[RPG • 200] The Survivors • Speeltopic 1.1 - Speeltopics

---

ST MARGERET'S HOPE, UNITED KINGDOM       Het is 2090 en er is een heleboel veranderd in deze wereld. In 2039 zijn er meerdere meteoren op de aarde gecrasht, waardoor een gigantisch deel, zo ongeveer 80% van de bewoning uitgeroeid is. Alle verwoeste delen van de wereld waren compleet bezaait met onderdelen van de meteoor. Deze stukken meteoor zaten vol met goede stoffen voor de natuur. Overal begonnen de planten ineens ontzettend te groeien en al na 5 jaar was al het verwoeste grijs overgenomen door groen. Er zijn een aantal locatie's die deze ramp hebben overleefd. Plekken die niet zijn beschadigd door de meteoren. Deze plekken worden sectoren genoemd. De sectoren zijn niet erg groot, hooguit ten grootte van London. Deze plekken mogen zichzelf lucky noemen. Deze sectoren zijn dan ook erg hecht met elkaar, heel veel mensen zijn familie en vrienden verloren in 2039 en ieder jaar is daar een herdenking voor. Er zijn een aantal mensen die vinden dat het zo heeft moeten zijn, dat de aarde een 2e kans heeft gekregen. Sommige mensen vinden het verschrikkelijk en geven alles en iedereen de schuld van wat er is gebeurd.       Nu is het natuurlijk 2090 en nog steeds is 80% van het land bedekt in groen. De oceaan is ondertussen een stuk schoner omdat er minder afval is en heel veel bedreigde diersoorten komen weer terug. Dat zorgt er ook voor dat er weer meer roofdieren zijn, maar ook meer boerderij dieren. Het is dus belangrijk dat je weet hoe je je zelf moet verdedigen en dat je uitzoekt hoe je eventueel een dier in een stuk vlees veranderd, natuurlijk zijn er ook mensen die liever geen vlees eten, voor hen is het belangrijk dat je onderzoekt welke planten je kunt eten en hoe je groentes en fruit kunt verbouwen.

The roles. Eve O’Sullivan       •      entrepreneur       •      Lily Collins       •      Sombre       •      1.1 Isa Kasper      •      verpleegster      •      Zoèy Pastelle       •      Djablo       •      1.2 naam       •      beroep       •      faceclaim       •      Rosay       •      pagina naam       •      serveerster       •      faceclaim       •      Alomnia       •      pagina Milena Stevens      •      kapster       •      marina laswick      •      Highgarden      •      1.3 naam       •      dokter       •      faceclaim       •      Lorem       •      pagina Brantley Lynch      •      agent       •      Zac Efron      •      Highgarden      •      1.1 Caleb Wetherbee      •      monteur       •      Darwin Grey       •      Sombre       •      1.2 Blake Sterling       •      fysiotherapeut      •      Nic Palladino      •      LittleRomana      •      1.3 naam       •      beroep       •      faceclaim       •      LittleRomana      •      pagina Dan Linton      •      entrepreneur      •      alexander calvert       •      Fenton       •      1.3 Eoin Darrow      •      docent      •      Lorenzo Richelmy      •      Hephaistion      •      1.3 naam       •      boer       •      faceclaim       •      Lorem      •      pagina

---

- thank you for existing -

MT!

---

• • •

[MT]

---

Sidera nostra contrahent solem lunamque

Mt!

B R A N T L E Y " b r a n " L Y N C H "Forget what I said, forget what I did, I did what I had to do and I'd do it all again." 25 | Agent | Isabella's huis | Isabella Outfit

