[RPG • 200] The Survivors • Speeltopic 1.1 - Speeltopics

---

ST MARGERET'S HOPE, UNITED KINGDOM       Het is 2090 en er is een heleboel veranderd in deze wereld. In 2039 zijn er meerdere meteoren op de aarde gecrasht, waardoor een gigantisch deel, zo ongeveer 80% van de bewoning uitgeroeid is. Alle verwoeste delen van de wereld waren compleet bezaait met onderdelen van de meteoor. Deze stukken meteoor zaten vol met goede stoffen voor de natuur. Overal begonnen de planten ineens ontzettend te groeien en al na 5 jaar was al het verwoeste grijs overgenomen door groen. Er zijn een aantal locatie's die deze ramp hebben overleefd. Plekken die niet zijn beschadigd door de meteoren. Deze plekken worden sectoren genoemd. De sectoren zijn niet erg groot, hooguit ten grootte van London. Deze plekken mogen zichzelf lucky noemen. Deze sectoren zijn dan ook erg hecht met elkaar, heel veel mensen zijn familie en vrienden verloren in 2039 en ieder jaar is daar een herdenking voor. Er zijn een aantal mensen die vinden dat het zo heeft moeten zijn, dat de aarde een 2e kans heeft gekregen. Sommige mensen vinden het verschrikkelijk en geven alles en iedereen de schuld van wat er is gebeurd.       Nu is het natuurlijk 2090 en nog steeds is 80% van het land bedekt in groen. De oceaan is ondertussen een stuk schoner omdat er minder afval is en heel veel bedreigde diersoorten komen weer terug. Dat zorgt er ook voor dat er weer meer roofdieren zijn, maar ook meer boerderij dieren. Het is dus belangrijk dat je weet hoe je je zelf moet verdedigen en dat je uitzoekt hoe je eventueel een dier in een stuk vlees veranderd, natuurlijk zijn er ook mensen die liever geen vlees eten, voor hen is het belangrijk dat je onderzoekt welke planten je kunt eten en hoe je groentes en fruit kunt verbouwen.

The roles. Eve O’Sullivan       •      entrepreneur       •      Lily Collins       •      Sombre       •      1.1 Isa Kasper      •      verpleegster      •      Zoèy Pastelle       •      Djablo       •      1.2 naam       •      beroep       •      faceclaim       •      Rosay       •      pagina naam       •      serveerster       •      faceclaim       •      Alomnia       •      pagina Milena Stevens      •      kapster       •      marina laswick      •      Highgarden      •      1.3 naam       •      dokter       •      faceclaim       •      Lorem       •      pagina Brantley Lynch      •      agent       •      Zac Efron      •      Highgarden      •      1.1 Caleb Wetherbee      •      monteur       •      Darwin Grey       •      Sombre       •      1.2 Blake Sterling       •      fysiotherapeut      •      Nic Palladino      •      LittleRomana      •      1.3 naam       •      beroep       •      faceclaim       •      LittleRomana      •      pagina Dan Linton      •      entrepreneur      •      alexander calvert       •      Fenton       •      1.3 Eoin Darrow      •      docent      •      Lorenzo Richelmy      •      Hephaistion      •      1.3 naam       •      boer       •      faceclaim       •      Lorem      •      pagina

