[RPG - 10] Every Mourning [speeltopic] - Speeltopics

---

I wake up every morning, only to realize you are gone all over again Voor sommigen in Oakton, Illinois, is elke ochtend een opgave. Al twee jaar lang moeten ze hun dochters, hun zussen, hun vriendinnen missen. Al twee jaar lang weten ze niet helemaal zeker wat er met hen gebeurd is. Al twee jaar lang is het verlies nog groot, de wond nog rauw... Het kleine stadje viert de gruwelijke verjaardag van de verdwijning van Senna Faulkner en de moord op drie andere meisjes. Hoewel Ash Doe toen voor één moord werd veroordeeld, wachten de anderen nog op gerechtigheid. Nog elke dag zijn de onopgeloste vragen voelbaar. Wat is er toen gebeurd? Wie is er verantwoordelijk? En vooral: hoe ga je morgen weer verder?

INFO Oakton Omgeving: -      midden van Illinois:       >      30 minuten van Springfield       >      3 à 4 uur van Chicago -      koude winters, hete zomers -      aan een relatief groot meer: veel toeristen in de zomer -      Veel bossen in en rond Oakton Bijzonderheden: -      Suzie's Diner: populaire ontmoetingsplaats sinds de jaren '80 -      Een luxe woonwijk aan het meer -      Een trailerpark aan de rand van de stad, richting de bossen Misdaden triggers: moord - mishandeling - seksueel geweld Senna -      begin maart -      verdwenen na een lacrossetraining, laatst gezien op de parking van de high school -      werd snel een cold case -      Ash zou gezien zijn op de parking, maar door wie is onduidelijk. Heeft een alibi voor de rest van de dag (hij was thuis) Valerie -      eind maart -      vermoord teruggevonden op een van de strandjes aan het meer -      verwondingen: hoofdwonde, steekwonde (maag), verkracht & uiteindelijk verdronken. De dader zou verschillende keren teruggekeerd zijn en leek moeite te hebben om haar effectief te doden. -      Ash is hiervoor veroordeeld: DNA (sperma & onder vingernagels) & onduidelijk alibi waren de grootste bewijzen. Zijn verdediging was dat hij vrijwillig seks met haar had, maar dat ze ruzie kregen en hij haar achtergelaten heeft, zonder dat er verder iets gebeurd was. -      Ash ging die avond naar een feestje, maar zijn vrienden trokken hun verklaring uiteindelijk in omdat ze niet wisten wanneer ze hem nu precies gezien hebben. Brianna & Lori -      begin april -      vermoord in de slaapkamer van Brianna tijdens een sleepover -      verwondingen: beiden zéér ernstig toegetakeld, uiteindelijke doodsoorzaak niet helemaal duidelijk, eventueel seksueel geweld ook niet. -      cold case: geen forensisch bewijs Senna Faulkner uiterlijk: -      Wit -      klein & normale lichaamsbouw -      vrolijke & aardige uitstraling -      mainstream kledingstijl innerlijk:       vrolijk      -      lief      -      verlegen      -      sporter      -      jaloers      -      loyaal      -      naïef      -      harde werker      -      onopvallend      -      ... achtergrond: -      toen 15 jaar - sophomore -      deed lacrosse -      zus: Stacey (reeses) -      lief: (Frodo) -      beste vriendin: Isaura (Kaz) Valerie Wyatt uiterlijk: -      wit -      slank & iets langer dan gemiddeld -      verzorgde uitstraling -      nette, volwassen kledingstijl innerlijk:       harde tante      -      veroordelend      -      kwam op voor onrecht      -      perfectionistisch      -      mondig      -      intelligent      -      welgekend      -      toegewijd      -      ambitieus      -      gedisciplineerd      -      rechtvaardig      -      gestrest      -      ... achtergrond: -      toen 18 jaar - senior -      leider debatteam -      beste vriendin: Elin (Varjak) -      toenmalig lief: William (Arizbeth) Brianna Burgess uiterlijk: -      bruin -      normale lengte & volslanke lichaamsbouw -      zelfverzekerde uitstraling -      trendy kledingstijl innerlijk:       sportief      -      impulsief      -      durver      -      vrolijk      -      intelligent      -      avontuurlijk      -      roekeloos      -      chaotisch      -      dramatisch      -      liefdevol      -      ... achtergrond: -      toen 17 jaar - junior -      toenmalig lief: Mario (Kaz) Lori Elle Thomson uiterlijk: -      wit -      klein & magere lichaamsbouw -      muizige uitstraling -      mainstream kledingstijl, bril innerlijk:       rustig      -      avontuurlijk      -      dromerig      -      zelfverzekerd      -      stil      -      vriendelijk      -      behulpzaam      -      doordravend      -      ... achtergrond: -      toen 16 jaar - junior -      schoolkrant -      broer: Eddie (Miyah) REGELS -      Naam -      huisregels Quizlet -      geen maximum aantal personages -      OOC in praattopic -      topics pas openen als ander vol is (maak mij coauteur) -      veel plezier!

