[RPG] [300] A Marauders Story of Secrets [SPEELTOPIC] - Speeltopic - Speeltopics

16 feb 2021 - 19:26 darkurge is offline

A Maurauders Story of Secrets

I solemnly swear that I am up to no good.

Welcome to Hogwarts, Welcome home
De kerstvakantie is voorbij, het jaar is 1977. De leerlingen van Hogwarts keren terug naar het kasteel om hun schooljaar te vervolgen. Buiten ligt nog de laatste sneeuw van de winter, maar de meeste leerlingen zijn al gericht op het voorjaar. De klassenoudsten zijn belast met het organiseren van het voorjaarsfeest. Dit feest zal alleen toegankelijk zijn voor leerlingen in hun zesde en zevende jaar.
Daarnaast worden de leerlingen verrast in hun leerlingenkamers door een briefje dat is opgehangen:
Een nieuw jaar, een nieuw semester... wat zal dit semester voor roddels en geheimen met zich meebrengen? Wie zal het zeggen.... Er is één ding waar ik wel zeker van ben: ik zal er zijn om jullie geheimen te onthullen. En natúúrlijk kunnen jullie mij daarbij helpen. Heb jij informatie die de rest van de school ook móet weten, geef dan een opgerold stuk perkament mee aan een schooluil geaddreseerd aan 'Hogwarts' Truth'. Ik hoop snel van jullie te horen...
Niemand weet van wie dit stuk perkament afkomstig is, maar het belooft een interessant semester te worden op the best school for Witchcraft and Wizardy.
Kan jij een geheim bewaren?

CHARACTERS

Naam — Faceclaim — User — Pagina
[Dit mogen zowel bestaande als zelf bedachte rollen zijn.]
Gryffindor
• Ashley Joseph Jones — Cole Sprouse— calice — 1.4
• Ethan Clearwater — Toby Regbo — DarkOne — 1.4
• Caleb Clearwater— Joshuah Melnick — Calice — 1.4
• Jordyn Mariah Kingsley — Dasha Taran— Peitho — 1.3
• Marlene McKinnon — Kennedy Walsh— Schumacher — 1.3

Ravenclaw
• Kyle Nicholas Scott — Blake Steven— Reeses — 1.3
• Pandora Lovegood — Sabrina Carpenter — Calice — 1.2
• Avalon Isolde Fitzgerald — Elle Fanning — Iotte — 1.4
• Dante Aurora Montanque— Zoe Kravitz— Artwork — 1.5

Hufflepuff
• Aidan Tomas Fenwick — Max Barczak — Delahaye — 1.4
• Julian Nolan Lartius — Faceclaim — Fika — 1.5
• Novalie Aria Fitzgerald — Elle Fanning — Peitho — 1.3
•

Slytherin
• Zaheer Aceves Selwyn— Iotte — 1.2
• Jasper Achilles Nott — Roy van Leeuwen — Schumacher — 1.2
• Ezra Crawfort — Darwin Gray— Peitho — 1.3
Abel Jabobs — Faceclaim — Darksorrow — 1.4

• Serenity Malfoy— Dove Cameron — DarkOne — 1.2
• Lysandra Zwarts — Anna von Klinski — Reeses — 1.1
• Christina Luna LeStrange— Cara Delevingne — Blodreina — 1.5
• Wilhemina Ravens— Faceclaim — Trijn — 1.5

VAKKEN

QUIDDITCH

PREFECTS

RULES

STORY OVERZICHT

ROLLENTOPIC • PRAATTOPIC • SPEELTOPIC

[ bericht aangepast op 21 april 2021 - 11:13 ]

16 maart 2021 - 19:48 Artwork is offline

Artwork 733

mt :Y)

ze had het universum op haar schouders maar droeg het als een paar vleugels

16 maart 2021 - 22:04 Aynur is offline

Aynur 2380

Novalie Fitzgerald

"the price of having a soft heart — "

" — is feeling the worlds pain."

• 16 years • Hufflepuff Prefect • In the Hallways • w. ~~Aidan~~, Pandora, Zaheer & Mina •

Om mezelf bijeen te houden nadat Aidan zo abrupt vertrokken was, sloeg ik mijn armen om me heen. Zonder hem was ik mijn ankerpunt kwijt die ik op dit moment hard nodig had. Zeker met Zaheer voor me, de oorzaak van mijn onbalans. Niet goed wetende hoe nu verder te gaan, sprak ik mijn onzekerheid uit aan de drie personen tegenover me.
Alsof Zaheer precies wist wat te doen, werd mijn hand door hem vastgepakt en leidde me weg van Pandora en Mina. Ik liet nog een verontschuldigende blik vallen op Pandora, maar protesteerde verder niet. Zeker niet toen hij mijn naam uitsprak op die liefdevolle manier van hem. “Noof, ik heb je gemist in de vakantie en ik zou vreselijk graag nu bij je zijn - maar..” Hij glimlachte naar me en ik moest mijn lippen op elkaar persen om hem niet tegemoet te komen met een variant van de mijne. “Ik denk dat je nu het liefst bij je vriend Aidan wil zijn en het laatste wat ik wil is je daar in tegen houden.”
De woorden die zich aan het vormen waren in mijn hoofd spatte uiteen zodra hij een pluk haar haar achter mijn oor stopte en zijn kijkers bleven hangen ter hoogte van de mijne. “Maar dan wil ik wel graag met je lunchen,” zei hij alvorens hij mijn wang liefkozend aanraakte en de bos met zonnebloemen achter zijn rug vandaan toverde. “Oh ja, voor ik het vergeet. Als ik het goed heb zijn dit je favorieten.” Meteen verscheen er een stralende glimlach op mijn gezicht, hoewel ik een zwakke poging deed mijn blijdschap te temperen. Er was immers nog steeds....ja, wat was er nog steeds? Die roddel, weet je nog? Ik gaf mezelf een innerlijke reprimande voordat ik mijn handen uitstak naar de dikke stelen van de zonnebloemen.
Verlegen sloeg ik mijn ogen naar hem op, half verborgen achter de zonnebloemen. “Je hebt het onthouden...” fluisterde ik zachtjes. “Dat had je echt niet hoeven doen.” Voorzichtig zette ik een stap naar voren en liet mijn hand in de zijne glijden. “Ik heb helaas niets om terug te geven, dus...” begon ik alvorens ik op mijn tenen ging staan en een kleine kus onder zijn kaak drukte. Vanwege mijn lengte was mijn bereik beperkt en, tenzij hij dichterbij zou komen, was dat het beste dat ik hem kon geven.
Om mijn schaamte te verbergen, ging ik snel weer over op het huidige onderwerp: de roddel op het prikbord. “Toch is er iets wat me niet lekker zit en, voordat ik naar Aidan toe ga, wil ik daar eerst zekerheid over hebben. Er is een roddel gaande over jou die. . . eh. . . bepaalde avanches maakt jegens een ander meisje.” Ik haalde diep adem voordat ik vanachter de gigantische bos bloemen tevoorschijn kwam om Zaheer recht aan te kunnen kijken. “Is dat waar?” vroeg ik hem terwijl ik nerveus op de binnenkant van mijn wang beet.

