Aangezien ik nu helemaal in de bagger zit met Jasmine's dood gaat het nu echt belabberd slecht met me.
Ik kan/wil/zal het niet accepteren dat hij is overleden.
Maargoed. Mijn thuissituatie is ook niet echt ideaal. Mijn vader haat me. Serieus. Ik kan niets goed doen in zijn ogen en mijn zus daarentegen doet alles perfect.
Gister was ik bij een vriendin van me en daar heb ik ongeveer 2 uur met haar en haar moeder gepraat over alles thuis en over Jasmine etcetera. Dat luchtte erg op.
Maar...
Die moeder zei dus dat ik misschien wel hulp moest zoeken in de vorm van een psycholoog of een huisarts. Omdat zoals het hier nu gaat, het verkeerd afloopt. Mijn vader behandelt me altijd al zo slecht en eigenlijk heb ik me er gewoon naar geschikt omdat ik ruzie wil vermijden, maar soms barst de bom gewoon. Ik schreeuw bijna nooit, en ik scheld al helemáál nooit. En dan krijg ik nu Jasmine er ook nog bovenop, het is me gewoon teveel. En nee, Jasmine gewoon vergeten en achter me laten kan ik niet. Dus Jasmine is eigenlijk de druppel die de emmer deed overlopen.
Zou ik hulp zoeken? Ik vind het echt doodeng.
[ bericht aangepast op 13 aug 2009 - 9:24 ]