ROLLEN ♟      Frisk– Ally Collins – 17 – (pleeg)zus Ash – 3 ♟      Reeses– Stacey Faulkner– leeftijd – zus Senna– 1 ♟      Kaz– Isaura C. Osuna – 18 – bff Senna– 2 ♟      Syaoran– Tessa M. Sandler – 19 – ex Ash – 2 ♟      Varjak– Elin M. I. Lindström– 19 – bff Valerie – 1 ♟      Toreador– naam – leeftijd – connectie – pagina ♟      Kaz– Mario Albricci-Hendrich – 20 – lief Brianna– 2 ♟      Miyah– Eddie I. Thomson – 18– broer Leni – 1 ♟      Frodo– Elliot Minnebach – 19 – lief Senna – 2 ♟      Mirabel– Cecilio I. Cal-Os – 20 – klasgenoot Ash – 2 ♟      Frisk– Jino Coddona – 21 – vriend Ash – 3 ♟      Arizbeth– William E. Becker – 23 – lief Valerie – 2 ♟      Toreador– naam – leeftijd – medewerker Suzie's – pagina beginsituatie:       Het is begin maart, (bijna) twee jaar na het verschrikkelijke lot van de vier meisjes. Om hen te eren, zijn er de hele maand herdenkingsmomentjes en liefdadigheidsacties om het goede doel te steunen.       Vandaag is de dag waarop Senna verdween. Daarom is het deze vrijdag geen school. Over 2 uur zal er een lacrossewedstrijd gespeeld worden in haar naam. 's Avonds is er een herdenkingsvuur op het sportterrein.

[ bericht aangepast op 14 dec 2022 - 14:55 ]

---

Mijn brein breint zoals het breint.

Oeh alvast een MT ^^

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

MT

---

"She would've made such a lovely bride, what a shame she's fucked in the head, " they said

MT

---

Omnia mutantur, nihil interit

MT

---

“Moonlight drowns out all but the brightest stars.” - Tolkien

MT!

---

Mijn ogen gleden naar de passagiersstoel van mijn auto, waar mijn boekentas lag met daarin de verbeterde toetsen van klas 3C. De leerlingen zouden nog even moeten wachten op hun resultaten. Vandaag mocht mijn tas gewoon in de auto blijven liggen. Vandaag was er geen plaats voor lessen, toetsen of cijfers. Ik nam mijn autosleutels uit het contact en stapte uit. Twee jaar. Niet te geloven dat Senna al twee jaar uit mijn leven verdwenen was. Ik kon haar nog zo levendig voorstellen, alsof zij net in de passagiersstoel had gezet in de plaats van mijn tas. Hoe ze de deur zou toegooien en ze huppelend naar mij toe zou rennen, om haar kleine hand in die van mij te laten glijden. "Kom je?" zou ze vragen, met een stralende glimlach. Maar de autodeur bleef dicht, net zoals mijn hand, die leeg langs mijn lichaam bleef hangen. Ik zuchtte, haalde mijn vingers door mijn haren en volgde een klein groepje naar het lacrosseveld. Daar zouden ze ter herdenking aan Senna en de drie overleden meisjes een wedstrijd houden. Alsof met een stick op een groot grasveld rondrennen kon helpen bij het gapende gat dat de verdwijning en de moorden in Oakton had achtergelaten. Mijn gedachten dreigden in een neerwaartse spiraal te gaan, tot ik voor me een meisje met dansende, donkerbruine haren zag lopen. Mijn mondhoeken gleden meteen omhoog, net zoals de vlinders in mijn maag. Ik probeerde ze weg te jagen en legde mijn handen voorzichtig voor Staceys ogen. "Twee keer raden wie ik ben," zei ik, met vervormde stem. "Als je het niet raadt, moet je me trakteren. Zo'n gigantische cola, mét popcorn." Ik grijnsde.

