Ik voel me de laatste tijd heel raar.
Mijn humeur verandert snel. Ik kan eerst heel vrolijk en gek zijn en dan 10 minuten later of zo heel deprie/geirriteerd worden. Door de kleinste dingetjes kan ik heel boos worden en gaan schreeuwen. Vroeger was heel anders. Ik was vooral druk en blij.
Ik werd vroeger niet zo snel zenuwachtig. Nu wel. Zelfs als het helemaal niet nodig is.
Nu hoe ik vooral van slome rockmuziek waarbij ik zomaar in huilen kan uitbarsten. Ik ben de laatste tijd veel te gevoelig geworden. En aan de ene kant denk ik van : ''Maria, wees geen watje!'' en aan de andere kant denk ik: ''Laat je gevoelens vrij. Huilen en deprie zijn is leuker.'' De tweede versie van mijn gedachten wint.
Soms wil ik gewoon dood gaan, maar durf geen zelfmoord te plegen terwijl ik dat wel wil. Ik wil niet dat iemand van mijn ouders een lijk van me vindt. Ik wil niet dat ze verdrietig worden ( ookal snap ik niet waarom iemand om mijn dood verdrietig kan worden).
En ik weet niet hoe ik mezelf moet killen. Onder een truk springen?
Na ja. Ik weet niet wat er met mij aan de hand is. Het kan zijn omdat ik nu opeens verliefd ben, maar als ik verliefd ben zweef ik meestal met mijn gedachten in de hemel.
Weet iemand wat er mis is met mij? Ik wil dat het ophoudt!
Mijn humeur verandert snel. Ik kan eerst heel vrolijk en gek zijn en dan 10 minuten later of zo heel deprie/geirriteerd worden. Door de kleinste dingetjes kan ik heel boos worden en gaan schreeuwen. Vroeger was heel anders. Ik was vooral druk en blij.
Ik werd vroeger niet zo snel zenuwachtig. Nu wel. Zelfs als het helemaal niet nodig is.
Nu hoe ik vooral van slome rockmuziek waarbij ik zomaar in huilen kan uitbarsten. Ik ben de laatste tijd veel te gevoelig geworden. En aan de ene kant denk ik van : ''Maria, wees geen watje!'' en aan de andere kant denk ik: ''Laat je gevoelens vrij. Huilen en deprie zijn is leuker.'' De tweede versie van mijn gedachten wint.
Soms wil ik gewoon dood gaan, maar durf geen zelfmoord te plegen terwijl ik dat wel wil. Ik wil niet dat iemand van mijn ouders een lijk van me vindt. Ik wil niet dat ze verdrietig worden ( ookal snap ik niet waarom iemand om mijn dood verdrietig kan worden).
En ik weet niet hoe ik mezelf moet killen. Onder een truk springen?
Na ja. Ik weet niet wat er met mij aan de hand is. Het kan zijn omdat ik nu opeens verliefd ben, maar als ik verliefd ben zweef ik meestal met mijn gedachten in de hemel.
Weet iemand wat er mis is met mij? Ik wil dat het ophoudt!