Iedereen die hem kende was uiteraard bekend met het feit dat Bran altijd te laat was, en afspraken soms zelfs helemaal vergat. Op zijn werk was hij geen warhoofd, maar buiten dat om kon hij er echt wat van. Gehaast had Bran dan ook gedoucht, en ondanks dat hij zichzelf nog een scheerbeurt wilde geven, besloot hij dat maar achterwegen te laten. Het was nog niet lang genoeg om er echt over in te gaan zitten. Hij weigerde om voor de zoveelste keer weer te laat te zijn, al had dat ook met zijn knorrende maag te maken. En hij kon zich voorstellen dat Bella net zo knorrig kon worden als zijn maag was als hij het weer eens te laat zou maken.       Hij hees zich in de kleding die hij klaar had liggen nadat hij zich afgedroogd had, en eenmaal bij de deur stopte hij zijn broekzakken dan ook vol met sleutels, portemonnee, aansteker en een pakje sigaretten. Al gauw greep hij naar de sjaal, terwijl zijn hand even door zijn nog natte haar gleed. Dat zou hem gegarandeerd ziek maken, maar goed dat Bella dichtbij woonde. Sowieso gingen de twee altijd samen naar dit soort dingen, al was het maar omdat ze dicht bij elkaar woonden, en hij het prettiger vond dat ze geëscorteerd werd, in plaats van alleen langs de bossen moest lopen. Zelfs hij kreeg er de rillingen van.       Bran kwam dan ook al snel bij Bella's huis aan, en omdat hij verwachtte dat de altijd punctuele dame al gereed zou zijn, opende hij de deur na een snel klopje. Het eerste wat hij weer opmerkte aan haar huis was de bende die er te vinden was. Hij sloot ondertussen de deur dan ook maar. De dame was net zo'n sloddervos als ze aantrekkelijk was. Toen hij echter opkeek merkte hij nog op hoe Bella er had gestaan in een rood lingeriesetje, waardoor hij even in verwarring had geknipperd met zijn ogen, voordat hij zich kort omdraaide om de deur te sluiten, of misschien wel toch een lichte vorm van schaamte. Het was echter niet alsof het beeld al in zijn hoofd te vinden was, al voelde hij zich aardig schuldig tegenover haar. 'Fuck Bella. Sinds wanneer ben jij te laat?' Zijn hand gleed wat ongemakkelijk door zijn natte haren, waarna hij zuchtte, wat hem direct even uit dit softiegedoe wist te trekken. Het was misschien net wat te vroeg voor dit — of beter gezegd hij was eens te op tijd voor iets, maar waarom klaagde hij? [ta] 'Dat binnenwandelen moeten we misschien maar stoppen...' eigenlijk klonken zijn woorden helemaal niet zo oprecht als hij geprobeerd had deze te laten klinken. Het was niet alsof hij dit moment niet eens ingebeeld had in alle eerlijkheid, maar vooral niet op deze wijze. Verre van zelfs. 'Al moet ik bekennen dat ik niet teleurgesteld ben.' Dat gold als een compliment, toch? Zijn welbekende grijns was dan ook op zijn gezicht tevoorschijn gekomen, terwijl hij haar een blik toewierp. 'Mocht je het willen, kan ik ook later terugkomen.' Dat hij de woorden niet meende was duidelijk hoorbaar, al deed hij oprecht zijn best eerlijk te klinken. Bran was zeker een goede leugenaar, maar rondom Bella ging het hem altijd net wat moeilijker af, al had de situatie ook maar weinig veranderd.

[ bericht aangepast op 28 aug 2019 - 6:51 ]

---

• • •

---

De dienst op het werk vandaag was uitgelopen maar dat beschouwde Isa niet zo zeer als een probleem. Brantley zou haar wel ophalen maar hem kennende zou hij toch te laat aan komen. Ze had al zo vaak moeten wachten op hem dus misschien was het ook beter voor haar eigen geduld dat ze niet zo lang op hem hoefde te wachten nu ze zelf later klaar was.       Eenmaal thuis van het werk had ze eerst de diertjes verzorgd, waarna ze een douche nam. Het was al kouder dan aangenaam buiten en met de douche hoopte ze alvast op te warmen. Het leek inderdaad te helpen maar de douche duurde wel wat langer dan normaal. Na de douche had ze haar haren en make up eerst gedaan. Het was allemaal niet erg uitgebreid maar het was wel fijn om te voorkomen dat haar haren straks ontploft leken door de kou. Ze vloekte echter zachtjes toen ze er achter kwam dat ze wel haar ondergoed mee had genomen maar niet de rest van haar kleding. Op zich maakte het niet veel uit, waardoor ze na een zucht de badkamer uit liep richting de slaapkamer.       Halverwege bleef ze echter staan toen ze de deur hoorde. Even durfde ze niet om te kijken - maar ze kon wel raden wie het was, zelfs al vond ze het apart dat hij dan op tijd zou zijn. Haar blik gleed naar Bran, die inderdaad bij de deur stond.       ''Fuck Bella, het spijt me. Sinds wanneer ben jij te laat? Dat binnenwandelen gaan we maar gauw stoppen... Al moet ik bekennen dat ik niet teleurgesteld ben. Mocht je het willen, kan ik ook later terugkomen.'' Ze voelde haar wangen voor een moment rood worden en zuchtte. Was dit niet erg kinderachtig? Was dit nu echt zo anders dan wanneer hij haar in bikini zou zien?       'Sinds mijn dienst iets uit liep en ik dacht dat dat niet uitmaakte, aangezien jij toch altijd te laat bent,' antwoordde ze. Ze voelde zich toch ergens wat ongemakkelijk, ja het compliment was lief bedoeld maar dat wees haar er nog eens op dat het in zijn ogen waarschijnlijk niet zó onschuldig was.       'It's fine, het is maar ondergoed. Zelfde als een bikini, right?' Ze wist niet of ze met die woorden Brantley probeerde te overtuigen of zichzelf. In elk geval was ze niet van plan hem weg te sturen - voor het geval ze nog alter zouden zijn - en dat hij de woorden niet meende, was overduidelijk geweest.       'Geef me even, ik ben zo klaar. Doe alsof je thuis bent, as always,' Na die woorden sprintte ze haar kamer in en sloot ze de deur automatisch waarna ze zich snel aankleedde. Nog geen vijf minuten later maakte ze haar weg naar beneden en fronste ze toen ze zag wat hij aan had getrokken.       'Zeg, mag ik voortaan jouw kleding niet uitkiezen? Ik bedoel - je huis heb ik ook gedaan en dat is er ook alleen maar op voor uit gegaan,' Een onschuldige grijns speelde rond haar lippen aangezien het haar subtiele manier was om te zeggen dat ze zijn kledingkeuze van vandaag niet erg kon waarderen.