[ bericht aangepast op 14 dec 2022 - 13:14 ]

---

“Moonlight drowns out all but the brightest stars.” - Tolkien

Mine.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Met een beklemmend gevoel trok Stacey de deur van haar huis achter zich dicht en vervloekte Ash – en niet voor het eerst. Maar gelukkig lag die jongen nu ergens weg te rotten, diep onder de grond. Met haar sporttas in haar hand liep de brunette naar de auto, om richting school te rijden. Al dagen – nee, wéken – had Stacey enorm opgekeken tegen deze dag. En nu was het zover. Ze kon gewoon niet geloven dat haar zus, haar beste vriendin, al twee jaar spoorloos was en nog altijd niet was gevonden. Ook de politie vervloekte ze, die de zaak al snel had gesloten. Maar waarom dat zo was, begreep Stacey nog altijd niet. Ze hadden toch elk huis in Oakton binnenstebuiten kunnen keren? Het stadje afgezet, zodat niemand er nog in of uit kon. Net zo lang tot haar lieve zus werd gevonden. Die onzekerheid. Die angst. Dat sprankje hoop dat Senna misschien toch nog in leven was… (Néé, ze wás nog in leven). Stacey probeerde die gedachtes uit haar hoofd te bannen, zoals ze dat elke dag weer opnieuw moest proberen. Ze kon het haar moeder dan ook niet kwalijk nemen dat die hele dagen op bed lag, volgestopt met kalmeringstabletten en slaapmiddelen. Of dat haar vader zich steeds vaker leek terug te trekken in zijn werk en meer op kantoor was dan thuis. Maar zij had ook aandacht nodig. Troostende armen om zich heen. Fluisterende woordjes dat het allemaal wel goed zou komen, hoe loos die woorden ook zouden klinken. Toen het schoolbouw in zich kwamen, probeerde Stacey die sombere gedachtes van zich af te zetten en zich te focussen op de komende wedstrijd. Haar zus zou het geweldig hebben gevonden als er een wedstrijd ter ere van haar werd gespeeld en ze zou bloedfanatiek zijn geweest om die te winnen. Lacrosse was het enige wat Stacey’s gedachten wist af te leiden en de afgelopen weken had ze haar team verschrikkelijk afgebeuld om vandaag te kunnen winnen. Nadat de brunette haar auto had geparkeerd, pakte ze haar tas en begon richting het veld te lopen toen een paar handen haar het zicht ontnamen. “Twee keer raden wie ik ben,” klonk het achter haar. Hoewel de stem niet klonk als zíjn stem, herkende ze Elliot direct. “Als je het niet raadt, moet je me trakteren. Zo’n gigantische cola, mét popcorn.” Een glimlach brak door op Stacey’s gezicht en haar donkere gedachten leken weg te ebben. Als een zon die met zijn stralen licht kwam brengen. Die gigantische cola en popcorn leken niet eens zo’n slecht idee… “Hmm,” peinsde Stacey, het spelletje van Elliot meespelend. “Mijn super coole leraar – meneer Minnebach? Of mag ik nu gewoon Elliot zeggen?” Stacey draaide zich om en haar hart maakte een sprongetje toen hij wel erg dichtbij leek te zijn. Ze voelde haar wangen kleuren. Ze kon de sproetjes op zijn gezicht tellen en de zon gaf zijn ogen een kleine schittering. “Hé,” glimlachte Stacey, maar deed toen ongemakkelijk een stap achteruit. Het voelde zo vreselijk verkeerd en niet alleen omdat hij haar leraar was. Stel dat Senna terug kwam? Ze wist ook wel dat ze gevoelens voor de jongen tegenover haar aan het ontwikkelen was, maar het kón niet. Heel Oakton zou haar voor gek verklaren. Stacey schraapte haar keel, probeerde een wat zakelijkere houding aan te nemen – maar dat was verdraaid lastig. “Hoe is het?” Stomme vraag. Elliot en Senna waren ruim een half jaar onafscheidelijk geweest. Natuurlijk was deze dag net zo erg voor hem, als voor haar. Stacey maakte een vaag gebaar met haar handen en blikte kort over Elliots schouder. “Sorry. Stomme vraag, natuurlijk.” Toen zuchtte ze diep en mompelde: “Ik had nooit gedacht dat deze dag zou komen…”

