Stempels en diagnoses - Stamcafé

Index RPG Actieve Topics Zoek

27 nov 2022 - 12:12

Frisk 8318

Hoi hoi allemaal!

Ik ga proberen om het hier ordelijk en gestructureerd neer te krijgen, maar je gaat zo meteen begrijpen waarom me dat waarschijnlijk niet lukt.

Ik ben een halfjaartje geleden, net voor mijn 26ste verjaardag, eindelijk gediagnosticeerd met AD(H)D (van het inattentieve type). It's been a road.

Daarbij kwam er plots ook een andere diagnose boven die ik nogal moeilijk vind om te delen, dus dat komt later of zo.

Omdat ik wel wat ervaringen heb gedaan rond de diagnose (ervoor, erna en tijdens) die ik wil delen, dacht ik: misschien fijn om er een topic over te maken. Mijn "doel" is dan:

- mijn eigen ei kwijt raken
- mensen vinden die misschien gelijkaardige ervaringen hebben (of juist niet!) voor een fijn gevoel van connectie en begrepen worden
- anderen helpen die zelf struggles hebben; met of zonder diagnose
- anderen helpen een deeltje van zichzelf ontdekken door herkenning (want zo ben ik zelf begonnen!)

Dus, hierbij heel wat vragen die je kan en mag beantwoorden als je wil. Kies er gerust een paar uit, of doe ze allemaal, maakt niet uit. Of antwoord niet, en dan is dit topic gewoon al een extra boostje van activiteit geweest

- Heb jij een stempel gekregen?
Wat vind je ervan: is het iets goed of niet?
Hoe ben je ermee omgegaan?
Hoe was de diagnosticering zelf?
Waarom heb je jezelf laten diagnosticeren?
Welk effect heeft het nu?
Hoe ga je om met je "symptomen" (niet het beste woord, I know)?
Etc....

- Heb je geen stempel gekregen?
Ken je anderen die dat wel hebben en wil je daarover iets kwijt?
Denk je bij iets te passen?
Durf je niet de stap te zetten of wil je niet en waarom?
Wil je wat meer informatie? (Zeg dan ook even of je Belg of Nederlander of iets anders bent, want dat werkt allemaal anders natuurlijk)

Etc.

Ik ga denk ik zelf wat delen van mijn verhaal posten, maar dat gebeurt zo. Ik zit nu op mijn gsm en mijn pink begint pijn te doen van het laadputje onderaan.

Toedels!

Mijn brein breint zoals het breint.

27 nov 2022 - 12:19

ProngsPotter 14178

Ohh, MT

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

27 nov 2022 - 13:12

Frisk 8318

Goed, mijn pink is gelukkig, en mijn brein ook want typen op een toetsenbord is toch een stuk sneller.
Ik ga hier wat delen (niet alles, al ben ik wel een open persoon) en als het te lang wordt, zal ik de spoiler knop gebruiken.
Ik heb het dus over de diagnose AD(H)D. Ik ga redelijk weinig uitleg geven hierover, dat kan je wel opzoeken, maar ik wil wel 1 ding verduidelijken:
Dit is niet een tekort hebben aan concentratievermogen. Het is het niet juist kunnen toepassen van dat vermogen. En dat is echt helemaal niet het enige, heel veel problemen situeren zich op andere vlakken en worden compleet genegeerd door de mainstream gedachtegang.

ervoor

Mijn lagere school was volledig probleemloos. Ik was een raar kind, maar dat werd wel geaccepteerd of ik merkte gewoon niet wanneer iets niet op die manier werd opgevat.
Mijn middelbaar was al een stuk minder, zowel sociaal als met mijn punten, maar hé ik ben afgestudeerd en ik had op het einde toch wel een paar vrienden en vriendinnen, dus çava. (Ja, jongens, mijn Vlaams is in dat jaartje zonder Quizlet wel weer wat sterker geworden).
Mijn hogere studies waren (en zijn) de hel. Zowel sociaal als qua studiesucces was dit een worsteling tot op de dag van vandaag.

