200 | RPG Speeltopic | Heartbeat Island [16+] - Speeltopics

B A C K G R O U N D —— In een toekomst, enkele jaren hier vandaan blijkt dat wat wetenschappers al jaren "de verwarming van de aarde" noemen, waarheid blijkt te zijn. Er kwam nieuw land bij, gezien de zeelevels daalden, wat betekende dat er meer ruimte was voor de groeiende mensenmassa. Echter met de komst van meerdere mensen, komen er ook steeds meer rotte eieren bij natuurlijk. Het volk dat de criminele kant opgaat stijgt steeds meer, waardoor de terugkomst van strafkolonies ook weer opbloeit. Dit werd een plek waar het uitschot terecht kon, zodat de gevangenissen meer ruimte hadden voor de nieuwe zaken. Ondanks dat de wereld wat moderner is geworden, lijkt alles op het eiland eerder op een primitieve levensstijl. Er is geen technologie te vinden, iets waar zelfs de bewakers mee moeten leven. Zelfs in hun barakken is er niets te vinden, zelfs geen telefoon. Tenminste, dat hoort niet te zijn, maar er zitten altijd wel wat rebellen tussen, zelfs onder de bewakers. De gevangenen kunnen er dus wel aan komen, maar het is heel zelden. En mocht het naar buiten komen dan je zoiets bezit, reken er maar op dat je leven vanaf dat moment in gevaar komt, gezien roddels maar al te snel rondgaan en er altijd wel iemand geneigd is je leven te nemen zonder vragen te stellen.

—— S T O R Y Zoals verwacht, nemen wij gevangenen op ons, als je ze dat nog kan noemen. Technisch gezien zijn ze vrijer dan in een gevangenis, al zitten ze vast op het eiland vol criminelen, als het ware. Dit zijn de gevaarlijke personen die ze niet meer de mensheid in kunnen gooien, maar ook niet langer in simpele cellen kunnen houden. De personen die iets toe gaan voegen aan de toekomst, door hard te werken om het eiland acceptabel te maken voor de mensheid. Hun manier van leven is onmenselijk te noemen, met teveel mensen in één ruimte, geen privacy bij het douchen en waar je het eten liever ontwijkt dan eet, ondanks dat je in een vreselijke hitte moet gaan werken. Niet alleen de zelfmoordpercentages zijn omhoog gegaan, maar ook zeker de moordpercentages. Het is echter niet alsof iemand hier ook maar wat om geeft, waardoor het genegeerd wordt en mensen ermee weg kunnen komen. De bewakers zijn er alleen maar voor het publieke oog, en natuurlijk houden ze het in de gaten of er iemand ontsnapt, maar buiten dat wordt er voor alles een oogje of twee dichtgehouden.       De bewakers zijn in de meeste gevallen degene die dingen uitspoken en de gevangenen uitdagen door streken uit te halen, en als dat niet werkt dwingen ze de gevangenen wel.

J O B S —— Op dit moment heeft de opruiming van het strand de prioriteit gekregen op het eiland, het ligt hier namelijk vol met puin en stenen van elke grote — die in zijn geheel moeten verdwijnen. Het is alweer de derde locatie, en deze is pas een week van start gegaan. Gezien het eiland onder water heeft gestaan zullen er zeker ook wat vreemde dingen gevonden kunnen worden die in de zee verdwenen is. Het grootste probleem echter is het grote schip dat er te vinden is, en wat veel moeite zal kosten te laten verdwijnen. Deze is te vinden op het midden van het eiland, en moet uit elkaar gehaald worden voordat deze als afgerond bestempeld kan worden. Als je ongeluk hebt ben je onderdeel van de crew die de nieuwe barakken moet bouwen, waarbij er meer bewakers te vinden zijn dan gevangenen, waardoor je oprecht in gevaar bent voor je leven. De bewakers zijn gevaarlijker dan de gevangenen in de meeste gevallen, en hebben nogal wat sadistische plannen in hun hoofd dankzij de verveling die er rondgaat zonder enige vorm van technologie en normaal menselijk contact.

—— R O L E S Qua rollen wil ik je alle vrijheid geven, al is er toch niet al teveel qua opties. De rollen die ik zo even kan opnoemen, die er zeker zijn: Oude gevangenen, nieuwe gevangenen, bewakers (ex-navy seals etc), dokters (er is hier ook geen technologie, houdt daar rekening mee), gevangenisdirecteur. Er zijn opties voor mannen en vrouwen op alles, gezien het een gemixte gevangenis is. Ook iedere afkomst is mogelijk, gezien ze mensen uit alle landen aannemen (zowel als baan als gevangene). Mannen | 7 King Stone | 49 | 25 maanden| Prisoner | Internest | 1—1 Devon Ainsworth | 38 | 0 maanden| Prisoner | Salaryman | 1—2 Jackson Thorpe | 27 | 25 maanden | Prisoner | Djablo | 1—3 Cian Ó hEaghra | 31 | 13 maanden | Doctor| KIaus | 1—2 Gérard Leloux | 36 | 6 maanden | Guard| Salaryman | 1—4 Sean Adams | 42 | 25 maanden | Guard| L_Linda | 1—3 Ray Williamson | 35 | 20 maanden | Warden | LittleRomana | pagina Vrouwen | 7 Mimmi Ceder | 25 | 1 maand | Prisoner | Internest | 1—1 Marilou Maes | 29 | 24 maanden | Guard | Balloo | 1—2 Poppy Wilson| 26 | 0 maanden | Prisoner | L_Linda | 1—2 Luciana Santiago | 28| maanden aanwezig | Psychologist | Djablo| 1—3 Lillianna Sales | 25 | 0 maanden | Prisoner | LittleRomana | 1—4 Zuri |35 | 25 maanden | Prisoner| Klaus | 1—4 Nerine Reed | 32 | 12 maanden | Guard |Bullock | 1—5 Ortal Shine | 34 | 0 maanden | Guard | Internest | 1—5 NPC Winnie Mattox | Assistent Warden / Co-Head guard | 1—3 (moet nog aangepast worden) Han Joon-Ho | Co-Head guard | 1—3

D A Y —— O5.OO • douches gaan aan voor een uur Stel je vooral voor dat er te weinig douches zijn voor het aantal gevangenen dat er te vinden is, waardoor dat uur misschien lang klinkt, maar zeker niet is — de kans is dan ook groot dat je geen douche hebt. De douches blijven lopen, en het warme water is vaak binnen een kwartier al op. In sommige gevallen "vergeten" de bewakers de douches ook nog eens aan te zetten, waardoor er een nog kortere tijd voor is. O6.OO • ontbijten Het ontbijt stelt vaak helemaal niets voor, en is letterlijk het minimale. In de meeste gevallen is het een stukje brood, ei op een of andere manier, wat yoghurt, klein bakje muesli en water. Veel afwijking is er niet van, en als ze geluk hebben smaakt het nog redelijk vers. O7.OO • start werkdienst Op dit moment is de tocht naar de locatie zo'n half uur, wat een zware tocht is waar de bewakers je echt op je hielen zitten als je te traag loopt. De weg is ruw, vol met stenen en er is zelfs een tocht door wat dieper water, waarbij je je werkspullen boven je hoofd moet tillen. Je moet zelf inderdaad elke dag je materialen heen en weer sjouwen. Dat is al zeker iets van tien kilo in een waardeloze rugzak Eenmaal bij het werk aangekomen krijg je geen opdrachten, gezien alles duidelijk moet zijn. 1O.OO • pauze van 15 minuten Je mag dan ook enkel op de aangegeven plek te vinden zijn, zodat de bewakers je echt in het oog kunnen houden. Je bent op de aangegeven plek vrij te gaan en staan waar je wilt. Sommige gevangenen eten hier nog een deel van hun ontbijt, als ze dat meegenomen hebben. 13.OO • lunchpauze van 30 minuten Er wordt hier wat lunch voorgeschoteld, maar veel is het niet. Op een kar komt er wat eten aan dat warm had moeten zijn, maar aardig koud hier aangekomen is. Meestal is het iets van soep of een minimale vorm van pasta, en bij pech is het enkel pasta. 16.OO • pauze van 15 minuten Je mag dan ook enkel op de aangegeven plek te vinden zijn, zodat de bewakers je echt in het oog kunnen houden. Je bent op de aangegeven plek vrij te gaan en staan waar je wilt. Sommige gevangenen eten hier nog een deel van hun ontbijt, als ze dat meegenomen hebben. Op hele warme dagen mogen de gevangenen een duik nemen in het water in groepen van twintig. 19.OO • klaar met werkdienst + teruglopen In de meeste gevallen wordt er echter langer doorgewerkt, al staat dat nergens genoteerd. Maar volgens het normale schema is het tot deze tijd, en hebben ze weer te terugtocht van een half uur lang, die ditmaal vaker drie kwartier duurt, en waar er soms wel eens iemand verdwijnt in de stroming van het water waar ze doorheen moeten, vooral na een warme en lange dag. 2O.OO • avondeten Het avondeten is nooit heel bijzonder, of smakelijk, maar zeker wel de beste maaltijd van de dag. Hier is het elke dag wel wat anders, en kun je in de meeste gevallen wel beseffen wat er precies voor je op het dienblad ligt. Taco's lijkt zo'n tweemaal per week op het menu te staan, en verder is het vaak wat vlees, rijst (of noodles, aardappelen, pasta etc) en een goede portie groenten. Als toetje is er altijd een stuk fruit, maar of deze vers is blijft maar weer de vraag. 22.OO • lichten uit Er verwacht echter niet dat je in je bed ligt, of dat je stil bent. Vergeet niet, dat het de bewakers niets kan schelen of er een ruzie of gevecht komt, en dat er op dat vlak geen regels in gebruik zijn waar mensen zich aan houden. —— R U L E S 1. Prisoners must remain silent during rest periods, after lights out, during meals and whenever they are outside during work hours. 2. Prisoners must eat at meal times, and only at meal times. 3. Prisoners must participate in all prison activities. 4. Prisoners must keep their space clean at all times. Beds must be made and personal effects must be neat and orderly; floor must be spotless. 5. Prisoners must not move, tamper with, deface or damage walls, ceiling, windows, doors, or any prison property. 6. Prisoners may never operate cell lighting. 7. Prisoners must address each other by number only. 8. Prisoners must always address the guards as "Mr. Correctional Officer," and the warden as "Mr. Chief Correctional Officer." 9. Prisoners must never refer to their condition as an "experiment" or a "simulation." They are stuck here. 10. Prisoners will be allowed 5 minutes in the lavatory. No prisoner will be allowed to return to the lavatory within 1 hour after a scheduled lavatory period. 11. Smoking is a privilege. Smoking will be allowed after meals or at the discretion of the guards. Prisoners must never smoke in the building. Abuse of the smoking privilege will result in permanent revocation of the smoking privilege. 12. Mail is a privilege. All mail flowing in and out of the prison will be inspected and censored. 13. All prisoners in the building will stand whenever the Warden, the Prison Superintendent or any other visitors arrive on the premises. Prisoners will await an order to be seated and resume activities. 14. Prisoners must obey all orders issued by guards at all times. A guard's order supersedes any written order. The Warden's order supersedes both the guards' order and the written rules. Orders of the Superintendent of Prisoners are supreme. 15. Prisoners must report all rule violations to the guards. 16. Prisoners have to be at the allocated locations at the allocated times for duties. 17. Every prisoner is equal, don't expect any special treatments. 18. Failure to obey any of the above rules may result in punishment. Al houden de meeste bewakers zich er sowieso niet eens aan. Sowieso krijgt niemand ooit post, maar volgens de regels moeten ze het in hun regels zetten. En sigaretten zijn er al helemaal niet te vinden. P U N I S H M E N T S —— Opruimen en schoonmaken In plaats van hard werken moet je voor een bepaalde tijd de barakken schoonmaken, en daarbij de douches, toiletten, keuken en zelfs de slaapruimte. Natuurlijk is dit onder toezicht van een bewaker, die letterlijk op je neus zit, waardoor je geen vrijheid hebt iets uit te halen en je kan straffen als je iets niet doet of wilt doen. The hole Dit is letterlijk een gat in de grond, met de felle zon op je, zonder eten en drinken. Je bent omringt door zand en als je pech hebt gehad heeft het geregend, waardoor je vastzit in een modderpoel. Hier zit je altijd alleen, gezien er meerdere holes zijn, waardoor je echt in je eentje gek kan worden. Minder vrijheid Natuurlijk is er al geen vrijheid te vinden, maar dit slaat puur op de werkdiensten. Wanneer je even pauze behoort te hebben vallen de bewakers je lastig, of moet je zelfs doorwerken. Persoonlijke voorwerpen worden in beslag genomen Als gevangene heb je uiteraard niet veel persoonlijke voorwerpen, maar zo nu en dan vindt je iets dat ooit onder water heeft gelegen, waardoor ze je dit kunnen ontnemen (iets dat je eigenlijk niet eens had mogen bezitten). In heftigere gevallen gaat het over kledingstukken, al zijn schoenen erg geliefd om je te ontnemen. Voor de dames is het vaak de blouse die ze afpakken voor een bepaalde tijd. The real punishment Je moet de barakken van de bewakers schoonmaken, al ben je daar totaal niet veilig, gezien de bewakers alle vrijheid hebben en kunnen doen met je wat ze maar willen. Zieke spelletjes of het dwingen van handelingen zijn veelvoorkomende gebeurtenissen. Ben je een aantrekkelijke dame? Dan ben je zeker niet veilig. En als er meerdere gevangenen zijn, dan zijn de bewakers al snel geneigd een soort van fight club ervan te maken.

