[RPG • 0] Hogwarts • The Final Year | Speeltopic 16 - Speeltopics

Het verhaal speelt zich af gedurende Harry Potter and the Half Blood Prince, dus het zesde jaar van Harry Potter. Onze personages zitten een jaar hoger: in hun laatste jaar. De wereld wordt duisterder nu Voldemorts macht zich steeds verder uitbreidt, ook op Hogwarts verandert de sfeer en zullen de leerlingen moeten beslissen aan welke kant ze staan. Los van alles wat er buiten de kasteelmuren gebeurt, hebben ze ook hun eigen machtsstrijd binnen de school, worden ze met hun eigen problemen geconfronteerd en is Voldemort wellicht niet eens het grootste gevaar dat hen te wachten staat…

Gryffindor • Aleksi • Natas • Rafael • Beater/Prefect • Danique • Justin • Keeper • Marjanne • Andreas • Demi • • Jordyn • Beater• Natas • Vivienne • Demi • Josephine • Demi • Ivana • Natas • Elena • Marjanne

Ravenclaw • Nomad • Marjanne • Roman • Keeper/Headboy • Natas • Noah • Katrijn • Cole • Marjanne • Jeremy • Natas • Blythe • Chaser• Marjanne • Isabella • Danique • Rhae • Natas • Elsie • Marjanne •

Slytherin • Casper • Natas • Mosh • Seeker • Natas • Thomas • Danique • Evan • Demi • • Prudence • Katrijn • Daphne • Natas • Zoya • Head girl • Marjanne • Melody • Danique • Faye • Marjanne

Hufflepuff • Lee • Chaser • Natas • Vinnie • Natas • Feliks • Danique • Sefu • Marjanne • • Mavis • Beater • Marjanne • Rosalie • Danique • Tilly • Marjanne • Maddie • Katrijn • Novalie • Prefect •Danique

[ bericht aangepast op 31 jan 2022 - 21:04 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Rosalie had net het briefje van Justin laten voorlezen, toen Charming binnen kwam. Rosalie stopte gauw het briefje van Justin weg in haar zak. Door zijn antwoord had ze al wel weer meer zin gekregen in vanavond, al vond ze het nog steeds lastig door alles wat er gebeurd was afgelopen week. Bij het horen van Charming zijn openingszin trok haar mondhoeken op tot een korte glimlach. Normaal zou ze wel om zijn opmerking gelachen hebben, maar op dit moment was ze niet echt in de stemming. Dat Charming was gekomen, was ergens een verrassing, maar ook een verademing. Ze had met iemand willen praten, iemand die erbuiten stond. Maar nu erover beginnen wat er in haar hoofd speelde, voelde ook weer behoorlijk opgelaten. Nogal ongemakkelijk. Ze kende Charming eigenlijk vrijwel niet. Toch, dit was de reden waarom ze om hem gevraagd had. "Misschien is dit wel mijn laatste weekend," sprak ze aarzelend uit.

---

It's never gonna happen, Guys.

‘Je laatste weekend?’ vroeg Casper overdonderd. Hij wist niet wat hij hoorde. Hij had niet echt geweten wat Rosalie met hem wilde bespreken, maar dit… Dit kwam zo volslagen onverwacht dat hij er bijna om moest lachen. ‘Hoezo dat?’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Vivienne Lyon Naar de voorraadkast met Elsie & Lee       Vivienne keek met lichte afkeur naar Lee, die achter haar en Elsie aan was gekomen. Hij had geen idee, dat Elsie hem zo leuk vond, dat haar hart zojuist voor de zoveelste keer was gebroken. Vivienne streek even met haar hand langs Elsie's arm.       'Wil je even een kop thee ? Of warme choco?' Vroeg ze aan Elsie. Waarschijnlijk maakte Lee het gevoel nu alleen maar erger, door hier te staan. Vivienne keek Lee weer aan.       'We kwamen tulpenbollen halen, misschien dat jij die nog even op kan halen?' Haar woorden waren vrij koud. Het interesseerde haar vrij weinig dat die jongen nu gewond was. Ondanks dat Vivienne Elsie nog niet erg goed kende, en Lee al helemaal niet, trok ze toch erg sterk naar Elsie. Ze vertrouwde haar nu al volledig, dat straalde ze gewoon uit, dat ze te vertrouwen was.