[ bericht aangepast op 16 maart 2021 - 22:05 ]

I have seen my own sun darkened

18 maart 2021 - 21:33 Iotte is offline

Iotte 952

ZAHEER ACEVES SELWYN

The beast inside is sleeping, not dead
Sixteen years • Slytherin • Prefect • with Novalie • @ Hallways

Een stralende lach verscheen op het gezicht van Novalie bij het zien van de bos bloemen. Verlegen pakte ze de zonnenbloemen aan en keek ze vanachter de grote bos schuchter naar Zaheer op. “Je hebt het onthouden...” fluisterde ze zachtjes. Haar ogen stonden gelukzalig. “Dat had je echt niet hoeven doen.” Ze liet haar hand in die van hem glijden. “Ik heb helaas niets om terug te geven, dus...” begon ze terwijl ze op haar tenen ging staan om hem vervolgens een klein kusje in zijn hals te drukken. In een reflex sloeg hij zijn gespierde armen om haar heen en trok haar zachtjes tegen zich aan. Hij voelde haar hart te keer gaan en zijn neus vulde zich met de geur van haar shampoo. Liefdevol drukte Zaheer een kus op haar blonde kruin en voor een paar luttele seconden bleven ze zwijgend zo staan, totdat Novalie zich voorzichtig uit zijn omhelzing los maakte.
“Toch is er iets wat me niet lekker zit en, voordat ik naar Aidan toe ga, wil ik daar eerst zekerheid over hebben.” Twijfelend zette Novalie een stapje naar achter en beet nerveus op haar wang. “Er is een roddel gaande over jou die. . . eh. . . bepaalde avanches maakt jegens een ander meisje.” Ze haalde diep adem voordat ze vanachter de gigantische bos bloemen weer tevoorschijn kwam zodat ze Zaheer recht aan kon kijken. “Is dat waar?”
Haar felblauwe ogen boorde zich in die van hem. Hij had deze vraag natuurlijk al lang aan zien komen. Dat was immers de voornaamste reden dat hij haar zo halsoverkop ‘s ochtendsvroeg was komen opzoeken. Novalie was niet dom, wel naïef, maar niet dom. “Je vertrouwd me niet.” Concludeerde hij terwijl zijn blik iets veranderde. Hij leek gekwetst. “Novalie, je weet toch dat je de enige voor mij bent. Waarom geloof je die roddels en mij niet?” Lichtelijk gefrustreerd haalde hij een hand door zijn haren terwijl hij haar nog steeds recht in haar ogen aan bleef kijken. Wegkijken zou een teken van zwakte zijn. “Dat stuk perkament is niets meer dan een ordinaire roddel, ik dacht dat jij dat op z’n minst ook wel zou weten.” Hij liet z’n schouders aangedaan hangen. “Wat de rest van de school van mij denkt, maakt mij niets uit - maar ik had anders van jou verwacht. Of nouja gehoopt.”

someone out there feels better because you exist

21 maart 2021 - 14:58 Kobyla is offline

Kobyla 19250

A I D A N F E N W I C K

16 jaar ~ Hufflepuff prefect ~ In de gangen ~ alleen --> met Jordyn

Hij wilde weg, hij moest weg, maar Novalie's woorden maakten alleen maar dat Aidan nog meer spijt had, dat zijn hart alleen maar meer pijn deed.
'Wat ga je doen? Kan ik je ergens mee helpen?' vroeg ze, maar hij schudde slechts van nee. Zij kon hem niet helpen in deze situatie, het was iets wat hij zelf moest oplossen. Ja, het zou helpen als ze het zou uitmaken met Zaheer, maar hij wist dat ze dit nooit zomaar zou doen.
Enkele minuten later zat hij daar dan, geen idee wat hij met zichzelf aan moest. Hij kon niet eeuwig blijven rennen van Nova en haar relatie met Zaheer, maar verder kon hij eigenlijk ook niets anders. Accepteren dat dit gewoon zo was, was een optie. Maar hoe kon hij dit accepteren als zijn gevoel hem continu influisterde dat Zaheer haar elk moment enorm veel pijn zou kunnen doen? Het maakte hem totaal niet uit met wie Nova was, zolang het maar niet met iemand was die hij helemaal niet vertrouwde, iemand zoals Zaheer. Of iemand anders uit zijn clubje. Oftewel, hij stond gewoon machteloos en kon de hele situatie alleen maar met lede ogen en pijn in zijn hart aanzien.
Voetstappen klonken door zijn stroom aan gedachten heen. Hij was te langzaam met reageren en opeens struikelde er iemand bijna over hem heen.
'Jemig, welke idioot gaat er nu precies hier zitten?' viel het meisje uit en toen hij opkeek zag hij Jordyn staan. Iemand die alleen wilde zijn in een gang waar normaal niemand kwam, dacht hij, maar de woorden verlieten zijn hoofd niet. Hij keek haar slechts aan, zijn blik straalde vast zijn pijn uit, maar hij kon er nu gewoon niets om geven.
'Fenwick, hey, ik – eh. Ik had niet door dat jij het was, vriend,' stamelde Jordyn, duidelijk niet wetend wat ze met hem aanmoest. Niet dat hij haar dit kwalijk kon nemen. Normaal bleef ze het liefst zo ver mogelijk uit zijn buurt vanwege zijn positie als prefect. Hij haalde slechts zijn schouders op en liet zijn hoofd tegen de muur achter hem leunen, zijn lippen in een ongelukkige grimas.
Een tikje tegen zijn schoen liet Aidan weer opkijken.
'Ik ben niet zo van het ‘praten over gevoelens’ maar ik weet wel dat na een stevig ontbijt iedereen zich een stuk beter voelt.' Jordyn stak haar duim op en deed haar best om braaf over te komen, hem te laten zien dat ze nu geen kwaad in de zin had. Het deed hem vluchtig glimlachen.
Verder, op zich begon zijn maag wel te knorren en het was een slecht idee om zijn lessen op een lege maag te beginnen. Niet dat Jordyn nou zijn eerste keus was om mee te ontbijten, maar hé, het zou vast wel wat afleiding bieden.
'Oké dan,' mompelde hij en hij hees zichzelf weer overeind.

21 maart 2021 - 20:16 Aynur is offline

Aynur 2380

Novalie Fitzgerald

"the price of having a soft heart — "

" — is feeling the worlds pain."

• 16 years • Hufflepuff Prefect • In the Hallways • w. ~~Aidan~~, Pandora, Zaheer & Mina •

