Ik ga reageren, na al die dagen! Waarschuwing: dit is een hoofdstuk in psychologie, een vak dat ik net geleerd heb, dus maak je klaar voor heel wat onnodige details die er alleen zijn om te tonen dat ik mijn hoofdstuk ken :')
Eerst en vooral wil ik even zeggen dat de stelling spreekt over een 'placebo-effect', niet per se een placebo. Het zou je verbazen, maar een placebo-effect is iets wat dus ook effectief gebeurt bij 'echte' medicatie. Als een dokter tegen je zegt 'dit pilletje gaat je volledig beter maken, het is echt een wondermiddel', dan gaat die persoon aanzienlijk meer verbeteren dan een persoon die bij een dokter langsgaat die zegt 'dit is het laatste wat ik je kan voorschreven, en het effect is nog niet heel erg bewezen'. Dus, als je als dokter een geneesmiddel 'aanprijst' waarvan je weet dat het eigenlijk niet zo'n groot effect heeft, ben je dan aan het liegen?
En (dit is mijn eigen mening, ik weet dat niet iedereen het eens gaat zijn) we zien de geest en ons lichaam altijd als twee verschillende dingen, maar onze geest is ons lichaam. Mensen die zich slecht voelen, ontwikkelen vaker functionele klachten. Niet eens functionele klachten, maar hun immuunsysteem werkt ook minder goed. Dus, om tot het punt te komen; als een behandeling (zoals een placebo geven) inwerkt op de geest in plaats van op de geest, is de werking dan meteen 'niet echt'?
Daarnaast wil ik toch ook nog even zeggen dat placebo's in de geschiedenis al zijn voorgeschreven. Bepaalde antidepressiva die standaard werden voorgeschreven, werkten eigenlijk niet bij een milde of matige depressie, alleen bij een uiterst zware depressie. (Nu, dit is later pas bewezen, dus je kunt de dokters niet verwijten dat ze logen.) En nog het meest bekende voorbeeld: hoestsiroop. Gewone hoestsiroop werkt eigenlijk niet beter dan een glas water, en toch werd het heel lang voorgeschreven. En nu ook wordt het nog voorgeschreven, hoewel dokters dondergoed weten dat het eigenlijk niets uithaalt, behalve dat placebo-effect.
Ik zie mensen ook zeggen dat dokters zich ook moeten focussen op de oorzaak van het probleem, en niet zomaar een placebo moeten geven, want dat lost het probleem niet op. Nu, er zijn heel veel aandoeningen waar je als dokter eigenlijk enkel nog aan symptoombestrijding kan doen. Neem nu iemand met chronische rugpijn. Als dokter kun je die patiënt meteen op pijnstillers zetten, maar dan krijg je het risico dat hij/zij eraan verslaafd zal raken. Als je weet dat je die pijnstellers kunt uitstellen door een placebo te geven, is het dan niet de moeite waard om het te overwegen?
En als laatste argument pro-placebo, om even het argwaan tegenover dokters aan te wakkeren: 80% van de dokters geeft toe ooit een placebo voorgeschreven te hebben.
Maar nu kom ik dus tot de kern van de zaak, waarom ik het eigenlijk toch oneens ben met de stelling. Liegen. Ik vind dat je als dokter altijd eerlijk moet zijn. (Nu, als je weet dat een pilletje een sterker effect heeft als je even zegt hoe goed het werkt, vind ik dat je als dokter nog steeds een beetje mag overdrijven, aangezien de patiënt hier echt mee geholpen is en je niet echt liegt.) Je hebt een heel sterke vertrouwensrelatie met je patiënt en als die patiënt ontdekt dat je hebt gelogen (en waarschijnlijk de conclusie maakt dat je hem/haar niet serieus neemt, want je schrijft geen 'echt' geneesmiddel voor), dan is al het vertrouwen weg. Maaaaar, er is hoop voor de placebo, want er zijn verschillende studies die insinueren dat er ook een placebo-effect is als de persoon weet dat het een placebo is. Dus, ik denk dat als je als dokter tegenover je patiënt zit en goed uitlegt wat een placebo kan betekenen en vraagt of die persoon ervoor openstaat, er misschien wel toekomst is voor een placebo. Maar liegen, nee, dat nooit.
If you can't remember my name, just say 'chocolate' and I'll turn around.
Frodo
)