Daarom dat ik enkele jaren geleden al eens langs ben geweest met een psycholoog, die na gesprek drie of zo, het volgende zei:
PSY: "Volgens mij heb jij ADD."
ik (die er wel al wat vanaf wist vanwege interesse en studie): "Euh, nee, ik was mega braaf als kind en op de lagere school had ik echt geen last."
PSY: "Ja, duhuh, je vond alles leuk en interessant, en je moest geen klop doen om hoge punten te halen."
Ik: "Euh ja, maar op het middelbaar..."
Psy: "Hoeveel papieren bootjes (mini: tussen 3 en 1 cm) heb je gevouwen in het zesde?"
Ik: "Ja, maar de leerkrachten..."
Psy: "Hoeveel?"
Ik: "Een schoendoos vol? Waarschijnlijk wel over de duizend."
Psy: "We gaan die test doen."

Vervolgens vergat ze zelf twee keer mijn naam en dan nog eens de vragenlijst terug mee te nemen én had ik niets meer aan de gesprekken, dus besloot ik die 60 euro per beurt toch maar in iets anders te investeren.

Ergens tijdens mijn studie (ik ben nu leerkracht) hadden we het ook heel uitgebreid over leerstoornissen en andere opvalligheden bij leerlingen, waarbij ik me belachelijk goed herkende in AD(H)D (en dus ook een andere bijzonderheid) en opnieuw dacht: mhm... misschien toch maar eens verder gaan.

Dan duurde het uiteindelijk nog wel tot ik begon met werken, want de diagnose heeft me uiteindelijk meer dan 800 euro gekost, rip.

Er waren echt wel nog wat indicaties en ik heb dus heel lang getwijfeld om de stap te zetten:
- het kost echt belachelijk veel, zeker als volwassene
- ik was bang voor het resultaat: ben ik niet neurodivers, dan ben ik gewoon een kakmens.
- er zou een IQ-test bij komen kijken en mijn intelligentie is altijd een teer ego-puntje geweest.
- ER IS NERGENS FOCKING PLAATS IN BELGIË, OK??? (nee, serieus, ik zit op dit moment aan psycholoog 7 die niet antwoordt of geen plaats heeft).

Uiteindelijk ben ik er wel semi-blij mee.

Tijdens

Ik heb me laten testen bij een centrum in Willebroek en dat was allemaal wel echt heel aangenaam. De pscyhologe moest nog afstuderen, wat ze tijdens mijn diagnosticering ook gedaan heeft, en deed het eigenlijk heel goed. Ik denk dat de nabijheid in leeftijd wel een voordeel was.

Anyways, hier zijn mijn opvattingen en ervaringen:

1. Eerst waren er vragenlijsten/interviews die ik zelf moest beantwoorden, en dan iemand die dicht bij me stond.
Zelf vond ik dat wel moeilijk, omdat:
- ik echt heel duidelijk wist wat ik op welke vraag moest antwoorden om de diagnose te krijgen. Ik heb het wel eerlijk gedaan, maar dat beïnvloedt je toch wel. Plus: 'niet, soms en vaak', zijn heel vage antwoorden en zo situationeel gebonden?
- ik me absoluut niets herinner of binnen een juist tijdskader kan plaatsen. Als je me vraagt wat ik vorige week heb gedaan, kan ik niet antwoorden omdat ik niet weet wanneer vorige week is. Laat staan of dat ik nog weet of ik wiebelde op stoelen toen ik acht was.

Verder heb ik mijn mama en mijn vriend de vragenlijst laten invullen. Dat mocht niet, want ik moest er maar 1 doen, maar ze heeft het toch geaccepteerd en verwerkt, bless her soul. Dat was voor hen ook heel moeilijk, want ze gaven zelf toe dat ze de helft niet weten.
Bijvoorbeeld: de eerste vraag is of ik regelmatig woedeaanvallen heb. Het antwoord is eigenlijk ja, maar ik heb die zelden met andere mensen bij, omdat mijn anxiety te groot is om dan echt kwaad te worden (of ik loop weg wanneer ik zo kwaad word op een andere persoon en dan ziet ie het ook niet). Maar ik heb ze wel, want ik kan je zo een lijstje geven van wat ik al allemaal heb kapotgeslagen (':