Toen ik op mijn tenen ging staan om Zaheer een vederlichte kus te geven in zijn hals – de enige plek waar ik met mijn lengte bij kon komen – sloeg hij zijn armen om me heen. “Zaheer,” sputterde ik zowel lachend als ietwat verlegen tegen. “Denk om de zonnebloemen.” Ik keek naar hem op en liet hem een glimlach zien die mijn ogen samen deed doen knijpen. Mijn hart ging als een razende tekeer – wat niet meer dan een normaliteit was in zijn bijzijn.
De warmte van zijn omhelzing maakte dat ik bijna al mijn zorgen van voorheen vergat. Eenmaal bij zinnen maakte ik me voorzichtig los en stipte ik het onderwerp aan waar ik eigenlijk mee had moeten beginnen: het stuk perkament op het prikbord. Nerveus beet ik op mijn wang terwijl ik Zaheer strak aan probeerde te kijken om de waarheid van zijn gezicht af proberen te lezen.
“Je vertrouwt me niet,” concludeerde hij en er sloop een gekwetste blik in zijn ogen. Vrijwel meteen verscheen er een bezorgde rimpel tussen mijn wenkbrauwen. Het was zo ontzettend moeilijk om niet zijn hand vast te pakken en hem gerust te stellen – dat het absoluut niet mijn bedoeling was en dat ik hem zo ontzettend graag wilde vertrouwen. Echter bleven de woorden van vrijwel al de mensen die ik liefhad door het hoofd spoken. Avalon, Aidan, Lysandra, Pandora, Marlene, Julian en zelfs Jordyn hadden meerdere malen aangeven dat een relatie met Zaheer zou gaan leiden tot hartzeer.
De gefrustreerde beweging van de geweldige jongen voor me wist me uit mijn mijmeringen te halen en mijn ogen focuste zich weer op zijn gelaat. “Novalie, je weet toch dat je de enige voor mij bent. Waarom geloof je die roddels en mij niet?” Zijn ogen boorden zich in de mijne en ik bezweek onder de druk ervan. De gigantische bos zonnebloemen drukte ik dichter tegen me aan en met terneergeslagen blik liet ik de rest van zijn woorden over me heen komen. “Dat stuk perkament is niets meer dan een ordinaire roddel, ik dacht dat jij dat op z’n minst ook wel zou weten. Wat de rest van de school van mij denkt, maakt mij niets uit - maar ik had anders van jou verwacht. Of nouja gehoopt.”
Ik voelde hoe de eerdere tranen weer een uitweg probeerden te vinden en ik zette mijn nagels in mijn handpalm om dit tegen te gaan. Na een diepe ademhaling zette ik een stap naar voren en streek lichtjes met mijn vingertoppen over zijn hand. Ik kon de haperingen in mijn stem niet voorkomen maar het liet tenminste zien dat zijn woorden me niet koud lieten. Ze staken me – precies op een plek die ik altijd probeerde te beschermen.
“Ik heb nooit gezegd dat ik de roddels geloofde, gekkie,” begon ik. Bij de eerste woorden voelde ik een stille traan over mijn wang glijden en beschaamd veegde ik deze weg met de rug van mijn hand net onder mijn bril door. “Wacht even,” mompelde ik verontschuldigend terwijl ik met man en macht de controle over mijn emoties probeerde te hervinden. Ik lachte zachtjes om mijn eigen gedrag en stommiteiten alvorens ik mijn verhaal vervolgde. “Als jij zegt dat het niets meer is dan een ordinaire roddel geloof ik je. Ondanks wat de rest van de school denkt, zal ik voor jou blijven kiezen juist omdat ik om je geef. En het spijt me als ik je enige aanleiding heb gegeven daaraan te twijfelen.”

I have seen my own sun darkened

22 maart 2021 - 23:54 Aynur is offline

Aynur 2380

• Jordyn Mariah Kingsley •
________________________________________________________________________________________________________________

De gepijnigde blik in de ogen van Fenwick maakte dat ik lichtelijk achteruit deinsde na mijn uitbarsting. Ik stamelde verontschuldigingen, maar had niet het idee dat hij en zijn mentale staat bereid waren om deze te aanvaarden. Vandaar dat ik een zacht tikje met mijn voet gaf tegen de punt van zijn schoen. “Ik ben niet zo van het ‘praten over gevoelens’ maar ik weet wel dat na een stevig ontbijt iedereen zich een stuk beter voelt.” Om aan te geven dat ik daadwerkelijk niets kwaads in de zin had, stak ik mijn duim op en liet een grote glimlach zien.
Ik voelde me haast opgelucht zodra ik ook een waterig glimlachje over zijn gezicht zag verschijnen. Toch kon ik hem haast horen zuchten en steunen zodra hij overeind kwam met een gemompelde “Oké dan”. Ik rolde met mijn ogen vanwege zijn dramatische gedrag en haakte mijn arm zonder pardon de zijne. “Dan krijg je later vast meer dan genoeg kansen om zielig te doen, hmm,” grijnsde ik. “Kom op.”
Zonder acht te slaan op eventuele protesten sleurde ik Aidan zo goed en zo kwaad als het ging de gangen door totdat we bij onze eindbestemming aankwamen: The Great Hall. Mijn ogen gleden de zaal rond op zoek naar eventuele bekende gezichten en ik zwaaide met een groots gebaar bij het zien van zowel Ashley Jones, aka mijn prankster buddy, en Julian Lartius, aka friend-ish en toch ook iets meer. “Hallo daar!” riep ik uit wat me een aantal geïrriteerde blikken opleverde van leerlingen. Hoewel de meeste leerlingen van Gryffindor dit al van me gewend waren.
“Ik vond dit zielig schaapje alleen op de gang zitten, dus heb ik hem maar meegenomen,” grapte ik waarna ik goedbedoeld over het hoofd van Fenwick aaide. Mijn blik liet ik onderzoekend over de tafel zelf glijden en greep naar de eerste de beste stuk brood dat ik kon vinden. Ik propte het gehele ding in mijn mond waardoor mijn wangen opbolden alvorens ik me weer tot de drie jongens richtte. “Dus, waar hadden jullie het over?” vroeg ik met volle mond – niet nadenkend over het feit dat mijn woorden misschien minder goed verstaanbaar zouden zijn.

17 years • Gryffindor • Quidditch Captain • The Hallways / The Great Hall • w. Aidan / Ashley & Julian

Not all girls are made of sugar and spice & everything nice. Some girls are made of adventure, fine butterbeer, brains and no fear.

I have seen my own sun darkened

23 maart 2021 - 15:59 Blodreina is offline

Blodreina 2351

𓆙 Christina Luna Lestrange 𓆙
with Ezra and Jasper, common room Slytherin

16, autumn.
Slytherin
Wand
Outfit.

Christina slaakte een zucht en keek naar degene die om haar heen zaten. Voor heel even leek het of niemand haar vraag had gehoord. Ze trok een wenkbrauw op en keek naar de 2 jongens bij haar. Jasper leek haar heel even niet door te hebben, tot hij haar aan keek. "Ik? Het grootste remoer? Je maakt een grapje zeker, Crawford" Ze grinnikte en merkte hoe hij haar precies moest bespelen op dit moment. Op z'n zachtst gezegd: nogal irritant maar super aantrekkelijk! "Fijn om te horen dat je me hebt gemist." Zei ze met een zachte grijns die ze even wierp richting Ezra.
Christina's blik werd serieus toen ze het stukje perkament over pakte en ernaar keek. "Blijkbaar wilt iemand erg graag onrust stoken hier en dingen uit elkaar breken. Walgelijk als je het mij vraagt!" Ze brieste even en trok haar neus op voor het stuk perkament toen ze het op de koffietafel neer legde. Ze schudde afkeurend haar hoofd en keek naar de jongens. "Wat gaan we hier aan doen? Ik weet zeker dat daar meer achter zit dan alleen maar een spelletje. Het moet iemand zijn die iedereen bespiedt. Zulke details, dat verzint iemand niet.", Zei Christina serieus en liet haar blauwe ogen over Jasper en Ezra glijden. Een zucht verliet haar lippen, een vermoeide zucht. Denk je net eindelijk van je familie verlost te zijn en hun drama, krijg je dit op je schoot geworpen.
"Yay, nog meer drama", zei ze zacht en hoopte dat niemand zou horen wat ze mompelde. Ze had totaal geen zin om ook nog eens haar familie drama op tafel te gooien. Niet dat het deze jongens wat zou boeien, dacht ze snel. Ze glimlachte nog even naar Ezra, hopende dat het een soort effect op hem zou hebben. Want hij had zeker weten effect op haar en ze had geen idee hoe hij dat ineens voor elkaar had gekregen. Zelf kon ze dat namelijk nog niet uitleggen. Het voelde alsof ze het licht had gezien in ieder geval. Hoewel dat wel heel erg raar klonk nu in haar oren. Ze grinnikte nog even zacht bij die gedachte.