---

- thank you for existing -

---

''Ik kan altijd eten.'' Mooi, dan was dat geregeld. Ze had namelijk nog geen idee of ze wat alcohol zou drinken maar het leek haar in ieder geval geen strak plan om dat te doen op een lege maag.       ''Ik wil best ophouden als je het niet aankunt.'' Ze schudde lachend haar hoofd om de opmerking. 'Nah, ik ben het al wel een beetje gewend van je,' En hoewel ze niet zo goed wist hoe ze om moest gaan met het ontvangen van de complimentjes; werden ze zeker wel gewaardeerd. Ze ging vervolgens verder met hem terug te plagen door te zeggen dat hij maar een luizenleventje had - al wist ze zelf ook wel dat hij hard werkte en de vrije dag zeker verdiend had.       ''Ik werk zes dagen per week, die ene dag gun ik mezelf wel.'' Ze grijnsde lichtjes en ging verder met het plagen door de opmerking te maken over een hulpeloze meid die vanavond vast nog wel zijn hulp nodig zou hebben - ze had alleen niet verwacht dat ze haar zin niet eens af kon maken voor ze zelf zijn hulp nodig had.       ''Zie je, als je mij niet had...'' Die opmerking had ze al wel aan zien komen en ze glimlachte dan ook enkel dankbaar - wetende dat als ze hem nu niet had gehad, ze inderdaad op de grond had gelegen. De arm om haar heen liet haar het automatisch toch iets warmer krijgen dus het was zeker gunstig. Automatisch bleef ze dan ook wat dichter tegen hem aan lopen. Gelukkig verliep de wandeling verder zonder (potentiële) valpartijen. Eenmaal in de stad, trok ze een wenkbrauw op en volgde ze zijn blik toen hij naar iemand zwaaide door de ramen van Old Love. Ze volgde hem naar binnen en keek kort rond, naar de rest van de aanwezigen.       ''Wilde je hier eten, of ergens anders?'' Ze nam haar onderlip kort tussen haar tanden terwijl ze bedenkelijk rond keek. De warmte voelde voor even wel aangenaam en eerlijk gezegd nam het hongergevoel nu ook wel toe.       'Hier is prima,' antwoordde ze, waarna ze haar weg al begon te maken na een vrij tafeltje en daar plaatsnam. Haar blik viel op de kaart die er lag en hoewel ze over het algemeen wel wist wat ze bij Old Love aanboden, bestudeerde ze toch aandachtig de kaart. 'Wat neem jij?' vroeg ze terwijl ze zelf nog nadacht over haar keuze.

" You are capable of amazing things. "

