt ze dat andere lepeltje om in haar dinges te roeren, maar ziet ze net op tijd dat er ook restjes op zaten. Dus ik heel luid ‘Ieeeeeuw, die lepeltjes plakten gewoon aan elkaar van de restjes, geen wonder dat je er twee hebt gekregen! O.O’
En zo ging het maar door en door, echt heeeeel grappig, we hebben er in totaal drie uur gezeten voor een kleine maaltijd en twee drankjes. :’)
Wat heb ik me toch geamuseerd. 
Salaryman