CECILIO ISAAC CALERUEGA-OSUNA

*click*click* Na enkele kiekjes was ik zeer tevreden met het aantal foto's die ik had kunnen maken van de liefdadigheids actie bij Suzie's Diner. Vele mensen hadden zich vrijgemaakt om tal van zoeigiheden te verkopen en met de opbrengst zouden ze vele mensen een hart onder de riem steken. Oakton kwam stilaan samen om elkaar te steunen en natuurlijk moest ik voor het werk genoeg documenteren zodat iedereen zondag erover kon lezen in de lokale krant. Voornamelijk de lacrosse wedstrijd die vanavond ter ere van Senna zou gespeeld worden zou op Kop moeten staan. Het kleine glimlachje om mijn lippen verzwakte even, het was al twee jaar geleden dat de dame verdwenen was... Al twee jaar zonder Val, Lori en Brianna... Voordat de kolkende donkere gedachten me zouden opslorpen kwam de redding. "Cecilio!" Koffie. Ik liet de camera die ik nog in mijn handen had vrij om mijn hals hangen en plakte meteen weer een vrolijke glimlach om mijn lippen. "Ahh Rosa heldin!" grijnsde ik breed bij het zicht van de twee hete kopjes koffie. "Breng het maar gauw daarheen, ze kan wel een oppepper gebruiken." knikte de hartelijke dame richting één van de booths waar mijn gezelschap van de dag zat te wachten. "Yes ma'am" grimaste ik , waarbij ik ietswat klungelig de twee kopjes beetnam en met bengelende camera haast stap per stap richting de booth schuifelde zorgend dat ik geen hete koffie over mijn vingers kreeg of erger, over mijn nieuwe camera. Ik kon de koffie dame afkeurend met haar hoofd horen schudden om mijn geklungel, maar hé! Zonder spatten kwam ik aan bij Tessa en schonk haar een trotste grijns. "Ziehier! Koffie met een scheut caramel en meer zoete troep voor onze dame." keurig zette ik het kopje voor haar neer, waarna ik als een halve idioot voor haar neer plofte in de booth, per nature de koffie over mijn hand heen klotsend door het geweld waarmee ik mijn bips neerzette. "Ai!" wapperend met mijn hand poogde ik het brandende goedje eraf te krijgen, waarbij ik van Rosa een doekje aangeboden kreeg met een blik van 'Slimmerd' ik schonk haar een dankbaar knikje en veegde mijn koffie hand af waarna ik naar Tess keek die nogal afwezig leek te zijn. "Hé, niet te veel in je hoofd zitten." probeerde ik haar wat te troosten. Voor haar waren het ook geen fijne dagen. "Wil je vanavond naar de match toe? Ik begrijp het als je liever thuis wilt blijven." sprak ik wat rustiger terwijl ik mijn camera van mijn nek haalde en deze keurig weg stak.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

---

Lang moest Stacey er niet over nadenken. "Hmm..." zei ze, "mijn super coole leraar - meneer Minnebach? Of mag ik nu gewoon Elliot zeggen?" Elliot schudde lachend zijn hoofd. Hij vond het al vreemd genoeg om voor de klas te staan als Stacey enkele banken verder zat, laat staan dat ze hem ook 'leraar' noemde. Hij vond die lesdagen verschrikkelijk en tegelijkertijd fantastisch. Hoe konden ze van hem verwachten dat hij geconcentreerd bleef, als Stacey hem aankeek met plagende ogen en die stralende glimlach van haar? Meestal probeerde Elliot haar te negeren, maar hij kon het niet laten om af en toe een glimp van haar op te vangen - om daarna weer helemaal van de kaart te zijn. Stacey draaide zich om en ineens stonden ze bijna neus aan neus. "Hé," glimlachte ze en Elliots hart vloog op. Toen zette ze godzijdank een stap achteruit. Nog een paar tellen langer en Stacey had zonder twijfel het luide bonken van zijn hart kunnen horen. Elliot wist niet wat er precies gebeurde, maar de glimlach verdween van Staceys gezicht en meteen werd Elliot ook met zijn voeten op de grond gezet. De realiteit sloeg hem in het gezicht. Senna. Het tweejarig jubileum. Het verdriet. Juist, ja. "Hoe is het?" Stacey gebaarde wat met haar handen en keek kort rond zich heen. "Sorry. Stomme vraag, natuurlijk." Ze zuchtte diep. "Ik had nooit gedacht dat deze dag zou komen..." Elliot schudde zijn hoofd. Hij wilde haar hand vastnemen maar hield zich net op tijd in. "Als toekomstige leraar moet ik je eraan herinneren dat er niet zoiets bestaat als domme vragen." Hij glimlachte geruststellend. "Niet te geloven dat het al twee jaar geleden is." Elliot boog zijn hoofd. De afgelopen twee jaar hadden soms aangevoeld als een paar dagen, terwijl het ook kon aanvoelen als een hele eeuw. "Én ik kan niet geloven dat ze deze dag voor haar organiseren. Alsof ze haar wel zullen vinden met een lacrossewedstrijd en een herdenkingsvuur." Elliot grimaste. "Ik wil gewoon door deze dag geraken." In gedachten zag Elliot zijn gezellige studentenkamer, met de eenzit en daarlangs de roman die hij momenteel aan het lezen was. Hij kon niet wachten om op die bank neer te ploffen en weer te verdwalen in een fantasiewereld, waar zijn ex vriendin niet verdwenen was en hij niet tot over zijn oren verliefd was op diens kleine zus. Elliot keek weer op en zag de sporttas in Staceys handen. "O eh... en ik wil voor jou supporteren, natuurlijk! Ik ga op de eerste rij zitten hoor."