[ bericht aangepast op 29 aug 2019 - 18:00 ]

♥ ♥ ♥

Het voelde heerlijk hoe mijn halve gezicht, tot aan mijn neus in een shawl gewikkeld zat. Heerlijk warm en comfortabel. De koude wind sneed echter wel in mijn ogen, waardoor de tranen over mijn wangen liepen. De shawl was dan ook een klein beetje vochtig op de plekken waar hij de tranen tegen hield. Snel haalde ik de sleutels van Old Love uit mijn jaszak en stak ik ze in het slot. Met een soepele beweging ging de deur van het slot en met een klein beetje brute kracht trok ik de deur open. Het was al een redelijk oud gebouw, dus erg makkelijk ging de deur niet meer open. Snel deed ik het alarm uit en de deur weer achter me dicht. Neuriënd liep ik naar achter, waar ik de lampen aan deed en de muziek aanzette. De ochtend begon al goed met een heerlijk oud nummer waar ik lekker op kon bewegen. Ik zette de pistonmachines aan, die zichzelf automatisch gingen doorspoelen. Niks was beter dan een schoon koffiezet apparaat in de ochtend. Mensen hier hadden altijd hoge verwachtingen van mijn koffie, dus dat moesten we wel zo houden natuurlijk.       'Goeiemorgen bubbles!' zei ik tegen de goudvis die op de toonbank stond. Voorzichtig deed ik wat vissenvoer in de kom, waar bubbles meteen op af kwam. Meteen ging ik verder met het voorbereiden van Old Love. Na ongeveer tien minuten was alles klaar en kon ik het bordje op "open" zetten. Natuurlijk bleef de deur wel dicht met die ontzettende kou. Het was nog vroeg, dus ik kon rustig zelf even een kopje koffie zetten. Ik hoorde de bonen malen, waarna het zwart gouden goedje in mijn kopje liep. Ook liet ik wat melk op schuimen, dat vond ik toch zo lekker.

---

- thank you for existing -

Dan Søren Linton ⎔ 25 ⎔ Chatty for his likes ⎔ Running around with a small keg ⎔ Barowner ⎔ Linton Søren Dan

Het was nog niet zo'n acceptabel uur om alcohol te drinken, maar voor Dan moest elk bier dat zijn bar inkomt, op zijn minst aan zijn zinnen volstaan. Zeker nu de feestdagen voor de deur stonden. Gelukkig kon het hem weinig schelen en had hij niet echt mensen om de feestdagen mee door te brengen. Hij vond het prima zo. Hij was minder onder de indruk van dat ene kleine vat dat ze niet hadden bijgeleverd. Hij had de eerste lading dan maar snel laten uitladen door een van zijn barjongens en was het laatste vat maar te voet gaan halen. De verse sneeuw knisperde onder zijn zware combats terwijl een nieuw wit laagje vormde op zijn muts en de bovenkant van het vat dat hij op zijn schouders droeg. Het metaal bevroor zijn handen nog erger dan toen hij naar de brouwerij toe stapte. Te druk bezig met zijn bevriezende handen, miste Dan de ijsplek en schoof hij bijna uit. Zwaaiend en met een poging tot het redden van het vat, behoudt hij zijn evenwicht. Amper. Dan hoopte dat niemand zijn uitschuiver had gezien en besloot dan maar dat hij nood had aan een pauze. Hij zag dat Old Love al open was. "Hopelijk zijn vaten kerstbier toegelaten in een koffietent," mompelde hij wat afwezig tegen zichzelf, terwijl hij zijn best deed om zonder nog meer acrobatie tot aan de ingang te raken. Eenmaal de klink in zijn handen, verademde de jongeman, veegde hij de sneeuw van het vat en zette bij het binnenkomen het ding naast de deur. De koffietent was leeg, op Eve na. "Ik hoop dat je vaten toelaat? Anders zet ik hem weer buiten," zei hij met een van zijn scheve glimlachjes. Hij las het bord al voor hij aan de counter kwam. "Zou ik een caramel latte en een espresso, kunnen krijgen? Geen suiker, alsjeblieft," vroeg Dan aan de jongedame. Hij wist dat Eve zwaar christelijk was, tegengesteld tot zijn eigen aanhang naar het satanisme, maar hij had evenveel respect voor haar als ieder ander. Mensen zijn mensen, als zij kiezen om in een leugen te leven die hen het mens-zijn belemmert, dan is dat hun keuze. Hij liet zijn blik nog even over het eten gaan en kon uiteindelijk niet kiezen. "Wat zou jij bij mijn koffiekeuze eten?" vroeg hij dan maar terwijl hij zich ontdeed van muts en leren vest. Dan werd zich nogal bewust van het satanische kruis dat op zijn nek te zien was, maar liet het gevoel varen. Geen schuldgevoelens voor hem.