—— L O C A T I O N De locatie van het eiland ligt in de Indische zee, al ligt deze niet zozeer in de buurt van een ander eiland, voor ieders veiligheid is het een eiland ver van alles vandaan. Als je een locatie moest geven waar het dichtbij ligt, dan is het Australië. Op de meeste dagen is het er erg warm, en haast niet uit te houden door de felle zon. En wanneer het regent, dan is er ook echt een stortregen dat zelfs enkele dagen kan volhouden. Het is er maar zelden echt koud, al heeft het wel één maand per jaar waar het wat frisser is. Qua dieren leeft er niet al teveel buiten gevaarlijke spinnen en slangen na. Er is ook een speciale soort vogel te vinden, eentje die erg zeldzaam is op andere delen van de wereld. Deze zijn met de bomen meegekomen die ze op het eiland geplant hebben.

1 = barakken voor gevangenen. 2 = werklocatie voor nu 3 = barakken voor bewakers 4 = bouw nieuwe barakken beiden

E X T R A —— Bij binnenkomst per boot worden de gevangenen gestript, grondig nagekeken op contraband, vervolgens schoongespoten door een felle stroom water en wordt hen uiteindelijk een "welkomstpakket" gegeven met je gevangenisnummer, met daarin dit; — Kleding; 2 paar naadloos ondergoed, roze outfit, wit hemd voor eronder en 1 paar zwarte instapschoenen. — Douche set; shampoo, zeepblok, spons. — Verzorging; tandenborstel, tandenpasta, bot scheermes. — Ter vermaak; kladblok, potlood. — Voor het bed; wit laken, wit dun dekbed en dun kussen + kussensloop.

[ bericht aangepast op 2 okt 2019 - 20:10 ]

---

• • •

---

Gérard keek kort in haar richting terwijl ze verder ratelde. Hij overwoog een duim te breken om haar een lesje te leren, maar wendde zich tot een ander middel: de ducktape. Hij wist dat Ray dat in een lade had, voor het geval dat hij een gevangene een keer niet wilde horen schreeuwen of smeken als hij aan het martelen was. Het was moeilijk te peilen en eerlijk, het aangezicht wende voor Gérard nooit.
Hij was al naar het bureau gelopen en had de ducktape in zijn hand, of er werd ineens op de deur geklopt.
‘Heb je even, Ray. We moeten-’ Han viel stil toen hij Gérard zag en een vastgebonden jongedame.
Wat moet hij hier?
‘Nee maar, Gérard. Dit had ik nooit achter jou gezocht.’ ‘Han. Goedemorgen. Orders van Ray,’ zei hij. Gérard was op zijn hoede. De reden was simpel en het bewijs gaf Han zelf door enkel zijn ogen over de dame te laten glijden. De man was een sadist en deed qua praktijken niet onder aan Sean. Hoewel zijn aanpak zich niet door zoveel geweld kenmerkte.
Hij streek met zijn hand over haar wang en nu leek de dame stil te zijn gevallen door iets wat Gérard niet anders kon interpreteren als angst. Han vond haar knap.
‘Nieuweling zeker. Wat heeft ze gedaan?’ ‘Een bevel genegeerd. Geweld gebruikt. Ze stond erop de directeur te spreken, ik heb het verzoek ingewilligd.’ Dat verklaarde nog steeds haar naakte staat niet. En het verklaarde niet waarom Gérard alleen in Ray’s kantoor was. Naar zijn weten gaf de man bijna nooit de sleutels van zijn privévertrek aan iemand en eerlijk gezegd verraste het hem ook.
Hij vond zijn verklaring echter afdoende.
‘Je bent te soft, Gérard. Het is het beste om dit tuig meteen te leren… dat er grenzen zijn.’ Han streelde kort haar borst voor hij hard in een tepel kneep. Gérard keek toe. Hij wist wat Han probeerde te doen. Op dit eiland was reputatie onder de bewakers topprioriteit. Als deze gevangene naar buiten liep en tegen iedereen die het horen wilde ging schreeuwen dat Gérard een slappe zak was, dan zouden die criminelen daar zonder twijfel mogelijk daarvan gebruik maken. De keer dat hij Cian hielp het leven van een gevangene te redden was ook niet bevorderlijk. In die zin hadden hij en Gérard veel met elkaar gemeen.
‘De directeur zal haar later vandaag zelf spreken. Tot die tijd moet ze vastgebonden en levend in deze stoel blijven.’ Han streelde nu haar schouder en hals.
‘Vastgebonden en levend. Zijn dat de enige eisen?’ Gérard onderzocht zijn ogen. ‘Wat is je punt?’ Hij stelde het als oprechte vraag.
‘Hij heeft deze taak jou toevertrouwd in plaats van iemand anders. Ray laat niet de eerste de beste in zijn kantoor, met zijn sleutels, zonder zijn aanwezigheid. Wat krijg je in ruil voor dit vertrouwen? Of moet je hem iets.. geven?’
Hij knielde neer achter de stoel, liet zijn handen over haar zij en buik glijden. Zijn vingers cirkelden rondom haar navel en Gérard zou zweren dat ze rilde.
‘Han.’
Hij dacht zorgvuldig na over zijn volgende woorden. ‘Er zijn grenzen, ook voor jou.’ Er was geen venijn in zijn woorden omdat hij absoluut niet Han tegen zich gekeerd wilde hebben. Dat verloor hij bij voorbaat al.
‘Je hebt nog steeds mijn vraag niet beantwoord,’ zei hij terwijl hij met zijn vingers langs de binnenkant van haar dij aaide. Het was een te intieme aanraking. Geveinsde tederheid, maar een streling van zijn vingers die een enge kilte bevatte die zelfs Gérard van zijn stuk bracht.
De man genoot ervan; elke aanraking die een siddering in haar lijf teweegbracht. Het gevoel van overmacht en angst. Ze wisten beiden dat Ray dit niet zou tolereren, vooral niet in zijn eigen vertrek. Gérard was ook allerminst van plan juist hier zijn vertrouwen te schaden.
Maar waarom deed juist Han dit dan toch?
‘Waarom vertrouwt hij jou?’ ‘Ik heb geen reden om het te beschamen. Han.’ Gérard keek kort toe hoe Han haar borsten streelde. Hij zag de blik in de man zijn ogen; het was de blik die hij had als hij iets of iemand heel graag wilde.
‘Je gaat te ver.’ Han glimlachte enkel terwijl hij in alle rust verder ging.

---

No growth of the heart is ever a waste

---

De doc somde een heel lijstje op, maar eerlijk gezegd kon het Sean weinig schelen wat hij kreeg. Als het hem maar kalmeerde. Als het maar de angst naar de achtergrond drukte – al zou hij deze emotie natuurlijk nooit toegeven. Sean wist waartoe Ray in staat was en wat hij allemaal uitspookte bij de gevangenen. Sean wist ook dat Ray er niet voor terugdeinsde om dit ook bij zijn eigen personeel te flikken. Liever kwam hij niet in Rays vizier terecht, maar nog minder wilde hij Luciana met Ray opzadelen.       Toen de doc zijn voorraad had opgesomd, wilde Sean een geïrriteerd antwoord geven maar dat was het moment dat één van zijn collega’s binnenkwam en een gevangene meesleepte. Sean had heel veel zin om zich af te reageren op deze gevangene en tot zijn genoegen kreeg hij daar een geldige reden voor. Althans, een besmeurd shirt door toedoen van de gevangene was voor Sean reden genoeg. Hij sloeg de man, sloeg nogmaals, schopte hem, en heel even liet Sean zich meeslepen door zijn woede. Hij greep zijn wapenstok erbij, en gebruikte het ding om de man nog meer pijn te kunnen doen. Sean negeerde zijn geschreeuw en ook zijn smeekbedes deden hem niks. Nadat hij de man tegen de muur had gedrukt, greep hij zijn taser erbij en gebruikte dit tegen hem. Tot zijn voldoening zag hij de man huilen en opnieuw smeken. Een boosaardige grijns verscheen op Sean’s gezicht. “Ja? Ben je er klaar mee?,” vroeg hij spottend. “Heb je…”       “Genoeg.” Een hand drukte tegen zijn borst, en Sean werd achteruit geduwd, weg bij de gevangene. Het was Cian, en zijn toon loog er niet om. “Gevangenen martelen doe je maar lekker buiten. Niet in mijn ziekenboeg,” was zijn weerwoord. “Ik zal hem oplappen en jij kan intussen beter je shirt gaan wisselen. Je weet hoe Ray daarover denkt, en hoe hij denkt over het feit dat je iemand van zijn werk houd.” Sean ademde zwaar, hijgde nog enigszins van de aframmeling. Zijn ogen stonden nog steeds vol haat, zijn blik op de gevangene gericht. Het liefst had hij de doc ook te grazen genomen, maar Sean wist dat hij dan kon fluiten naar zijn drugs. “Best!,” snauwde Sean. De wapenstok verdween in zijn broeksriem, evenals de taser. “Ik kom straks wel terug. Beter heb je dan ook iets voor me.” Zijn toon klonk eisend, al probeerde Sean zijn toon een beetje te dimmen. Zijn blik vernauwde terwijl hij zijn ogen in die van de gevangene boorde. “Met jou ben ik nog niet klaar, wees daar maar niet bang voor. Ik krijg je nog wel!” Vreemd genoeg was de man de vloer aan het boenen, maar de betekenis daarvan miste Sean. Hij spuugde op de vloer, en verliet toen met grote passen de ziekenboeg. Razernij woedde nog steeds door zijn lichaam toen Sean de ziekenboeg verliet. Heel even speelde hij met het idee om langs de barakken van de gevangenen te gaan en zijn woede op Mimmi af te reageren. Maar van dat plan kwam hij gauw weer terug. Hij verdacht zichzelf ervan zich niet in te kunnen houden als hij eenmaal begon en waarschijnlijk zou Mimmi ook op de ziekenboeg belanden, als ze daar al niet op weg naartoe was na vanmorgen. Liever bewaarde hij haar voor vanavond. Hopelijk was zijn woede dan wat bekoeld en kon hij bewuster te werk gaan, dan wanneer hij zich liet meeslepen door zijn woede.       Uit het niets voelde hij een trap tegen zijn knieholtes. Het deed niet echt pijn, maar door de onverwachtheid ervan raakte hij eventjes uit balans. Voor hij zichzelf kon omdraaien werd hij bij zijn haren gegrepen en zijn hoofd knalde tegen de muur. “Dag Sean,” gromde een stem. Jax. Natuurlijk. Hij had Mimmi gesproken. “Vind je het nu echt zo leuk om vrouwen te verkrachten? Voel je je dan ‘de man’ ofzo?” Een vuist schampte zijn slaap, en een volgende zijn maag. Sean hapte naar adem, en heel even – hooguit een paar seconden - was Sean overdonderd, niet verwachtend dat een gevangene het in zijn hoofd haalde een cipier aan te vallen. Met zijn handpalmen wist hij de volgende vuistslagen echter af te weren, om vervolgens zijn handen tegen Jax’ schouders te zetten en hem met een krachtige beweging van zich af te duwen. “Jax.” Sean spuwde op de grond. “Natuurlijk. Jaloers dat jij je vriendinnetje niet eerst kon nemen?” Zijn woede was er niet minder om geworden, en Jax bood zich vrijwillig aan als boksbal? Prima. “Je hebt wel lef,” zei Sean venijnig. “Maar in liefde en oorlog mag alles zeker?” Hij spande zijn vuisten samen, klaar om toe te slaan. Maar eerst het joch nog wat meer opfokken, al was daar zo te zien weinig voor nodig. “Je mag er vanavond wel bij zijn hoor.” Dreigend zette hij een paar passen richting Jax. “Toekijken of meedoen?” Een uitdagende blik verscheen op Seans gezicht en zijn hand greep opnieuw naar zijn taser – dat vond hij toch het leukste voorwerp om iemand mee te pijnigen. “Hoewel,” fluisterde Sean en hij likte langs zijn lippen. “Alleen vind ik het ook niet erg met dat blondje.” Hij grijnsde en hief de taser op, klaar om toe te slaan.

