[RPG • 200] Bella Falls • Speeltopic O1 - Speeltopics

• Bella Falls • Bella Falls is een van de meest luxueuze, exclusieve wijken in de Verenigde Staten. Wat eerst een kleine stad was in het westen van Florida, het type "iedereen kent iedereen", is tegenwoordig uitgegroeid tot een van de grootste geheimen onder beroemdheden. Een plek van rust en zonder zorgen. Een plek zonder de eeuwige camera's die je volgen. Alles is binnen handbereik: Van de enorme huizen, tot de sportclub, tot zelfs restaurants en dure winkels. Dit allemaal binnen de hekken van Bella Falls. Het is dan ook geen wonder dat dit de uitgewezen plek is voor een heerlijke break van de glitter & glamour. Al jarenlang staat het er hierom bekend dat alles mag en kan, de buitenwereld komt het nooit te weten. Buitenstaanders moeten een geldige reden hebben om binnen te komen en worden daarnaast ook elke keer streng gecontroleerd. Dit geld ook voor de medewerkers in de restaurants, winkels en clubs. Die moeten daarnaast ook een contract tekenen dat er niks wordt gedeeld over deze exclusieve wereld. Dit alles zorgt voor een gevoel van veiligheid en vrijheid. Maar hoelang kan dit nog doorgaan? Als er steeds meer roddels de wereld in worden geholpen die wel erg veel weghebben van de harde waarheid, valt langzaam maar zeker het vertrouwen in de mensen en de exclusiviteit weg. Zal het nog zin hebben om af te reizen naar deze gated community of zal het veranderen in een doodnormale villawijk? Zal de rust en vrijheid terugkeren of wordt dit geschiedenis om door te vertellen aan je klein kinderen? Who knows.. Een ding is zeker, deze zomer wordt het weer druk in Bella Falls en worden er verhalen gecreëerd die je je leven bij blijven.

---

• PERSONAGES • • Aaliyah Mae Reyes - Actrice - 1.3 - Maluma • [R] Mônica Rosário - ? - 1.3 - Hotwing • Scarlett Cassidy Dakota - Country zangeres - 1.1 - WrittenWords • Nikia Willishka Marshall - Model - 1.2 - Inerys • [R] Peyton Emma Brown - Vlogster - 1.4 - Hopps • Audrey Louisa Charlston - Hardloopster - 1.4 - Kavinsky • Mia Asrid Thorbjorg - Socialite - 1.3 - Welkin • Forgarty • Woordenloos • Mateo Alejandro Sanchez - Latin zanger- 1.4 - Maluma • [R] Valentin Drake Mason - Danser - 1.4 - IrisWestAllen • Keith Steinberg - (Voormalig) Chefkok - 1.3 - Salaryman • Archie Melbourne - DJ - 1.4 - Eostre • Daniël Levi Van Helsing - Zanger/gitarist - 1.2 - Sombre • Sebastian Isaac Banner - Comic book artist - 1.3 - Forgarty • Asher Xavier Carrington - Tv persoonlijkheid - 1.4 - Kavinsky • Cipher

---

• REGELS • • Minimaal 200 woorden per post, dit is makkelijk te doen • Reageer minimaal een keer per week, als dit echt niet kan geef het dan gerust door • We sluiten niemand buiten! • Ruzie in de RPG zelf is prima, maar vecht het OOC maar uit in PB's (; • OOC in het praattopic • Je mag meerdere personages hebben. Let echter wel op wat je zelf aan kan en dat er een balans is tussen je personages (bijvoorbeeld niet 3 vrouwen) • 16+ is toegestaan, ofcourse • Niemand is perfect! • Weet zeker dat je mee wilt doen. Ik wil niet dat dit na twee dagen al dood loopt.

---

El Diablo.