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

25 maart 2021 - 20:18 Kobyla is offline

Kobyla 19250

A I D A N F E N W I C K

16 jaar ~ Hufflepuff prefect ~ In de gangen -> Great Hall ~ met Jordyn -> + Ashley en Julian

Zodra Aidan overeind stond, haakte Jordyn haar arm in de zijne en trok hem mee. Hij wilde haast protesteren, maar waarschijnlijk deed hij er beter aan om maar gewoon mee te werken. Haar oogrol negeerde hij dan ook, al was dit een stuk lastiger bij wat ze vervolgens zei.
'Dan krijg je later vast meer dan genoeg kansen om zielig te doen, hmm, kom op.' Ze grijnsde breed en hij kon het niet laten om nu op zijn beurt met zijn ogen te rollen.
'Ik doe niet zielig, ik had alleen even de behoefte om alleen te zijn,' mopperde hij, maar verder liet hij zich meeslepen in de richting van de grote zaal. Oké, hij moest toegeven dat hij misschien ietwat dramatisch had gedaan, maar hij vond het helemaal niet leuk om zielig genoemd te worden.
Eenmaal in de grote zaal aangekomen, liep Jordyn doelbewust op de gryffindor tafel af en ze zwaaide naar twee mensen daar. Aidan herkende al gauw Julian, wat hem gerust stelde. Dan zat hij in ieder geval niet als enige aan de "verkeerde" tafel en hij kon het goed met de jongen vinden. Tot overmaat van ramp zat daar alleen ook Ashley. Als er iemand was die hem nu weer van streek kon maken, dan was het Ashley wel. Hoewel Pandora had gezegd dat er niets tussen hen was, wist hij niet helemaal of hij dit kon geloven. Daarnaast wist hij überhaupt nooit zo goed hoe zich in Ashleys omgeving te gedragen.
Adem in, adem uit, zei hij tegen zichzelf, terwijl hij probeerde kalm te blijven. Hij mocht hier niet laten zien hoeveel het hem deed. Ashley was een probleem dat hij later wel zou oplossen, maar nu moest hij zich gewoon normaal gedragen.
'Ik vond dit zielig schaapje alleen op de gang zitten, dus heb ik hem maar meegenomen,' doorbrak Jordyn zijn gedachten en voor hij verontwaardigd kon reageren, gaf ze hem ook nog eens een aai over zijn hoofd.
'Jordyn!' bracht hij geïrriteerd uit en hij trok zijn hoofd gauw weg van haar hand. Hij was bijna in staat haar hiervoor strafpunten te geven, maar hij besefte al gauw dat ze dat niet verdiende. Hoe irritant ze ook was, het leek wel haar bijzondere manier te zijn om hem proberen op te vrolijken en daar kon hij iemand gewoon niet voor straffen.
'Maar hey,' zij hij tegen de twee jongens, zo casual mogelijk. Hij mocht niet laten zien dat hij zich nog steeds kut voelde en dat Ashley daar toch ook deels voor verantwoordelijk was. Iets wat de jongen zelf niet zou kunnen weten.
'Dus, waar hadden jullie het over?' vroeg Jordyn aan hen, haar mond volgepropt met brood wat haar lastig te verstaan maakte. Alweer kon Aidan het niet laten om toch even te glimlachen om haar gedrag. Ze was een irritante idioot, maar wel één die de sfeer levendig wist te houden. Iets wat hij nu toch wel zeker kon gebruiken. Dit leidde de twee jongens ook hopelijk weer af van hem en de reden waarom Jordyn hem mee had genomen als onderwerp.
Hij schoof naast Julian aan tafel en pakte een cracker waar hij op begon te knabbelen. Hij snapte nu wat Novalie bedoelde met geen honger hebben, want de zijne was ook verdwenen. Er was net iets te veel gebeurd de afgelopen paar minuten om nog honger te kunnen hebben.

26 maart 2021 - 23:59 Novalunosis is offline

Novalunosis 671

Julian Nolan Lartius

Hufflepuff - Seeker - Great Hall - With Ashley, Jordyn & Aidan

Achteraf gezien bleken Ashley en Julian toch meer op dezelfde lijn te zitten dan Julian in eerste instantie dacht. Al fronsend legde Ashley uit dat jaloezie allemaal een pot nat is en Julian kon tijdens de uitleg niet anders doen dan instemmend knikken. Want ja, jaloezie was vaak de drijfveer, was dat ook niet de reden waarom hij hier nu zat? Hij wilde kennis vergaren over de relatie tussen Pandora en Ashley.... en juist, ook dat was een kwestie van jaloezie.
Nadat Julian zijn wanhopige poging had gedaan om Ashley's nieuwsgierige vragen te ontwijken viel er een stilte waarbij de jongeman hem vragen aanstaarde. Het voelde alsof Ashley zijn blik dwars door hem heen ging en zo de naam Pandora vond. Toen er ook nog een brede grijns rond zijn lippen verscheen zakte Julian zijn moed in zijn schoenen. De opmerking die hij echter verwachtte kwam alleen niet.
Oke, oke, ik weet niet wat voor verborgen agenda jij hebt, maar je maakt me nieuwsgierig..."Concludeerde Ashley daarentegen. Direct viel er een zware druk van zijn schouders op en al grijnzend haalde Julian zijn schouders op. Die nieuwsgierigheid ging nog even geen antwoord krijgen.
"Maar weet jij iets over die vreemde roddels? Wie is degene die die stukken perkament ophangt? Het moet wel iemand uit ons jaar zijn.... maar wie?'' Vroeg Ashley waarbij hij het nieuwe onderwerp aankaartte. Diep nadenken liet Julian zijn blik door de eetzaal glijden. Dat was toch wel de vraag die iedereen momenteel bezighield, al was het voor Julian zojuist pas een prioriteit geworden. Was het Zaheer en zijn bende? Maar dat kon haast niet want dan zou Zaheer noot zichzelf erop gezet hebben. Het moest dus wel een vijand van Zaheer zijn, maar tegelijkertijd iemand die geen fan van Dreuzels was gezien diegene de nood voelde om het leven van Lysandra zwart te maken. Dan bleven er al niet zoveel mensen meer over.
''Eerlijk? Ik denk dat het iemand van Zwadderich is. Wie zouden er anders zoveel waarde hechten aan volbloeds die Dreuzelkunde volgen en-'' Zijn aandacht werd getrokken door een zekere brunette die naar hen zwaaide; Jordyn, gevolgd door Aidan die er niet al te vrolijk uitzag. Julian groette beiden met een zwaai en een glimlach.
“Ik vond dit zielig schaapje alleen op de gang zitten, dus heb ik hem maar meegenomen,” Grapte Jordyn alvorens ze Aidan een aai over zijn bol gaf, wat direct een reactie van Aidan opleverde: ''Hey!'' Het was niet helemaal duidelijk of de irritatie gericht was op de opmerking van Jordyn of op het feit dat ze hem over zijn hoofd aaide. Of beiden. ''Maar hey.'' Richtte Aidan zich vervolgens tot hen.
'Hey'' Groette Julian hem terug. ''Alles oké?'' Hij nam de jongeman kort in zich op die naast hem plaats nam. Hij leek al iets neutraler voor zich uit te kijken dan enkele seconden geleden.
''Dus, waar hadden jullie het over?'’ Wist Julian te ontcijferen. Hoofdschuddend rolde hij met zijn ogen waarna hij een druif van de fruitschaal plukte en deze naar haar gooide. ''Praat eens niet met je mond vol.'' Zei hij plagend waarna hij kort een blik uitwisselde met Ashley. ''We waren aan bespreken wie mogelijk de dader achter het mysterieuze stuk perkament is. Wie denken jullie dat het was?'' Vragend keek hij Jordyn en Aidan achtereenvolgend aan.

