• Hier kun je al je frustraties, euforische momenten en hersenspinsels kwijt.

    Net zoals in lucht je hart, maar dan volledig gericht op schrijvers problemen, zodat anderen er ook op kunnen reageren als ze willen (en omdat ik anders dat hele topic vol spam met mijn eigen schrijf problemen)


    Guardian of the Eastern Gate

    Janthony schreef:
    (...)

    Oh shit, dat zijn veel woorden.


    Haha inderdaad, heb er ook een aantal jaar over gedaan. (Ben slecht in het afronden van verhalen, ik wil er nooit een punt achter zetten. xD)


    Credendo Vides

    Ik ben bezig aan een nieuwe story in het Engels en ik vroeg me af of dit een beetje aantrekkelijk is? Ik ben heel slecht in samenvatting etc schrijven haha.


    “Wasn’t that yours?”

    The blonde boy looked at the other boy that was talking to him. He didn’t seemed to be surprised, more like he was caught doing something that he wasn’t supposed to do. He leaned against the stone wall that separated the beach resort from the beach itself, his bare feet on the warm sand.

    Anthony was pretty sure that the plastic sword, that another kid was now playing with, belonged to the other boy. He was sure, as he watched him (and his siblings) play with it and when he asked his mum for a sword, she told him that he couldn’t have one. So he watched with envy how this blonde kid trailed behind his older siblings who had lost interest in him pretty fast.

    “I gave it away,” the blonde confessed with a guilty sigh.

    His eyes widened. “You what?” Anthony asked dumbfounded.

    Anthony J. Crowley, a trust fund kid and the son of a well-known politician, meets Aziraphale Fell every year for two weeks in France on their summer holiday. During these seven years they develop a friendship, until something happens and Anthony doesn't come back. It takes them twelve years to reunite, but no one told them how badly it can hurt.

    [ bericht aangepast op 6 jan 2020 - 17:42 ]


    Guardian of the Eastern Gate

    Wanneer je eindelijk weer eens hebt geschreven en daarna geen inspiratie hebt voor de rest. Oftewel moet nog steeds inspiratie vinden voor het tweede hoofdstuk van een one shot.

    O en een goed en werkend plot verzinnen is ook aardig lastig. Misschien ben ik gewoon beter met fluff schrijven zonder plot.


    Physics is awesome

    Janthony schreef:
    Ik ben bezig aan een nieuwe story in het Engels en ik vroeg me af of dit een beetje aantrekkelijk is? Ik ben heel slecht in samenvatting etc schrijven haha.


    “Wasn’t that yours?”

    The blonde boy looked at the other boy that was talking to him. He didn’t seemed to be surprised, more like he was caught doing something that he wasn’t supposed to do. He leaned against the stone wall that separated the beach resort from the beach itself, his bare feet on the warm sand.

    Anthony was pretty sure that the plastic sword, that another kid was now playing with, belonged to the other boy. He was sure, as he watched him (and his siblings) play with it and when he asked his mum for a sword, she told him that he couldn’t have one. So he watched with envy how this blonde kid trailed behind his older siblings who had lost interest in him pretty fast.

    “I gave it away,” the blonde confessed with a guilty sigh.

    His eyes widened. “You what?” Anthony asked dumbfounded.

    Anthony J. Crowley, a trust fund kid and the son of a well-known politician, meets Aziraphale Fell every year for two weeks in France on their summer holiday. During these seven years they develop a friendship, until something happens and Anthony doesn't come back. It takes them twelve years to reunite, but no one told them how badly it can hurt.



    Ik vind het een prima samenvatting en het nodigt mij wel uit om het te lezen :)

    //
    Voor mijn weekje Centerparcs ging ik als een speer met het schrijven van hoofdstukjes. Nu wil ik verder schrijven maar de inspiratie laat me weer eens in de steek.
    En ik wil voorkomen dat het verhaal langdradig gaat worden.
    (Wat best lastig is na zo'n 240 hoofdstukken 😅)
    Ik wil een actie uit onverwachte hoek verzinnen maar ugh, ik kom maar niet op goede ideeën 😭


    "It means no worries, for the rest of your days"

    Wanneer je wel tijd kan maken om te schrijven, en ergens inspiratie vandaan kan toveren, maar niet de motivatie op kan brengen om daadwerkelijk woorden op papier te zetten en je uit frustratie dan maar een aflevering van een serie gaat kijken of gaat gamen in de hoop dat je motivatie krijgt en je vervolgens 3 maanden verder bent zonder 1 woord te schrijven aan je verhaal.

    OF

    Wanneer je niet kan kiezen tussen het schrijven van je verhaal of het verder uitwerken van story arc ideeën voor je Dungeons And Dragons Campaign die je in februari wil beginnen en je er dan 1 kiest, niks op papier krijgt en je dan de ander gaat doen en er dan nog niks op papier komt.