[ bericht aangepast op 19 aug 2019 - 12:08 ]

---

Sidera nostra contrahent solem lunamque

Mt!

♥ ♥ ♥

Neuriënd haalde ik de verse appeltaart uit de oven en zette ik hem op de toonbank. Heel Old Love rook nu waarschijnlijk naar appeltaart, wat natuurlijk totaal niet erg was. Mijn cappuccino was ondertussen ook al bijna op. Misschien dat ik er nog één zou zetten voor mezelf. Het werd in de straat aan Old Love al best druk, iedereen zal vandaag wel hartstikke druk zijn vanwege de feestdagen. Mijn oog viel op Dan Linton, hij liep vluchtig naar langs Old Love heen. Even bleef ik met grote ogen staan om te kijken welke kant hij op liep. Ik kon het niet echt zien, maar hij was weg. Een zucht verliet mijn lippen, waarna ik een tweede koffie zette voor mezelf. Weer stroomde er een zwart goud goedje in mijn kopje en schuimde ik wat melk op voor mezelf. Zodra ik de deur open hoorde gaan keek ik meteen opgewekt op.       'Goeiemorgen!' kwam er enthousiast over mijn lippen. Zodra ik zag wie er binnen kwam, slikte ik even kort. 'Hey Dan,' zei ik er dan nog voorzichtig achter aan.       'Ik hoop dat je vaten toelaat? Anders zet ik hem weer buiten,' zei hij nonchalant met een groot vat in zijn handen. 'Tuurlijk!' Zei ik terwijl ik met mijn hand gebaarde naast de deur, zodat hij hem daar neer kon zetten.       'Zou ik een karamel latte en een espresso, kunnen krijgen? Geen suiker, alsjeblieft,' vroeg hij terwijl hij mijn kant op kwam lopen. Meteen knikte ik en zette ik een grote mok voor de Latte op het aanrecht, vervolgd door een klein lief kopje voor de espresso.       'Wat zou jij bij mijn koffiekeuze eten?' Vroeg Dan nog, waardoor er een kleine glimlach op mijn gezicht verscheen.       'Heb je al ontbeten? Want dan zou ik een lekkere bak met chocolade, cruesli en yoghurt nemen. Ik kan er dan nog karamel doorheen doen voor je.'

[ bericht aangepast op 20 aug 2019 - 18:52 ]

---

- thank you for existing -

Ik was niet graag een zeur, maar het was toch wel verrekte koud vandaag. Er ging dan ook een rilling over mijn lijf terwijl ik naar de sportschool liep. Altijd even fijn om in de ochtend tekeer te gaan tegen een boksbal en een stukje te rennen op de loopband. De deur ging met een mooie zwaai open en meteen omhelsde de warmte van de sportschool mijn lichaam. Mijn jas ging over de kapstok en meteen liep ik door naar de kleedkamers, waar ik mezelf in mijn sportkleding hees. Eenmaal omgekleed liep ik naar de grote zaal met apparatuur, waar ik eerst mijn lichaam op ging warmen. Even alles stretchen was ontzettend belangrijk, anders kreeg je zonder twijfel blessures en daar had niemand zin in. Eenmaal opgewarmd en gestretcht liep ik naar de boksbal, waar ik meteen alle energie er uit sloeg.       'Goedemorgen Caleb, weer lekker bezig zie ik?' Hoorde ik een welbekende stem zeggen achter me. Ik liet de boksbal tot stilstand komen en keek even achterom.       'Jij ook een goedemorgen oom Nate.' Glimlachte ik zijn kant op. Hij gaf me een klop op mijn schouder en liep vervolgens weer weg naar zijn kantoor. Ik liep even naar de loopband en ging daar nog een kwartiertje rennen. Na een kwartier was ik dan ook lekker bezweet. Mijn fles water was leeg, dus het was tijd voor een douche en frisse kleding.       Helemaal fris en warm aangekleed liep ik de sportschool weer uit, richting het huis van Milena. Het was ondertussen al ietsjes later, dus ze zal vast al wel wakker zijn. Eenmaal bij haar huis bonsde ik hard op de voordeur. Ze was hopelijk al wakker, anders kon ik heel lang voor deze deur blijven staan in de kou. Of de deur open breken, maar dan kreeg ze waarschijnlijk een hartaanval en dat wilde ik haar ook niet aan doen.       'Lenaaaaaaaaa,' Riep ik door de brievenbus.

