Ik heb jullie hulp nodig... - Lifestyle

Met mijn drugsverslaafde vriendin. Het wordt een lang verhaal, sorry hiervoor, maar ik moet het even kwijt en weet echt niet wat ik moet doen.

Ik zal even wat backstory noemen. Ik en Kate (niet haar echte naam) hebben elkaar leren kennen op havo 3. We waren allebei nerds die in onze emo-tijd waren blijven hangen maar ondanks dat moesten we niets van elkaar weten, tot we dezelfde jongen leuk begonnen te vinden (en hem uiteindelijk samen geditched hebben). Sindsdien waren we onafscheidelijk. Na ons slagen 3 jaar terug is het contact wat verminderd, we gingen beiden naar andere scholen maar spraken elkaar dagelijks en zagen elkaar minstens 3 keer in de maand. Kate dronk amper, net zoals ik, en we gingen ook wel eens naar festivals.

Op een festival ben ik haar twee uur kwijtgeraakt (as you do) en toen kwam ze terug met een flinke hoeveelheid MDMA achter haar kiezen. Sindsdien is het eigenlijk alleen maar bergaf gegaan. Kate heeft een moeilijk verleden gehad en past zich daarom ook (te snel) aan aan haar omgeving. Toen ze een gabber als vriend kreeg, werd zij ook eentje. Ze werd geintroduceerd aan pillen, pep, poppers, nog meer MDMA, 4-fa, je noemt het, zij nam het. Ik begon me toen zorgen te maken, gezien ze pas 17 was. Iets ervan zeggen kon ik niet, want samen met haar nieuwe vriendengroep had ze me links laten liggen.

Toen het uitging met haar vriend, zag ik verbetering. Ze ging minder naar feestjes en festivals en nam dus ook minder drugs. Alles leek de goede kant op te gaan, en onze vriendschap was weer als vanouds. Flash forward to afgelopen jaar augustus, ze kreeg een nieuwe vriend, laten we hem Roy noemen. Roy en Kate waren voor elkaar gemaakt leek het wel. Ze hielden van dezelfde muziek, hij respecteerde Kate's studiekeuze en dedication tot haar school (ze studeert HBO verpleegkunde) en hij leek een nette jongen. Enkele weken later kwam ik erachter dat hij dealer was. Kate was weer als vanouds, elk weekend 2 dagen aan het stappen, met god weet hoeveel drank en drugs.

Ik sprak haar weer amper, tot ze vroeg of ze mocht langskomen in mijn nieuwe appartement. Dit was begin februari dit jaar, en ik was net verhuisd. Ik nodigde haar uit en had afgesproken haar met de fiets op te halen, zodat ze niet alleen hoefde te lopen. Wat ik toen zag had ik nooit verwacht. Kate was altijd een prachtige verschijning geweest, ze had mooie rondingen en een ongelofelijk gezicht. Wat ik aantrof kwam niet eens in de buurt van wat ik me herinnerde. Ze was veel afgevallen, haar kleren hingen losjes om haar heen. Haar ogen hadden donkere kringen en haar wangen waren helemaal ingevallen. Ik weet dat ze wel eens problemen heeft gehad met gezond eten in het verleden, maar dit had ik nooit verwacht. Die avond vertelde ze me over al haar avontuurtjes, welke veel drugs bevatte, en kwam ik erachter dat ze nu ook coke snoof, ''want coke is zo chill, en heeft gewoon geen nadelen''. Ik kon het maar moeilijk aanhoren, vooral gezien het ging om iemand die bijna afgestudeerd verpleegkundige was.