    It finally happened - I'm slightly mad! ~ Queen

    Natuurlijk probeer ik iets anders te schrijven omdat ik vast zit met mijn fic, maar raak ik afgeleid omdat ik daar plotseling weer inspiratie voor heb? Well, that's just great. Ik wil gewoon wat fluff schrijven over baby eendjes ok.


    Guardian of the Eastern Gate

    Janthony schreef:
    Ik ben bezig aan een nieuwe story in het Engels en ik vroeg me af of dit een beetje aantrekkelijk is? Ik ben heel slecht in samenvatting etc schrijven haha.


    “Wasn’t that yours?”

    The blonde boy looked at the other boy that was talking to him. He didn’t seemed to be surprised, more like he was caught doing something that he wasn’t supposed to do. He leaned against the stone wall that separated the beach resort from the beach itself, his bare feet on the warm sand.

    Anthony was pretty sure that the plastic sword, that another kid was now playing with, belonged to the other boy. He was sure, as he watched him (and his siblings) play with it and when he asked his mum for a sword, she told him that he couldn’t have one. So he watched with envy how this blonde kid trailed behind his older siblings who had lost interest in him pretty fast.

    “I gave it away,” the blonde confessed with a guilty sigh.

    His eyes widened. “You what?” Anthony asked dumbfounded.

    Anthony J. Crowley, a trust fund kid and the son of a well-known politician, meets Aziraphale Fell every year for two weeks in France on their summer holiday. During these seven years they develop a friendship, until something happens and Anthony doesn't come back. It takes them twelve years to reunite, but no one told them how badly it can hurt.


    Ik vroeg me bij de laatste zin (but no one told them how badly it can hurt) meteen af: how badly what can hurt? Als je die zin een beetje aanpast, vind ik het een erg overtuigende samenvatting! Als ik Engelse verhalen zou lezen, zou ik hem zeker bekijken.



    “Moonlight drowns out all but the brightest stars.” - Tolkien

    + Ik krijg ook altijd inspiratie in de auto. Dan moet ik mezelf altijd aan de kant zetten om het op te schrijven, voor ik het weer vergeet. Vijf kilometer verder gebeurt weer hetzelfde :') heel vervelend.


    “Moonlight drowns out all but the brightest stars.” - Tolkien

    Frodo schreef:
    (...)

    Ik vroeg me bij de laatste zin (but no one told them how badly it can hurt) meteen af: how badly what can hurt? Als je die zin een beetje aanpast, vind ik het een erg overtuigende samenvatting! Als ik Engelse verhalen zou lezen, zou ik hem zeker bekijken.



    Thanks!
    Ik heb die zin echt wel 100 keer herschreven en het komt er niet uit zoals ik wil, haha. Uiteindelijk heb ik het opgegeven.


    Guardian of the Eastern Gate

    Frodo schreef:
    + Ik krijg ook altijd inspiratie in de auto. Dan moet ik mezelf altijd aan de kant zetten om het op te schrijven, voor ik het weer vergeet. Vijf kilometer verder gebeurt weer hetzelfde :') heel vervelend.


    Haha dit zie ik al helemaal voor me. Elke paar meter stoppen omdat de inspiratie toeslaat.
    Dan vind ik inspiratie krijgen, terwijl je net staat te douchen, toch een stuk minder erg haha

    //
    Die inspiratie fases zijn soms zo vervelend..
    Wanneer ik WIL schrijven komt er geen inspiratie, en als het even niet uitkomt, bam, inspiratie
    Wedden dat ik morgen weer vol ideeën zit, op het moment wanneer het dus even net niet uitkomt...


    "It means no worries, for the rest of your days"

    Frodo schreef:
    + Ik krijg ook altijd inspiratie in de auto. Dan moet ik mezelf altijd aan de kant zetten om het op te schrijven, voor ik het weer vergeet. Vijf kilometer verder gebeurt weer hetzelfde :') heel vervelend.


    Ik rij zelf geen auto, maar op de fiets is het net zo. Ben daarom tenminste blij dat ik ter aller tijden een notitieboek bij me heb en tenminste vijf potloden en pennen. xD Dan probeer ik het idee als een soort mantra voor me uit te houden zodat ik het niet vergeet tot ik de mogelijkheid heb om het op te schrijven. Of bij nood typ ik het vaak snel even in steekwoorden in mijn mobiel.


    Credendo Vides

    Ik heb al zo lang niet meer geschreven, dat ik niet meer weet hoe ik beginnen moet. ):

    Ik ben blij dat ik tegenwoordig in het Engels schrijf, want ik krijg op AO3 68 kudo's binnen 24 uur. Flattering, dat zeker.


    Guardian of the Eastern Gate

    Janthony schreef:
    Ik ben blij dat ik tegenwoordig in het Engels schrijf, want ik krijg op AO3 68 kudo's binnen 24 uur. Flattering, dat zeker.