---

Ik voelde me wat bezwaard om Nikia voor modeadvies te vragen toen ze voorbij liep, maar ik was blij dat ze me hielp. Ze was een model nota bene; mij modeadvies geven was een kleintje. Na veel passen en meten en zeiken vanuit mijn kant was Nikia eruit: een gehele outfit dat volgens haar paste bij mijn huidskleur en toch in lijn was met het zomerfeest. Ik besloot maar niks te zeggen over mijn kleding comfort zone. Straks zat ik hier nog langer. Ze vroeg toen ineens of ik met haar wilde winkelen. Wat? Ik? Mijn gezicht sprak boekdelen. Toch wist ik dat ik moest inschikken omdat zij ook mij uit de penarie had geholpen. ‘Nou, als ik-’ Toen wendde ze gelukkig zelf de boot zelf af, alvorens ze haar telefoon pakte. Ze liet op haar beurt een bedenkelijke uitdrukking zien. In een flits zag ik een foto. ‘Laat je niet kisten door een stel onbekenden achter een scherm.’ Dan stelde ze voor om ergens wat eten te gaan halen. Hier had ik mijn huiswerk voor gedaan. ‘Ik trakteer omdat je me hebt geholpen. Als je wil kunnen we zelfs ergens gaan zitten, dit geshop heeft mij ook veel te lang geduurd. Bij Chez Odette hebben ze uitstekende olijfolie en vis en ook vegetarische gerechten,’ begon ik terwijl ik de zaak uit liep. ‘Bij The Corner moet je niet wezen; kun je niet eens een restaurant noemen. Hun keuken is een rotzooi en hun gastvrijheid vreselijk. Geldt trouwens ook voor Sea Banquet. Hoe kan een zeevoedsel restaurant mij zo’n slecht complementerende saus bij die calamaris serveren? Dan is er nog Restaurant Owen’s. Een wachttijd van een paar maanden omdat ze een ster hebben. Zo bijzonder zag die menukaart er niet uit, maar ik ben wel benieuwd.’ Ik ging haar voor in de richting van het restaurant. ‘Mocht je trouwens ergens anders willen eten, zeg het maar.’ ‘Trouwens,’ zei ik onder het lopen door, ‘ga je ook naar dat feest? En is het de bedoeling dat we iets van een date regelen?’ Meestal skipte ik dergelijke feesten, veel te hoog blabla-gehalte. Maar ik moest toegeven dat ik via dit feest misschien sociale contacten kon vinden. Ik woonde hier immers.

---

No growth of the heart is ever a waste

• 24 • Model • With Keith •

”Laat je niet kisten door een stel onbekenden achter een scherm.”
Ik had niet hoeven vragen wat Keith bedoelde toen hij dat zei, wetende dat hij doelde op de foto van eerder. Ik glimlachte enkel kleintjes en knikte vervolgens licht. “Het zakt vast wel een keer af,” mompelde ik vervolgens, doelend op het feit dat ook mijn fans ooit het idee van mij en Ash als koppel los zouden laten. Het was voorbij, hoe vervelend dat ook was, en ook ik hoopte daar gauw overheen te komen. Mijn gevoelens dachten daar echter nog even anders over.
      ”Ik trakteer omdat je me hebt geholpen. Als je wil kunnen we zelfs ergens gaan zitten, dit geshop heeft mij ook veel te lang geduurd. Bij Chez Odette hebben ze uitstekende olijfolie en vis en ook vegetarische gerechten,” begint de beste man dan. Een geamuseerde trek glijdt over mijn lippen heen, terwijl ik samen met hem de winkel verlaat. “Bij The Corner moet je niet wezen; kun je niet eens een restaurant noemen. Hun keuken is een rotzooi en hun gastvrijheid vreselijk. Geldt trouwens ook voor Sea Banquet. Hoe kan een zeevoedsel restaurant mij zo’n slecht complementerende saus bij die calamaris serveren? Dan is er nog Restaurant Owen’s. Een wachttijd van een paar maanden omdat ze een ster hebben. Zo bijzonder zag die menukaart er niet uit, maar ik ben wel benieuwd.”
In stilte betrapte ik mezelf erop te genieten van Keith zijn woorden. Het was wellicht niet het eerste waar ik me mee bezig hield, maar ik vond het heerlijk om te horen als iemand zo goed voorbereid in kon gaan; zelfs als het gewoon simpel wat eten betreft.
      ”Mocht je trouwens ergens anders willen eten, zeg het maar.”
Direct schud ik met mijn donkere lokken en volg Keith zowat op de voet. “Ik volg je helemaal,” glimlach ik. “Je hebt je er beter over ingelezen dan ik gedaan zou hebben.” Een warm lachje verlaat mijn mond als ik de woorden in een compliment naar hem overbreng.
      ”Trouwens,”klinkt het dan. Met een schuine, nieuwsgierige blik kijk ik naar de man langs me op. “ga je ook naar dat feest? En is het de bedoeling dat we iets van een date regelen?” Kort trek ik een bedenkelijk gezicht, waarna ik licht mijn schouder op haal. “Van een date weet ik niks af, dus daar durf ik je geen antwoord op te geven, maar ik weet wel zeker dat ik vanavond ga.” Een grijns siert mijn lippen. “Tegen een feestje zeg ik namelijk nooit geen nee.” Wanneer we het desbetreffende restaurant bereiken knik ik lichtjes. “Wil je hier eten, of nemen we iets af en eten we bij mij thuis? Voor mij maakt het niet uit, behalve mezelf straks gaan voorbereiden voor het feest staat er niks op mijn planning.”