Adventurer at heart, but oh how she loved to be home

28 maart 2021 - 16:15 Iotte is offline

Iotte 952

ZAHEER ACEVES SELWYN

The beast inside is sleeping, not dead
Sixteen years • Slytherin • Prefect • with Novalie • @ Hallways

“Ik heb nooit gezegd dat ik de roddels geloofde, gekkie,” begon Novalie terwijl ze de bos met bloemen iets steviger tegen zich aan drukte. Zaheer kende haar al even en had precies geweten hoe hij haar op de plek kon krijgen waar ze zich nu bevond. Zaheer had niet voor niets zijn woorden met zoveel zorg gekozen en uitgesproken, omdat hij wist dat Novalie daar vatbaar voor zou zijn. Hij verwachtte daardoor ook dat het niet lang meer zou duren voor de eerste tranen uit haar ooghoeken zouden wellen en hij had gelijk, want bijna op dat zelfde moment gleed de eerste stilletjes over haar wang naar beneden. Met de rug van haar hand veegde ze deze ietwat beschaamd weg. “Wacht even,” verontschuldigde Novalie zich mompelend en probeerde haar emoties de baas te zijn. Zonder al te veel succes. Ze lachte zachtjes om haar eigen gedrag, waardoor hij bijna medelijden met haar kreeg. “Als jij zegt dat het niets meer is dan een ordinaire roddel geloof ik je,” Zaheer keek in haar blauwe ogen en zag dat ze het meende. “Meen je dat?” Vroeg hij gespeeld onzeker terwijl er duidelijk een last van zijn schouders viel. “Ondanks wat de rest van de school denkt, zal ik voor jou blijven kiezen juist omdat ik om je geef.” Een liefdevolle glimlach brak door op zijn gezicht. “Noof, je weet niet half hoe blij je me maakt door dit te zeggen. Ik geef ook heel veel om jou.” Hij pakte haar hand en trok haar voorzichtig weer naar zich toe. Voor nu was hij er mooi mee weggekomen. “En het spijt me als ik je enige aanleiding heb gegeven daaraan te twijfelen.” Murmelde ze nog voordat hij haar weer terug in zijn omhelzing trok. Met zijn rechterhand pakte hij liefkozend haar kin vast en tilde deze voorzichtig wat omhoog zodat zijn groene kijkers haar blauwe ogen konden ontmoeten. “Het is je vergeven kleintje, al hoop ik dat je me in de toekomst wel wat meer vertrouwd en je niet laat leiden door zulke roddels.” Met zijn duim veegde hij een verdwaalde traan van haar wang en hij glimlachte. “Ik vertrouw jou toch ook met Aidan samen.” Eigenlijk was dat een leugen, want eigenlijk zag Zaheer het niet zitten om Novalie te moeten delen met haar beste vriend. Hij vond de Hufflepuffer helemaal niets en zag Novalie liever niet weggaan om Aidan te gaan zoeken. “Heb je honger? Laten we gaan ontbijten.” Het was niet echt een vraag. Zaheer had bedacht dat het het makkelijkste was om te doen als of hij compleet vergeten was dat ze Aidan überhaupt zou gaan zoeken na dit gesprek. Daarom pakte hij Nova’s vrije hand en maakte aanstalten richting de Great Hall. Het zou hem heel goed uitkomen om samen gezien te worden met Nova, zodat de rest van de school ook meteen kon zien dat Novalie voor hem had gekozen en dat dat stuk perkament grote onzin was.

someone out there feels better because you exist

29 maart 2021 - 12:09 darkurge is offline

darkurge 3074

♠ Ashley Joseph Jones ♠
- Ready to start a Revolution -
17 years old • Gryffindor • Progressive • Great Hall • with Julian Lartius, Jordyn Kingsley & Aidan Fenwick

"Maar weet jij iets over die vreemde roddels? Wie is degene die die stukken perkament ophangt? Het moet wel iemand uit ons jaar zjin.. maar wie?" Vroeg Ashley. Erg nieuwsgierig naar de inzichten van Julian. Als het iemand in ieder geval niet was, dan was het de jongen die nu tegenover hem zat. Julian was een goed mens, dat wist Ashley zeker. Iets aan Huffelpuffs maakte hem altijd een beetje onwennig. Hun zachtaardigheid en vriendelijkheid, hoe deden ze dat? Het waren kwaliteiten waar hij niets dan respect voor had. Hetzelfde gold dus ook voor Julian.
''Eerlijk? Ik denk dat het iemand van Zwadderich is. Wie zouden er anders zoveel waarde hechten aan volbloeds die Dreuzelkunde volgen en-" Julian staakte zijn zin en leek afgeleid te worden door iets wat hij zag.
“Hallo daar!” Klonk de luide stem van Jordyn Kingsley door de Great Hall. Meerdere leerlingen van Gryffindor keken op, maar waren niet echt verbaasd. Als je in Gryffindor zat, was je wel bekend met Jordyn. Je kon niet echt om haar en haar persoonlijkheid heen. Ashley keek om en zag Jordyn aan komen lopen met Aidan Fenwick aan haar zijde. Ashley was blij dat hij niet over Aidan was begonnen tegenover Julian, dat zou bad timing zijn geweest.

“Ik vond dit zielig schaapje alleen op de gang zitten, dus heb ik hem maar meegenomen,” Jordyn aaide over het hoofd van Aidan heen.
"Is dat zo?" Ashley liet zijn blik naar Aidan glijden en trok zijn wenkbrauwen op. Heel even onderzocht hij de blonde Hufflepuff. Hij was jaloers dat Jordyn zo nonchalant door die blonde krullen was gegaan.
"Jordyn!" bracht Aidan geïrriteerd uit, terwijl hij zijn hoofd van haar wegtrok. "Maar hey." zei hij vervolgens om Ashley en Julian op een normale manier te begroetten.
Ashley knikte kort naar Aidan, wie vervolgens naast Julian ging zitten.
'Hey'' zei Julian vriendelijk. ''Alles oké?''
"Dus, waar hadden jullie het over?" nam Jordyn het gesprek weer over, inmiddels met haar mond vol brood gepropt, waardoor de woorden er nogal onverstaanbaar uitkwamen.
''We waren aan bespreken wie mogelijk de dader achter het mysterieuze stuk perkament is." Vertelde Julian de twee nieuwkomers.
"Precies, we waren in diep beraad, maar we kunnen jullie inzicht goed gebruiken" Grapte Ashley. "En captain, hoezo krijg ik geen gepaste begroeting?" Vroeg hij nep geïrriteerd aan Jordyn. Zij behoorde tot een van zijn beste vrienden en hij had haar gisteren nog niet gezien in de toren van Gryffindor. Normaliter had hij een kus op haar wang gegeven, zijn gebruikelijke begroeting voor zijn vriendinnen, maar aangezien die vol zaten met brood ging hij voor haar voorhoofd. Ashley plantte een kus op haar voorhoofd, wetende dat Jordyn hier zeker geen fan van was.
"Wie denken jullie dat het was?'' vroeg Julian aan Aidan en Jordyn.
Ashley besloot iets te doen wat hij niet vaak deed; hij hield zijn mond. Nieuwsgierig keek hij van Jordyn naar Aidan. Misschien wisten zij wel meer...