[ bericht aangepast op 12 jan 2022 - 11:52 ]

---

- thank you for existing -

Rosalie haalde een beetje ongemakkelijk haar schouders op. Hoe legde ze dit uit? "Terugkeren naar Hogwarts is toch... moeilijker dan ik verwacht had." En dat lag niet eens aan het feit dat ze nu blind was. Vooral eigenlijk aan haar omgeving. Rosalie draaide even haar hoofd in de richting waar ze Charming verwachtte. Ze stak haar voet in de lucht, om het verband te laten zien. "Ik ben vandaag aangevallen door een vleesetende plant, die opeens "zomaar" enorm gegroeid bleek te zijn." Tilly had haar op de terugweg naar de common Room gezegd dat ze het idee had dat iemand dit expres had gedaan, de plant was blijkbaar gewoon echt groot geweest. Te groot voor normale proporties. "Enzo liet me vanmiddag niet met rust. Hij heeft Lee en Feliks pijn gedaan. En de hele week gebeuren er al van zulk soort 'ongelukjes'." Er klonk een lichte frustratie door Rosalie haar stem heen. Ze had geen idee waarom mensen haar deze week zo moesten hebben, maar dat had ze niet gehad toen ze nog gewoon kon zien. Nou ja, op Enzo na misschien. Maar die leek in deze twee jaar die ze gemist had wel nog afschuwelijker te zijn geworden.
      Rosalie zuchtte. "Daarnaast voelt het soms gewoon alsof ik twee jaar terug in een tijdmachine gestopt ben. Ik sta met mijn ene voet nog in het vierde jaar, terwijl iedereen onderhand twee jaar verder is. Het voelt alsof ik achter iedereen aan loop, ik heb voor mijn gevoel zoveel gemist. Novalie en Tilly maken grapjes waar ik niets van begrijp, omdat ik er niet ben geweest. Mijn date heeft in mijn afwezigheid met de halve school geslapen. En dan heb je ook nog Feliks die opeens op is komen dagen, die allerlei herinneringen met zich meebrengt waar ik op het moment eigenlijk helemaal niet aan wil denken. En dan heb ik ook nog eens Casper waar ik geen idee van heb wat hij van me wil." Het voelde als een enorme opluchting om al die frustratie er eens tegenover iemand uit te gooien, ook al voelde ze ook een bonk schaamte over zich heen komen nu ze het had uitgesproken. Met een blos op haar wangen wendde ze haar gezicht terug af naar het raam. "Sorry, je hebt waarschijnlijk helemaal niets aan dit. Maar ik moest gewoon even met iemand spreken die buiten alles staat."