2. Dan waren er testjes, met resultaten waarmee ik nog altijd wat worstel:
Ik doe het eigenlijk heel goed (bijna bovengemiddeld) op concentratietaken. Het probleem is dat ik op het moment van de testing ook gewoon mega gemotiveerd was, dus ja... De psychologe zei dat dit in mijn geval trouwens ook helemaal niet zo'n gek resultaat is, maar ik ben niet helemaal overtuigd door de dubbeldiagnose. Op volgehouden aandacht scoorde ik wel ver onder het gemiddelde.

3. En dan was er de IQ-test. Ze doen dit om te zien of de problemen daar niet aan gelinkt kunnen worden.
- Joh, zenuwen die ik had, niet normaal.
- Bleek ik het nog leuk te vinden ook (': Ik doe graag puzzels.
- Ik was blij met mijn resultaat (sike, komt misschien later of zo), al is mijn brein nu, een half jaar later, dat gevoel uiteraard weer aan het hijacken.
- al die spelletjes die zogezegd je IQ meten, doen dat uiteraard niet. Maar ik denk wel dat ze je helpen om al op de 'goede' manier te denken.

4. Als laatste was er het resultaat en krijg je een heel boek mee met het verslag in, wat eigenlijk wel leuk was om te lezen. Je ontdekt wel wat over jezelf!

Na

Nu zit ik dus met de diagnose en soms twijfel ik zelf wel, omwille van de tegenstrijdige resultaten. Nu ben ik geanalyseerd door niet enkel de aanwezige psychologe, maar is haar (echt wel uitgebreid en correct) verslag ook nagekeken door twee andere experten. Dus het zal wel kloppen. Maar toch.

Anyways, door de diagnoses heb ik al heel wat dingen kunnen plaatsen. Mijn vriend - zelf een bijna cliché ADHD'er - gaat er ook supergoed mee om. Sterker nog, hij is onlangs naar een podcast beginnen luisteren over de andere diagnose om me beter te begrijpen, en dat is echt een héél fijn gevoel.

Mijn mama, waarmee ik ontzettend veel ruzie heb gemaakt over studie en dergelijke, is plots ook veel begripvoller en ik ben blij dat ze de diagnose min of meer accepteert en me daar ook in probeert te begrijpen. Het heeft onze relatie deugd gedaan (dat en het feit dat ik 70km verder woon).

Ik ben mezelf ook nog wat meer aan het inlezen, al is het maar om een gevoel van eenzaamheid te bestrijden. Daarmee ook dit topic: ik wil niet dat andere mensen net zoveel moeten worstelen als ikzelf, dus ik hoop dat dit soort dingen anderen ook een beetje kan helpen.

Mijn brein breint zoals het breint.

27 nov 2022 - 14:10

ThestraI 3652

Even mijn topics, zodat ik hierover na kan denken of ik wat wil delen de ja of de nee.

[ heaven knows ]

27 nov 2022 - 14:27

ProngsPotter 14178

Ik wil hier sowieso wat dieper op ingaan, maar als eerste de vraag over hoe ik het vond gediagnostiseerd te worden.