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

---

'Heya gorgeous,' begroet Mateo me en ik schud lachend mijn hoofd. 'Klaar voor het grote feest? Of heb je misschien een bodyguard nodig?' Al snel ligt zijn arm om me heen en weer lach ik.       'Ik red me wel,' plaag ik hem, zeker na zijn opmerking dat hij nogal snel afgeleid kan raken. Ik ken zijn reputatie wel een beetje, zelfs na deze paar dagen ook. Toch ben ik dolblij dat hij me een klein beetje onder zijn vleugel neemt zodat ik niet helemaal zielig en alleen rondloop. Ik kan me prima redden, maar het voelt toch wel fijn om iemand te hebben die een beetje zorgt dat ik me niet zo eenzaam voel.       'Over eten gesproken, I'm starving, want to grab a bite?'       Pas na deze opmerking voel ik ook dat mijn maag verbazingwekkend leeg is en ik glimlach direct breed naar de jongen naast me. 'Daar zeg ik geen nee tegen,' antwoord ik direct en ik volg hem naar een of ander tentje in de buurt van onze huizen. Ik ben natuurlijk meteen de omgeving gaan ontdekken toen ik hier aankwam, maar ik weet niet wat nu precies de goede eetplekken zijn, waar je het leukst kan feesten en al dat soort dingen. Daarom laat ik me meenemen door Mateo, die zelfs na twee weken al veel van de omgeving lijkt te kennen.

---

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

---

Ik keek licht verrast haar kant op toen ze zei dat ik me had ingelezen over de restaurants. ‘Ik wil me niet schamen voor m’n vakgenoten in de keuken die de vetvlekken van een week terug nog niet hebben schoongemaakt. Schandelijk.’ Ik keek voor me uit. ‘Ik kan niet zitten lanterfanten hier. Ik ben eruit: morgen ga ik kreeft maken. Nu nog uitzoeken waar ik hier verse kreeften kan vinden.’ Chez Odette was rustig. Ze had me gezegd dat ze het niet erg vond om hier te eten, mits ze op tijd terug was om haar voorbereidingen te treffen voor het feest. Ze ging er kennelijk zelfs met veel plezier heen. Ik gaf haar de kaart en bestelde zelf water. ‘Geen zorgen. Ik bestel iets dat snel klaar is: entrecote. Benieuwd of ze me wat fatsoenlijks voorschotelen.’ Een student met een haarband wees ons een plaats toe, overduidelijk een gecharterd familielid van. Ik wees bedenkelijk naar mijn eigen haar. ‘Heb jij verstand van mannenkapsels? Wat me staat. En uh.. schoenen.’ Goddomme ik leek wel een vrouw. Maar als ik al een uur had geleden in die winkel moest ik m’n taak wel afmaken.