---

- thank you for existing -

Langzaamaan begon het dorpje wakker te worden op deze kerstochtend en met een vage glimlach op zijn gezicht bekeek Eoin de opkomende bedrijvigheid op het dorpsplein. Hij genoot van de aanblik van verschillende kraameigenaren die efficiënt hun stallen opzetten. Ze riepen luid bevelen naar elkaar en werkten goed samen, maar er was ook tijd voor korte pauzes en een praatje met de buren. Hij zou later op de middag nog wel de kerstmarkt bezoeken samen met zijn familie, maar deze ochtend had hij zijn eigen plannen en wilde hij vooral lekker rustig aan doen. Op normale werkdagen was hij druk zat met zijn leerlingen en hij was blij een periode weer wat rustiger aan te kunnen doen.
Eoin had dan ook helemaal geen haast en wandelde op zijn gemakje over het dorpsplein heen richting zijn favoriete plek in de ochtend, café Old Love. De kou was snijdend en verstopte zijn kin achter de rand van zijn jas, trok dan ook nog zijn jaskraag extra hoog op zover dat mogelijk was om zich ertegen te beschermen. Toch maakte hij geen aanstalten om harder te gaan lopen. Hij wilde juist kunnen genieten van het geknisper van de sneeuw onder zijn voeten. Hij bukte even om een sneeuwbal te maken en hij gooide deze vervolgens over tussen zijn handen. Hij was blij met de handschoenen die hij aanhad, maar toch voelde hij de kou en het vocht er al in trekken. Gelukkig was hij bijna bij het café en hij hoopte dat Eve de boel daar al flink opgestookt had. Dan zouden zijn handschoenen gauw genoeg weer droog zijn. De sneeuwbal was ondertussen keihard van het aandrukken en de kou en hij liet het maar op de grond vallen. Hier kon hij geen geintje mee uithalen zonder iemand pijn te doen of iets kapot te maken. Zo gemeen was hij niet.
Ondanks dat hij genoot van de sneeuw, was Eoin toch blij toen hij Old Love binnenstapte en eindelijk kon ontsnappen aan de kou. Hij genoot ervan om de warme walm van het café binnen te stappen en een overheerlijke geur dreef hem tegemoet. Hij herkende de geur al gauw als die van appeltaart en spontaan begon zijn maag te knorren, ondanks dat hij nog niet zo lang geleden ontbeten had.
'Wat ruikt het lekker hier Eve!' riep hij, terwijl hij ondertussen zijn handschoenen en muts op de verwarming bij de ingang legde. Pas toen hij verder liep, zag hij dat Eve al gasten had op dit vroege uur. Tot zijn lichte ongenoegen zag hij Dan bij de counter staan. Ondanks dat hij in een gesprek best prima in de omgang was, keurde Eoin zijn duistere zaakjes gaf en ging hij liever niet al te veel met de jongeman om. En hij wist dat Eve ook niet erg dol op hem was, dus blijkbaar had hij voor haar het juiste moment gekozen om binnen te komen. Normaal ging hij altijd aan een tafeltje zitten en wachtte hij geduldig af tot Eve tijd voor hem had, maar nu besloot hij dat het een goed moment was om wat directer te zijn. Hij ging naast Dan staan en glimlachte breed naar beiden.
'De perfecte morgen voor een grote goede kop thee,' merkte hij op in een stilte die tussen de twee gevallen was en hij rechtte nog even zijn rug. 'En die appeltaart ruikt te lekker om te laten staan.' Hij deed zich dapperder voor dan hij zich daadwerkelijk voelde en hij hoopte dat hij niet al te onbeleefd het gesprek binnen was komen vallen.

[ bericht aangepast op 8 sep 2019 - 21:30 ]