[ bericht aangepast op 29 maart 2021 - 12:12 ]

31 maart 2021 - 1:24 Aynur is offline

Aynur 2380

• Jordyn Mariah Kingsley •
________________________________________________________________________________________________________________

"Ik doe niet zielig, ik had alleen even de behoefte om alleen te zijn,” mopperde Aidan. “Ja, ja, ja,” verzuchtte ik nog voordat ik mijn arm door de zijne haakte en hem meesleurde in de richting van de Grote Zaal. Of Aidan het er nu mee eens was of niet, ik mocht dan weL honger hebben maar een smoesje van ‘Ik had even de behoefte om alleen te zijn’ ging er bij mij gewoonweg niet in. Vandaar dat ik doelbewuste stappen zette in de richting van de tafel van de Gryffindors zonder daarbij om Aidan te denken die nog steeds aan mijn arm hing voornamelijk ook omdat twee bekende gezichten me tegemoet lachten.
Pas toen ik de ogen van Julian en Ashley naar de aanwezigheid aan mijn zijde zag glijden, werd ik me weer bewust van de blonde jongeman in kwestie. “Ik vond dit zielig schaapje alleen op de gang zitten, dus heb ik hem maar meegenomen,” legde ik uit waarna ik Aidan een goedbedoelde aai gaf over zijn blonde krullen. “Is dat zo?” hoorde ik Ashley nog zeggen alvorens Aidan verontwaardigd mijn naam uitriep. Ik grijnsde en zo onschuldig mogelijk vroeg ik het eerdergenoemde zielige schaapje: “Ja, wat? Ga je nu strafpunten geven, hmm?” Bijna wilde ik hem een por in zijn zijde geven, maar besloot me op het laatste moment in te houden. Ik wilde mijn geluk zeker niet op de proef gaan stellen. Dankzij Aidan waren al meer dan genoeg Gryffindorpunten verloren gegaan.
“Maar hey,” deed hij een poging zijn entree te herstellen en hij nam plaats naast Julian die hem teruggroette. Meer van hun gesprek ging grotendeels langs me heen aangezien ik mijn blik verlekkerd over het eten op tafel liet glijden. Ik griste het op één na laatste stukje suikerbrood weg voor Ashley zijn neus en propte dit in zijn geheel naar binnen. De plakkerige, gesuikerde substantie bleef vervelend aan mijn gehemelte plakken toen ik de jongens vervolgens vroeg waar hun gesprek over was gegaan voordat wij deze kwamen verstoren.
Julian rolde hoofdschuddend met zijn ogen, een gebaar dat ik schijnbaar bij veel mensen opriep vandaag: eerst Kyle, toen Aidan en nu Julian. Het enige verschil was dat ik nu ook nog bekogeld werd met druiven om me de les mee te geven dat ik niet met volle mond mocht praten. Gelukkig had ik de positie van Beater niet alleen gekregen vanwege mijn karakter, maar vanwege mijn erkende snelle reflexen. Ik reageerde snel met de bedoeling de druif op te vangen in mijn mond – al verliep dat toch niet helemaal als gepland. De druif belande tegen mijn neus en een geïrriteerde “Nou!” vulde de ruimte. Het lukte me nog net om de druif op te vangen met mijn hand voordat deze op de grond belandde. Ik zoog de druif naar binnen en liet daarna mijn blik gespeeld ernstig over de drie jongens glijden. “Jullie hebben niets gezien... Ik heb een reputatie hoog te houden.” De ernst in mijn ogen werd echter al gauw ingeruild voor mijn kenmerkende brede glimlach wat aangaf dat ik simpelweg met ze zat te dollen waarna ik ook het laatste stuk suikerbrood naar binnen propte.
“We waren aan bespreken wie mogelijk de dader achter het mysterieuze stuk perkament is,” leidde Julian het gesprek terug naar mijn originele vraag. Een kort moment van onwetendheid volgde totdat ik me herinnerde dat mijn pleegbroer ook al woorden had laten vallen over een mysterieus perkament. Echter had ik toentertijd niet de kans gekregen daar vragen over te stellen. Ik opende mijn mond om Julian hiernaar te vragen, maar Ashley was me voor.
“Precies, we waren in diep beraad, maar we kunnen jullie inzicht goed gebruiken,” grapt hij waarop ik grijnsde. Nog steeds niet geleerd van mijn vorige aanvaring met de druif en mijn leven riskerend door toch met volle mond te praten, kon ik het niet laten een instemmende “Snap ik, snap ik” te laten horen. “En captain, hoezo krijg ik geen gepaste begroeting?” vroeg hij me ten slotte. De gespeelde geïrriteerdheid in zijn stem liet me plagend en zelfvoldaan mijn neus in de lucht steken. Deze zelfvoldane blik verdween echter al snel zodra hij een kus op mijn voorhoofd plantte. Normaal gesproken ging hij voor mijn wang, waar ik nog enigszins mee had kunnen leren leven, maar mijn voorhoofd deed me te veel denken aan mijn vader toen hij nog leefde. Het verdriet om hem en mijn moeder scheen toch nog dieper te zitten dan ik dacht.
Lichtelijk geïrriteerd trok ik mijn hoofd weg en keek hem met gefronste wenkbrauwen aan. Mijn boze blik zou nu waarschijnlijk niet veel effect hebben aangezien mijn wangen nog altijd volgestouwd waren met suikerbrood en ik kauwde dan ook snel door om hem van zijn repliek te dienen. “Damnit, Ash,” grauwde ik half-stikkend door de restanten die aan mijn tanden bleven plakken. “Krijg ik eerst een druif tegen mijn hoofd aangesmeten en nu jij. Ik heb nog niet eens gegeten op deze vroege ochtend. Gun een dame ook haar rust!” Theatraal gooide ik mijn handen in de lucht om mijn wanhoop uit te drukken en snelde daarna vlug naar de bak met druiven voordat Julian er nog één naar mijn hoofd kon gooien.
“Wie denken jullie dat het was?” leidde Julian het gesprek weer terug naar het mysterieuze stuk papier waar iedereen het over scheen te hebben. Ik leunde nu comfortabel over de schouders van Ashley terwijl ik de tros druiven naar mijn mond bracht en met een zuigend geluid de druiven één voor één naar binnen werkte. “Waar hebben jullie allemaal het eigenlijk in godsnaam over? Het enige wat ik op heb weten te vangen, is iets met dat Huffelpuf-prinsesje... Eh... Fitzgerald,” zei ik vluchtig met een korte blik op Aidan, “Maar ik ben vanochtend wezen hardlopen waardoor ik alle commotie gemist heb, vermoed ik. Zou jij ook eens moeten doen, trouwens. Hardlopen. Je spieren worden te loom en je te reflexen te langzaam, dat viel me ook op in onze laatste training. We hebben wel een Quidditch cup te winnen en dat gaat niet met een Beater die mij niet bij kan houden.” Ik gaf Ashley een speelse headflick tegen de achterkant van zijn hoofd.

17 years • Gryffindor • Quidditch Captain • The Hallways / The Great Hall • w. Aidan / Ashley & Julian

Not all girls are made of sugar and spice & everything nice. Some girls are made of adventure, fine butterbeer, brains and no fear.

[ bericht aangepast op 31 maart 2021 - 9:24 ]

I have seen my own sun darkened

3 april 2021 - 10:55 Aynur is offline

Aynur 2380

Novalie Fitzgerald

"the price of having a soft heart — "

" — is feeling the worlds pain."