[ bericht aangepast op 19 dec 2022 - 13:52 ]

---

“Moonlight drowns out all but the brightest stars.” - Tolkien

19      ✦      Ex-girlfriend of Ash      ✦      Outfit      ✦      With Cecilio      ✦      Suzie's Diner       Zachtjes strijken haar vingers over de nerven van het tafelblad heen terwijl de brunette in gedachten verzonken naar buiten kijkt. Was het wel zo slim om uitgerekend vandaan naar de wedstrijd te gaan? Met de datum van vandaag kan Tessa de blikken nog meer op haar voelen branden dan anders. Lijkt het zachte geroezemoes nog erger te zijn, ook al weet ze dondersgoed dat daar enigszins ook een eigen versterking in zit. Ze had tenslotte niets verkeerds gedaan. Al twee jaar lang niet en toch. . .       Onbewust ademt Tessa een keer diep in, de zucht die haar mond verlaat een welke uit het uiterste puntje van haar tenen lijkt te komen. Het liefst van allemaal ging ze per direct weer terug naar huis om zichzelf daar te kunnen verstoppen en op haar eigen manier de herdenking van vandaag te doorlopen. Maar, wegblijven liet op de een of andere manier blijken dat ze zichzelf liet kennen. Dat ze toegaf aan de laatste paar roddels die nog over haar werden verspreid. Lang om daar verder bij stil te staan krijgt Tessa niet. Vanuit haar ooghoeken ziet ze hoe Cecilio aankomt met twee koppen koffie, een tikkeltje klunzig maar geheel op zijn eigen manier.       ”Ziehier! Koffie met een scheut caramel en meer zoete troep voor onze dame,” brengt Cecilio grijnzend uit eens hij het tafeltje heeft bereikt. Netjes en zonder te knoeien plaats hij een van de kopjes voor Tessa’s neus op tafel, waar zijn eigen kopje een deel van de inhoud verliest als deze over de rand heen klotst wanneer Cecilio met een lompe plof op de stoel terecht komt.       ”Ai!” klinkt het.             Hoofdschuddend kijkt Tessa toe. “Ik wilde je net mijn held noemen, maar misschien dat ik die woorden voor nu maar weer even terug moet nemen.” En ondanks de serieuze klanken in haar stem verschijnt er een subtiele glimlach rond haar lippen als Tessa naar haar beste vriend opkijkt. Een van de weinige die haar niet in de steek heeft gelaten, of die met een boog om haar heen loopt in de hoop haar te kunnen ontwijken. Hun verschillen in meningen een dat hun band ondanks alles juist heeft weten te versterken, ook al heeft het enkele andere vriendschappen bemoeilijkt.       ”Hé, niet te veel in je hoofd zitten,” merkt Cecilio op wanneer de brunette langzaam teruggezogen wordt door haar eigen sombere gedachten. De eenzaamheid hetgeen alles weet te overspoelen. Stilletjes schraapt Tessa haar keel een keer, schuifelt ze wat op en neer op haar stoel om haar rug te rechten en vouwen haar beide handen zich rond het kopje koffie. “Sorry,” mompelt ze dan op verontschuldigende wijze.       ”Wil je vanavond naar de match toe? ik begrijp het als je liever thuis wil blijven.”             Losjes roert Tessa met een lepeltje een keer door de koffie heen. Haar blik met een bedenkelijk uitdrukking tot het bruine goedje gericht, tot ze opkijkt naar haar beste vriend tegenover haar. “Het liefst van allemaal kruip ik inderdaad thuis onder een deken in de hoop daar te kunnen verdwijnen, maar nee, we weten allebei dat dat niet beste keuze is.” Voorzichtig tilt Tessa de kop koffie met twee handen op en brengt ze deze naar haar mond toe. Lichtjes blaast ze een paar keer de hete damp weg. Onderwijl haar donkere kijkers nog altijd tot Cecilio gericht zijn.       ”We waren misschien geen beste vriendinnen, maar ook ik ben een vriendin verloren dus laten we zometeen maar gewoon gaan.” En na die woorden neemt Tessa een slok van de warme koffie. De zoete karamelsmaak smeltend op haar tong terwijl de hitte van de drank haar weet te verwarmen. De kou verdrijvend welke de afgelopen dagen tot in de kern van haar botten is gaan zitten, al is het maar voor even. Het zou niet gemakkelijk gaan worden, zometeen bij de wedstrijd — dat was tenminste één ding dat zeker was — maar ze moest gaan. Niet eens zozeer voor andere, maar bovenal voor ook voor haarzelf.       ”Ga je vanavond ook foto’s maken?” vraagt Tessa dan, eens ze een slok koffie heeft doorgeslikt en een keer in de richting van Cecilio’s fotocamera knikt. Het was geen geheim dat dat ding haast aan zijn lichaam vastgekleefd zat, mede ook voor het werk dat hij voor de krant doet. Tessa kan de liefde die hij voor het fotograferen had alleen maar beamen, waar ze zelf eveneens nog net niet getrouwd is met haar camera. De laatste tijd alleen. . . wat minder. “Misschien kunnen we al wat op tijd gaan? Ik wil het liefst een plekje zo hoog mogelijk zoeken, als dat gaat?”