Sindsdien heb ik het contact eigenlijk zo veel mogelijk afgehouden, voor mezelf. Ik heb haar destijds verteld dat ik vond dat ze slecht bezig was, maar meer kon ik voor mijn gevoel niet, en misschien was het ook allemaal niet zo erg, en overdreef ze gewoon. Dat laatste was met name iets wat ik hoopte. Afgelopen weekend belde ze me hysterisch op, haar vriend was vreemdgegaan en ze wilde afleiding dit weekend, of ze langs mocht komen. Ik haalde haar op, we praatten even, en ik vroeg haar naar haar drugsgebruik. Ze vertelde me dat ze die avond al voor 5 uur een lijntje had genomen. Ik beet op mijn tong, en wachtte af hoe de rest van de avond zou verlopen. We gingen naar een drum and bass feestje in de buurt, ik was bob, zij zou wat drinken. Vantevoren ging ze naar het toilet, waar ik een snuifgeluid hoorde, wat ik probeerde te negeren. Die avond heeft ze in haar eentje bijna een halve gram coke weggewerkt, op nog geen 5 of 6 uur tijd. Ik voelde me zo machteloos, want ze luistert toch niet. Op een bepaald punt zei ze, ''het boeit me niet, al snuif ik mijn hele tussenschot naar de klote''.

Het komt nu op een punt, waar ik bang ben dat ze dit niet alleen met feestjes doet maar ook op het werk, en op school, omdat ik gewoon zag hoe erg ze het nodig had.

Ik post dit nu, voornamelijk omdat ik hulp wil, en ook wel een luisterend oor. Haar vriendinnen zijn hetzelfde, dus die zullen mijn mening niet delen, en ik heb het gevoel dat ik de enige ben in haar omgeving (buiten haar ouders) die dit abnormaal gedrag vind. Is er iemand van jullie Quizzers die een soortgelijk iets heeft meegemaakt? Hoe hebben jullie dit aangepakt? Bedankt voor het lezen

---

tya

Ik kan altijd wel een luisterend oor bieden. Ik heb veel meegemaakt omtrent dit onderwerp en ook vrienden en mezelf er kapot aan zien gaan en beter van zien worden. Dus je mag me altijd een prive berichtje sturen als je daar behoefte aan hebt. Er is zeker hoop, en gelukkig bestaat er in Nederland ook bemoeizorg, en dit klinkt heel naar maar dit houd in dat wie dan ook of je nou een buurman bent of een leraar of een vriendin je haar op mag geven voor de zorg die ze nodig heeft, ook als ze dit zelf niet wil. En dit klinkt heel naar maar soms is het echt heel erg nodig om een stok achter de deur te hebben en iets om op terug te vallen.

---

Als ik een dichter was dan was ik dichter bij je.

Halpert schreef:
Ik kan altijd wel een luisterend oor bieden. Ik heb veel meegemaakt omtrent dit onderwerp en ook vrienden en mezelf er kapot aan zien gaan en beter van zien worden. Dus je mag me altijd een prive berichtje sturen als je daar behoefte aan hebt. Er is zeker hoop, en gelukkig bestaat er in Nederland ook bemoeizorg, en dit klinkt heel naar maar dit houd in dat wie dan ook of je nou een buurman bent of een leraar of een vriendin je haar op mag geven voor de zorg die ze nodig heeft, ook als ze dit zelf niet wil. En dit klinkt heel naar maar soms is het echt heel erg nodig om een stok achter de deur te hebben en iets om op terug te vallen.

Lief, dank je <3
Ik denk niet dat ze het zelf niet wil, ik denk gewoon dat zij echt denkt dat ze het niet nodig heeft. Ze is zo oblivious voor haar eigen problemen. Ik zie het echt nog de verkeerde kant uitgaan. En als ik met haar ouders zou praten, zou ik me weer zo'n snitch voelen... Het is allemaal heel dubbel eigenlijk.