Nadat hij gezegd had haar liever vriendelijk mee te nemen op wat Caleb had gezegd, hoorde hij Lena een zuchtje laten gaan. Veilig voor nu. Vervolgens zei ze om maar naar de buurvrouw te gaan voor dat soort streken, maar dan nog was dat beter dan vele andere opmerkingen die ze had kunnen maken. Nu zou hij een opmerking terug kunnen maken, maar daar besloot hij tegen gezien Caleb genoeg opmerkingen wist te maken schijnbaar. Nu was iedereen anders, dus hij zat er niet zo zeer mee dat hij ze maakte. Echter wist hij gewoon te goed hoe Lena kon reageren wanneer je een paar passen te ver zou nemen. En met een paar kon dat net zo goed slechts één betekenen.       Hij was naar de koelkast gelopen gezien hij al lang genoeg wist dat zij niets ging aanbieden, zeker niet met twee man in haar huis. Nu pakte hij zelf wel vaker iets en ja, hij had ook prima het lef om ook Caleb iets aan te bieden. Waarom immers niet, dan is hij wel de gastheer vandaag. Caleb hoefde niet, dus knikte hij en schonk enkel voor zichzelf iets in. Hierna gaf hij aan bij Lena dat het haar geen kwaad zou doen om gewoon mee te gaan en gaf Old Love aan als een voorbeeld. Een kreun ontglipte haar en hij dronk daarop nonchalant wat van zijn zelf ingeschonken drinken. Ze maakte een opmerking en zei het te betwijfelen, echt Lena weer. "Het was een voorbeeld" zei hij dan ook kalmpjes.       Zijn ogen waren naar de koffie en dergelijke gegaan, waarop hij vroeg of zij weer ijskoffie ging maken om tegelijkertijd ook een ander gesprek te hebben en haar gedachten met meerdere dingen bezig te laten zijn. Ze zei dat het wel het plan was, waarna zij een hap nam van haar scone. Rustig knikte hij daarop terwijl zij een slok van haar koffie nam. Niet veel later zei ze de winter te haten, waarop zijn blik weer terug bij haar kwam omdat deze wat door de ruimte heen was gegaan. Hierop ging zijn blik naar Caleb omdat hij toch zeker een klein lachje vanaf zijn kant hoorde komen. Al zei hij daarna wel meteen dat ze veilig was bij hun twee en dat ze dat vast wel wist. Hierop kwam zijn blik echter weer bij Lena omdat zij aangaf geen stap meer buiten de deur te zetten en dat zelfs de bakker al te ver was geweest.       Tater kwam nu binnen gewandeld en de scone vloog zijn kant uit. Hierna gaf zij aan nog een boek af te willen maken, dus dat zij geen tijd had. Een boek? Dat was haar zet? Ondertussen hoorde hij Caleb bewegen en met een zucht drukte Blake zijn glas aan zijn lippen en nam een flinke slok. Al snel zei Caleb dat ze allemaal wisten dat ze altijd een boek had om af te ronden en dat ze er gewoon onderuit probeerde te komen en dat ze het gezellig zouden vinden als ze mee ging. Toen hij zijn drinken op had keek hij naar Caleb terwijl de jongen een 'alsjeblieft' zei, dit gepaard met grote puppy ogen. Dat ging niet helpen. Al snel lag hij een hand op Lena haar schouder en draaide hij haar wat naar zich toe terwijl hij het glas op het aanrecht plaatste. "Heb gewoon wat gezelligheid met ons, je boeken zijn er vanavond of morgen ook nog" zei hij en glimlachte rustig naar haar, al meende hij vooral het eerste wel. Het tweede was gewoon meer een feit eigenlijk.       Blake pakte de hand van Lena en trok haar rustig mee. Ook gebaarde hij naar Caleb om ook mee te lopen. Rustig liep hij met haar naar de voordeur en keerde zich terug om naar haar terwijl hij weer losliet. Hij greep naar haar jas en keek kort even naar Caleb. "Je hebt twee man om je warm te houden dus dat zal wel goed komen, al kan je altijd een extra trui of vest meenemen" zei hij vervolgens tegen haar en keek haar ook even aan. In de tussentijd had hij haar jas al reeds aangeboden en wachtte hij enkel nog tot zij deze aan zou nemen. Het was allemaal erg kalm en toch lichte druk met hoe hij het deed, maar dit werkte waarschijnlijk beter. Ze gaf niet graag toe, maar geheel alleen wilde ze waarschijnlijk ook niet zijn de gehele dag. "Caleb jij weet vast nog wel een leuke plek naast Old Love waar we heen kunnen gaan, gewoon gezellig rondwandelen is echter ook prima" zegt hij ook erbij. Een nee ging hij gewoon niet als antwoord nemen, ze kwam er maar mooi even uit ondanks de kou.       Terwijl hij net wat tegen Caleb gezegd had, voelde hij opeens zijn mobiel trillen in zijn zak. Zijn wenkbrauwen gingen even wat naar beneden omdat hij niemand nu echt verwachtte hem nodig te zullen hebben vandaag. Rustig greep hij naar dat ding en keek naar wie hem dan uberhaupt probeerde te bellen. Hij wist in elk geval bepaalde mensen die het niet zouden zijn. Tot zijn verbazing was het Amora. Hij keek kort even op naar de twee "Excuseer, trek je jas ondertussen aan" zei hij tegen Lena. Hierna liep hij ietsje weg en nam op. "Hi, Amora? Wat is er?" vroeg hij kalm, niet wetende wat er gaande was natuurlijk. Zijn blik viel ondertussen wel weer terug naar Lena en Caleb om gewoon wat in het oog te hebben. En natuurlijk om te zien of Lena braaf haar jas aan zou trekken.

---

---

" My life has changed and I am changing with it. "