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Het was niet moeilijk geweest het vriendje van haar zus, alias haar leraar te herkennen. Zo moeilijk was het echter de vlinders in haar buik te negeren, die in steeds grotere getale aanwezig leken te zijn. Het was verkeerd. Het was gewoon zo vreselijk verkeerd om op Elliot verliefd te worden. Er waren tientallen jongens in de stad, maar waarom ontwikkelde ze uitgerekend gevoelens voor hém? Ze kon het niet helpen – elke keer voelde ze zich steeds meer tot de jongen aangetrokken. Zijn lange, ietwat slungelige postuur. De sproetjes die zijn gezicht sierden en die hem schattig maakten. De kuiltjes, die in zijn wangen verschenen wanneer hij lachte. Vooral dat laatste leek Stacey te doen smelten van binnen. Was het niet allemaal verwarrend genoeg zonder dat hij ook nog eens haar leraar was? Ze hoorde Elliot lachen en draaide zich om, om daarna snel een stap achteruit te zetten. En toen flapte ze uiteraard weer een stomme vraag eruit… “Als toekomstige leraar moet ik je eraan herinneren dat er niet zoiets bestaat als domme vragen.” Een glimlach verscheen op het gezicht van haar leraar en de brunette voelde zich opnieuw week worden van binnen – haar wangen naar haar idee inmiddels vuurrood kleurend. “Niet te geloven dat het al twee jaar geleden is.” Stacey gaf een instemmend knikje, probeerde iets van haar verwarde gevoelens te verwoorden. “Soms… Soms lijkt het net of ze er gister nog was,” zei Stacey met een klein stemmetje. “Terwijl op andere momenten, dan lijk ik haar nauwelijks nog te kennen. Alsof ze al jaren weg is…” Tranen vulden haar ogen en driftig knipperde ze die weg, haar blik op de grond gericht. Ze wilde niet gaan huilen waar Elliot bij was. Feit dat ze geen afscheid van haar zus had kunnen nemen, dat ze niet eens wist wat er met Senna was gebeurd maakte alles zo lastig. “Én ik kan niet geloven dat ze deze dag voor haar organiseren. Alsof ze haar wel zullen vinden met een lacrossewedstrijd en een herdenkingsvuur.” Een lichte grimas verscheen op zijn gezicht, toen Stacey opkeek. “Ik wil gewoon door deze dag geraken.” “Ja.” Stacey knikte langzaam, zuchtte. “Ik ook niet. Lacrosse geeft wel afleiding, maar Senna… De politie had haar zaak nooit moeten sluiten.” Die laatste woorden klonken verbitterd en hetzelfde moment werd ze weer overvallen door schuldgevoel. “Ik had moeten blijven zoeken.” Had Senna dan nog geleefd? Had zij gefaald, door de hoop op te geven en te stoppen met zoeken? Woest was ze geweest, toen de politie Senna’s zaak afdeed. Had ze zelf niet meer moeten aandringen? Boos worden? Eisen dat ze doorgingen met zoeken? “O eh… en ik wil voor jou supporteren, natuurlijk! Ik ga op de eerste rij zitten hoor,” klonk Elliots toen. Met een voorzichtig, beginnende glimlach keek Stacey. Elliot kwam naar haar wedstrijd kijken! “Dan zullen we vast en zeker winnen,” glimlachte Stacey. “Heb je weleens eerder een wedstrijd gezien?”