---

tya

Oh jeetje wat een verhaal en wat erg.. Ik herken dit wel enorm. Een vriendin van mij is verslaafd aan Ketamine, ze zegt dat ze wil stoppen maar ze kan het gewoon niet. Ze wordt er niet lelijk door, je ziet ook niet dat ze het gebruikt, wel merk je het want ze wordt er ontzettend dom van.
Drugs is altijd een lastig dingetje vind ik.. Ik zelf ben een stoner en smoke elke dag minimaal 3 jointjes. Ik ben niet onbekend met harddrugs, zoals MDMA, truffels en pillen, en om eerlijk te zijn vind ik het heerlijk om te doen. Maar het verschil is dat ik het eens per jaar doe, wanneer ik mij goed voel en ik het niet te druk heb de dagen erna. Ik denk dat ze dat zichzelf moet beseffen voordat er iets aan gedaan kan worden of voordat ze dat in ziet.. Het ligt er per persoon aan hoe je er mee omgaat.
Een vriend van mij die was verslaafd aan coke (hij is er nu gelukkig vanaf) maar met gevolg dat hij nu niet meer wil stappen of weg wil met vrienden omdat de drang dan té groot is om te gebruiken.. Ik denk dat ze hulp moet zoeken want zoveel drugs gebruik is niet goed, maar ze is zelf de enige die daar iets aan kan veranderen en ze moet het ook willen voordat het kan..
Ik snap je machteloosheid, maar dit is iets wat je vriendin zelf moet beseffen en veranderen.

---

Life is a beautiful struggle

SOJA schreef:
Oh jeetje wat een verhaal en wat erg.. Ik herken dit wel enorm. Een vriendin van mij is verslaafd aan Ketamine, ze zegt dat ze wil stoppen maar ze kan het gewoon niet. Ze wordt er niet lelijk door, je ziet ook niet dat ze het gebruikt, wel merk je het want ze wordt er ontzettend dom van.
Drugs is altijd een lastig dingetje vind ik.. Ik zelf ben een stoner en smoke elke dag minimaal 3 jointjes. Ik ben niet onbekend met harddrugs, zoals MDMA, truffels en pillen, en om eerlijk te zijn vind ik het heerlijk om te doen. Maar het verschil is dat ik het eens per jaar doe, wanneer ik mij goed voel en ik het niet te druk heb de dagen erna. Ik denk dat ze dat zichzelf moet beseffen voordat er iets aan gedaan kan worden of voordat ze dat in ziet.. Het ligt er per persoon aan hoe je er mee omgaat.
Een vriend van mij die was verslaafd aan coke (hij is er nu gelukkig vanaf) maar met gevolg dat hij nu niet meer wil stappen of weg wil met vrienden omdat de drang dan té groot is om te gebruiken.. Ik denk dat ze hulp moet zoeken want zoveel drugs gebruik is niet goed, maar ze is zelf de enige die daar iets aan kan veranderen en ze moet het ook willen voordat het kan..
Ik snap je machteloosheid, maar dit is iets wat je vriendin zelf moet beseffen en veranderen.

Ik ben het er mee eens dat ze het zelf moet willen om te kunnen veranderen, maar je kan altijd wel iemand laten merken dat ze verkeerd bezig zijn. Zo hebben we bij onze vriend ook gezegd dat hij te ver ging en het aan ons hart ging. Het kan nooit kwaad om te zeggen hoe je er over denkt want eerlijkheid is iets wat ze nodig hebben. Maar zoals Jell ook zei is verandering alleen mogelijk als ze er zelf achterstaan, en pas als het echt op levensgevaar aan komt kun je haar zelf aangeven voor zorg.

---

Als ik een dichter was dan was ik dichter bij je.

Thanks voor jullie reacties. Wat betreft drugs ben ik inderdaad ook niet onbekend. Ik heb wel eens een pilletje genomen op een festival, maar kan al mijn keren nog op 2 handen tellen. Ik weet nu ook van mezelf dat ik het niet meer moet doen, omdat ik me gewoon psychisch niet goed genoeg voel ervoor (ik heb veel paniekaanvallen en heb een tijd echt in de put gezeten etc etc). Maar zij voelt zich goed door de drugs, doordat ze is afgevallen etc.

Denken jullie dat gewoon eens zitten en praten met haar helpt? Ik wil het namelijk best doen, maar ik weet dus nooit wanneer ze iets opheeft en wat niet. En als ik haar vertel dat ze niet zoveel moet snuiven als ze net nog een lijntje genomen heeft, lijkt dat me niet effectief.. :')

---

tya

Welkin schreef:
Thanks voor jullie reacties. Wat betreft drugs ben ik inderdaad ook niet onbekend. Ik heb wel eens een pilletje genomen op een festival, maar kan al mijn keren nog op 2 handen tellen. Ik weet nu ook van mezelf dat ik het niet meer moet doen, omdat ik me gewoon psychisch niet goed genoeg voel ervoor (ik heb veel paniekaanvallen en heb een tijd echt in de put gezeten etc etc). Maar zij voelt zich goed door de drugs, doordat ze is afgevallen etc.