---

Amora Namya Ainsworth

19 // home & old love // outfit

---

Een vroege ochtend was het zeker. Ondanks haar vrije dagje was Amora vroeg opgestaan. Ze had vandaag op onderzoek uit willen gaan, waarbij ze de kou zou negeren. Zo rond de feestdagen kon je het echter niet laten om even bij Old Love langs te gaan, daar was het veel te gezellig voor. Iedereen kwam daar! Nadat Amora een korte douche had genomen en twee broodjes naar binnen had gewerkt, trok ze haar trui en spijkerbroek aan en vetrok richting het café. Het was kouder dan verwacht, maar dat weerhield haar er nog steeds niet van om erop uit te gaan. Toen ze de deur van het prachtige pand opentrok voelde ze direct de warmte in haar gezicht. Even wreef ze haar handen tegen elkaar. De warmte die er vanaf kwam deed haar goed. Daarna stampte ze zachtjes op de grond, zodat de sneeuw netjes op het deurmatje viel. Zoals altijd waren er al genoeg mensen. Zo zag ze Eoin, Dan en natuurlijk ook Eve. Eoin was een paar jaar geleden haar docent. Amora kon het altijd goed met hem vinden, maar liet hem, nadat ze merkte dat ze staarde, links liggen. Het voelde nogal ongemakkelijk om hem zo aan te spreken, terwijl er niks was om zich voor te schamen. Het was toch al een tijdje geleden. 'Hoi Eve!' riep ze terwijl ze direct doorliep naar een leeg plekje in een hoekje, waar ze haar boek gelijk uit haar tas haalde. Normaal gesproken was Amora niet zo van het lezen, maar dit keer had ze een ontzettend goed boek gevonden. Het ging simpelweg over de geschiedenis. Hoe iedereen had geleefd voor het gebeurde. Gek vond ze dat. Ze las over de maatschappij en hoe ontwikkelt die eigenlijk wel niet was. Het leek net alsof ze in het verre verleden leefden, terwijl ze eigenlijk vele jaren verder waren. 'Doe mij maar een warme chocolademelk', zei ze met een brede glimlach. Ze was zo opgewekt. 'Ik ben wel zo weer weg hoor!'

[ bericht aangepast op 21 aug 2019 - 22:38 ]

" You are capable of amazing things. "

Blake richtte zijn ogen naar zijn klok zodra hij ontwaakte. Het was nog vroeg en vandaag zou de kerstmarkt er alweer zijn. De tijd vloog soms echt. Niet dat je hem hoorde klagen, Blake kon wel genieten van het leven ondanks alles. Het was dan toch ook aan jezelf om je leven aan te passen en leuk te maken in vele gevallen. Mensen om je heen hielpen je enkel als je dat daarbij toeliet. Een gaap volgde en hij wreef kort door zijn ogen heen met zijn lange vingers. Hij drukte zichzelf overeind en besloot om de dag eens te beginnen met een douche. Al snel drukte hij zichzelf dan ook omhoog om precies dat te gaan doen.       Nadat hij zich had gedoucht, had hij zich aangekleed en was hij iets gaan eten. Vandaag besloot hij een keer het ochtendsporten over te slaan, de laatste dagen had hij genoeg gesport dus het maakte ook niet veel uit om een dag over te slaan. Nu zou hij toch ook niet de hele dag zitten, dus ach. Domweg had hij echter niks afgesproken, maar al snel kwam Lena in zijn hoofd terecht. Bij de dame kon hij altijd wel aankloppen eigenlijk. Wel als één van de weinige, maar daar had hij al het respect voor. Hij wist waarom zij zo was en als er bepaalde dingen anders waren gegaan in zijn leven, was hij vrijwel zeker dat hij misschien nog wel erger was geweest.       Blake keek even op de klok en bedacht zich dat Lena wel wakker zou zijn tegen de tijd dat hij bij haar deur stond. Vandaar dat hij rustig zijn ontbijtbord opruimde en vervolgens zijn nodige spullen bij elkaar raapte. Hij pakte zijn jas, deed deze vervolgens aan en greep als laatste nog naar zijn sleutels. Hierna ging hij de deur uit en voelde de koude lucht op zijn gezicht. Op zich had hij niet teveel problemen met de kou, hij was redelijk warm van zichzelf. Hij sloot de deur al snel en draaide deze op slot, waarna hij begon te wandelen naar Lena haar huis. Blake deed best veel op op de voet eigenlijk, al had hij wel een fiets voor wanneer hij eens laat was bijvoorbeeld. Zodra hij bijna bij haar huis was, zag hij iemand anders voor haar deur staan, welke hij al snel iets met de brievenbus zag doen. In de verte kon hij zo snel nog niet zien wie het was, maar zodra hij dichtbij genoeg was zag hij dat het Caleb was. Hij kende de jongen op zich wel, al spraken zij niet het meeste in de wereld. Wellicht kwam daar vandaag dan verandering in, Blake maakte graag nieuwe vrienden in elk geval. "Hey Caleb, doet ze weer eens niet open?" vroeg Blake kalm zodra hij dichtbij genoeg was om op normale toon dit te kunnen vragen. Hij was niet zo van zijn stem verheffen namelijk, zelfs met geldige redenen probeerde hij het niet te doen. Eenmaal dichtbij genoeg kwam hij tot stilstand en keek even naar de jongen. Toch ging zijn blik snel genoeg naar de deur en ook hij klopte nog eens een keer, echter kwam er geen teken van leven van Lena zelf. Wel hoorde hij haar hond een keer. Waarschijnlijk was ze weer eens ergens mee bezig.       "Oké, dan moeten we maar even inbreken" zei Blake, duidelijk een grap makende. Al snel haalde hij zijn sleutelbos erbij en nam hij de huissleutel van Lena erbij. Een tijdje terug had hij deze gekregen, omdat dit soort dingen wel vaker gebeurde. Al snel had hij de deur geopend en liet hij Caleb eerst naar binnen gaan. "Lena? Wat ben je aan het doen? Het is koud buiten" sprak hij terwijl hij Caleb achteraan naar binnen liep, ook keek hij wat rond om te zien of zij ergens te bekennen was. Hij trok de deur achter zich dicht en deed de sleutels terug zijn jaszak in. Zijn blik ging rond om te kijken of hij haar kon vinden. Echter begroette iemand anders hem eerst, namelijk haar hond, tater tot. "Hey, waar is ze?" vroeg hij op een wat meer kinderlijke toon, zoals mensen wel eens vaker tegen een hond of kind spraken, en gaf het dier een knuffel terwijl hij dat deed. Hierna ging deze ook even Caleb begroeten.