[ bericht aangepast op 25 dec 2022 - 7:03 ]

---

---

• • •

Terwijl Eddie de zoveelste iced frappé van de dag aan het mixen was, ging zijn vrije hand kort naar zijn borst. Onder zijn schort en trui, zat daar het gouden medaillon van Lori. Ze had het ooit gekregen voor haar verjaardag en had het altijd bij zich tot haar dood. Eddie had het sieraad meteen willen hebben zodra het vrijkwam na het onderzoek. Zijn ouders hadden wat van haar as laten verwerken in het goud. Eddie had een grotere ketting gekocht zodat hij het medaillon altijd kon dragen. Het ding zat meestal verstopt onder zijn trui en niemand wist dat hij het elke dag droeg. Het was voor hemzelf belangrijk om het ding te dragen. Zodat hij het zou voelen. De pijn en het verdriet aan haar En natuurlijk zou hij alle herinneringen met zich meedragen, hoe cliché dat ook klonk. Hij wilde haar niet vergeten. Lori was altijd de betere helft geweest. En hij vond zichzelf vaker de mislukkeling. Het was een zegen om vandaag te werken samen met Mario. Hij had meer invloed op Eddie's dag dan hij misschien ooit zou weten. Meestal was Eddie nu eenmaal niet van het uitspreken van wat hij nu precies voelde. Het was één van de redenen waarom het niet meer werkte tussen Isaura en hem. Hoewel Eddie voor het overlijden van Lori graag experimenteerde met de dames dacht hij echt dat zij de ware was. Het was niets voor de jongeman om zo head over heels te worden, maar voor haar was hij keihard gevallen. Hij dacht dat het niet meer zou gebeuren na Elin. Het was best serieus aan het worden totdat alles gebeurde rondom Lori. Hij had meerdere mensen laten vallen, waaronder Isaura. Hij voelde nog van alles voor haar, maar dat probeerde hij te blokkeren. Het zou niet meer werken nu hij een ander persoon was dan voorheen. Bovendien verdiende zij toch ook veel beter. Zijn voormalig beste vriend Cecilio was ook niet meer in zijn leven. Dingen waren zelfs zo geëscaleerd dat Eddie hem zelfs een vuist had gegeven. En zo zijn er genoeg dingen die hij had verkloot na Lori's dood. Toch had hij niet iedereen in zijn leven verloren. Mario was nog steeds één van zijn beste maten. Het werken samen met hem was meestal een lichtpuntje aan het einde van een hele donkere tunnel. En vooral op dagen zoals deze was de afleiding erg hard nodig. Want ook Eddie ging vanavond naar de wedstrijd. En uiteraard wilde hij net zo goed een steun zijn voor Mario. 'Iced latté voor Sarah?' Riep Eddie om zodra het drankje gereed was. Een prachtige blondine kwam haar drankje ophalen. Vroeger zou Eddie gegarandeerd hebben geflirt met de dame, maar nu gunde hij haar niet eens een blik waardig. Toen ze weg was, was het eindelijk iets rustiger in de Starbucks. 'Eindelijk,' verzuchtte Eddie tegen zijn maat terwijl hij een paar zweetdruppels van zijn voorhoofd poetste. 'weet jij al wat je vanavond gaat doen?' De twee hadden nog niet gesproken over de wedstrijd, maar Eddie wilde toch weten wat Mario zou doen. De wedstrijd zou dan wel in naam van Senna worden gespeeld, maar automatisch zou het worden gelinkt aan de andere omgekomen meisjes. 'I felt like I died too and they just forgot to bury me'

[ bericht aangepast op 27 dec 2022 - 15:55 ]

---

"She would've made such a lovely bride, what a shame she's fucked in the head, " they said