35 • Gevangene • 25 maanden • Benches • At least this is sustenance... kind of • Alone-ish -> Mimmi

---

Na en tijdje te hebben gezeten, kwam King binnen met een aantal nieuwelingen in zijn kielzog. Die gingen het duidelijk nog zwaar krijgen. De meesten zagen er nu al bang en/of verward uit. Eigenlijk was dat wel goed, want dat zou betekenen dat de bewakers waarschijnlijk veel meer interesse in hun zouden hebben dan in de groep die al was gewend aan de gang van zaken hier. Zoals ik Mimmi net ook had verteld, was nieuw speelgoed altijd leuker, zeker als dat speelgoed nog niet wist wat hen te wachten stond. Intussen vulde de ruimte zich traag met de geur van ontbijt. Het was nooit de meest aangename geur, maar het was eten en dat was al heel fijn. Na even ging het luik open. Ik stond op en liep naar de rij een het luik. Inmiddels hoefde ik me nooit meer zorgen te maken dat ik niet op tijd eten zou krijgen, want er waren genoeg mensen die liever hun eten afstonden dan me tegen hen te krijgen. Normaal was dat gelukkig geen probleem, want meestal was ik gewoon vroeg klaar met douchen, en was dus meer dan op tijd voor het ontbijt. Ik haalde een dienblad af en liep naar een tafel en ging rustig zitten om te eten. Rustig was natuurlijk altijd relatief. Ik hield altijd een oogje op de bewakers en op de rest van mijn omgeving, maar voor mijn doen was dit redelijk rustig. Ik nam een hap, en wilde net slikken toen ik mijn naam hoorde in een bekende stem. Ik keek om en zag daar Mimmi staan, een stuk minder okay dan dat ze in de douches was geweest. Ik had nog wel meegekregen wat er daarnet hierbinnen was gebeurt, maar dit leek niet alleen van die kleine schermutseling te komen. Daarbij hadden de meeste bewakers toch graag een beetje privacy als ze bezig waren met hun meer perverse wreedheden. "Tuurlijk." Ik keek even rond of ik Sean nog zag, maar die zag ik gelukkig net verdwijnen. "Geen dank. Ik ga niet over mezelf afroepen en we weten allebei dat je beter niet kan tegenwerken." Het was misschien hard, maar zelfs voor mijn 'bondgenoten' hier waagde ik echt mijn leven niet. Zelfs al zou het enkel straf betekenen, deed ik meestal niets, of het moest echt ernstig zijn en ik kon er zelf ook baat bij hebben. Het was hier leven en overleven, en als de bewakers jou dit keer niet in het vizier hadden, dan moest je alleen maar blij zijn, zelfs al ging dat ten koste van je 'vrienden'. Ik nam nog een hap van de lauwwarme drek en schudde mijn hoofd. "Het verbaasd me niet eens meer." Ik liet langzaam mijn ogen over haar lijf glijden, toch ook een beetje om de schade in te schatten. Die ging het nog zwaar krijgen met het werk. Dan was ik ook niet te beroerd om net wat harder te werken om haar te ontzien, maar ik was wel benieuwd wat er was gebeurt. Ik vond het fijn om te weten wat er allemaal gebeurde en wei tot wat in staat was. Nu wist ik al een boel uit eigen ervaring, maar meer informatie was altijd beter. Daarbij kon ik haar dan misschien een beetje ondersteunen om de dag door te komen. Haar knokkels waren gehavend, net als haar arm, en de tranen, waarschijnlijk van de pijn, stonden in haar ogen. Ik knikte kort bij de woorden die ze sprak. Zelfs in haar stem zat een hint van de pijn die ze nu ervaarde. Ik hield zelf zeker niet van dokters, maar misschien was het voor haar toch een goed idee. "Dat zou fijn zijn, maar ik reken er niet op. Ze zullen het verse vlees wel meteen willen afmatten, en daar moeten wij dan ook maar mee leven." Ik ademde even rustig in en uit, terwijl ik nogmaals rondkeek. Luistervinken had je altijd, maar ik wilde niet nog meer problemen over haar afroepen. "Wat heeft hij eigenlijk allemaal met je gedaan?" Ik was oprecht benieuwd, maar ergens, heel diep, ook een beetje bezorgd. Ik had vroeger zelf meisjes het loodje zien leggen aan interne bloedingen. Dat wenste ik niemand toe, en zeker haar niet, al was de dood misschien wel fijner dan een leven lang op dit godsvergeten eiland. Ik at rustig verder, terwijl ik wachtte op haar antwoord. Misschien zou ik haar straks wel bij de dokter langsbrengen. Al was het maar voor pijnstillers. Dan kon ze hopelijk wat makkelijker de dag doorkomen en zou ze minder kans hebben op straf omdat ze dan met minder pijn kon werken.

Cian Ó hEaghra

31 • Dokter • 13 maanden • Kantoor/Ziekenzaal • Let me take a look at you • Sean & Devon -> Devon

---

Sean had duidelijk een slechte dag, maar daar had ik eigenlijk geen boodschap aan. Ik wilde geen gevechten of martelingen in mijn ziekenboeg. Dit moest een veilige haven zijn en blijven, en als ik daarvoor moest vechten, zou ik dat doen. Sean's ogen stonden vol haat, terwijl beide heren op adem kwamen. Soms zou je echt denken dat het hier beter zou gaan als de gevangenen de bewakers zouden zijn en vise versa. Ik was bijna bang dat Saen mij zou aanvallen, bijna, maar hij stapte al weg en borg zijn wapens op. Ik knikte bij zijn eisen. De toon stond me niet aan, maar ik ging nu niet de kat op het spek binden. "Ik zal wat voor je klaarleggen." Ik zou wel een paar tabletten diazepam voor hem klaarleggen. Een kalmeringsmiddel kon hij wel gebruiken, als ik het zo zag. Sean begon te vertrekken, en ook de gevangene kwam in beweging. Dit leek mij een bar slecht idee, maar ik moest echt eerst de bewakers wegwerken. Sean kon het natuurlijk niet laten om nog een bedreiging de kant van de man op te slingeren voor hij vertrok. Daarmee was de rust gelukkig weergekeerd. Ik stapte op de man af, die de grond met sterke precisie aan het boenen was, maar intussen op andere plekken ook weer bloed achterliet. Hij was heel goed in poetsen, dat moest ik toegeven, zelfs beter dan de meeste verpleegkundigen die ik kende. Ik legde zacht een hand op zijn arm om hem te stoppen. "Dat doe ik straks wel. Eerst even kijken hoe het met je gaat en waarmee ik je kan helpen." Ik hielp hem rustig terug omhoog en liet hem op een van de bedden zitten. "Wat is ja naam en nummer?" vroeg ik, terwijl ik de la met dossiers van de nieuwelingen. Ik had ergens iets gelezen over lactose problemen, maar ik wist niet meer waar. Ik grabbelde ook meteen in een laatje om een flesje te pakken met een stofje wat werkte tegen de misselijkheid. Dat zou hem hopelijk al helpen. Het zorgde er wel voor dat hij waarschijnlijk later darmklachten kreeg als hij nog lactose in zijn systeem had, maar dat was toch beter dan blijven overgeven. Daarbij had hij waarschijnlijk toch al het meeste uitgebraakt. Het enige was wel dat hij met zijn vieze handen aan mijn steriele gaas had gezeten, waardoor dit nu niet goed meer bruikbaar was. Achja, ik had gelukkig voor nu nog genoeg voorraad en ik vond nog wel een manier om het vuile gaas te gebruiken. Het was gelukkig niet een net nieuw pakje geweest. Toen ik wist wie hij was en zijn dossier had, liep ik met de spullen naar het bed en legde het op het kastje ernaast. Hij leek me niet de persoon om dit tegen me te gebruiken. "Wees maar niet bang om iets aan me te vertellen. Beroepsgeheim geldt ook voor mij." drukte ik hem op het hart. Ik zou hem alleen maar beter kunnen behandelen als hij eerlijk zou zijn. Anders werd het alleen maar lastiger. "Denk je dat je alles hebt uitgebraakt? Of niet?" Ik bekeek intussen rustig zijn lijf voor schade die ik nu meteen al kon zien. "En waar heb je pijn na die afranseling?" Ik wilde zeker weten dat ik hem niet met gebroken botten of zware verwondingen liet gaan. Daarbij moest ik ook zorgen dat dit niet nogmaals zou gebeuren. Dat was namelijk voor niemand wenselijk. Het gaf de bewakers dan wel wat informatie over zijn zwaktes, maar het was beter dan dagelijks dit herhalen. Hij had al best wat plekken op zijn lijf die zouden evolueren in grote blauwe plekken. Als dat alles was, viel het nog mee, maar na de klap op zijn hoofd was ik bang voor veel ergere schade. Ik maakte intussen vast wat notities van het gevecht, zijn reactie op lactose, en de verwondingen die ik nu al zag. Ook het schoonmaken noteerde ik, al wist ik niet goed wat ik daarmee moest. Misschien moest ik dat maar met Luciana bespreken als ze tijd had. Psychologie was niet iets waar ik heel veel interesse in had, maar soms was het wel handig om mijn patiënten beter te begrijpen. "Ik kan je in elk geval wat geven tegen de misselijkheid en het braken. Voor de rest wil ik je eigenlijk wel helemaal nakijken om zeker te weten dat je niets ernstigs hebt overgehouden aan dit voorval." vertelde ik hem rustig. Vaak scheelde het als de gevangenen wisten wat je ging doen. Dan waren ze vaak al een stuk minder wantrouwend en vijandig, dan anders. Ik was toch personeel, dus het was vaak best lastig om hun vertrouwen te winnen.

[ bericht aangepast op 18 sep 2019 - 12:57 ]

---

Bowties were never Cooler

---

‘Ik kom straks wel terug. Beter heb je dan ook iets voor me.’ Devon fronste terwijl zijn blik zich in een bloedspetter op de grond boorde. Die eikel van een bewaker bedreigde ook nog eens de dokter. Voorzichtig keek hij nu op en zijn blik kruiste die van cipier Sean. Hij zag enkel pure haat in zijn ogen en ergens vermoedde hij dat dit dieper ging dan alleen het bloed op zijn shirt.
‘Met jou ben ik nog niet klaar, wees daar maar niet bang voor. Ik krijg je nog wel!’ De deur sloot met een knal en Devon richtte zich weer op het boenen, dat hij onbewust steeds agressiever deed. Zijn lijf deed zo’n zeer. En het zo nu en dan troebele beeld dat hij ineens zag stelde hem ook niet gerust. Zou het door die klap op z’n hoofd komen?
‘Eikel, stuk stront. Je bent een smeriger crimineel dan ik en je krijgt er nog voor betaald ook.’ Hij maakte het stuk vloer schoon waar Sean zojuist op had gespuugd en spuugde vervolgens zelf in de doek. ‘Klootzak.’ Pas seconden later realiseerde hij zich dat hij die woorden hardop uitsprak in het bijzijn van de dokter. Shit. Hij beet op de binnenkant van zijn lip en ging verder.
Devon’s lijf spande zich plots aan toen de dokter zijn hand op zijn arm legde en vreesde kort een represaille. ‘Dat doe ik straks wel. Eerst even kijken hoe het met je gaat en waarmee ik je kan helpen.’ Het bracht Devon meer van zijn stuk dan hij hoopte. De dokter was noch boos om de vloer, noch boos om zijn woorden.
Voorzichtig keek Devon op en knikte. Toen pas realiseerde hij dat zijn actie niet veel hielp, aangezien hij zelf op de vloer bloedde. Het was een naar aangezicht. Pas met de hulp van de dokter kon hij overeind komen, waarna hij plaatsnam op een bed.
‘Sorry, ik..’ Hij wierp een blik op de vloer. ‘Kolerezooi.’ De dokter leek het te negeren.
‘Wat is je naam en nummer?’ ‘Devon Ainsworth, uh.. 5062-1640.’
Wat argwanend keek hij toe hoe de dokter in een la met documenten bladerde. De vraag waarop hij nog steeds geen antwoord wist kwam weer opduiken. Hoeveel wisten ze?
De dokter pakte zijn dossier en een vreemd uitziend flesje en legde deze neer. Hij wendde zich tot Devon en drukte hem op het hart dat hij vooral niet bang moest zijn wat aan hem te vertellen.
‘Mag ik lezen wat jullie weten?’ Hij knikte richting zijn dossier. Hij wierp dan een twijfelende blik op de dokter voor hij de volgende woorden uitsprak: ‘Ik kan niet tegen melk. Dus ik dacht dat ik ’t beste m’n kop kon houden omdat..’ Omdat als ik laat zien dat ik zwak ben, die vuile sadisten me helemaal te grazen nemen hier.
‘..ik was dom.’ ‘Denk je dat je alles hebt uitgebraakt? Of niet?’ vroeg hij toen. Devon knikte, trok een voorzichtige grimas aan de gedachte dat een aanzienlijk deel daarvan op Sean’s shirt terecht was gekomen. Hij moest wel volslagen malloot zijn om dat sadistische stuk ellende tot zijn vijand te maken, maar zijn lijden was tenminste niet voor niks geweest.
De volgende keer spuug ik in je smerige gezicht klojo.
Devon zag dat de dokter aanstalten maakte om hem te inspecteren, waarna hij wat onwennig zijn bebloede shirt uittrok. Dat zouden flink wat blauwe plekken worden, constateerde hij. De dokter bekeek hem grondig. Devon kon het niet laten om hem in zich op te nemen. Zijn gedachten vonden ineens de ruimte om verder te gaan dan het overleven van dag tot dag. Zou deze dokter denken dat elke bajesklant hier een onverbeterlijke klootzak was? Werd hij echt zo vaak bedreigd door zijn collega’s als die Sean zojuist had gedaan? Dat was fucking ziek. Over ziek gesproken: waarom wilde die eikel eigenlijk medicijnen hebben? Was ie officieel mentaal geschift? Het zou hem niet verbazen; die gast moeten ze opsluiten.