    Mooi aantal kudo's. 0.0 Dat doe je goed, zeker binnen een dag!
    En uit nieuwschierigheid, wat is de fandom van je fanfic(s)?

    --

    Persoonlijk ligt het schrijven helaas wat stil, maar ik heb gisterenavond en vandaag wel twee gedichten/lyrics kunnen schrijven. Dus ik hoop dat dat een voorbode is voor dat ik snel weer verhalen verder kan gaan schrijven. Want ik mis het wel.


    If only humans could have vertical asymptotes ~ Quinn

    Skrivbar schreef:
    Ik heb al zo lang niet meer geschreven, dat ik niet meer weet hoe ik beginnen moet. ):


    Beginnen met een klein, stom ideetje of een challenge plot van het internet is misschien een goede start? Ik heb na 2 jaar niet geschreven te hebben een challenge gedaan dat iedere eerste letter van een nieuwe zin het alfabet moest vormen, op volgorde. En toen kwam er echt een heel vaag verhaal uit over een genetisch modificatie lab voor eten etc. vanwege overbevolking en door een error in de productiemachine werd er toen eerst gele broccoli, toen vreemde patronen broccoli, food combo broccoli en uiteindelijk half mens half broccoli geproduceerd.

    Hele rare onzin, maar toen heb ik wel weer geschreven. (in de spoiler kan je het verhaaltje lezen)

    Al jaren leefden mensen in vrede samen met de aarde, de natuur.
    Bomen, planten, alles werd met respect behandeld.
    Computers en andere vormen van (intelligente) techniek leverden alternatieven voor voedsel, zodat ieder leven geëerd bleef.
    Door nieuwe technieken te gebruiken zoals clonen, celmutatie, en andere manieren kon voedsel gemaakt worden.
    Echter waren hier, zoals standaard is, ook tegenstanders van.
    Felle en intelligente mensen die het onverstandig vonden en bang waren voor de komende consequenties.
    Gevaar zit immers in een klein hoekje, toch?

    Halden Xian, een techniekstudent met grote ambities, begon zijn laatste practicum in het lab.
    ‘In een grote hoeveelheid voedzame producten produceren’, zo luidde de titel.
    “Jack, zou je mij de genetische code van broccoli door kunnen sturen?” vroeg Halden terwijl hij de apparatuur opstartte.
    “Klein momentje, Hal, ik ben even bezig met mijn monsters,” mompelde Jack.
    Leviathan was er niks bij vergeleken met de misbaksels van Jack.
    ‘Monsters’ noemde hij ze, terwijl het gelukkig niet eens kon bewegen of praten.
    Nu de twee studenten aan het eind van hun opleiding zaten konden ze doen wat ze wilden en zo had Jack een afgrijselijke combinatie van aardbei, banaan, graan, sinaasappel en ei gemaakt.
    Of dit nou zo’n succes zou zijn qua smaak was nog maar de vraag, maar de voedselwaardes logen er niet om: het was theoretisch goed bedacht.
    Praktisch was anders, want door de kwetsbare schaal – van het ei in de combinatie – zat het lab nogal eens onder de fruitprut.
    Quasi-verdrietig ruimde Jack dan ook het zoveelste gesneuvelde monster op.
    “Rotdingen zijn het,” bromde hij terwijl hij de prut van zijn handen af waste.
    “Stuur die code nou maar gewoon, klagen kan daarna nog,” zuchtte Halden en na veel gekreun en gezeur had hij dan eindelijk de code.
    Tijdens het wachten op de productie waren Jack en Halden in een hevige discussie over mogelijke consequenties en de ethische kant van deze techniek beland.
    Uit het niets begon de productiemachine echter errors te leveren; eerst gele broccoli, gevolgd door vreemde patronen erop, daarna combinaties met ander etenswaar, maar net voor de machine een broccoli met menselijke delen kon uitspugen trok Halden de stekker eruit.
    Vrijwel direct begon de onafgemaakte broccoli te spartelen, ondanks dat deze nog vast zat in de machine.
    What the fuck is dat,” stamelde Jack met grote ogen.
    “Xian-standpunt-bewijs,” zei Halden terwijl hij een mes opnieuw en opnieuw in de mens-broccoli stak.
    “Yakuza-praktijken zul je bedoelen: ‘Kijk toe hoe ik je armen op een broccoli naai’,” grapte Jack om de schrik te verbergen en de sfeer te verlichten.
    Zo gingen de twee nog even door, maar geen van beide heeft de machine ooit nog aangeraakt.


    En daarna ben ik aan een verhaal begonnen door iedere dag 1 zin meer te schrijven. Dus Dag 1 schrijf je 1 zin, Dag 2 schrijf je 2 zinnen erbij, Dag 3 schrijf je 3 zinnen erbij, enz. Dat heeft mij toen een tijdje geholpen, maar nu heb ik weer geen tijd om te schrijven, dus dat komt straks wel weer.


    It finally happened - I'm slightly mad! ~ Queen