Heb je ooit al dat gevoel van schuld gehad?
Dat door je lijf kruipt als een vergif?
Dat zich in hart en in je dromen nestelt?
Dat gevoel dat je niet eens een reden geeft?
65 jaar geleden al.
Ik was er niet eens bij.
En toch.
Vreet het me op.
Langzaam.
Rauw.
Pijnlijk.
Een kogel.
Een enkele kogel.
Met zijn naam er op.
Boort een zwart gat.
Met Bloed.
Zwart. Zwart. Zwart.
Schuld?
Frankly my dear, I don't give a damn.