‘En waar heb je pijn na die afranseling?’ Devon werd uit zijn gedachten getrokken. Hij gebaarde wat onhandig naar zijn hele lijf. ‘M’n enkel.. hij trapte op m’n enkel. En m’n rug. Hier zo.’ Hij twijfelde even. ‘En m’n kop, ik.. ik zie soms wat wazig, ik weet niet waarom. Die lamp is wazig.’ Hij wees naar een lamp in de ziekenboeg. Devon zag hem wat aantekeningen maken, maar door zijn troebele beeld kon hij niet de exacte woorden lezen. Bovendien stonden doktershandschriften niet bekend om hun netheid.
‘Ik kan je in elk geval wat geven tegen de misselijkheid en het braken. Voor de rest wil ik je eigenlijk wel helemaal nakijken om zeker te weten dat je niets ernstigs hebt overgehouden aan dit voorval.’ Devon knikte traag. Tot nu toe had de dokter niks geflikt of gezegd waar hij zich zorgen over hoefde te maken. Er waren geen vijandige medegevangenen en bewakers in de buurt. Voor het eerst sinds een lange tijd voelde hij zich ietwat veilig en ergens wilde hij hier niet weg. Van iedereen die hij hier was tegengekomen, achtte hij de dokter het meest in staat om hem bij die sadisten weg te houden. Devon haatte zichzelf om de constatering dat hij weer naar een oud patroon greep, maar wat voor keuze had hij? In de meer dan tien jaar dat hij vastzat, was hij nog nooit door een cipier zo genadeloos in elkaar geslagen en hier gebeurde het de eerste dag al. Hij was nauwelijks in staat om te lopen, hoe moest hij dan dat werk gaan doen wat ze van hem eisten?
Wat moeizaam trok hij zijn broek uit en zag dat ook zijn benen onder de blauwe plekken zaten.
‘Het heelt wel. Maar m’n rug en enkel zijn.. fucked up.’
Hij slikte nu, beet even op zijn lip voor hij de volgende woorden uitsprak. Zijn stem was zacht en beheerst, maar Devon voelde de angst. ‘Doc. Hoe zwaar ben ik de lul? Dit is geen normale bajes of niet? Hij gaat me te grazen nemen. Straks ben ik hier morgen weer.’ Hij voegde toe: ‘Ik spuugde niet expres op z’n shirt.’
Hij dacht aan het voorval met de directeur toen ze hier net aankwamen. Hij bedacht zich dat hij toch al in de penarie zat, of hij nu praatte of niet.
‘En ik heb de chef een malloot genoemd. Ik wist niet dat hij.. fuck hij was gekleed als een bajesklant man, wist ik veel. Hey. Of je dit nu de rest vertelt of niet, ik ben de lul. Als ik wil leven, moet ik hier wegwezen. Die gasten zijn geschift. Voor mijn part sturen ze me naar Quentin, voor mijn part moet ik in Folsom vier maanden in the fucking hole zitten, ik doe het.’ Zijn handen begonnen te trillen. ‘Stuur me hier alsjeblieft weg, anders ben ik fucked.’

---

No growth of the heart is ever a waste

---

Waarschuwing: geweld Even hapte naar Sean naar adem - Jax wist echter goed genoeg dat dat slechts van korte duur was en hij geluk had door het verrassingselement. Het was dan ook de woede die hem zelf wat onoplettender maakte, waardoor hij dan ook te laat was met zichzelf af te weren toen Sean hem wegduwde.       ''Jax. Natuurlijk. Jaloers dat jij je vriendinnetje niet eerst kon nemen?'' Meteen vernauwde hij zijn ogen en ontsnapte hem een zachte grom, opnieuw. Hij bleef echter staan, goed oplettend op de bewegingen die Sean zou gaan maken, zodat hij op zijn minst een kans had om hem voor te zijn.       ''Je hebt wel lef. Maar in liefde en oorlog mag alles zeker? Je mag er vanavond wel bij zijn hoor. Toekijken of meedoen?'' De dreigende toon en de passen die zijn kant op werden gezet, maakten hem niet eens bang. Het zou misschien wel moeten maar de woede in zijn lichaam was te hoog. Hij balde zijn handen dan ook tot vuisten.       ''Hoewel, alleen vind ik het ook niet erg met dat blondje.'' Dat was de druppel. 'Klootzak,' gromde hij tegen de bewaker. 'Zoek maar een ander blondje uit,' Jax had in zijn ooghoeken heus wel gezien dat er een taser bij werd gehaald - waardoor hij dan ook ineens de aanval inzette. Deze keer gaf hij echter een harde klap op de pols van Sean, zodat de taser uit zijn hand zou schieten. Pas toen hij het ding op de grond hoorde kletteren, begon hij op Sean in te slaan. Het was niet alsof de taser erg ver weg lag - Sean zou er nog makkelijk naar kunnen grijpen maar daar dacht hij niet eens over na op het moment. Het enige wat hij wilde was het gezicht van Sean verbouwen.

" Are you picking a fight? I'd like to see you try. "

Warning: Enig geweld Jax reageerde niet op hem, al had er wel even een diepe frons op zijn gezicht gestaan van zijn voorstel. Hij liet hem al snel weer los, waardoor de man zich omdraaide. Een argwanende blik bestudeerde hem even, maar vervolgens kwam er een knik van hem af en de woorden dat het goed klonk. Hierna leek hij niet te weten hoe snel hij van hem weg moest zijn, waarschijnlijk wist iedereen dan ook wel hoe snel hij zijn gedachten kon keren. Zijn blik volgde hem wel nog even, maar uiteindelijk begon hij weer te lopen richting zijn kantoor. Daar zat immers nog altijd dat blondje op hem te wachten. Zijn dag ging zo wel redelijk, het was in het begin super geweest, door wat hij gezien had dan weer wat minder en dit maakte het wellicht weer iets beter. Hij schraapte zijn keel even, waarna hij al snel zijn kantoor in ogen kreeg. Een lichte grijns kwam kort even op zijn lippen te staan bij de gedachten dat hij zo een vastgebonden blondje voor zijn neus te zien zou krijgen.       Zijn hand ging naar de klink toen hij eenmaal was aangekomen en hij opende de deur. Zijn gedachten gingen uit naar dat hij enkel het blondje te zien zou krijgen, welke wellicht meteen weer zou gaan mopperen zoals eerder, maar dat maakte niet eens uit. Het aanzicht van haar zou veel goed maken van haar jammeren. Dit was echter niet geheel wat er gebeurde. Zijn ogen gingen de ruimte rond, al snel viel zijn blik op Gérard die er nog bleek te zijn, hierna op het blondje dat wel vastgebonden zat en Han. Han, dat hij hier was is nog niet zo erg. De man had wellicht vragen of weet hij veel wat hij kwam doen, dus dat hij hier rondspookte zou hem niet schelen. Nee, het feit dat hij aan het blondje zat dat in zijn kantoorruimte zat onder zijn bevel, dat was wat er was. Waar je nu wellicht zou denken dat hij meteen boos werd, woede op zijn gezicht zou krijgen of iets in die trant, was niets minder waar. Zijn blik viel neutraal en zelfs lichtelijk zacht te noemen. Han opende zijn mond, maar het enige wat Ray deed was zijn hand omhoog halen en zijn vinger opsteken om de man te doen laten zwijgen.       Ray zijn blik ging naar het blondje en hij had Han zijn handen zojuist echt wel gezien op haar. Han en zijn shit voor blondjes, natuurlijk. Kalm liep hij verder en keek hij eerst nog weer even terug naar Gérard, met een blik die zij dat hij daar moest blijven staan. Hierna liep hij door tot het blondje en keek hij even naar haar, zij moest nu echt even haar mond houden, dus mocht zij ook maar iets zeggen dan zou hij zonder pardon zijn hand over haar mond plaatsen. "Han" zei Ray vervolgens op kalme wijze omdat de man wat naar achteren was gestapt. Met zijn vinger wees hij Han om terug te komen, sterker nog, om vlak voor zijn neus te komen staan. "Ik-" begon Han, maar Ray gaf weer een blik dat hij zijn mond moest houden. "Je moet echt leren om een bevel op te volgen, ik heb je ondertussen vaak genoeg gezegd dat alles wat hier is onder mijn bevel, niet is om aan te raken" zei Ray en vernauwde kort zijn ogen, waarna hij nog iets toevoegde "Ook niet wanneer het mooi blond is". "Ik weet het, maar de dame-" begon Han, maar stopte deze keer omdat Ray zijn hand op zijn schouder terecht kwam. "De dame was jouw zaak niet, maar die van Gérard en mij" zei hij vervolgens waarop de schouder van Han even bewoog door de kracht die Ray erop uitoefende. "Ik wil je later nog spreken, het schijnt dat je mij nog niet volledig begrijpt" zei Ray, zijn schouder weer loslatende. "Ik begrijp je zeker, maar normaal geef je ook niet zomaar iemand jouw sleutels. Daarom-" daar stopte zijn woorden. De reden kon zomaar heel goed zijn omdat Han tegen het bureau aan geknald werd door Ray. "Oeps, mijn hand slipte omdat ik bullshit hoorde" zei Ray enorm droog. Nu had hij wel genoeg van de man zijn 'maar, daarom, blablabla'. Hij wist als één van de beste dat zijn bevel zijn bevel was, dan bleef je met je tengels er vanaf. Wat hij eventueel later met haar zou doen, zou hem echt geen bal schelen, maar op dit moment bleef hij met zijn poten van haar af. En als hij niet gewoon wilde luisteren, dan moest hij nu blij zijn zijn hoofd-guard te zijn eigenlijk. Ook dat hij dat werk goed deed, want zijn irritaties gingen nu toch wel behoorlijk omhoog omtrent dit gedrag.       Hij greep Han bij de kraag en sleepte hem vervolgens letterlijk richting de deur. "Ga jezelf nuttig maken voor ik je op een andere manier nuttig maak" zei Ray vervolgens nog op zachte en dreigende toon tegen Han zelf bij de deur. Hij haalde Han vervolgens overeind en wist zich nog net tegen te houden om hem geen trap de deur uit te geven. Nee, het werd een duw. Met een flinke duw werd Han dan ook het kantoor uit geduwd, zo hard dat de man tegen de andere kant van de muur terecht kwam op redelijke harde manier. Ray schudde zijn hoofd even, maar sloot hierna de deur. Het was nog wat dat hij zich koel had weten te houden, ondanks dat had Han nu toch wel een wond op zijn hoofd omdat zijn hoofd tegen de punt van het bureau was gekomen. Kon hij dus weer iemand vinden om dat schoon te maken. Het enige leuke was dan ook dat Han er pijn aan leed, moest hij maar niet blijven doordrammen. Zijn blik ging om en hij zag het blondje als eerste door de manier waarop hij omgekeerd was. Echter ging zijn blik in één keer richting Gérard. Hij hief zijn hand op en ging door zijn haren heen, waarna hij richting Gérard stapte. Zijn ogen gleden over hem heen, waarna hij zijn hand zijn richting op liet gaan en een gebaar maakte om iets aan hem te geven. "Sleutels" zei hij vervolgens. Schijnbaar moest hij die niet meer zomaar uitgeven, omdat meneer Han het maar weer eens wist te verpesten. Toch had Gérard zijn taak verricht, eerlijk was wellicht dan ook wel eerlijk. Hij had de man geen hogere rang gegeven om tegen Han in te gaan en hij wist ondertussen ook wel hoe Gérard daarmee was. Waarschijnlijk had hij nog wel zijn best gedaan om met woorden Han te laten stoppen. Han is echter zo eigenwijs als het maar kan als het om bepaalde dingen ging. Of zijn sadistische side die gewoon de overhand nam waardoor Han dan niet goed nadacht. Moest hij dan ook maar eens iets aan gaan doen, want hij werd niet goed van dat Han soms gewoon niet naar zijn bevelen luisterde. Het gebeurde niet vaak, maar als het dan gebeurde dan moest het altijd op een dag waarbij hij zich normaal goed of zelfs heerlijk voelde. Een dag zoals vandaag dus.       En gezien de dag zo ging, had hij dingen nodig om zijn mood weer omhoog te trekken. Han had deze toch wel flink weten te doen kelderen namelijk. Zijn ogen schoten dan ook omhoog richting die van Gérard en zodra hij zijn sleutels in handen had maakte hij een stap naar de man toe, zijn arm om hem heen leggende zodat hij niet zo snel weg kon gaan, mocht hij dat al gedaan willen hebben. Kon Ray het nu echt helpen welke woorden hij vervolgens koos Gérard in het oor te fluisteren na deze hectische ochtend? "I want to devour you, tonight". Het was duidelijk seksueel bedoeld, dit kon je enorm duidelijk horen in zijn toon. Hij liet hem hierna weer los, om weer op een geheel neutrale en toch wat autoritaire toon te zeggen "Ga verder met je werk".       Ray wachtte totdat Gérard vervolgens weg was, hierna schonk hij pas weer aandacht aan het blondje kind. "Goed" begon hij, zich niet storende aan of hij haar nu onderbrak omdat zij was begonnen met praten of niet. "Geen hakkelig gedoe, van voor tot einde in duidelijke zinnen, wat wil je kwijt en wat wil je dat ik eraan doe? Mevrouw ik heb een knipbeurt gehad" zei hij tegen haar op beheerste en duidelijke toon, al moest hij gewoon het laatste toevoegen omdat het hem zeker wel was opgevallen. Hoe kon het niet opvallen als hij haar even terug nog had gezien met lang haar? Hierna stapte hij richting een kast, waar hij even wat doorheen ging tot hij een map vond. De map was over haar, op de één of andere manier onthield hij meer speciale gevallen altijd beter. Zijn blik viel over haar informatie, gewoon meer omdat hij het graag nogmaals las hoe dit dametje ook nog een maagd was. Het was leuk om zijn mannen op een half dood spoor te zetten, door te zeggen dat er één was, zouden zij er ook vast één vinden en de ander zou vast en zeker op de één of andere manier bij hem terecht zijn gekomen. Al had hij daar iets voor moeten doen, dat maakte dan niet uit. Dat het nu zo was verlopen, was voor hem enkel leuk om te zien. Hij deed het document weer weg en keek naar haar spullen en kleding. Deze pakte hij en plaatste hij op het bureau, waarna hij greep naar het potlood en zich daar wat mee bezig begon te houden terwijl zij sprak.

