Catmint schreef:
(...)
Imo, doordat maatschappij heel veel waarde hecht aan status. Groot huis, dikke bak, hoge functie en een mooi gezin. Welke functies zijn dat dan? CEO, manager, advocaat, dokter - ik zou zelf wetenschapper hier nog wel bij durven zetten door de film/serie media. Ergo, VWO is "vereist" in de ogen van veel mensen. Neem daarbij dat we in het huidige schoolsysteem onnoemelijk veel inzetten op prestatie + het soort vakken wat een lage status heeft (zoals kunst of andere praktijkgerichte vakken bijv. koken of monteur) - kenniseconomie werd dat volgens mij ook deels genoemd. Het gaat altijd om prestatie en hoge status. Opscheppen over dat je zoon/dochter een dikke BMW voor de deur heeft staan van hun huis met oprit, dat ze goede hersens hebben want ze zijn toch huisarts geworden.
Maar we hebben steeds meer de praktische mensen nodig die voor de klas durven staan, die hun handen vuil willen maken in de zorg of in de industrie, die je CV-ketel of dak komen repareren zonder dat het 8 maanden duurt en 1000 euro door het tekort aan mensen.
Ik kom er zelf steeds meer achter wat voor invloed de 'maatschappelijke norm' heeft op mijn eigen leven door mijn struggles, laat staan op dat van een ander en hoe iemand de wereld dus ziet. En doordat er nu nog meer mogelijkheden zijn voor exposure - zoals stories op instagram en social media posts over 'kijk, dit heb ik/heeft mijn kind bereikt' - denk ik dat het er niet beter op is geworden en mensen nog meer prestatie-gericht willen zijn. Zoiets denk ik dan toch.
Ik ben het eens met het eerste deel van je reactie. Een weg naar een van de functies die je noemt geeft vaak een grote kans op "succes" (hoe je dat dan maar even definieert, in ieder geval wat een groot deel van de maatschappij als succesvol zou beschouwen), en dat vwo het begin van die loopbaan is, maakt dat ouders dat graag willen voor hun kind. Persoonlijk mag je daar natuurlijk best wat van vinden, maar ik denk dat het veel belangrijker is om naar het systeem te kijken. Ik merk in deze discourse vaak dat het gaat over kansengelijkheid (maar die discussie over meritocratie en het rechtvaardigen van je eigen geluk/prestatie is voor een andere keer), maar ik denk dat het (om maar even aan te halen wat Louise Elffers hierover zegt) óók heel belangrijk is om te kijken naar uitkomsten en te zorgen dat dat mooie leven voor iedereen binnen handbereik ligt. Ik denk dat je dan een heel ander gesprek zou voeren met ouders en kinderen.
Ik kan me overigens heel goed voorstellen dat die gesprekken met ouders vreselijk lastig en frustrerend zijn!
Omnia mutantur, nihil interit