Verdomd. Het feest. Ik nam haar in me op van top tot teen en dacht na*. Er was balans in de kleuren die ze nu droeg: licht en donkere contrasten, schoonheid in eenvoud. Mijn blik bleef rusten op haar benen. De kleding accentueerde haar figuur en haar in plaats van het te domineren, en dat met een bijna kinderlijke nonchalance. Ik draaide diep in gedachten mijn glas water en nam een slok. De kreeft. Als ik het luxe, elegante maar onbenaderbare imago van mijn kreeft nou eens kon inwisselen voor nonchalante kwaliteit. Casual chic met een zomerse toets? Ineens zette de student een kaarsje op tafel neer. ‘Meneer, mevrouw, kan ik u misschien een tafel achterin aanbieden? Daar is meer privacy voor u beiden.’ ‘Wat? Nee!’ Ik liet bijna mijn water vallen. ‘Ik bedoel.. ik zat in gedachten. Geef mij die entrecote maar.’ Bloosde hij nu? ‘Geeft niet meneer, ik heb zelf een vriendin en ik begrijp u helemaal.’ Bemoei je niet met mijn zaken, puistenpuber! *(Zit gigantisch te staren, just doesn’t realize it :’))

[ bericht aangepast op 29 aug 2018 - 17:46 ]

---

No growth of the heart is ever a waste

Fuck-up      ★      25 jaar      ★      Peyton & Mateo

"Maar Ooaak..."       "Nee," kapte hij zijn zusje af. Oakley Ford lag op zijn bed te niksen, met zijn laptop naast zijn voeten. Hij keek naar zijn twee echte zussen. Ze hadden gevraagd of ze echt niet een weekje langs konden komen. Voor de tiende keer. In het laatste halfuur. Hij wilde het niet, ondanks dat hij stiekem gek was op al zijn zusjes. Hij had gewoon weer van alles uitgevreten en had nu de rust nodig, zonder dat hij zich druk moest maken om hen. Ze begrepen het wel, maar...       "Je bent een lul, Oakley."       "Ik héb een lul, Aubrey. Let op je werkwoorden." Hij grijnsde even, terwijl ze met haar ogen rolde. Willow trok ook een gezicht, maar beide meisjes waren zijn kuren gewoon. Meestal was hij erger.       "Ja, ok, daaag," zei Willow, haar hand ging al naar het scherm. Oakley ging recht zitten en wilde protesteren, maar hij was niet snel genoeg.       "Hé..."       "Vergeet niet af en toe naar buiten te gaan, lelijkerd. Misschien dat wat frisse lucht je hoofd eindelijk op orde brengt." Aubrey gaf nog een handkusje en toen werd het scherm zwart.       "Bitch," mompelde Oakley, waarna hij zijn laptop ook maar dichtklapte. Het echode door de gangen van het grote, lege huis. Hij was er nog maar net, maar hij was het nu al beu. Echt zin om naar een feestje te gaan had hij niet, na wat hij op zijn vorige feestje had uitgespookt, maar hij kon inderdaad wel eens naar buiten gaan. Hij was hier nog maar net, maar niet voor de eerste keer, en hij wist dat hij veilig was buiten. Hij kon hier niets misdoen in de ogen van de wereld, want de ogen van de wereld konden hier niets zien. Za-lig.       Hij greep ergens een T-shirt vandaan en wat sneakers, waarna hij naar buiten ging en de voordeur in het slot liet vallen. Hij was zijn sleutels vergeten en staarde even naar de gesloten deur. Oeps. Och, hij was ook het alarm vergeten, dus dan kon hij straks wel een ruit ingooien. Zijn moeder had het toch al opgegeven om boos te worden.       Oakley liep het tuinpad af en stapte door de grote poort die toegang gaf tot het domein. Ook daarvan had hij geen sleutel mee, dus moest hij erover klimmen. Dat ging vlot, geen probleem, maar hij had niet gekeken of er mensen achter stonden. Te snel geweest.       "Hé, loop effe door," riep hij naar beneden, klaar om te springen.

[ bericht aangepast op 29 aug 2018 - 21:43 ]

---

Mijn brein breint zoals het breint.