31 • Dokter • 13 maanden • Kantoor/Ziekenzaal • Let me take a look at you • Sean & Devon -> Devon

---

De man begon te schelden terwijl Sean door de deuren verdween. Dat was maar goed ook, want anders had zijn bloed hier waarschijnlijk rijkelijk gevloeid, en ik had hier niet het materiaal wat nodig was voor zware operaties. De man kon zeker wel schelden als een zeebonk, maar ik had veel erger gehoord en ook richting mijn gezicht. Nu was het ook niet geweldig als ik spieren moest hechten en de lading anesthetica nog niet binnen was. Gelukkig werden ze bijna nooit fysiek agressief, en dan spoot ik ze gewoon plat. Daar was ik ook makkelijk in. Ik moest mijn patiënten wel kunnen behandelen. Soms voelde ik me daarin meer een veearts dan een dokter. Ik liet hem plaatsnemen op het bed en negeerde voor nu het schelden. Als het te erg werd zou ik er wat van zeggen, maar het viel nog best mee, en ik moest zeker ook wel eens moeite doen om niet tegen de bewakers te schelden. Ik wist alleen ook dat schelden het alleen maar erger maakte, en mij ook tot doelwit zou maken, en dat wilde ik voorkomen. Toen hij zijn naam en nummer zei, had ik zo het juiste verslag en kon ik met nog enkele medicijnen al snel naast zijn bed staan. Ik trok een wenkbrauw op bij zijn vraag. "Dit is alleen je medische dossier, meer krijg ik niet. Dit is letterlijk een boekje vol met redenen waarom je naar de dokter bent geweest tot nu. Deze informatie is voor mij alleen, wat de baas weet, weet ik niet, maar deze papieren krijgt hij in principe niet te zien. Dat is beroepsgeheim." vertelde ik hem. Ik wist niet wat hij met de papieren zou doen, dus ik was een beetje huiverig om het aan hem af te geven, maar er konden voor hem geen geheimen in staan. Ik luisterde rustig naar zijn uitleg over wat er gebeurt was, knikte, en vroeg hem of hij alles kwijt was. Dat was wel handig als ik hem iets zou geven tegen het braken. Anders gaf ik hem alleen maar diarree, en dat was niet de bedoeling. Hij trok vast zijn shirt uit terwijl ik hem inspecteerde. Hij moest zo wel nog verder uit de kleren, maar ik kon zo al wel zien dat Sean niet had ingehouden. Hopelijk waren er geen ribben gebroken, want dat was weer een andere tak van sport, en een waar ik weinig mee kon, jammer genoeg. Devon bleek overal pijn te hebben, dat geloofde ik zeker wel. Dat hij wazig zag baarde me alleen wel echt zorgen. Een hersenschudding was toch iets waar je voorzichtig mee moest zijn, maar hem hier een nacht houden, was misschien ook niet iets wat hij wilde. Ik vertelde hem dus maar grofweg mijn plan, dat hield mensen hier meestal wel rustig. Ik keek hoe hij zijn broek uit deed, en nog meer blauwe plekken opdoemden. Ze ontstonden pas net, maar ik wist uit ervaring dat zijn benen de komende tijd geen gewone kleur zouden hebben. Hij ging weer zitten, maar was duidelijk nog niet klaar met praten, wat mooi was, want ik was niet klaar met al zijn verwondingen opschrijven. Soms viel er dan gewoon echt een heel ongemakkelijke stilte, waarin ik schreef en de patient moest wachten, maar nu stak hij toch weer van wal, net toen ik dacht dat het niet meer kwam. Hij begon zijn volledige hart uit te storten over wat er was gebeurt, en ik kon niets anders dan luisteren. Deze man ging het nog zwaar krijgen. Ray zou niet blij zijn met hem, maar tegelijkertijd kon het even duren voor hij straf kreeg, puur omdat dit psychologisch al veel meer pijn deed dan een fysieke straf. Verder was ik het wel met hem eens. Het was hier echt een hel en alle bewakers waren in meerdere of mindere mate compleet gestoord. Ik zuchtte zacht toen hij eenmaal klaar was. "Ik heb hier helaas niets te zeggen. Ik kan alleen bepalen of je hier mag liggen of terug naar de groep kan." Zelfs dat ging niet altijd, maar dat zei ik maar niet. Ik hoopte toch dat hij zich hier in de ziekenboeg in elk geval een beetje veilig kon voelen. "Ik ga nu proberen te voelen of je geen gebroken botten hebt. Als ik op enig punt moet stoppen, moet je het gewoon zeggen. Als het pijn doet, houd je alsjeblieft niet groot, want dan kan ik je niet helpen. Ik voel namelijk niet wat jij voelt." zei ik rustig tegen hem. Ik zette rustig mijn handen op zijn eerste been en begon daar van onder naar boven druk op uit te oefenen en wat te draaien, om te voelen of er iets gebeurde wat niet hoorde. Daarna zou ik dit ook met zijn andere been, armen, ribbenkast, rug en nek doen. Ik hoopte maar dat hij niets gebroken had, want meestal hadden de bewakers geen boodschap aan gips. "Hoe voelt je hoofd? Doet het licht pijn? Ben je draaierig of misselijk? Weet je nog wat je vanochtend hebt gegeten?" Met deze vragen kon ik hopelijk de stilte breken, en tegelijkertijd al gedeeltelijk uitvogelen wat er in zijn hersenpan speelde. Ik was nog wel even met hem bezig, dus ik hoopte dat dit voor nu even genoeg was, maar ik wist ook dat het haast nooit bij een stopte. Zeker niet als Sean op oorlogspad was, en de rest op zoek was naar de maagd, had ik het gevoel dat al snel mijn zaal vol zou liggen. Ik wisselde van been en ging verder met mijn onderzoek. "Het beste wat je kan doen is het gewoon ondergaan en snel iemand zoeken om bij in de buurt te blijven die hier al langer is. Als ze je niet kunnen isoleren ben je vaak al een veel minder aantrekkelijk slachtoffer. Maar om eerlijk te zijn ligt iedereen hier wel eens van tijd tot tijd." Ik probeerde hem wat tips te geven om het hier te overleven, maar om eerlijk te zijn wist ik zelf niet hoe de gevangenen het volhielden. Het was hier verschrikkelijk.