Denken jullie dat gewoon eens zitten en praten met haar helpt? Ik wil het namelijk best doen, maar ik weet dus nooit wanneer ze iets opheeft en wat niet. En als ik haar vertel dat ze niet zoveel moet snuiven als ze net nog een lijntje genomen heeft, lijkt dat me niet effectief.. :')

Ja het is ook heel lastig, wij hebben zo ook een vriend gehad die we niet meer konden helpen, die hebben we verteld dat als hij zo door ging wij hem niet meer hoefden te zien. Want we deden wel eens samen een pilletje of een lijntje recreatief, maar hij ging het toen ook thuis alleen doen etc. Maar dit heeft niet geholpen want hierdoor voelde hij zich nog meer alleen en hij is uiteindelijk dood in bed gevonden met een hartstilstand (OD). Dus dit zou ik als voorbeeld nemen hoe het niet te doen. Wat vaak wel helpt is om echt te laten zien dat je ze niet zal verlaten, vaak voelen ze zich schuldig en zijn ze bang om de laatste mensen die ze hebben kwijt te raken. Dus laat echt zien dat ook als ze een terugval heeft of ook als ze in haar slechte momenten zit jij daar voor haar wil zijn. En dan kan je haar ook helpen in te zien dat het zo niet verder kan.

---

Als ik een dichter was dan was ik dichter bij je.

-

[ bericht aangepast op 17 sep 2018 - 17:27 ]

---

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

Hopps schreef:
Zelf ben ik helemaal geen fan van drugs en ik vind mensen alleen maar dom als ze iets snuiven, spuiten, slikken, innemen, weet ik het wat, maar ik zou zeker met die vriendin gaan zitten. Het is niet jouw verantwoordelijkheid, want zij is waarschijnlijk oud genoeg om zelf de consequenties te weten, dat wil ik wel zeggen. Als jij eraan onderdoor gaat, moet je ook voor jezelf kiezen, zeker omdat je in de beginpost al meldt dat je afstand hebt gehouden voor jezelf. Het klinkt hard, maar zo werkt het nu eenmaal. Het is haar eigen 'schuld', om het zo te zeggen. Natuurlijk kan je met haar gaan zitten en het erover hebben, maar stiekem denk ik niet eens dat ze het zou snappen. Zeg haar dat je je zorgen maakt om haar. En ik zou ook met haar ouders gaan praten, als die het probleem ook zien.

Ik vind het heel erg apart dat jij dit kan oordelen over deze situatie. Een beetje een overbodige opmerking. Sorry dat ik het zeg.

---

Als ik een dichter was dan was ik dichter bij je.

-

[ bericht aangepast op 17 sep 2018 - 17:28 ]

---

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

Hopps schreef:
(...)

Er staat letterlijk in de beginpost: "Ik voelde me zo machteloos, want ze luistert toch niet." Vandaar. Maar hé, ik geef ook alleen maar mijn mening. Ik ga heel hard zijn en zeggen dat ik drugs doen ontzettend dom vind, ook al is het alleen maar een jointje of een pilletje. Ik kan er geen begrip voor opbrengen.

Als je er geen begrip voor op kan brengen is het misschien ook niet de juiste positie om advies te geven. Ik probeer je hier echt niet mee voor het hoofd te stoten en hoop niet dat je het zo op vat. Maar dit zijn situaties die heel snel verkeerd kunnen gaan en catastrofale gevolgen kunnen hebben. Dus begrip is dan wel heel belangrijk in het omgaan met zo'n situatie, want als je geen inlevingsvermogen hebt in zo'n iemand kan het heel snel verkeerd aflopen. Ook al bedoel je het goed. En nogmaals ik bedoel dit echt niet vervelend, ik respecteer je mening ook, iedereen staat vrij om zijn eigen mening te hebben over drugs namelijk. En daar heb ik echt respect voor.