Lena had deze nacht maar zo'n anderhalf uur aan slaap gehad, gezien het weer eens uitgelopen was op een nachtmerrie. Gezien ze de rest van de nacht niet van plan was door haar bed te woelen, was ze maar aan de gang gegaan met het verbouwen van haar woonkamer, waardoor de stoelen en bank anders hadden gestaan. Toen het tijd werd om om te staan besloot Lena uiteindelijk maar een relaxed bad te nemen, waarbij ze haarzelf zelfs verwend had met heerlijke geuroliën en kaarsjes. Zelfs dat kreeg haar nachtmerrie niet weggetrokken, waardoor ze zich bezig besloot te houden met het nadenken over het ontbijt. Al snel kwam de dame tot de conclusie dat ze iets bij de bakker zou halen.       Na zich dan ook aangekleed te hebben gooide ze een jas aan en had ze haar weg naar de man gemaakt. Ze had enkele blueberry scones besteld, en volgde dit tevreden op met Pain au Chocolats. Wat er nog over was kon ze morgen altijd nog oppiepen in de oven, dat was geen probleem.       Eenmaal thuis zette ze pas koffie, gezien ze dat eerder vergeten was. Lena wist wat er vandaag gaande was, maar had oprecht geen plannen om erheen te gaan. Ze was niet zo'n sociaal vlindertje, en had na een week gezeik van klanten aanhoren wel even verlangen naar wat rust, en vooral alone time. Terwijl ze wachtte op de koffie, begon ze al aan de blueberry scone, waardoor ze tevreden zuchtte. Dit zorgde ervoor dat ze al gauw hoorde hoe er iemand op de deur klopte — of beter gezegd bonsde. Caleb? Oh hoe kwam ze daar nou weer vanaf? Die wilde vast naar dat gebeuren toe gaan. Het was een schatje, maar vandaag was een slechte dag, en ze wilde niemand dat aandoen. Misschien zou doen alsof ze niet thuis was werken, dan kon hij lekker doorgaan met zijn positieve dagje, en viel ze hem ook niet lastig.       Toen ze hem door de brievenbus hoorde roepen, galmde zijn stem door het huis. 'Lenaaaaaaaaa.' Een zachte kreun schoot tussen haar lippen vandaan, terwijl ze toch begon te twijfelen. Misschien dat haar gemoedsrust wel wat zou kunnen verbeteren, al had ze daar zo haar twijfels over. De zwarte outfit vertelde haar al aardig dat het een emo dagje zou gaan worden. Er klonk een klopje, ditmaal zachter. Ze begroef haar hoofd kort in haar handen, maar focuste zich vervolgens maar op de scone. Ze nam er een hapje van, terwijl ze twijfelde om te openen. Tater Tot had haar ook al aan lopen staren met een blik die haar haast schuldgevoel wist te bezorgen. Het beest was overduidelijk veel te lief voor haar geweest, en overduidelijk socialer ook nog eens.       'Lena? Wat ben je aan het doen? Het is koud buiten,' hoorde ze Blake's stem, nadat de deur open was gegaan. Klootzak. Lena's schouders zakten dan ook wat in, terwijl ze toekeek hoe Tater Tot de keuken vrolijk uit huppelde. 'Verrader...' Ze mompelde het dan ook zacht, gezien het meer voor haarzelf was dan voor het beest.       Blijkbaar had Tater Tot Blake weten te bereiken, gezien ze Blake's stemmetje alweer hoorde, zo leek hij altijd tegen het dier te praten. 'Hey, waar is ze?' Nu was Tater Tot waarschijnlijk iets te dol op Blake, waardoor Lena maar uit de keuken wandelde, en tegen het deurkozijn leunde dat de keuken en woonkamer van elkaar scheidde. Ze sloeg haar armen echter over elkaar heen bij het zien van beide jongens. 'Hmm... het meesleurcommittee is eindelijk samengekomen? Geweldig...' Dat ze zich een beetje geïntimideerd voelde door hun plotselinge samenwerking besloot ze dan maar even te maskeren door middel van een opmerking.       Lena was niet echt een goede gastvrouw, iets dat beide heren waarschijnlijk al bekend was. Drinken of eten aanbieden deed de dame nooit, tenzij het om alcohol ging, al moest ze dan ook wel weer zelf de nodige drankjes op hebben. Dit deed ze dan ook grotendeels omdat het de meesten wel weg wist te jagen, en niet gauw terug zag komen vervolgens. Nou was Caleb aardig brutaal en had hij al gauw zijn hoofd in haar koelkast geduwd, terwijl Blake weer zijn eigen redenen had gehad om die hardheid van Lena te negeren. Hoe de jongeman soms door haar heen kon kijken liet haar met een akelig gevoel achter, en op dagen als dit verlangde ze er maar al te graag naar, terwijl ze hem zo graag weg wilde duwen.       Sowieso mocht Lena niet veel mensen, iets dat wel bekend was in het stadje, en het irriteerde haar dat de twee personen die ze toch wel degelijk mochten, net samen hier te vinden waren. Om er even niet aan te hoeven denken maakte ze haar weg al naar de keuken, en leunde ze er tegenaan, terwijl ze nog een hap nam van de scone. Ze schonk ook nog een bak koffie voor haarzelf in, en vervloekte haarzelf erop dat ze wat extra koffie had gezet voor de ijskoffie waar ze vanavond behoefte aan had. Warm weer of koud weer, ijskoffie was haar ding. Ze kon natuurlijk naar Old Love gaan, maar waarom de buitenwereld bezoeken als je het vanuit het vertrouwen van je huis ook kon maken? Nu maar hopen dat ze beide beseften dat ze niet in de mood was hiervoor, en gewoon braafjes op zouden rotten. Al betwijfelde ze het met hen.       'Ik ga niet naar die kerstmarkt,' bromde ze uiteindelijk maar eens. Misschien moest ze duidelijk en volhardend zijn, iets waar ze toch al geen probleem mee had. Echter wilde Caleb haar overduidelijk zien op een manier wat niet bepaald natuurlijk kwam, en accepteerde Blake iets te goed als ze in zo'n bui was.