---

Bowties were never Cooler

---

Behoedzaam hield ik Gérard in de gaten, en tot mijn verbijstering kwam hij met een rol ducktape aanzetten. Of verbijstering, op dat moment keek ik er eigenlijk al niet eens raar meer van op… Terwijl Gérard opsomde wat ik volgens hem allemaal had misdaan – zijn eigen handelingen schijnbaar even vergetend – was de hand van Han verder gezakt langs mijn gezicht, richting mijn hals en schouder. Ik drukte mijn rug zo ver mogelijk tegen de stoelleuning aan, in een hopeloze poging Han’s grijpgrage handen te ontwijken. Maar uiteraard zonder effect, Han ging genadeloos door. “Je bent te soft, Gérard. Het is het beste om dit tuig meteen te leren… Dat er grenzen zijn.” Toen hij in mijn borst kneep, sprongen tranen in mijn ogen en ik schudde mijn hoofd. “Hou op!” Zo fel en resoluut als ik mijn stem ook wilde laten klinken, klonk het absoluut niet. Het leek eerder op een smeekbede. Han grijnsde echter, negeerde het. Gérard meldde de man dat de directeur haar later vandaag zou spreken en dat zijn enige eisen waren dat ze vastgebonden en levend op de stoel moest blijven zitten. Vastgebonden en levend? Ik wilde mijn mond opendoen, ertegenin gaan, maar Han’s blik hield mij tegen. Vragend herhaalde Han de eisen van de directeur, waarop Gérard vroeg: “Wat is je punt?”       “Hij heeft deze taak jou toevertrouwd in plaats van iemand anders. Ray laat niet de eerste de beste in zijn kantoor, met zijn sleutels, zonder zijn aanwezigheid. Wat krijg je in ruil voor dit vertrouwen? Of moet je hem iets.. geven?” Han verdween uit mijn zicht, maar het volgende moment voelde ik zijn vingers over mijn zij en buik strelen en richting mijn navel glijden. Ik kneep mijn ogen even dicht, huiverde onder zijn aanraking. Ongetwijfeld had Han de huivering ook opgemerkt, want zijn hand gleed langs mijn buik verder naar beneden. Een nieuwe rilling schoot door mijn lijf, ik bewoog onrustig op de stoel, opnieuw in een hopeloze poging om proberen weg te komen. Ik hoorde Gérard en Han praten, maar de betekenis van hun woorden gingen aan mij voorbij. Ik kon Han alleen smeken op te houden, maar de glimlach op zijn gezicht zij mij genoeg. Hij zou niet ophouden. Zijn hand gleed richting mijn dijbeen omhoog en met één vinger streelde hij nu mijn lies. Tranen druppelden over mijn wangen.       Toen ging de deur open en ik herkende de directeur die binnenstapte. Han was overeind gekomen, terwijl de blik van de directeur van mij, naar Han en naar Gérard gleden. “Han,” sprak de directeur, maar van zowel zijn gezicht als zijn toon kon ik niets wijs worden. De directeur gebaarde met zijn vinger, waarop Han begon: “Ik…” Maar de directeur liet hem niet uitspreken. “Je moet echt leren om een bevel op te volgen, ik heb je ondertussen vaak genoeg gezegd dat alles wat hier is onder mijn bevel, niet is om aan te raken. Ook niet wanneer het mooi blond is.” Na die opmerking wist ik dat er hier niets in de haak was. Iets klopte er niet. Anders zou een directeur toch nooit zo’n opmerking maken? Een behoedzame blik verscheen op mijn gezicht, terwijl ik alle drie de cipiers nauwlettend in de gaten hield. Een nieuwe rilling schoot door mijn lichaam toen ik besefte dat dat niets zou uithalen. Ik was niet tegen hen opgewassen. Was het niet die opmerking die me liet beseffen dat er iets niet klopte, dan was het wel Ray’s volgende handeling. Na een korte berisping – voor zover je van een berisping kon spreken – werd Han tegen het bureau aangesmeten door Ray, die droogjes zei: “Oeps, mijn hand slipte omdat ik bullshit hoorde.” En ik slikte. Ik had de wond op Han’s hoofd gezien, maar blijkbaar liet dat Ray koud. Hij greep Han bij zijn kraag en duwde hem het kantoor uit.       Nadat Ray zich had omgedraaid, gleed zijn blik eerst over mij alvorens hij zich tot Gérard richtte. Had ik er wel goed aangedaan om een gesprek met de directeur te eisen? Ik begon het te betwijfelen. “Sleutels,” zei Ray tegen Gérard. Hij legde een arm om Gérard heen, fluisterde iets. Daarna liet hij hem los, en zei: “Ga verder met je werk.” Ray wachtte tot Gérard weg was, en vervolgde: “Goed. Geen hakkelig gedoe, van voor tot einde in duidelijke zinnen, wat wil je kwijt en wat wil je dat ik eraan doe? Mevrouw ik heb een knipbeurt gehad.” Ondertussen liep hij naar de kast en haalde daar een map uit. Mijn dossier? Ik haalde diep adem. Nog steeds twijfelde ik. Ik begon bang te woorden dat het alleen maar erger werd als ik vertelde wat er allemaal was gebeurd. Ik kreeg niet de indruk dat het de directeur ook maar iets kon schelen. Hij had Han zojuist dan wel aangesproken op zijn gedrag, maar ik kreeg eerder de indruk dat dat was omdat Han íéts deed in het kantoor van de directeur dan dat het ging om de ongewenste handelingen. En dan die laatste opmerking mevrouw ik heb een knipbeurt gehad. Ik wist niet wat ik er allemaal van moest denken. Dus haalde ik nogmaals diep adem, en stak van wal: “Het begon al bij aankomst dat Gérard, die cipier dus, aan me zat…” Ik vertelde precies wat er was gebeurd; Gérard die mijn gezicht had gestreeld, de afranseling die vervolgens kwam door twee andere cipiers, hoe hij vervolgens weigerde mij mijn eigen kleding of het uniform te geven en – zoals Gérard het noemde – de tour op weg hier naar het kantoor. Vervolgens sprak ik ook hoe hij mijn haar had afgeknipt, wat Ray uiteraard ook was opgevallen, en over Han. Zijn opmerkingen, zijn handelingen en het feit dat hij onbeschaamd aan me had gezeten. “Ik wil dat ze ontslagen worden,” beëindigde ik mijn betoog. Dat leek me niet meer dan reëel, iets wat ik Ray ook duidelijk maakte. Tijdens haar betoog had Ray de map weer weggelegd en een potlood uit haar ‘welkomstpakketje’ gepakt.

---

---

---

---

Sean zag de ogen van de jongen vernauwen en hoorde een zachte grom na zijn opmerking, maar Jax bleef staan. Dat was de reden waarom Sean zijn volgende opmerkingen eruit gooide, puur en alleen om Jax uit te dagen zodat hij hem nog wat verder kon toetakelen. Als hij Jax ook de ziekenboeg in wist te werken, kon hij een nieuw record op zijn naam zetten: twee in nog geen zestig minuten tijd. Hij grijnsde toen Jax gromde: “Klootzak. Zoek maar een ander blondje uit.”       “Waarom? Mimmi is juist zo leuk.” Sean’s toon was uitdagend en zijn hand gleed ondertussen naar zijn taser, dat hij uit zijn wapenriem haalde. Te laat besefte Sean dat hij een grote fout had begaan. Waar hij bij de Navy-Seals altijd alert en voorbereid was op elke mogelijke situatie, was dat sinds zijn komst op Heartbeat Island behoorlijk verslapt. Sean kreeg een klap op zijn pols te verduren, waardoor hij in een reflex zijn vingers strekte en daardoor de taser uit zijn hand liet vallen. Het volgende moment kreeg Sean een hoop klappen te incasseren. Jax wist een aantal rake klappen uit te delen, maar toch kon Sean zich aardig verweren. Daarop maakte Sean met zijn uitgestrekte been een soort draaiende beweging, en veegde in een vloeiende beweging zijn been tegen Jax’ schenen aan, waardoor de jongen op de grond knalde. Razendsnel greep Sean zijn taser terug en activeerde het ding al, nog voor hij het tegen Jax’ hals ramde. Vervolgens liet hij het knopje los en keek Jax aan, met een blik vol pure woede en haat. Bloed druppelde uit Sean’s neus, maar daar had hij op dat moment geen aandacht voor. “Verkeerd moment, Jax,” siste Sean. “Vanavond heb ik weer met je blondje afgesproken. Al spijt dat ik háár dan ga straffen voor jóúw daden?!” Opnieuw drukte hij de taser tegen Jax’ hals en liet de elektriciteit door het lichaam van de jongen stoten. Daarna trok hij het joch overeind. “Wat dacht je van the hole Jax?,” gromde Sean. “Twee dagen ofzo?” Sean knikte, maar meer voor zichzelf. “Vooruit. Lopen!”

---

Devon zat naar zijn dossier te loeren als een aasgier naar zijn prooi. Even overwoog hij op te springen en het papier gewoon te grijpen, maar dat zou zonder twijfel resulteren in het verliezen van het beetje coulance dat hij bij de dokter had opgebouwd. Bovendien was hij fysiek niet eens in staat om explosieve bewegingen uit te voeren. Hij vroeg zich eerlijk gezegd af of hij het dossier überhaupt kon lezen, aangezien hij zelfs zijn eigen hand wat troebel zag.
Dat maakte het echter niet minder frustrerend dat hij het document niet te zien kreeg. Alleen medische gegevens stonden erin, verzekerde de dokter hem. Dat stelde hem echter allerminst gerust. Als hier werkelijk stond beschreven waarom hij in Folsom op de ziekenboeg bij die klotedokter terecht was gekomen, waren treiteringen van die bewakers hier wel het minste waar hij zich zorgen over moest maken. Hij achtte die lul Sean, die enge Aziaat, die gestoorde vrouw en de chef ertoe in staat hun best te doen om alles uit te pluizen over de gevangenen hier. Dit was geen bajes; dit was een gekkenhuis en ironisch genoeg droegen juist de gekken een uniform en wapenstok.

Ergens verwachtte hij al dat de dokter hem niet kon overplaatsen. Hij knikte als acceptatie hiervan, maar kon de teleurstelling in zijn ogen niet voorkomen. Normaal ging daar alleen de chef over en die was wel een van de laatsten die hij wilde zien. Deed hem denken aan een vent die levenslang had gekregen voor een driedubbele moord die hij had gepleegd en daar nog prat op ging ook.
Devon staarde naar de blauwe plekken op zijn buik. Er moest iets veranderen, wilde hij hier ook maar iets van kwaliteit van leven krijgen. Hij moest veranderen. Maar hoe? Hij voelde zich als een opgejaagd dier in een kooi en enkel een stomp of een treiterende opmerking van een bewaker was voldoende om hem van de ene hoek naar de andere te sturen. Het principe bleef voor hem hetzelfde, al was hij er zo van overtuigd dat deze keer anders zou zijn.

De dokter legde uit dat hij zijn lijf ging checken op gebroken botten en voegde toe vooral aan te geven als hij ergens pijn had. Devon knikte. Die vorige kloothommel in Folsom haalde een spuit tevoorschijn en bond hem vast aan het bed. Hij haatte de ziekenboeg.
Hij liet de dokter zijn gang gaan terwijl hij zich de voldoening visualiseerde van het contact tussen zijn vuist en Sean’s kaak. Even, heel even, glimlachte h-
‘Au.’ Devon’s blik schoot naar zijn ribben, waar de dokter zat te voelen. Dat deed meer pijn dan hij verwachtte. Hij rilde kort toen de dokter bij zijn nek zat, waar Sean de taser op had gedouwd. ‘Fuck.’
Fuck dat stuk stront met z’n fucking taser.
Devon trok ineens zijn been terug toen hij een pijnscheut voelde bij zijn enkel toen de dokter zijn voet probeerde te draaien. Zijn adem stokte, waarna hij kort kreunde door de pijn. Er was inmiddels een zwelling bij zijn enkel ontstaan.
‘Ik kan wel lopen maar.. niet dat draaien.’ Zat hij zich nog steeds groot te houden?
Vervolgens richtte de man zich op zijn hoofd en instinctief wendde Devon zijn blik af, alsof hij een klap verwachtte. Die kwam niet.
Hij was alert op werkelijk alles. Tijdens zoveel jaren achter tralies leerde je dat wel, maar het kostte zo onwijs veel energie. Devon moest leren die energie goed in te zetten. Maar hoe? Hij moest hetzelfde soort rust zien te vinden dat hij bij andere gedetineerden zag. Die rust kwam alleen bij de volste acceptatie van de situatie zoals hij was en het volste vertrouwen in jezelf. Maar Devon wist nog niet eens wie hij was.

‘Hoe voelt je hoofd? Doet het licht pijn? Ben je draaierig of misselijk? Weet je nog wat je vanochtend hebt gegeten?’ Rust. Devon wees op de linkerkant van zijn hoofd, bij zijn slaap. ‘Hij heeft me hier geraakt. Dat voel ik nu. De misselijkheid is voor het grootste deel weg, maar m'n maag is nog steeds-’ fucked up. ‘-van slag. Ik denk dat het wel overgaat tussen nu en een paar uur. We hadden pap, ik denk met havermout en ik weet zeker dat er melk in zat. Kan ik hier iets zonder melk krijgen?’
Toen de dokter hem adviseerde om zijn straf het best gewoon te ondergaan, knikte Devon opnieuw, maar kon een zucht niet onderdrukken. Hij had hem geadviseerd andere gevangenen op te zoeken en de eerste waar hij aan moest denken was King. Het was een bekend recept. Op de een of andere manier had hij zelfs hier invloed, maar wat hem het meest geruststelde was dat King tot dusver open leek te staan voor iets dat Devon zelf ook graag wilde: kameraadschap.
Hij keek de lege ziekenboeg door, liet zijn blik van bed naar bed glijden. Het was een schone ruimte, maar Devon zag nog ruimte voor verbetering. De deurklink, het fijne laagje stof op de voet van de dokters bureaustoel, het opmaken van de bedden dat hij zonder twijfel beter zou doen.
En ineens brandde het lampje.
‘Hey doc. Kan ik hier niet werken? Ik bedoel, als ik geen risico meer vorm om de vloer onder te bloeden. Niet om op te scheppen, maar ik denk dat ik best goed ben in schoonmaken. En ik kan de was doen.’
Het was een briljant idee: de ziekenboeg was voor hem verreweg de meest veilige ruimte op het hele eiland. Hij zou voor het grootste deel weg zijn bij die idioten. Al zou hij hier niet de hele week mogen werken, dan nog telde elk moment dat hij onder Sean, de chef of dat gekke wijf weg kon komen alvast dubbel. Bovendien werkte het idee dat hij zich in een ruimte bevond die hij schoon kon houden naar zijn standaarden meer dan motiverend.
‘Ik zal niks flikken, echt niet. Ik weet dat ik niet weg kan lopen als ze me willen pakken, maar elk moment dat ik veilig ben telt.’ Hij betwijfelde ergens of dit voldoende was voor de dokter zijn vertrouwen. Als hij alleen Devon’s medische gegevens had, wist hij dus nog steeds niet waarom hij vastzat. Hij was nog steeds een veroordeeld crimineel.
‘Brandstichting, bedreiging met een wapen, drugsbezit en mishandeling. Daarom hebben ze me opgesloten. Die eikel van een neef van me wilde me weggeven als onderpand voor zijn schuld. Dus ik heb z’n huis in de fik gestoken en hem in mekaar geslagen. Die drugs heb ik van hem gepikt. Ik ben hierheen gestuurd omdat ik iemand in mekaar sloeg in Folsom. Omdat ie een ander wilde neersteken, dus ik sprong ertussen.’ Devon concludeerde gauw dat dit geen succesverhaal was voor een sollicitatiegesprek. Hij schraapte zijn keel.
‘Dat was de eerste keer in bijna 20 jaar. Doc, ik wil geen problemen opzoeken, ik wil erbij vandaan blijven. Dus geef me een kans om hier te doen waar ik goed in ben.’

