Zoals sommige onder jullie misschien al weten, mijn pa moet mij dus niet meer hebben. Maar ja, al van toen ik dat wist keek ik uit naar de dag dat ik eindelijk zou glimlachen als ik aan hem dacht en dat in de zin van: je hebt me niet klein gekregen, ik ben er nog. En vorige zaterdag was het zover, ik was zo trots om mezelf. Maar sinds die dag heb ik de angst dat ik hem ooit nog eens tegen zou komen (wat onwaarschijnelijk is want hij woont aan de andere kant van België, maar toch) en dat ik dan weer vanaf nul moet beginnen, terug naar het glimlachende meisje dat ik ooit geweest was. En dat wil ik niet.
Hebben jullie misschien tips of zo >< ? En je hoeft niet te antwoorden, maar ik wou gewoon mijn hart luchten. Maar toch bedankt om het te lezen (; !
Hebben jullie misschien tips of zo >< ? En je hoeft niet te antwoorden, maar ik wou gewoon mijn hart luchten. Maar toch bedankt om het te lezen (; !
Oh, I may be on the side of the angels... but don't think for one second that I am one of them.