M I L E N A " h o m e w r e c k e r " S T E V E N S "Everyone who isn’t me — is an enemy." 22 | Kapster | Haar huis | Caleb & Blake Outfit | Hair "Did it ever occur to you that I don’t want to get in touch with my feelings? That feeling my feelings might make it impossible to survive?"

[ bericht aangepast op 28 aug 2019 - 9:18 ]

---

• • •

Dan Søren Linton ⎔ 25 ⎔ Chatty for his likes ⎔ Running around with a small keg ⎔ Barowner

"Heb je al ontbeten?" vroeg Eve met een glimlach. "Want dan zou ik een lekkere bak met chocolade, cruesli en yoghurt nemen. Ik kan er dan nog karamel doorheen doen voor je." Dan dacht even na over dit voorstel terwijl hij een nipje deed van zijn espresso. "Klinkt goed," zei hij uiteindelijk, "Doe er ook maar een stukje van die appeltaart, denk ik, bij?" besloot hij, hij was namelijk niet de beste met eten. Normaal ontbeet Dan ook nooit, maar met de feestdagen waren zijn dagen nog wat langer dan normaal. Zijn verjaardag? Die vergat hij zelf bijna. Hij werd afgeleid door een opengaande deur achter hem. "Wat ruikt het lekker hier Eve!" hoorde hij de stem van Eoin Darren zeggen. Hij bleef stil. Het is niet zo dat Dan iets had tegen de man, hij kreeg gewoon een slechte vibe van hem naar zichzelf toe. Hierdoor zorgde hij eerder voor afstand met hem, maar openlijk ruzie hadden ze niet. Voor Dan was hij gewoon een beetje een verwarring die hij geen plats kon geven. "De perfecte morgen voor een grote goede kop thee," zei de stem plots naast hem. Dan besefte dat hij in zijn gedachtestroom terecht was gekomen. "En die appeltaart ruikt te lekker om te laten staan." "Ook nieuwsgierig?" vroeg hij toen maar, toon neutraal, niet onvriendelijk. Een hand stak in zijn broekzak, waardoor hij toch niet helemaal een open houding aannam. "Hebben jullie plannen vanavond?" vroeg hij dan maar erachteraan, benieuwd of hij de enige was met werk op kerstavond.

[ bericht aangepast op 28 aug 2019 - 20:23 ]

---

Sidera nostra contrahent solem lunamque