Het was zo'n fucking opluchting. Ik kan dat echt niet genoeg benadrukken. Ik had het gevoel dat ik mezelf aan het kwijtraken was en dat alles uit elkaar aan het vallen was en ik het nooit meer terug zou krijgen, en ik wist niet eens of dat kwam omdat ik een marathon met een gebroken been probeerde te lopen, of omdat ik gewoon een moody twintiger was die zich aanstelde.
En weetje, het advies "gewoon even doorbijten" werkt niet als je een depressie hebt. Ik voelde me zo machteloos, maar met die diagnose werd het in ieder geval tastbaar. Ik wist wat het was. Ik stelde me niet aan, er was gewoon iets mís en ik had hulp nodig. Nu zit ik met mijn beste vriendin op vakantie en na heel wat therapie zit ik aan de medicatie en... god ik kan wel huilen. Met die medicatie kan ik weer schrijven. Weet je hoe het is als je al je helen leven zielsgelukkig wordt van verhalen en je werkt aan één van de beste manuscripten ever, en het schrijven ervan voelt als een marteling? Ik kon het niet meer. Ik was mijn escape kwijt. En ja dan vragen mensen, "wat vind je leuk om te doen?" en je hebt er geen antwoord meer op.
En nu met die medicatie... ik vlieg nog net niet door de woorden heen. Ik ben nog steeds mezelf en het gaat dus niet superrap omdat ik erg precies ben, maar ik doe mee aan NaNo. Ik lig vóór op schema. Ik heb een scene afgerond waar ik al een jaar tegenop keek omdat het spanningsniveau zo hoog ligt dat het mijn eigen anxiety triggert. En nu kan ik hem schrijven. Ik vind het weer leuk. (!!!!!!)

Zonder die diagnose had ik nooit deze medicatie gekregen, of een doorverwijzing naar verder onderzoek. Zonder de diagnose was ik halfdood. Dus ja, ik ben heel, heel blij met die diagnose.

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

27 nov 2022 - 14:44

Frisk 8318

ProngsPotter schreef:

Ik wil hier sowieso wat dieper op ingaan, maar als eerste de vraag over hoe ik het vond gediagnostiseerd te worden.

Het was zo'n fucking opluchting. Ik kan dat echt niet genoeg benadrukken. Ik had het gevoel dat ik mezelf aan het kwijtraken was en dat alles uit elkaar aan het vallen was en ik het nooit meer terug zou krijgen, en ik wist niet eens of dat kwam omdat ik een marathon met een gebroken been probeerde te lopen, of omdat ik gewoon een moody twintiger was die zich aanstelde.
En weetje, het advies "gewoon even doorbijten" werkt niet als je een depressie hebt. Ik voelde me zo machteloos, maar met die diagnose werd het in ieder geval tastbaar. Ik wist wat het was. Ik stelde me niet aan, er was gewoon iets mís en ik had hulp nodig. Nu zit ik met mijn beste vriendin op vakantie en na heel wat therapie zit ik aan de medicatie en... god ik kan wel huilen. Met die medicatie kan ik weer schrijven. Weet je hoe het is als je al je helen leven zielsgelukkig wordt van verhalen en je werkt aan één van de beste manuscripten ever, en het schrijven ervan voelt als een marteling? Ik kon het niet meer. Ik was mijn escape kwijt. En ja dan vragen mensen, "wat vind je leuk om te doen?" en je hebt er geen antwoord meer op.
En nu met die medicatie... ik vlieg nog net niet door de woorden heen. Ik ben nog steeds mezelf en het gaat dus niet superrap omdat ik erg precies ben, maar ik doe mee aan NaNo. Ik lig vóór op schema. Ik heb een scene afgerond waar ik al een jaar tegenop keek omdat het spanningsniveau zo hoog ligt dat het mijn eigen anxiety triggert. En nu kan ik hem schrijven. Ik vind het weer leuk. (!!!!!!)

Zonder die diagnose had ik nooit deze medicatie gekregen, of een doorverwijzing naar verder onderzoek. Zonder de diagnose was ik halfdood. Dus ja, ik ben heel, heel blij met die diagnose.

Wat fijn voor je! Ik had dat ook bij de mijne op het oog: opluchting om te weten dat ik niet gewoon echt een vervelend mens ben die niets kan. Mijn brein maakt het me effectief moeilijker... En inderdaad die medicatie: ik heb ook gewoon een bril nodig om goed te kunnen zien en mee te kunnen met de wereld, dus als ik een pilletje moet nemen om mijn brein niet met 160km per uur te laten razen, so be it.

Echt super goed bezig met schrijven! En het is ok als het even weer afzwakt ook (: het leven is geen rechte lijn.

Mijn brein breint zoals het breint.

27 nov 2022 - 15:14

ProngsPotter 14178

Frisk schreef:
(...)