CECILIO ISAAC CALERUEGA-OSUNA

Terwijl ik mijn vingers in de lucht wapperde om de hete koffie op deze manier af te koelen kon ik Tessa lichtelijk geamuseerd haar hoofd zien schudden
“Ik wilde je net mijn held noemen, maar misschien dat ik die woorden voor nu maar weer even terug moet nemen.” ondanks de serieuze toon in haar zoete stem verried het minuscule glimlachje haar intentie. Het deed me zacht grinniken waarna ik met een doekje de geknoeide bruine koffie wegdepte. Het was een van de weinige keren dat ik een fractie van een glimlach had gezien vandaag dus dat was wel fijn. Maaar van lange duur was het niet. Tess haar Koffiebruine kijkers gleden naar het kopje voor haar waar de even doelloos in bleef roeren.
Graag had ik haar willen oppeppen, de juiste woorden vinden om haar gerust te stellen,maar na al die jaren had ik het nog steeds niet gevonden. Mijn poging om haar uit die draaikolk van Ash duisternis te halen resulteerden enkel in een sorry -eentje die ze zeker niet verschuldigd was." Het is oké, moet je geen sorry voor zeggen. Ik schudde zacht mijn hoofd en nam vlug een slokje van mijn koffie. De lacrosse wedstrijd van vandaag leek me ook niet bepaald het fijnste voor Tess om naartoe te gaan zo meteen. Ik had het er dan ook wel voor over om de match e missen voor mijn maatje -en hierbij alweer een mogelijks ontslag te krijgen -zolang ze maar niet alleen zou zijn deze avond.
. “Het liefst van allemaal kruip ik inderdaad thuis onder een deken in de hoop daar te kunnen verdwijnen, maar nee, we weten allebei dat dat niet beste keuze is.” sprak Tessa waarna ze ook voorzichtig een slok van haar drankje nam
”We waren misschien geen beste vriendinnen, maar ook ik ben een vriendin verloren dus laten we zometeen maar gewoon gaan.” ik knikte begrijpelijk ze moest even door de zure appel heen, daarna konden we nog kiezen wat te doen.
”Ga je vanavond ook foto’s maken?Misschien kunnen we al wat op tijd gaan? Ik wil het liefst een plekje zo hoog mogelijk zoeken, als dat gaat?” stelde Tessa voor waardoor er een glimlachje om mijn lippen heen krulden. " Goed plan - en klopt. Mijn baas had me na ik een eindje had liggen zeuren een groot artikel beloofd." Sprak ik toch trots. Dit was echt het baantje waar ik mijn record van 3maand bij wilde verbreken. "Dus ga ik af en toe heen en weer moeten rennen voor het perfecte shot. Maar een shot uit te hoogte is ook altijd interessant " zei ik met een klein knipoogje. De kiekjes trekken vond ik altijd boeiender dan het schrijven al zou ik ook wel moeten de match goed opvolgen. "En daarna samen pizza bestellen?" Stelde ik voor

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

---

“Niet te geloven dat het al twee jaar geleden is. Soms… Soms lijkt het net of ze er gister nog was.” Stacey boog haar hoofd en Elliot zag hoe haar ogen zich met tranen vulden. Elliot kon zichzelf wel voor het hoofd slaan. Het laatste dat hij wilde, was om Stacey te doen huilen. Voor de tweede keer die dag, wilde hij zijn armen naar haar uitreiken en haar stevig vast nemen maar de rationele stem in zijn hoofd hield hem tegen. Niet hier. Niet zij. "Lacrosse geeft wel afleiding, maar Senna… De politie had haar zaak nooit moeten sluiten. Ik had moeten blijven zoeken.” Elliot schudde zijn hoofd, twijfelde even maar legde toen toch zijn hand op haar schouder. "De politie had niet mogen opgeven. Het is hun taak om Senna te vinden. Wij hebben alles gedaan wat we konden." Daar had je dat woordje weer. Wij. Elliot slikte. Mocht hij wel spreken van 'wij'? Was 'wij' niet Elliot en Senna? Elliot zuchtte en was blij toen Stacey verder inging op de lacrossewedstrijd. Hun gesprekken gingen zo vaak over Senna, over het onderzoek, en te weinig over kleine onbenulligheden. De lacrosse kwam gelukkig wel soms aan bod en de aankomende wedstrijd bracht een glimlach op Staceys gezicht. Meteen sprong Elliots hart op en hij vervloekte het arme ding. "Dan zullen we vast en zeker winnen," zei Stacey, nadat hij haar verzekerd had dat hij op de eerste rij zou zitten. "Heb je weleens eerder een wedstrijd gezien?" Ja, dacht Elliot. Die van Senna. De verfijnde regels van lacrosse gingen volledig aan hem verloren, maar hij vond het heerlijk om te zien hoe ze zich kon uitleven op dat veld. Hij keek Stacey aan maar het onderwerp terug naar Senna brengen leek hem geen goed idee. Dus hield hij zijn gehaakte arm uitnodigend voor haar en zei: "Natuurlijk! Wie denk je wel niet dat ik ben?" hij grijnsde en maakte aanstalten om richting het veld te lopen. "Al ga je me toch even langs de regels moeten loodsen. Als je de bal in het doel gooit is dat een goed ding, neem ik aan?"

---

“Moonlight drowns out all but the brightest stars.” - Tolkien