[ bericht aangepast op 25 sep 2019 - 21:06 ]

---

No growth of the heart is ever a waste

31 • Dokter • 13 maanden • Kantoor/Ziekenzaal • You need to clam down • Devon

---

De man leek zich gelukkig neer te leggen bij het feit dat hij het dossier niet in handen kreeg. Dat gaf mij wel weer rust en een teken dat ik niet in uiterste staat van alertheid moest zijn. Toch wist je het hier nooit en zou ik de map zeker niet binnen handbereik van hem neerleggen. Na wat uitleg begon ik hem te onderzoeken op kneuzingen en breuken. Het liefst zou je natuurlijk een röntgenfoto maken, maar dat kon hier niet. Het moest dus maar heel ouderwets voelen en kijken. Het afgelopen jaar was ik daar heel snel veel beter in geworden, maar toch bleef het minder betrouwbaar dan een foto. Zowel bij zijn ribben als bij zijn nek gaf hij duidelijk aan dat het pijn deed. Hij zat nog niet helemaal tegen het plafond toen ik aan zijn ribben zat, en ik voelde bij zijn ribben geen beweging, dus ik dacht eerder aan een kneuzing, maar ik kon natuurlijk geen haarscheurtjes vaststellen op deze manier. Een goede pijnstiller kon hem hopelijk helpen tot het geheeld was. Zijn enkel daarentegen was heel duidelijk gebroken. Het was dik, bewoog op een manier die niet klopte, en Devon trok hem zelfs terug van de pijn. Hij zou alleen geen gevangene zijn als hij het niet probeerde te verdoezelen en zich groot te houden. Dat deden ze allemaal en dat maakte mijn werk soms echt heel lastig. "Hier kan en mag je echt niet zo op lopen." zei ik, terwijl ik de inspectie van zijn been afmaakte en begon aan zijn hoofd. Zijn schedel was gelukkig nog heel, en de huid die erover zat ook. Een hersenschudding maakte ik me nog wel erg zorgen om. Ik vroeg hem dus maar een aantal vragen in de hoop hier duidelijkheid over te krijgen. Ik had veel vragen gesteld, maar kreeg maar half antwoord, al was dat ook een beetje mijn eigen schuld. "Ik regel sowieso dat je eten krijgt zonder melk." zei ik om hem gerust te stellen, waarna ik hem wat tips gaf om voor de rest ook te overleven. Ik was zelf geen gevangene, maar ik had er genoeg langs zien komen om te weten hoe je wel en niet onder de radar van de bewakers bleef. Ik deed even een stap achteruit om hem nog eens helemaal te bekijken om te zien dat ik niets over het hoofd had gezien. Ow ja, ik moest zo nog zijn rug checken. Ik wilde hem net vragen om te draaien toen hij plots van wal stak met en heel verhaal. Het overrompelde me een beetje. Tot nu toe had ik alles hier zelf gedaan en op de meeste dagen lukte dat aardig, daarbij was het nooit in me opgekomen om een gevangene te laten helpen. Ik had toch veel scherpe voorwerpen en gevaarlijke stoffen in mijn kastjes staan. Zeker ook zijn hele betoog over zijn strafblad en voorgeschiedenis was erg veel van het goede. Toch maakte ik me zorgen over het drugsbezit en de bedreiging. "Rustig aan." was het eerst wat ik kon zeggen toen hij klaar leek te zijn. Mijn stem was rustig, maar wel duidelijk dat hij nu niet over me heen moest gaan praten. "Ten eerste, heb je in elk geval een gebroken enkel, waarschijnlijk gekneusde ribben en een hersenschudding. Jij blijft de komende paar uur dus in elk geval hier liggen. Ten tweede, zal ik eerst moeten vragen of dat mag. Mogelijk kan ik kijken of je de 6 weken dat je in het gips zit hier mag werken op proef, gezien je gips niet nat mag worden. Dat kan veranderen in voor de helft hier en voor de helft de barakken schoonmaken en opruimen. Dat laatste is zeker geen pretje, maar ik denk niet dat ik het voor elkaar krijg om je permanent hier te zetten. Zo veel werk is hier niet als het rustig is. Na die zes weken is het even kijken hoe of wat, maar ik kan het zo zeker voorleggen. Ik geef alleen geen enkele garantie over de uitkomst." Ik schreef snel op een hoekje papier dat ik zo Ray moest vragen voor een gesprek. Ik wilde hem namelijk niet storen als hij bezig was, want dan had dit zeker geen kans van slagen. De man leek geschikt, en een proefperiode was wel fijn om te zien of ik hem echt kon vertrouwen en of hij echt geschikt was. "Er zullen dan wel regels zijn, maar ik ga niet op de zaken vooruit lopen. Eerst maar eens jou proberen op te lappen." Omdat hij zei dat zijn misselijkheid wegtrok, kon ik dat flesje weer wegzetten, maar daarentegen kon ik nu de kar met gasbenodigdheden naar het bed rollen. Zo kon ik meteen zien of hij mogelijk een pyromaan was of niet. Daarbij zou ik mogelijk eerst even Luciana vragen hem door te lichten. Meestal was het dan wel iets te zweverig voor mij, het was wel fijn om te weten of hij niet toch mogelijk een stuk onbetrouwbaarder was dan hij zich nu voordeed. Eerst maar eens zien of het uberhaupt mocht, want anders had hij 6 weken barakkendienst, en dat wenste je niemand toe, maar hij kon nu eenmaal niet de weg naar het wrak afleggen met zijn gips. Ik vulde de ketel van de kar met water uit het kraantje in de buurt en zette dit op de gasbrander om op te warmen. Intussen begon ik de rollen gips vast in een bak te leggen. Nu pas schoot me weer te binnen dat ik naar zijn rug moest kijken. "Kan je je alsjeblieft omdraaien terwijl het water opwarmt? Dan kan ik je rug nog controleren." vroeg ik aan de man. Ik wist dat sommige gevangenen, zeker mannen, bang waren om dit te doen. Dit was waarschijnlijk omdat ze bang waren verkracht te worden. Dat zou ik echt nooit doen. Ten eerste zou ik nooit het vertrouwen van mijn patiënten op zo'n grove manier misbruiken en ten tweede viel ik niet op mannen. Toch moest ik er rekening mee houden dat het wel veelvuldig binnen de muren van deze gevangenis gebeurde dat mensen hun macht misbruikten. Ik kondigde dus alles maar aan en deed kalm aan, in de hoop toch een beetje vertrouwen te krijgen en hen het gevoel te geven dat het hier echt veilig was. In elk geval zo veilig als dat het werd in deze gevangenis.

---

Bowties were never Cooler

---

‘Han,’ had Gérard nog gezegd bij wijze van waarschuwing, voor ze beiden beweging bij de deur hoorden en Ray binnenstapte. Gérard zag hoe zijn blik op Han landde. Nu waren de rapen pas echt gaar. ‘Ray,’ zei hij bij wijze van begroeting. Wat er nu zou gebeuren viel buiten Gérard’s controle. Hij deed dan ook niets anders dan zwijgzaam toekijken.
Ray was niet iemand die zijn woede primair uitte zoals veel mensen die hij kende. De ijzingwekkende stilte en rust was enger dan geschreeuw. Met een gebaar en een blik maande hij Han tot stilte en gaf aan dat Gérard moest blijven staan waar hij stond. Hij was niet anders van plan.
Het gesprek daarna ontvouwde zich tussen Han en Ray en het werd meer dan duidelijk waarom de Koreaan zich juist aan deze dame vergreep. Hij was dol op blondines en het vooruitzicht er eentje naakt en vastgebonden in een ruimte zonder superieur aan te treffen, vergeleek zich met een uitgemergelde straathond een T-bone voorschotelen. Het maakte de situatie voor Gérard echter niet minder hachelijk; hij had geen autoriteit om Han op welke manier dan ook tot de orde te roepen. Maar Ray had die wel en hij maakte dat nog eens duidelijk door Han eraan te herinneren dat deze dame niet zijn zaak was. De vraag was alleen; hoe ver zou hij hierin gaan?
Han bevestigde iets wat Gérard al wist; het uitlenen van de sleutels was geen vaak voorkomende aangelegenheid. Waarom hij, een normale bewaker, die sleutels dan wel in ontvangst mocht nemen was hem daarom eerlijk gezegd een raadsel. Vertrouwen? Een test?
Gérard hoorde een doffe klap tegen het bureau, voor de hoofdbewaker naar buiten werd gesleept en hardhandig in de gang terecht kwam. Zijn blik rustte kort op de bebloede punt van Ray’s bureau.
Even dacht hij dat Ray zich nu tot de dame zou gaan richten, maar hij wendde zich nu tot Gérard zelf.
‘Sleutels.’ Gérard legde de sleutels in zijn hand. Daarop stapte Ray zijn kant op en heel even vreesde ook hij een repercussie. Maar voor wat?
Ineens voelde hij een arm om zich heen glijden als een wurgslang die zich langzaam om zijn prooi wikkelde. Gérard probeerde niet eens om weg te komen. Hij voelde Ray’s warmte en ineens was daar een zuchtje adem bij zijn oor en Ray’s stem, niet meer dan een fluistering. De volgende zin zette zowat al zijn haren overeind.
‘I want to devour you, tonight.’
De slang had zijn taak volbracht: heel even kreeg Gérard effectief geen lucht meer. Hij beet op de binnenkant van zijn lip om zich eraan te herinneren dat hij nog leefde, ademde, en dat geen van de woorden die Ray hem zojuist toefluisterden ook maar iets aan de verbeelding toelieten.
‘Je hebt geen idee wat ik allemaal met jou wil doen,’ fluisterde hij. Zijn verlangen werkte voor eens sneller dan zijn brein waardoor dit verreweg het meest brutale was wat hij Ray ooit had gezegd. Hij zou zich moeten schamen en verontschuldigen, maar Gérard voelde enkel opluchting. Voor eens was hij eerlijk.
De arm gleed van zijn schouders.
‘Ga verder met je werk,’ sprak Ray Gérard vervolgens toe.
De man antwoordde met ‘begrepen’ en verliet de ruimte, na nog eenmaal een blik op de blonde dame te werpen die hopelijk succesvol communiceerde: “Denk aan wat ik heb gezegd”.

Eenmaal buiten op de gang haalde hij diep adem en greep de kans om tijdens zijn wandeling door de gang tot rust te komen.
Hij had gehoopt dat de blonde dame eenmaal voorzien van kleding door zijn actie niet gauw herkend meer zou worden door de mannen die haar naakt hadden gezien. Een bezoek door Ray zou dit sowieso teniet doen. En Gérard was niet blind: ze was aantrekkelijk en daarmee automatisch een doelwit.
Het geluid van een taser en geschreeuw trok zijn aandacht. In de gangen zag hij zijn collega Sean in gevecht met gevangene Jax. Hij kende Sean; dit was zijn pakkie aan en het zou hem niet in dank worden afgenomen als Gérard zich ermee bemoeide. Hij was dit allerminst van plan. Bovendien was het ronduit achterlijk om als gevangene tegen een cipier te rebelleren. Het resulteerde alleen maar in-
‘Wat dacht je van the hole Jax? Twee dagen of zo? Vooruit, lopen.’
Pijn.
‘Goedemorgen Sean,’ zei hij en gebaarde even naar zijn neus, die bloedde. Hij stak een tissue in Sean’s zak, voor hij verder liep.
Eens zien hoe ver de nieuwe lichting was met eten.