• 16 years • Hufflepuff Prefect • In the Hallways • w. ~~Aidan~~, Pandora, Zaheer & Mina •

Het kostte me moeite mijn emoties onder controle te houden, vooral aangezien ik geen tijd had gekregen de muur om mijn hart versterken sinds het lezen van het beruchte perkament. Ik stootte een ongemakkelijk lachje uit alvorens in mijn ogen de zijn liet ontmoeten om Zaheer ervan te verzekeren dat ik écht in hem geloofde.
“Meen je dat?” vroeg hij en zijn ogen stonden bezorgd. Ik beet op mijn lip en fronste mijn wenkbrauwen uit medeleven. Een voorzichtig glimlachje brak door op mijn gezicht en ik knikte om mijn woorden kracht bij te zetten. “Ondanks wat de rest van de school denkt, zal ik voor jou blijven kiezen juist omdat ik om je geef.” Mijn glimlach verbreedde zodra Zaheer me dichter tegen hem aantrok. Een beverige ademhaling was het enige dat nog over was van het verdriet dat ik gevoeld had dankzij een stomme roddel. Het horen van zijn lieve woorden wakkerde de vlinders in mijn onderbuik weer aan en ik voelde hoe de puntjes van mijn oren warm werden.
“Noof, je weet niet half hoe blij je me maakt door dit te zeggen. Ik geef ook heel veel om jou.” Ik keek op terwijl ik me geborgen tussen zijn armen bevond en zijn woorden brachten weer een kleine zorgrimpel met zich mee. “Het spijt me als ik je enige aanleiding heb gegeven daaraan te twijfelen,” mompelde ik waarna ik mijn gezicht weer in zijn sweater verborg. Zijn vingers sloten zich om mijn kin en tilde deze teder op waardoor ik niet weg kon kijken uit zijn diepliggende ogen.
“Het is je vergeven kleintje, al hoop ik dat je me in de toekomst wel wat meer vertrouwd en je niet laat leiden door zulke roddels.” Ik knikte en even deinsde ik kort met mijn hoofd achteruit toen zijn hand over mijn wang gleed om een weggeglipte traan weg te vegen. Echter zodra ik dat doorkreeg, leunde ik naar voren om zijn aanraking tegemoet te komen. “Mmhmm,” humde ik tevreden waarna ik loom opkeek in zijn groene kijkers.
“Ik vertrouw jouw toch ook met Aidan samen,” merkte Zaheer op waardoor ik grote ogen opzette. “Oh, nee, Aidan.” Ik schraapte mijn keel om tegen Zaheer te vertellen dat ik nu er als vriendin voor Aidan moest zijn. Het zat me niet lekker hoe hij zijn hand uit de mijne los had gemaakt en zonder om te kijken was weggerend. Voordat ik dit echter onder woorden kon brengen, had Zaheer mijn hand stevig beet gegrepen en deelde hij me mee dat we gingen ontbijten. Ik deed nog een poging iets tegen te sputteren in de trant zijn bos bloemen die ik in het water moest zetten maar veel haalde het niet uit. Mijn protesten schenen niet veel uit te kunnen maken en dus mompelde ik vlug een afscheid in de richting van Pandora.
Wetende hoe Zaheer kon zijn als hij eenmaal een plan in zijn hoofd had zitten, dan kon ik hemel en aarde proberen te bewegen maar zin had het niet. “Zaheer, ik heb echt geen honger. Ik vind het heel lief van je dat je om me denkt. . .” Mijn zin bevatte ergens ook nog een ‘maar’. Echter had hij de deur naar de Grote Zaal al opengegooid, waardoor ik schuchter achter zijn robuuste lichaam schuifelde en niet meer dan een klein piepgeluidje kon uitbrengen – niet gewend aan de grote hoeveelheid ogen die op ons gericht waren. Of, eerder gezegd op hem. Vanachter zijn brede schouders gluurde ik in de richting van de Hufflepuff tafel, in de hoop Aidan daar te zien zitten.
“Ik maak me echt zorgen om Aidan,” mompelde ik. “Niet dat ik niet bij jou wil zijn, maar het zit me niet lekker hoe hij van ons wegliep.”

I have seen my own sun darkened

10 april 2021 - 18:34 Kobyla is offline

Kobyla 19250

A I D A N F E N W I C K

16 jaar ~ Hufflepuff prefect ~ Great Hall ~ met Jordyn, Ashley en Julian

Jordyn trok zich helemaal niets van zijn bezwaar aan en trok Aidan gewoon mee naar de grote zaal. 'Ja, ja, ja,' had ze nog gezucht. Er was niets aan te doen, Jordyn had hem zielig gevonden en vond dat hij opgevrolijkt moest worden. Of dit nou op een manier ging die hem daadwerkelijk zou kunnen helpen, kon haar niets schelen. En om eerlijk te zijn, Aidan voelde zich nog steeds te slecht om zich daar nu ook nog druk over te moeten gaan maken. Dus liet hij zich gewoon meeslepen, terwijl Jordyn kordaat op de Gryffindor tafel afstapte.
Terwijl Jordyn haast trots verkondigde hoe ze hem gevonden en meegenomen had, vroeg Ashley zich hardop af: 'is dat zo?' Nadat Aidan zich had ontworsteld aan Jordyn, die met haar woorden een poging leek te doen hem zijn idee om haar strafpunten te geven terug te laten keren, liet hij zijn blik even afglijden naar Ashley die hem met opgetrokken wenkbrauwen aankeek. Het was een interessant uitzicht en de glimlach die heel even op zijn lippen verscheen kon hij niet onderdrukken. Zodra hij dit doorhad, wendde hij zijn blik weer af van Ashley en keek hij in plaats daarvan naar een punt achter de twee jongens, terwijl hij hen begroette.
'Hey, alles oké?' groette Julian hem, terwijl hij naast hem plaats nam.
'Hmm, goed genoeg,' merkte Aidan op, terwijl hij weer verder aan zijn cracker ging knabbelen. Niet dat hij zich daadwerkelijk goed genoeg voelde, hij voelde zich nog steeds kut, maar hij had geen zin om dit aan iedereen te moeten vertellen. Hij zou deze dag maar gewoon moeten doorstaan.
Gelukkig was Jordyn er weer om Julian van hem af te leiden met haar gekke gedrag. Julian gooide een druif naar haar toe met de opmerking "'praat eens niet met je mond vol". In plaats van de druif te ontwijken, ging Jordyn er vol voor om de druif met haar mond proberen te vangen. Wat niet helemaal soepel ging en de druif eindigde tegen haar neus. 'Nou!' riep ze gefrustreerd uit.
Een grote grijns verscheen op Aidan's gezicht die alleen maar breder werd naarmate ze haar falen probeerde te verbergen. 'Jullie hebben niets gezien... Ik heb een reputatie hoog te houden,' sprak ze hen serieus toe. Aidan zag dit alleen als de perfecte manier om haar eens een keer op haar wijze terug te pakken. Gewoon een keer tegen de juiste persoon casual benoemen dat ze eens een druif niet had weten te vangen. Niet dat hij het vermoeden dat ze zich dit erg zou aantrekken, maar wie weet. De brede glimlach die ze vervolgens liet zien, verpeste zijn idee alleen maar meer. Nee, het zou zeer waarschijnlijk helemaal niets uithalen.
'We waren aan bespreken wie mogelijk de dader achter het mysterieuze stuk perkament is,' legde Julian uit.
'Precies, we waren in diep beraad, maar we kunnen jullie inzicht goed gebruiken,' voegde Ashley daar grappend aan toe, die vervolgens zijn aandacht op Jordyn richtte. 'En captain, hoezo krijg ik geen gepaste begroeting?' Hij leunde in haar richting en gaf haar een kus op haar voorhoofd.
Jordyn leek hier alleen duidelijk niet van gediend te zijn en ze trok zich gauw weg. 'Damnit, Ash, krijg ik eerst een druif tegen mijn hoofd aangesmeten en nu jij. Ik heb nog niet eens gegeten op deze vroege ochtend. Gun een dame ook haar rust!' Ze deed erg theatraal en normaal zou Aidan dan ook weer hartelijk om haar gelachen hebben, maar de kus die Ashley haar gaf zat hem dwars. Hij wist dat ze goede vrienden waren, maar, zomaar een kus op haar voorhoofd? Hij wist dat het niets hoefde te betekenen, dat sommige mensen op deze manier hun vriendschap uitten, maar toch, het zou ook kunnen betekenen dat er toch meer tussen hen was. Jordyns reactie leek ook haast op dat dit genegenheid was die ze niet in het openbaar wilde, alsof er inderdaad meer tussen hen was.
'Wie denken jullie dat het was?' vroeg Julian, Aidan uit zijn gedachten trekkend. Hij schudde even met zijn hoofd en probeerde zijn focus weer op het gesprek te krijgen en niet op alle gedachten die hem dwars zaten. Niet dat het hielp dat Jordyn op Ashley hing en hij probeerde zijn jaloerze blik dan ook van hen weg te houden.
'Waar hebben jullie allemaal het eigenlijk in godsnaam over?' antwoordde Jordyn op de vraag. 'Het enige wat ik op heb weten te vangen, is iets met dat Huffelpuf-prinsesje... Eh... Fitzgerald.'
Zodra ze dit zei, wierp Aidan haar een boze blik toe. Hij vond het al niet fijn dat ze hem een zielig schaapje noemde, maar van zijn vrienden moest ze afblijven met haar bijdehante benamingen. Ze trok zich hier echter weinig van aan en bleef doorpraten, ondertussen gefocust op Ashley.
'Maar ik ben vanochtend wezen hardlopen waardoor ik alle commotie gemist heb, vermoed ik. Zou jij ook eens moeten doen, trouwens. Hardlopen. Je spieren worden te loom en je te reflexen te langzaam, dat viel me ook op in onze laatste training. We hebben wel een Quidditch cup te winnen en dat gaat niet met een Beater die mij niet bij kan houden.' Ze gaf hem een tik tegen zijn achterhoofd en gauw wendde Aidan weer zijn blik van hen af.
'Ik heb oprecht geen idee,' zei hij toen Jordyn eindelijk uitgepraat was. 'Ik weet alleen dat het zeer waarschijnlijk niet Zaheer was. Die wist niet hoe gauw hij Novalie moest onderscheppen om op hoge poten te beweren dat het allemaal onzin was wat er over hem gezegd werd.' Het lukte hem niet de woede uit zijn stem te halen, dus hij hoopte maar dat het niet al te zeer opviel. Al zou zijn zure gezicht vast ook een hoop verraden. Aidan kon het gewoon niet helpen, hij vond het erg lastig om zijn emoties te verbergen. Niet dat alle gebeurtenissen om hem heen dit makkelijker voor hem maakten.
Aidans blik verduisterde zodra hij Novalie de zaal aan Zaheers arm binnen zag lopen. Op een bepaalde manier was hij teleurgesteld dat Nova voor Zaheer zijn charmes viel, elke keer weer. Ze was hem dus ook niet gaan zoeken, nadat hij was weggelopen en dat stak toch ergens best wel. Toch was de meeste frustratie over de hele situatie toch afkomstig uit zijn haat voor Zaheer. Hij haatte hoe hij Nova's zwakke plekken had gevonden en hier volop gebruik van maakte zonder dat ze dit zelf doorhad. Hij haatte hoe Zaheer dit bij meerdere mensen voor elkaar kreeg, maar om te zien hoe hij dit met Nova deed, raakte hem gewoon in het diepste van zijn ziel.
Nu is niet het moment om daar ook weer over na te gaan denken, vertelde hij zichzelf. Hij richtte zijn blik weer op de mensen bij hem aan tafel. Hij kon zich beter op één probleem tegelijk focussen en voor nu was dat Ashley en zijn eigen jaloezie.

