Dit stuk heb ik geschreven, ik vind het alleen cliche, en weet niet of het wel waard is om verder te gaan.. ?
* * * * * * * * * *
World at War; Hate was my only companion. # 1
Inleiding:
Schok en pijn drong mijn lichaam binnen, het voelt alsof haar tanden nog steeds in mijn nek zijn gedrukt.
Met mijn armen dwong ik haar van mij af te gaan, maar ik had geen flauw idee dat ze zo sterk zou zijn.. Het brandende gevoel bleef door gaan, zonder stop.
Schreeuwen had geen nut, ik wist dat het al te laat zou zijn.
Wie was ik, die een vampier vertrouwde tot mijn gevoelens.
Ik hield van haar, ze was zo mooi, totdat ze haar rug naar mij toekeerde in haat, en honger.
Een ding was zeker, ik zou nooit mijzelf willen verliezen.
Chapter # 1
Ik voel mijn bewustzijn tot mij komen, ik wacht geduldig tot mijn hart weer doorgaat met kloppen. Maar het wachten word minuten, minuten worden uren.
De zon schijnt in het eerst donkere steegje. Verlamt van gevoel, kom ik overeind.
Mijn hart is gestopt, maar waarom leef ik nog?
Langzaam komt alles terug, wat er die nacht afspeelde.
‘Jasper, we hebben de vijand onder schot!’ Een jonge soldaat, altijd aan mijn zijde.
Miquel..
‘Goed! Miquel, ik ga het gebied verkennen. Hou hem onder schot tot ik terug ben!’
Grootste fout van mijn leven.
Mijn voeten maken zich een weg in de angstige mensen massa.
Tot mijn ogen vallen op 3 dames, ik slik, en kom dichterbij.
Ze lijken niet bang, ook al draag ik mijn geweer bij mij.
‘Kijk nou eens, Maria.’ Een rilling schiet over mijn rug, de stem hypnotiseerde mij.
Een jonge vrouw, waarschijnlijk nog rond 18 jaar, zet een stap naar voren.
‘Wat is je naam, trotse commandant.’
Ik slik, mijn naam?
‘J- Jasper.’
Een van de drie, komt dichterbij. ‘Hah, hij is bang.’
Ik verman mijzelf, en zet mijn geweer naast mij.
‘Natuurlijk niet, ik heb voor hetere vuren gestaan.’
De ijskoude lach, schuilt diep in mijn ziel. Als ik die nog heb.
‘Ik vind hem eigenlijk best schattig.’ De middelste, kijkt mij doordringend aan. Mijn hart mist een slag.
‘Ja, hij is beter dan al die andere levende.’
Levende?
Ik vroeg me toen nog af, wat ze daarmee bedoelde. Ik was naïef. Dat ik niet doorhad dat zij vampieren waren.
Een van de drie neemt een spring op mij af, en trekt mij de schaduwen in.
De dappere Jasper stond op het punt naar angst over te schakelen.
De middelste, pakt mijn hand en strijkt erover.
‘Je bent zo mooi Jasper.’ Ze stopt, en drukt een kus op mijn handpalm. ‘Ik wil je niet doden.’
Ik slik, en vind mijn stem. ‘Dat zou je ook niet doen.’
‘Natuurlijk niet.’ Zegt ze kalm.
Mijn angst was weer in een klein hoekje gedrukt, en de dappere Jasper was terug.
Ik was zo dom, om verliefd te worden op een vampier.
Maar, ik was sterfelijk. Dus ik moest wel ooit gewond raken.
‘Jasper!’ Ik werd een donkere steeg in geslepen.
Maria’s ogen, zo donker en hatelijk.
Mijn adem schokt, mijn pols bloed.
‘Jasper..’ Haar stem klonk teleurgesteld.
Mijn adem schokt nog steeds.
‘Je weet wat ik nu moet doen, lieve Jasper.’
‘Nee!’ Perste ik uit, ik wist wel wat ze wou doen.
Ze draaide haar rug naar me toe.
Ze tilde haar neus in de lucht.
‘Je bloed ruikt zo lékker..’
In een ruk, sprong ze op mij, en beet in mijn nek.
Het einde van mijn sterfelijkheid.
Op weg naar de nooit eindende horizon.
Nou?
[ topic verplaatst door een moderator ]
Mom dropped him a lot when he was a baby
youleftme
