Ik zat in mijn kamer, huilend. Mijn moeder was weg, ik was alleen. Ik keek naar buiten. 'Waarom pap? waarom jij? het kwam veel te vroeg. ik zou je nooit vergeten'
De bel ging, ik keek uit het raam. Daar stond ze volkomen doorweekt. Druppels of tranen liepen over haar wang heen. Ik deed de deur open. 'mam? wat is er?'
'Niks zoon, ik was even naar papa's graf.'
'Oh'
'Bas, waarom ben je niet bij Rob?'
'Ik had geen zin.''
Mijn moeder keek me aan.
' Heb je gehuild?'
' Waarom zou ik?'
' Misschien om je vader?'
' Ik ga naar boven, ik heb nog veel huiswerk te doen.'
' Je hoeft niet naar school bas, het is pas 2 weken geleden'
' Ik mis school, ik ga gewoon.'
Ik liep naar mijn kamer. Dit was de eerste keer dat ik die irritante lerare miste. Het geroddel van mijn vrienden en mijn klasgenoten. Alles was veranderd na mijn vaders dood, maar dit leek het zelfde te zijn. Ik ging op mijn bed zitten, keek naar mijn vaders foto. Hopend dat ik ooit weer bij hem zou zijn. Ik merkte nu pas hoe moe ik was en besloot om even te gaan liggen. Dat was het enige wat ik deed in deze dagen. Ik computerde niet, deed niks meer met mijn vrienden. En ook niet met mijn vriendje, Rob. Het enige dat mij hier houd.
Ik besloot om me te gaan douche. Ik kleedde me uit en ging onder het warme water staan. Ik leek voor een paar minuten te ontwaken uit deze slopende roes. Ik keek rond in de badkamer. Alles was hetzelfde, papa's ochtendjas hing aan een haakje en mama's shampoo's nog steeds in de douche. Maar waarom voelde het dan zo leeg? Ik ging onder de douche vandaan, droogte mijn lichaam af en deed mijn boxer aan. Het was nog best warm voor de tijd van het jaar. Ik keek naar mijn gezicht in de spiegel. Niks veranderd, alleen wat verwildert. Ik besloot om zonder verdere acties te ondernemen, te gaan slapen. Wachtend tot de volgende ochtend.
graag mening/kritiek ofzo.
Beauty always comes with dark thoughts