Wat fijn voor je! Ik had dat ook bij de mijne op het oog: opluchting om te weten dat ik niet gewoon echt een vervelend mens ben die niets kan. Mijn brein maakt het me effectief moeilijker... En inderdaad die medicatie: ik heb ook gewoon een bril nodig om goed te kunnen zien en mee te kunnen met de wereld, dus als ik een pilletje moet nemen om mijn brein niet met 160km per uur te laten razen, so be it.

Echt super goed bezig met schrijven! En het is ok als het even weer afzwakt ook (: het leven is geen rechte lijn.

Jaa precies dat van die bril inderdaad. En voor mij hoeft de medicatie zeker niet permanent te zijn, maar nu heb ik mentaal in ieder geval de ruimte om met m'n problemen te dealen? :') Eerst was ik alleen nog maar bezig met overleven en voor de rest nergens meer energie voor haha

Thaanks, hihi. En dat weet ik gelukkig, hahaha. Verwacht niet dat ik de rest van december ook op dit moordende tempo bezig blijf, maar hoop wel dat het gewoon weer leuk blijft om te doen, hihi.

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

28 nov 2022 - 11:49

catastrofe 865

Dapper topic.

Ik heb momenteel (denk ik) nog steeds één diagnose: een specifieke fobie. Dat was eigenlijk alleen maar een bevestiging van wat ik allang wist, haha. Maar de andere diagnose die ik op dat moment kreeg, vond ik een stuk moeilijker te verteren. Die maakte het een stuk moeilijker om te ontkennen dat ik ziek was, dat er wel degelijk iets aan de hand was.

Een diagnose is voor mij niet per se iets goeds of slechts, het is (mijns inziens) een middel voor de behandelaar om een aantal klachten die iemand ervaart te kunnen classificeren en daar vervolgens een geschikte behandeling op toe te spitsen. Maar een diagnose kan natuurlijk wel heel veel oproepen. In mijn omgeving hoor ik ook wel dat sommige mensen met stigma te maken krijgen, of zich schamen. Heel naar.

Diagnostiek voor de specifieke fobie werd gedaan op basis van een vragenlijst, als ik het me goed herinner.

Momenteel ben ik hier niet meer zo mee bezig. Ik ben inmiddels (gelukkig) genezen en de specifieke fobie werk ik zo nu en dan zelf aan (ik ben namelijk basispsycholoog, haha).

(Niet citeren.)

Omnia mutantur, nihil interit

28 nov 2022 - 18:01

Derks 7886

Wat tof dat je dit topic geopend hebt!

Ik ben van plan later iets uitgebreider te gaan reageren, want ik heb op het moment vrij weinig mentale capaciteit om over diepgaande, serieuze onderwerpen na te denken (ik ben vooral op zoek naar afleiding nu), maar ik wil dit topic even in mijn MT's hebben.

Ik vind het vooral fijn om aan anderen te laten weten dat je niet de enige bent, maar als iemand dat tegen mij zegt denk ik altijd standaard: Ja, ja. Het zal wel."

Bij mij is er dit jaar HEEL veel gebeurd, en dat heeft nogal veel effect gehad.
Daardoor zit ik nu al maanden thuis met een burn-out, krijg ik vrij weinig voor elkaar (of het kost me HEEL VEEL moeite) en is het leven eigenlijk nog veel kutter dan gedacht. Ik dacht altijd: ah, wat fijn om vrije dagen te hebben, dan heb je tenminste alle tijd om te knutselen en te schrijven enzovoorts, dat leek me altijd wel chill. Maar knutselen lukt amper (heb nu wel een Sinterklaasprojectje lopen) en verder is mijn focus en mentale capaciteit gewoon heel bagger. Ik wil ook niet terug naar hoe het hier voor was, want dat is niet vol te houden.

Werk is daar een heel grote agressor bij geweest en op heel veel vlakken valt er hen heel wat te verwijten. Het maakt me nog steeds boos.

so if you care to find me, look to the western sky, as someone told me lately: everyone deserves a chance to fly

Index RPG Actieve Topics Zoek