---

No growth of the heart is ever a waste

M I M M I " p a n d o r a" C E D E R "Hang out with people who have goals as big as yours." Prisoner | 25 years | 1 month Outfit; very pink. | Hair; in a ponytail. Zuri | at a table

Zuri nam net een hap toen Mimmi haar vroeg of ze erbij mocht zitten. Schuldgevoel voor dat soort dingen had ze wel snel weggewuifd toen ze in de gevangenis terecht kwam. Je stoorde altijd wel iemand op iets, zo was het nou eenmaal. Iedereen hield zichzelf bezig om niet door te draaien, waardoor storen nou eenmaal deel van je dagelijks leven werd. Jezelf ervoor excuseren keer op keer was enkel zwakte tonen, en daar was Mimmi klaar mee. 'Tuurlijk.' Mimmi knikte dankbaar, en nam vervolgens dan ook plaats.       'Geen dank. Ik ga niet over mezelf afroepen en we weten allebei dat je beter niet kan tegenwerken,' antwoordde Zuri dan ook op Mimmi's bedankje met betrekking tot dat ze haar dankbaar was dat ze niet ertussen was gesprongen. Vreemd iets om je dankbaarheid voor te tonen, maar het klonk logisch in hun toestand. 'Ja, soms lijk ik dat even te vergeten...' Mimmi zuchtte om haar eigen gedrag — vooral het betrekking tot tegenstribbelen — tegenover Sean. 'Het is gewoon zo...' Mimmi schudde haar hoofd, zich geheel beseffend dat Zuri vast en zeker wel wist dat er geen echt woord voor bestond om het uit te leggen.       Mimmi vroeg nog of de douches op tijd aan waren gegaan, waarop Zuri's antwoord duidelijk een nee bleek te zijn. 'Het verbaasd me niet eens meer.' Het antwoord van de blondine was dan ook een mager knikje. Na een maandje had ze het al meegekregen inderdaad. Mimmi deed haar best niet al teveel aandacht aan haar ribben — of ademhaling — te besteden om het haarzelf niet moeilijker te maken, maar elke spier die ze bewoog zorgde voor een meer onregelmatige ademhaling, wat haar normaal gesproken had laten zuchten. Maar goed dat ze slim genoeg was om die fout niet te maken. De blondine had net naar haar bord gekeken, en toen haar blik omhoog gleed merkte ze Zuri's blik op, en hoe die over haar heen gleed. Niet vreemd, gezien ze er waarschijnlijk nog erger uitzag dan ze zich voelde.       Het werd moeilijker met de minuut om emoties in bedwang te houden, maar tot dusver had ze de tranen weten binnen te houden, evenals de paniekaanval die al dagen op haar drukte. Mimmi startte maar een simpel gesprekje over dat ze hoopte dat ze een duik mochten nemen. 'Dat zou fijn zijn, maar ik reken er niet op. Ze zullen het verse vlees wel meteen willen afmatten, en daar moeten wij dan ook maar mee leven.' Voordeel? Zuri was eerlijk. Nadeel? Zuri was eerlijk. Mimmi knikte dan ook, al was het wel zuchtend. 'Dat zou mij inderdaad niet eens verbazen.' Ze nam nog een hap van de vieze drek, en legde vervolgens haar lepel iets wat gefrustreerd neer.       'Wat heeft hij eigenlijk allemaal met je gedaan?' de toon in Zuri's stem klonk anders, maar Mimmi wilde er in alle eerlijkheid niet teveel over nadenken. Haar blik gleed traag naar de aantrekkelijke dame, waarna ze zelf ook een blik rondom hen heen wierp. 'Vandaag was het enkel sigaretten.' Mimmi wees even naar de plekjes op haar arm ter indicatie, al had Zuri die niet kunnen missen. 'En mijn ribben.' Ze schudde kort haar hoofd, en deed een poging haar schouders op te halen in de hoop dat het wat luchtiger overkwam dan ze het zelf zag. 'En zoals je vast al wel doorhebt, zijn blondjes zijn type. Vanavond staat er weer een gezellige douchebeurt en date gepland.' Haar woorden klonken humorloos, vooral gezien Zuri vast en zeker wist wat ze ermee bedoelde. Mimmi sloeg nu toch even haar ogen neer. Ze plaatste haar ellebogen op de tafel, en legde haar hoofd op deze wijze in haar handen. Tranen kwamen niet, ze stond het niet toe. Toch zat ze even zo, terwijl ze vocht tegen alles dat omhoog begon te stromen, waaronder het goedje dat ze zojuist naar binnen had gewerkt. Ze werkte aan haar ademhaling, wat geen pretje bleek te zijn.       'Hoe heb je dit meer dan twee jaar volgehouden?' het kon misschien als een vraag klinken, maar ergens vreesde Mimmi voor het antwoord. Zuri was overduidelijk een veel sterkere vrouw dan zijzelf was, dat was één ding dat ze al gauw beseft had. Ze inhaleerde daarom even goed, en rechtte haar rug opnieuw wat. Ze nam een wat sterkere houding aan, en richtte haar blauwe kijkers op Zuri. 'Misschien dat ik wel de dokter even op moet gaan zoeken vandaag. Ik loop het al een maand te ontwijken.' Mimmi zag het als een zwakte, maar iets zei haar dat ze er niet langer meer omheen kon draaien, en ergens hoopte ze misschien dat de sterke Zuri haar zou vertellen dat het niet nodig was — of dat ze door moest bijten. Ze wist niet echt meer wat ze moest verwachten, of hopen. Ze wist alleen dat zo doorgaan simpelweg niet realistisch meer was. Wie weet zou Zuri haar nog wat advies geven, hulp kon uit onverwachte hoek komen.       Mimmi keerde zich uiteindelijk echter tot Zuri, en kwam tot de veronderstelling dat ze haar helemaal niet gevraagd had hoe het met haar ging. Natuurlijk was dat ook geen al te logische vraag in hun situatie, en had Mimmi nog altijd geen idee hoe ze deze het beste kon verwoorden. 'Had er iemand zijn peilen op jou gericht toen je hier net kwam? Zo ja, waren het nieuwelingen die de cipier bij je weggehaald hebben?' Zuri leek het namelijk erg goed voor zichzelf te doen. Haar en King zag ze zelden tot nooit enige negatieve vorm van interactie hebben met het personeel. Ze maakte het overduidelijk beter dan de blondine, dat was één ding dat zeker was.

---

• • •

---

Waarschuwing: geweld “Waarom? Mimmi is juist zo leuk.” Jax had beter moeten weten dan er op in gaan maar tegen de tijd dat hij dat besefte, was het al te laat. Hij moest nodig iets aan die woede die in hem zat doen, maar dat was een zorg voor later. Hij kreeg het in ieder geval voor elkaar om de taser uit Sean's handen te slaan en hem vervolgens een aantal klappen te geven. Jammer genoeg wist Sean zich goed te weren maar dat nam niet weg maar dat maakte voor niet uit. Wat erger was, was het moment dat Sean hem onderuit haalde en hij hard op de grond klapte. De woede nam de pijn voor nu weg maar nog voor hij de kans had om zich te herstellen en overeind te komen, werd de taser in zijn nek gedrukt en begon zijn lichaam ongecontroleerd te schokken. Zijn kaken had hij op elkaar geklemd; hij gunde het Sean niet om alles bij elkaar te schreeuwen.       ''Verkeerd moment, Jax. Vanavond heb ik weer met je blondje afgesproken. Al spijt dat ik háár dan ga straffen voor jóúw daden?!'' Hij was nog niet bijgekomen van de eerste schokken toen Sean de taser weer tegen zijn huid drukte. Noch altijd nahijgend en gedesoriënteerd liet hij zich overeind trekken door de bewaker.       ''Wat dacht je van the hole Jax? Twee dagen ofzo? Vooruit. Lopen.'' Hij schudde langzaam zijn hoofd, meer voor zichzelf dan voor een ander. Hij vertrouwde zijn eigen benen niet en weigerde dan ook te lopen. Als Sean hem zo graag een kant op wilde hebben dan moest hij dat maar met geweld doen. De woede in zijn lichaam was al grotendeels gezakt, al kwam dat vooral voort door zijn lichaam dat nog altijd niet als het zijne aanvoelde na de schokken.       'The hole? Klinkt als een plek waar jij thuishoort,' gromde hij. Hij kende the hole heus wel en het zou bij lange na niet de eerste keer zijn dat hij zich daar zou bevinden maar met een beetje geluk kwam Ray zijn afspraak daadwerkelijk na en werd hij binnen no time eruit gehaald.       'Ik krijg jou nog wel,' voegde hij er geïrriteerd aan toe. 'en dan zou je wensen dat je met je tengels van Mimmi af was gebleven,'

oops. x:

[ bericht aangepast op 2 okt 2019 - 21:45 ]

---

• • •

---

Wie hield hij nu voor de gek? Devon zou nog geen tien meter vooruit kunnen strompelen. Hoe langer hij wachtte, hoe dikker en pijnlijker die enkel werd. Door de pijn was hij inmiddels gaan liggen terwijl de man zijn inspectie deed. Over de enkel was de dokter resoluut: niet lopen. Devon kreunde uit frustratie en kon nog nauwelijks bevatten hoe hij al de eerste ochtend op dat klote eiland immobiel was geraakt. Devon zag zich al op krukken vooruit bewegen, wachtend op de eerste de beste klootzak die hem onderuit zou halen.
Hij haatte dat gepulk aan zijn lijf, hoopte dat het bij die enkel bleef. Hoewel hij lag, volgde hij elke beweging van de dokter nauwlettend. Toen de dokter echter zei dat hij in het vervolg eten zonder melk zou krijgen, leek dat Devon wat gerust te stellen en zei hij oprecht: ‘bedankt’.
De man nam nu zijn afstand en eindelijk had Devon het idee dat hij weer fatsoenlijk kon ademen. Dit was een absoluut benarde situatie waar hij linksom of rechtsom uit moest zien te komen.

Daarom was hij maar wat dankbaar voor de geweldige ingeving om de dokter hier zijn hulp aan te bieden bij het schoon houden van de ruimte. Hij was dan misschien niet snel in deze toestand, maar wel secuur. Het probleem.. zat hem misschien in de nogal ongelukkige uitvoering van Devons voorstel.
‘Rustig aan,’ zei de dokter hierop en Devon viel stil. Had hij het nu verkloot? Misschien was opnoemen dat hij iemands huis in de fik had gestoken en drugs had gestolen toch niet zo’n doordacht plan. ‘Ten eerste, heb je in elk geval een gebroken enkel-’ ‘Fuck, nee man.’ Devon trok een gezicht. ‘-Waarschijnlijk gekneusde ribben en een hersenschudding. Jij blijft de komende paar uur dus in elk geval hier liggen. Ten tweede, zal ik eerst moeten vragen of dat mag. Mogelijk kan ik kijken of je de 6 weken dat je in het gips zit hier mag werken op proef, gezien je gips niet nat mag worden.’ ‘Zes weken?!’ Devon voelde een steen in z’n maag. En dat terwijl hij nog vreesde voor een middag een lage bloedsuikerspiegel. De dokter praatte verder over de verdeling van zijn taken, alsof Devon hem niet eens had onderbroken. Hij voelde zich alweer onrustig worden, begon wat te schuifelen op het bed terwijl hij eigenlijk stil moest liggen. Eigenlijk wilde hij zo gauw mogelijk nieuwe kleding, of anders op z’n minst een deken. Het was dan wel ruim boven de 35 graden buiten, Devon zweette liever een zwembad vol dan dat hij hier in z’n ondergoed lag zonder maar een kant op te kunnen.
Hij ving iets op over een proefperiode en terwijl de woorden nog naspeelden in zijn hoofd, kwam Doc ineens met een kar aanzetten met daarop een ketel en.. gas? Hij ging de boel toch niet in de hens steken?
‘Wat is..’ Hij sloot zijn mond toen hij de rollen gips zag en nu pas begon het hem te dagen dat dit eiland helemaal geen warm watervoorziening had. Het warmen van het water en het weken van het gips werkte op de een of andere manier kalmerend en Devon begon zich zowaar bijna ontspannen te voelen.

De dokter doorbrak zijn gedachten.
‘Kan je je alsjeblieft omdraaien terwijl het water opwarmt? Dan kan ik je rug nog controleren.’ Devon gaf hem een veelzeggende blik, voor hij zich weer op het water richtte. Zijn hele lijf was gespannen. ‘M’n rug is prima.’ Hij wist dat het niet waar was. Hij wist ook dat hij zonder een goeie pijnstiller elke beweging nauwelijks zou kunnen uitvoeren, dus van zijn plan om de dokter te helpen kwam niks terecht. Hij beet op z’n tong. Kolere, wat had hij een hekel aan de ziekenboeg. Deze dokter vroeg het netjes, dat moest hij hem nageven. Maar hij haatte elke kwetsbare situatie en stomme idioot dat ie was; hij had het er zelf naar gemaakt.
‘Uh. Misschien toch niet,’ gaf hij toe met zachte stem en zuchtte. ‘M’n onderrug..’ Met tegenzin wist hij zich op zijn buik te draaien, onderdrukte een pijnlijke kreun. ‘..is niet al te best. Mag ik schone kleding? Eh, misschien een gekke vraag, heb je een laser of zo?’ Hij wees naar de tatoeage op zijn bovenrug, waar in sierlijke letters J.M. op stond. De uitvoering was, vooral nu om het een gevangenistatoeage ging, mooi en strak. De herinnering verschrikkelijk.
‘Kan me niet schelen hoe pijnlijk het is, ik wil hiervan af.’
Hij kon dit altijd proberen.

---

No growth of the heart is ever a waste