Een zucht verliet zijn lippen terwijl hij over de straat wandelde. Waarom was hij zo vroeg zijn bed uit gegaan, hij had veel beter zich nog een keer om kunnen draaien. Dan had hij het nu in elk geval warm en sliep hij nog, zoveel beter dan in de kou rondlopen. Het was dat hij al een tijdje wakker was geweest en gewoon niet snel terug in slaap wist te geraken wanneer hij vroeg wakker werd de laatste maanden. Erg irritant allemaal. Toch was naar buiten gaan voor een wandeling een slecht plan geweest deze vroege ochtend, leefde zijn handen nog wel op dit moment? Hij probeerde ze in beweging te houden, maar hij kon gewoon beter eens ergens naar binnen gaan om wat warms te nemen en ook even op te warmen binnen. Rustig begon hij dan ook meer een kant op te lopen waar wat zat om naar binnen te kunnen lopen, wat hem nog een goede 5 minuten duurde.       Zijn blik ging wat naar de mensen over de straat, maar al snel zag hij Old Love in zijn ooghoeken. Zo vaak kwam hij daar de afgelopen tijd niet, maar Eve maakte wel lekkere koffie. Dat zou hem nu wel echt goed opwarmen eigenlijk. Hij haalde zijn schouders iets op en begon die kant uit te wandelen, waardoor hij al snel de deur opende en even keek naar de mensen die hij kon zien. Al kwamen zijn ogen eerst terecht bij Eve, welke hij een glimlachje toe worp. Rustig liep hij verder "Goedemorgen" zei hij kalmpjes tegen de anderen, hij kon wel netjes zijn in dergelijke gelegenheden. "Mag ik een cappuccino?" vroeg hij zodra hij dat kon doen. Hierna pas gingen zijn ogen wat meer de ruimte door om gewoon een plekje te vinden om te zitten eigenlijk. Echter stopte zijn ogen toen deze Bran tegenkwamen.       Hij kreeg een kleine glimlach op zijn lippen en liep eigenlijk vrijwel meteen op de man af, terwijl hij toen ook pas zag dat hij gezelschap had. Nu kan hallo zeggen toch niet zoveel kwaad leek hem en anders was dat maar pech. "Hey Bran, hoe gaat het ermee?" vroeg hij vrij opgewekt, zodra hij dichtbij genoeg was. Hij keek vervolgens even naar wie hij bij zich had, het was Isa. Een glimlachje sierde kort zijn lippen "Hey" zei hij een stuk neutraler en keek even naar haar. "Hier om iets te eten samen?" vroeg hij vervolgens maar richting beide, beter een gesprekje hebben dan geheel niets bedacht hij zich maar. Ondertussen ritste hij zijn jas eens open, want hier binnen was het in elk geval wel een stuk aangenamer en hij wilde wel nog iets hebben aan zijn jas voor wanneer hij weer naar buiten ging.

[ bericht aangepast op 7 nov 2019 - 15:39 ]

---

Amora Namya Ainsworth

19 // border // outfit

---

"Never stop dreaming"

Weer schoot de pijn door haar been. Haar tenen voelde ze ondertussen niet eens meer. Het geluid van haar klapperende tanden moest van meters verderop te horen zijn. Nog voordat ze het wist hoorde ze Blake zijn stem. 'Hi, Amora? Wat is er?' De kalmte in zijn stem wist ook haar iets te kalmeren. 'Je moet me helpen', begon ze. Ongelooflijk. Dat ze dit echt ging zeggen. 'Oké, ik weet dat ik soms heel dom ben. Dit is verschrikkelijke timing, ook dat weet ik. Maar ik ben buiten de stad. Was op onderzoek uit en het was allemaal zo mooi...Zo verschrikkelijk mooi. En nu...' Ze werd stil. Ondertussen probeerde ze op te staan. Ze moest in ieder geval uit de krater zien te komen. Het moest. Met een hand probeerde ze zichzelf omhoog te duwen. 'Oké. Niet miepen nu. Gewoon opstaan', dacht ze bij zichzelf. Het koste haar enorm veel moeite, maar op een of andere manier kwam ze toch omhoog. Een klein hinkje. Dat ging nog goed. Nog een. En ja hoor, daar lag ze weer. Even kermde ze het uit. 'Ik euh..' Het lukte haar nog niet om het uit te spreken. Ze vond zichzelf simpelweg te sukkelig. Hoe had ze dit kunnen doen? Waarom had ze niet uitgekeken? Beter opgepast? 'Ik liep achteruit en ben keihard in een krater gevallen, mijn been doet zo pijn. Ik kan niet opstaan.' Nu pas realiseerde ze zich dat Blake de trilling in haar stem had moeten horen. 'Het is zo koud...Het spijt me.' Ze deed zo haar best om de tranen weg te drukken, maar het lukte niet. Deze ene keer had ze voor zichzelf gekozen. Een keertje maar. En precies toen moest het weer fout gaan. 'Ik wilde het begin van je feestdagen niet verpesten', snikte ze. Nu was het wachten op zijn antwoord. Hoewel ze wist dat Blake een geweldige jongen was, vroeg ze zich toch af wat zijn antwoord zou zijn. Hij was naar haar mening altijd heel zorgzaam, maar dit was wel net even een andere situatie. Eentje waarin zij zijn dag had verpest. Dat had zij gedaan. Vreselijk vond ze het. Weer stond ze op. Ditmaal deed ook haar hoofd pijn. Met wat moeite voelde ze aan de zere plek, die wat nattig was. Zodra ze op haar vingers bloed zag, schrok ze. Even keek ze in het rond. Een meter verderop lag wel een steen, die nattig leek te zijn. Had ze door haar adrenaline niet doorgehad dat ze tegen een steen was aangevallen? De pijn trok langzaamaan verder, waardoor ze een beetje duizelig werd. 'Dit komt door de kou Amora. Gewoon volhouden, wachten tot Blake er is. Hij weet nu nog niet eens waar je bent, zonder hem ben je nergens. Dan vries je hier dood.' Er schoot zoveel door haar hoofd heen. Normaal was ze niet echt iemand die ontzettend veel nadacht, maar nu was ze bang. Bang voor wat er met haar ging gebeuren, voor Blake's reactie, of ze ooit nog weg zou mogen, wat haar ouders wel niet zouden doen, haar werk, studie, etc. Kon ze dat allemaal allemaal nog wel voortzetten straks? Bij deze gedachte alleen al barste ze weer in tranen uit. 'Blake kom alsjeblieft snel...Achter de bakker langs, door het steegje en vervolgens linksaf. Als je daar rechtdoor loopt, dan kom je me wel tegen, hoop ik. En kom alsjeblieft niet alleen, ik wil niet dat jou ook nog iets overkomt.'