[ bericht aangepast op 10 april 2021 - 19:31 ]

13 april 2021 - 22:21 Novalunosis is offline

Novalunosis 671

Julian Nolan Lartius

Hufflepuff - Seeker - Great Hall - With Ashley, Jordyn & Aidan

'Hmm, goed genoeg.' Was Aidans reactie op zijn vraag. Erg overtuigend klonk het niet. Hij bleef hem dan ook iets langer vragend aankijken, maar besloot op te geven zodra duidelijk werd dat hij er niet verder op in ging. Julian was niet het type dat door bleef vragen als iemand er duidelijk niet voor open stond, al was hij wel nieuwsgierig. Er zat hem wel iets dwars.
Julian zijn aandacht werd weggetrokken door Jordyn. Hij keek geamuseerd toe hoe Jordyn de druif probeerde te vangen met haar mond. Een groot succes werd het niet want de druif stuiterde al snel weg. Deze wist ze echter nog wel te vangen met haar hand. “Jullie hebben niets gezien... Ik heb een reputatie hoog te houden.” Probeerde ze zich er nog onder vandaan te praten, maar het was te laat. Met een overdreven diepe zucht wreef Julian in zijn ogen waarna hij vervolgens zijn blik even op Aidan richtte. ''Zeg, kan je hier niet punten voor aftrekken, onder het motto van plaatsvervangende schaamte?'' Terwijl hij de plagende uitspraak deed keek hij Jordyn kort aan vanuit zijn ooghoeken. De twee waren gewend om te communiceren via plagerijen en dat maakte de vriendschap met Jordyn altijd zo leuk. Zelf was Julian er namelijk harstikke bewust van dat ze echt wel over die snelle reflexen beschikt die op dit moment niet helemaal tot zijn recht kwamen. Hij had haar immers vaak genoeg in het Quidditch veld gezien en daar was ze allesbehalve traag. Die eigenschap was alleen een stuk minder voordelig als je zelf in het tegenovergestelde team speelde. Al had Julian meer oog voor de Snitch dan de overige spelers.
Zijn berispende druif had alleen geen resultaat. Nog geen enkele minuten later wist ze het weer voor elkaar te krijgen om met een volle mond te praten. Deze keer was ze echter voorbereid en wist ze het schaaltje met druiven weg te trekken voordat hij daarbij kon, al was de gedachte om een tweede druif te gooien nog niet in hem opgekomen. Het kon hem niet veel schelen of ze met een volle of lege mond praatte, maar mij moest toegeven dat het gooien van een druif wel een leuke activiteit was en liet dat nou net een perfecte reden zijn.
“Waar hebben jullie allemaal het eigenlijk in godsnaam over? Het enige wat ik op heb weten te vangen, is iets met dat Huffelpuf-prinsesje... Eh... Fitzgerald,” Zei Jordyn waarbij hij haar direct aanvulde met Pandora's naam. Het was knap dat Jordyn de commotie rondom het stuk perkament had gemist, bijna iedereen had het erover.
''Oh je hebt alleen maar de eerste schandalen van het schooljaar gemist. Niets bijzonders'' Begon Julian luchtig. ''Al staat onze eigen Ashley wel op de lijst.'' Al grijnzend gaf hij de jongeman een duwtje tegen zijn schouder.
Toen Aidan met zijn theorie kwam rechtte Julian zijn rug en luisterde hij aandachtig naar zijn redenatie waarna hij de woorden eens goed door zijn gedachten liet gaan. Niet Zaheer, want die verdedigde zichzelf te gauw. Nou stond Zaheer in Julian zijn ogen best bekend als een goede acteur. Die hele relatie tussen hem en Novalie zat Julian sowieso al niet lekker en aan de verandering van Aidan zijn toon te horen was hij niet de enige die er zo over dacht. Het klopte gewoon niet. Iemand zoals Novalie met iemand zoals Zaheer. Hij vertrouwede Zaheer voor geen meter.
Als je het over de duivel hebt...Nog geen seconde later kwam het koppel in kwestie de eetzaal binnen. Hij volgde hen met een blik die niet al te zonnig was, totdat hij zichzelf bewust werd van het staren. Hij schraapte zijn keel en herpakte zichzelf. '' Zaheer is wel iemand die dingen goed kan faken. Het kon een act zijn.''

Adventurer at heart, but oh how she loved to be home

Index RPG Actieve Topics Zoek