[ bericht aangepast op 12 jan 2022 - 13:53 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Het was nogal een verhaal dat eruit kwam. Ze luchtte duidelijk haar hart tegen hem en dat wakkerde het schuldgevoel aan, waardoor hij niet naar haar kon blijven kijken terwijl ze praatte. In plaats daarvan staarde hij in de verte. Als ze wist wie hij was, zou ze dit niet zeggen. Maar aan wie kon ze dit dan kwijt? Wie stond er verder buiten? Blijkbaar had ze deze versie van hem nodig – om meer redenen dan hij aanvankelijk dacht – en hij wilde dat niet van haar afnemen door te zeggen wie hij werkelijk was.
      De laatste onthullingen zorgden echter voor een spanning in zijn nek- en schouderspieren. Dat Feliks – een oude vriend – haar was komen opzoeken, vond ze dus helemaal niet zo fijn door de herinneringen die dat omhoog bracht. Wat voor herinneringen zouden dat dan zijn? Aan de excursie natuurlijk, maar waarom waren die vervelend? Hij had gedacht dat ze het daar naar haar zin had gehad, zelfs al leek hun band na dat tripje helemaal anders. Alsof wat daar was gebeurd, nooit écht was gebeurd.
      En dan heb ik ook nog eens Casper waar ik geen idee van heb wat hij van me wil.
      Dat zinnetje bleef door zijn hoofd malen. Wat bedoelde ze daarmee? Wat verwachtte ze dat hij zou willen? Om een of andere reden kwam die idiote opmerking van Evan weer bovendrijven. De ultieme love story – de schurk die zijn leven wil beteren door de prinses te redden.
      Hij wendde zijn blik af. Dat was ergens waar – al had dat niets met liefde te maken. Niet op de manier die Evan geïnsinueerd had, dan.
      ‘Het is oké,’ zei hij aarzelend, na een te lange stilte. ‘Ik snap wel dat je het kwijt moet.’ Hij dacht over haar woorden na, niet zeker waar hij wel of niet op moest reageren. ‘Hogwarts is misschien een magische plek, maar het is hier nou eenmaal niet alleen maar rozengeur en maneschijn.’ Hij glimlachte flauwtjes. ‘En als dat die eerste jaren wel zo voor je voelde… nou, dan mag je die herinneringen koesteren. Dat geldt echt niet voor iedereen.’ Hij zocht naar woorden. ‘Je hebt in ieder geval vrienden die voor je klaar staan. Die je na twee jaar niet zijn vergeten.. Een jongen die met jou wil daten, ondanks dat hij blijkbaar de halve school kan krijgen. Een charmante prins die je wil helpen om die hork van een Enzo van je af te slaan.’ Hij aarzelde, zich afvragend wat voor troostend gebaar een normaal mens zou uiten. Iemand als Lee. Heel even legde hij zijn hand over die van haar, maar het voelde zo idioot dat hij hem gauw weer terugtrok en vlug een andere kant uitkeek. Zijn wangen werden warm van ongemak en hij vulde de stilte vlug weer met woorden. ‘Waren de afgelopen twee jaren zo geweldig dat je daar zo graag naar terug wil? Dat je al na een week de handdoek in de ring gooit?’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Jeremy slikte de brok in zijn keel weg. Hij haatte het om haar te zien huilen, maar hij was wel heel opgelucht dat ze dit nu achter zich konden laten en vooruit konden kijken. ‘Heb je de afgelopen twee jaar nog op een bezem gezeten?’
      Hij betwijfelde het, hij was de enige geweest met wie ze had willen vliegen. ‘Anders wordt het daar weer hoog tijd voor.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Charming zijn woorden warmden haar helemaal op van binnen en lieten haar zelfs zachtjes lachen aan het eind. Zo had ze het nog helemaal niet bekeken. Ja, haar vriendinnen waren er inderdaad nog na twee jaar, die stonden altijd voor haar klaar als ze hen nodig had. En Justin wilde inderdaad nog altijd, ook al waren er twee jaar voorbij. "Zo had ik het nog niet eens bekeken," zei ze met een kleine glimlach. Ze schrok even van Charming zijn hand, omdat ze die niet verwacht had. Blijkbaar schrok Charming daar weer van, want zijn hand verdween net zo snel.
      Bij zijn laatste vraag schoot Rosalie even in een korte, spottende lach. "De afgelopen twee jaar waren vooral heel erg eenzaam. Ik ben veel alleen geweest en mijn moeder probeerde er wel voor me te zijn, maar natuurlijk kon die ook niet alles opvangen." Rosalie zuchtte even. Eigenlijk wilde ze daar ook helemaal niet naar terug, naar haar kamer waar ze veelal alleen was. Maar de pijn van net was haast erger geweest dan de eenzaamheid. "Mijn vader besteed nog nauwelijks aandacht aan me aan na het ongeluk. We hebben moeten verzinnen dat ik een of andere mysterieuze ziekte had, zodat onze dreuzelburen een uitleg hebben. Volgens mij vind pa het verschrikkelijk dat de buren met zoveel medelijden naar ons kijken. Hij had altijd al hoge verwachtingen van me, maar volgens mij ben ik nu gewoon mislukt in zijn ogen. Het heeft ook spanningen tussen hem en mam opgeleverd. Mijn vader heeft het idee volgens mij dat alles magisch opgelost kan worden, dus waarom kan dan niemand iets aan mijn blindheid doen? Hij is behoorlijk gaan afgeven op de toverwereld, wat het niet gezelliger maakte thuis. Plus hij is er ook absoluut niet mee eens dat mam en ik geen jurdische stappen nemen tegen Casper, maar dat wilde ik gewoon niet." Het was niet haar bedoeling geweest dit te delen, want vrijwel alleen Noof en Tilly en Andreas waren hiervan op de hoogte. Al keek Andreas er wel iets anders op te kijken dan haar, die had het liefst ook Casper naar Azkaban gesleept, maar respecteerde in ieder geval haar keuze. Plus hij leek de spanning tussen hun ouders niet zo te zien.
      Het was dat Charming ernaar had gevraagd, maar misschien was dit wel goed dat ze het even weer hard op zei. "Dus nee, ik zit er eigenlijk ook niet op te wachten om naar huis te gaan. Het was eigenlijk best wel een verademing eindelijk eens weg te zijn." Rosalie haalde haar schouders op. "Ik ben gewoon bang denk ik. Er kunnen hier zoveel dingen gebeuren waar ik niet op voorbereid ben."

