Kan ik gewoon even ophouden met mezelf de vraag stellen of alles beter zou worden moest ik gewoon één verontschuldiging krijgen? Waarom kan ik niet gewoon geloven dat ik mijn best gedaan heb? Waarom moet ik me blijven afvragen of ik een slecht mens ben gewoon omdat de mensen die me het zwaarst gekwetst hebben zich nooit verontschuldigd hebben? Na het zesde middelbaar heb ik dat ook alleen kunnen doen, is er ook geen verontschuldiging geweest, heb ik mezelf uit de put gehaald en geloofde ik in mezelf. Waarom is dat allemaal weer in elkaar gestort? Waarom geloof ik nu niet meer dat ik weer op zo'n punt kan geraken?
Ik krijg er zoveel stress door, mijn levenslust mindert en ik haat het om mezelf er zo onder te zien lijden - maar dan is er die andere kant van me die zich afvraagt of ik dat niet gewoon verdiend heb, of het niet gewoon fair is dat ik me zo kak voel. Het voelt niet eerlijk. En als ik dat hardop zeg, dan voel ik me een aansteller, want het leven is voor zoveel mensen niet eerlijk en zoveel mensen hebben het erger en eigenlijk wil ik gewoon dat de stress weggaat want ik voel me bekeken, alsof iedereen een mening over me klaar heeft, alsof iedereen me stiekem een slecht mens vindt en me liever niet in de buurt heeft. Want waarom heb ik hetzelfde zo vaak meegemaakt als het niet aan mij ligt? Welke andere verklaring is er?
Ik ben moe.