---

Als ik een dichter was dan was ik dichter bij je.

Halpert schreef:
(...)

Als je er geen begrip voor op kan brengen is het misschien ook niet de juiste positie om advies te geven. Ik probeer je hier echt niet mee voor het hoofd te stoten en hoop niet dat je het zo op vat. Maar dit zijn situaties die heel snel verkeerd kunnen gaan en catastrofale gevolgen kunnen hebben. Dus begrip is dan wel heel belangrijk in het omgaan met zo'n situatie, want als je geen inlevingsvermogen hebt in zo'n iemand kan het heel snel verkeerd aflopen. Ook al bedoel je het goed. En nogmaals ik bedoel dit echt niet vervelend, ik respecteer je mening ook, iedereen staat vrij om zijn eigen mening te hebben over drugs namelijk. En daar heb ik echt respect voor.

---

•

-

[ bericht aangepast op 17 sep 2018 - 17:29 ]

---

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

Nesta schreef:
(...)

Het is soms juist beter als je advies krijgt van iemand die er buiten staat, omdat die een ‘heldere’ blik kan hebben. Daarnaast hebben veel verslaafden als kenmerken dat ze niet willen erkennen een probleem te hebben, dus wat Matty zegt komt negen van de tien keer voor en is dus helemaal niet zo vreemd als jij denkt.

Voor de TS: ik zou eerst een gesprek voeren met je vriendin en anders alsnog met haar ouders. Ja, dan ben je een snitch. Maar je doet het met haar welzijn in gedachten, omdat ze daar zelf momenteel niet meer aan kan denken. Haar ouders zullen hoogstwaarschijnlijk meer op haar kunnen doordringen en wellicht ook grotere stappen actie kunnen nemen.

Er is wel een verschil tussen er buiten staan of er geen begrip voor hebben alleen. Verder ben ik ook niet uit op een discussie, ik ben er vrij zeker van dat we het allemaal goed bedoelen namelijk.

---

Als ik een dichter was dan was ik dichter bij je.

Volgens mij is dit topic niet echt de plaats om je mening over drugs te zeggen. Oké, je kan wel een mening hebben over wat je er van vindt, maar daar heeft de ts niets aan. Topicstarter vraagt hulp over hoe ze dit moet aanpakken.

Zoals je zelf aangeeft, heeft ze momenteel een mentaliteit dat het haar allemaal niet kan schelen. Ik heb er geen ervaring mee persoonlijk, maar ik denk dat dat wel iets is dat vaak voorkomt bij gebruikers. Mijn advies zou zijn om (wss beter achter haar rug om) te gaan praten met haar ouders over hoe slecht je het ziet gaan met haar en dat je je echt zorgen maakt. Het is denk ik geen slecht idee om samen een interventie te houden, dan dat jij de enige bent die er wat van zegt. Als je allemaal je opstelt als een front, haar zegt dat jullie het niet meer aan kunnen zien en het duidelijk wordt dat de gevolgen groot zijn als ze niet stopt en hulp zoekt (bijv. dat jullie haar dan laten vallen en dat ze alleen komt te staan dan), dan gaat het denk ik wel meer doordringen. Want nu luistert ze er gewoon niet naar, zoals je zegt.
En zoals Halpert zegt, moet het wss echt al levensbedreigend zijn voor je haar kan laten oppakken helaas. En je wilt ook niet dat het zo ver komt.
Maar nogmaals, ik heb er zelf geen persoonlijke ervaring mee. Dus misschien is het een idee om even te bellen naar de drugslijn of zo? (Er bestaan toch anonieme telefooncellen waar je naar kan bellen voor advies?)

---

A to the Z

Halpert schreef:
(...)

Er is wel een verschil tussen er buiten staan of er geen begrip voor hebben alleen. Verder ben ik ook niet uit op een discussie, ik ben er vrij zeker van dat we het allemaal goed bedoelen namelijk.

---

•