[ bericht aangepast op 12 jan 2022 - 20:16 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

“Moet dat echt?” Vroeg ze een beetje beteuterd. Isabella zat niet graag op een bezem, ze vond het verschrikkelijk onbetrouwbare dingen. Het feit dat ze haar voeten los had en voor haar gevoel zelf niet genoeg controle over dingen had. Ze gruwde ervan. Jeremy zijn blik zei echter genoeg en zuchtend gaf ze toe. Met Jer durfde ze het wel, hoopte ze. Ze had al twee jaar niet op een bezem gezeten.
      ”Mag ik dan nu wel terug naar de common room en ga je mee?” Vroeg ze met een grijns. Ze wilde hier weg, om een of andere reden voelde ze zich bekeken. Isabella liet haar ogen langs Jeremy glijden, om daar twee geïrriteerde ogen te ontmoeten. De schrik sloeg haar om het hart, zodra ze hem zag. Hoeveel had hij gehoord?! Hij had haar niet gezien toch? Wat deed hij hier?
      De jongen zei echter niets, zoals ze eigenlijk vrijwel nooit publiekelijk met elkaar spraken. Hij draaide zich zonder iets te zeggen om en Isabella voelde de moed in haar schoenen zakken, toen ze alleen al aan zijn loopje zag dat hij woest was. Oh nee...
      Angstig keek ze op naar Jeremy en meteen voelde ze een zwaar schuldgevoel haar overvallen. Ze had hem verdoemd. Thomas was overduidelijk niet blij geweest. Wat zou hij doen? Hij zou toch niet…? Ergens wilde ze vloeken, tieren richting Jeremy, om hem maar weg te jagen, uit handen van Thomas te houden. Ze wilde schreeuwen dat hij gauw van haar moest vluchten.
      Maar Isabella wist dat het daarvoor te laat was. Ze hadden het net goed gemaakt. Als ze nu raar ging doen, geloofde hij haar vast niet, of stelde ze hem voor de tweede keer teleur. En hoewel ze Jeremy uit alle macht uit de buurt van Thomas wilde houden, kon ze Jeremy zijn hart niet een tweede keer breken. En haar eigen ook niet.

---

It's never gonna happen, Guys.

‘Oh, natuurlijk.’ Er viel een enorme opluchting over hem heen bij de gedachte dat Elsie en dit meisje per ongeluk op hem gestuit waren – al liet dat ook wel zien hoe voorzichtig Nomad en hij moesten zijn als ze elkaar nog wilden spreken.
      Áls Nomad dat nog eens aandurft, dacht hij met een zwaar gevoel in zijn maag. Waarschijnlijk bracht hij nu liever gewoon zijn tijd door met mensen die zijn vader wel goedkeurde. Hoewel Nomad het liever anders had gezien, had Lee nou ook weer niet het gevoel dat hij er heel verdrietig van werd dat ze geen tijd meer met elkaar konden doorbrengen. Lee dacht stiekem dat als hij in Nomads schoenen had gestaan, hij alsnog wel stiekem met de jongen had willen afspreken.
      ‘Ik ben zo terug,’ vervolgde hij tegen de meiden, waarna hij terugkeerde naar de voorraadkast om de bloembollen te pakken – en hard zijn best deed om niet terug te denken aan die warme knuffel van net, die de vlinders die juist een beetje waren weggezakt weer helemaal hadden laten ontwaken.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Jeremy merkte wel dat Isa’s gemoed flink omsloeg. ‘Hé, we kunnen ook wat anders doen hoor. Ik dacht dat je het wel leuk zou vinden.’
      Hij wist dat ze het eng vond, maar normaal gesproken gaf ze dat amper toe en vond ze het uiteindelijk ook gewoon leuk. Maar wie weet, misschien was dat plezier haar na al die tijd wel vergaan.
      ‘We kunnen ook gewoon knalpokeren ofzo, of wat bij de haard rondhangen…’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Wat een lul was die vader van Rosalie. Hij klemde zijn kiezen op elkaar, bang dat hij zichzelf anders niet in de hand had. Hij wilde haar verhaal niet onderbreken. Aan de ene kant voelde hij zich natuurlijk deels schuldig voor hoe ze zich de afgelopen twee jaar had gevoeld, maar hij probeerde zichzelf er toch van te overtuigen dat het niet zíjn schuld was hoe Rosalies vader met zijn dochter omging.
      Hij schrok toen ze hoorde dat Rosalies vader juridische stappen wilde ondernemen. Aarzelend gluurde hij opzij, toch wel opgelucht dat zij dat niet wilde. Hij voelde de drang om erover door te vragen, maar iets over zichzelf vragen voelde wel als een rode vlag.
      ‘Lastig met je pa,’ zei hij aarzelend. ‘Ook zonder zicht kun je nog heel veel, dat zou hij juist moeten aanmoedigen.’ Hij liet haar laatste woorden op zich inwerken. ‘Is dat nieuw? Dat je op dingen voorbereid wil zijn?’
      Dat was niet zoals hij zich herinnerde. Ze had juist van verrassingen en van onverwachte uitdagingen gehouden – hij had haar als een behoorlijk inventief persoon ingeschat.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Elena Sony Petrova