Terwijl het gesprek verder ging over koetjes, kalfjes en hun plannen voor kerstavond, dronk Eoin rustig zijn thee op. Hij had totaal geen haast en eigenlijk vond hij het wel prettig dat het gesprek eigenlijk nergens over ging. Eve en Dan waren in een discussie verzeild geraakt en Eoin luisterde aandachtig, at van zijn stuk appeltaart en plaatste hier en daar een opmerking. Meestal was hij het eens met Eve's standpunt en verdedigde hij dit ook, maar soms kwam Dan met goede punten en op zulke momenten kon Eoin weinig anders dan hem gelijk geven. Hij was een aanhanger van de waarheid en hij vond dat hij zulke woorden van mensen niet mocht laten vertroebelen door zijn mening over hen.
      Na een tijdje had hij zijn thee en appeltaart op en het gesprek begon een beetje dood te lopen. Op een gegeven moment kwamen er meerdere mensen vlak achter elkaar binnen, wat maakte dat Eve hen moest gaan bedienen en geen tijd meer voor hen had. Een ongemakkelijke stilte viel tussen hem en Dan, waardoor hij het idee kreeg dat het misschien tijd was om te gaan.
      'Ik ga maar weer eens verder, tot de volgende keer,' zei hij tegen Dan en pakte zijn spullen bij elkaar. Bij de deur haalde hij zijn handschoenen van de verwarming, die gelukkig al droog waren, en zwaaide nog naar Eve. Op het moment dat hij naar buiten stapte, had hij direct een beetje spijt om dat hij het warme café had verlaten. Gauw trok hij zijn handschoenen aan en ritste hij zijn jas nog eens stevig dicht.
      Eigenlijk had hij geen doel. Het was nog te vroeg om al naar de kerstmarkt te gaan, de marktlui waren nog steeds bezig met het opbouwen ervan. Alleen had hij nog geen zin om naar zijn familie te gaan. Hoeveel hij dan ook van hen hield, een hele dag met hen doorbrengen was vermoeiend en dus niet iets wat hij nu wilde. Een halve dag met hen doorbrengen was genoeg voor hem. Vandaag was alleen geen dag om thuis te zitten, dus uiteindelijk besloot hij dat een wandeling wel een goed idee was. Zijn voeten brachten hem vanzelf naar de wouden, want daar voelde hij zich meer op zijn plek dan in het dorp.