Ik begrijp nog steeds niet hoe het leven plots zo overhoop gegooid kan worden. Natuurlijk was dat al een beetje gebeurd dankzij corona. Maar dat er daadwerkelijk iets zou gebeuren (niet corona gerelateerd overigens) met iemand die zo dichtbij mij zou staan had ik niet gedacht. Ik heb haar deels verloren- haar lichaam is nog op aarde maar haar geest wilt al vertrekken naar de hemel. Ze zal nooit meer de oude worden. We zouden nooit meer samen kunnen praten of een gezellig avondje hebben. De dromen die we samen hadden zullen nooit uitkomen.
Ze wordt kei hard uit mijn leven gerukt. Zoveel pijn heb ik nog nooit gevoeld. Natuurlijk waren we het niet altijd eens met elkaar. Maar ik zou haar voor altijd missen en het gevoel hebben alsof het plaatje niet compleet is. Mijn leven zal nooit meer compleet zijn, haar afwezigheid zal voor altijd een leegte achterlaten.
Ik ben zo dankbaar dat ik tenminste nog een paar leuke dagen met haar heb beleefd voordat het gebeurde. Kon ik de tijd maar terugdraaien en daar voor altijd blijven met haar. Maar zo werkt het niet. Het droomleven dat ik mezelf voorstelde als kind is eerder veranderd in een groot nachtmerrie.
"She would've made such a lovely bride, what a shame she's fucked in the head, " they said