'Jij ziet er nogal ongelukkig uit, voor iemand die een nieuw, spannend avontuur aangaat,' zei Elena. Ze zat zelf op de fauteuil in de leerlingenkamer en had vooral rustig om zich heen gekeken. Haar aandacht was daarvan afgeleid zodra ze Aleksi nogal chagrijnig naar binnen zag stampen - zoals hij de hele dag al chagrijnig was. 'Heimwee?'

[ bericht aangepast op 12 jan 2022 - 20:19 ]

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Justin Trelawney

Tijdens hun wandelingetje naar de keukens werd hij door Raf en Jor enigszins geplaagd over zijn date met Rosalie. Terecht - hij had hetzelfde gedaan bij Raf - maar toch vond hij deze positie minder prettig. Hij was meestal degene die samen met Jor Raf een beetje in de zeik zette. Misschien kwam het doordat dit een gevoelig puntje was en hij nogal gemengde gevoelens had over deze date.
Maar hij maakte zich te druk, en dat probeerde hij zichzelf ook voor te nemen. Hij zag het allemaal wel. Pluk de dag; dat was altijd zijn motto geweest en dat kon beter niet veranderen.
Er stoven direct vijf huiselfen op hen af zodra ze de keukens binnenkwamen. Justin grijnsde toen hij zag dat Raf meteen een cupcake en een bonbon van een kleintje met enórme oren aannam. Hij kreeg echter dingen in handen gedrukt van een vrouwelijke huiself met grote, groene ogen. 'Smaakt goed, Sipper..?' meende hij zich te herinneren.
Het was duidelijk dat hij het goed had, want de huiself begon te stralen. 'Meneer weet mijn naam nog!'
'Natuurlijk.' Hij grijnsde. 'Jij maakte altijd van die heerlijke gebakjes, hoe kan ik die vergeten?'
In werkelijkheid was hij gewoon zo vaak in de keukens geweest dat hij een aantal namen had onthouden - en hij was daar gewoon erg goed in.

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Elsie Bee

Elsie probeerde zich te vermannen toen Lee was weggelopen. Ze wilde gewoon vrienden met hem blijven en ze wilde helemaal niet huilen in zijn bijzijn. 'Ik heb met hem gezoend,' zei ze zachtjes tegen Vivienne. 'Hij zei - hij zei dat hij alleen op jongens viel, maar daarna hebben we wel gezoend. Dat had ik nooit moeten doen. Toen kreeg ik hoop maar hij had al gezegd dat hij geen gevoelens voor me had.'

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Aleksi had Elena een beetje gemeden vandaag, niet helemaal zeker wat er ervan vond dat ze hier was. Ergens was een bekend gezicht heus niet zo vervelend, maar ze wist vast wel dat hij hier niet voor zijn lol was. Een paar weken terug hadden ze het nog over de inschrijvingen voor de uitwisseling gehad, waarbij zowel Mikhail als hij hadden gezegd dat ze daar niet aan meededen.
      En nu bevond hij zich opeens toch op Hogwarts. Ze vroeg zich vast af waarom en het laatste waar hij zin in had, waren irritante vragen. Hoewel hij geneigd was om door te lopen naar zijn slaapkamer, zette hij toch een paar stappen dichter naar Elena toe en zakte uiteindelijk op de fauteuil naast haar neer. Hij kon maar beter normaal doen. Ze was goed bevriend met Mikhail, een ruzie met haar werd alleen maar ongemakkelijk.
      ‘Het zijn niet mijn type mensen hier,’ mompelde hij maar als excuus.

[ bericht aangepast op 12 jan 2022 - 20:27 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.