• 24 • Model • With Keith •

"Geen zorgen. Ik bestel iets dat snel klaar is: entrecote. Benieuwd of ze me wat fatsoenlijks voorschotelen."
Een zachte grinnik verliet mijn mond terwijl ik Keith naar binnen volgde. Je mocht van de man zeggen wat je wilde, maar dat hij zijn vak verstond was een feit. Een echte kok in hart en nieren, bedacht ik me glimlachend. Kort blik ik een keer rond, maar eens we binnen stappen komt er al gauw een jonge ober naar ons toe om ons van een plekje te voorzien.
      "Heb jij verstand van mannenkapsels? Wat me staat. En uh.. schoenen."
Ik knik lichtjes en bij top mijn onderlip als ik een lachje tegen moet gaan. Niet om hem uit te lachen, dat zeer zeker niet, maar de ongemakkelijkheid straalde al van hem af toen ik hem aanbood te helpen met het uitzoeken van een outfit, maar nu leek het nog meer van hem af te gloeien. Ik waardeerde het dat hij zijn best deed eens wat anders te proberen, dat mochten er wel eens wat meer doen. "Ik kan je wel helpen, als je dat wil?" Lichtje kantelde ik mijn hoofd en frons mijn wenkbrauwen licht als Keith zijn blik al volledig over me heen laat gaan. Een ander zou zich misschien ongemakkelijk gaan voelen, of misschien had ik dat gevoel ook moeten krijgen, maar ik was door de jaren heen inmiddels zo vaak bekeken en bestudeerd dat ik me er niet gauw meer iets van aantrok. Wellicht dat het tevens ook meespeelde dat Keith een bekende voor me was, als kon ik me niet herinneren dat hij ooit zo in gedachten naar me gekeken had. Net wanneer ik iets heen en weer schuif alvorens aanstalten maak om iets te zeggen wat zijn trance kan verbreken, komt de jonge ober van eerder weer bij ons tafeltje.
      "Meneer, mevrouw, kan ik u misschien een tafel achterin aanbieden? Daar is meer privacy voor u beiden."
Direct schieten mijn wenkbrauwen omhoog en open ik mijn mond om de beste jongen van een reactie te voorzien. Echter, Keith is me zo snel voor dat er nog geen zuchtje tussenbeide had kunnen komen. "Wat? Nee! Ik bedoel.. ik zat in gedachten. Geef mij die entrecote maar." Direct schieten mijn hand uit naar het kaarsje wat dreigt te vallen en het is voor het eerst dat ik me voor heel even een tikkeltje ongemakkelijk lijk te voelen. Keith's wangen lijken een vuurrode kleur aan te nemen als hij op zijn beurt zijn glas red van een dodelijke val op de grond en de jonge ober staart hem ietwat geschrokken aan.
      "Geeft niet meneer, ik heb zelf een vriendin en ik begrijp u helemaal."
In stilte gebaar ik naar Keith en schud ondertussen naar de jongeman met mijn hoofd terwijl ik de kleur van mijn konen zo neutraal mogelijk probeer te houden. "Het zit niet zo, we zijn vrienden," glimlach ik hem toe, hopende zo iets de ongemakkelijk sfeer te doen verlichten en ervoor te zorgen dat hij niet nog meer onzin uit ging kramen. Alsof het kwartje nu pas valt verdwijnt er wat kleur uit de jongen zijn gezicht en vormt zijn mond een stille "Oh," waarna een reeks verontschuldigingen volgen. "H-het spijt me. Ik, u en hij — nouja, ziet u.." Met een simpel handgebaar onderbrak ik zijn gestamel. "We zijn een fantastisch duo, vooral met winkelen, maar geen stel." Met een schuine blik kijk ik naar Keith en grinnik zachtjes als ik ergens de humor er wel van in kan zien; de jongen bedoelde het zeker niet verkeerd. Als we weer met zijn tweeën zijn en onze bestelling doorgegeven is neem ik een slok van mijn glas water. "Wel, dat was een beetje ongemakkelijk," mompel ik in mijn glas en richt me dan weer volledig tot Keith.
      "Dus, mannenkapsels en schoenen?"
Subtiel krullen mijn mondhoeken zich tot een glimlach en veeg ik zo het gebeuren van net hopelijk soepel onder tafel.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

---

Gelukkig had Sebastian me zien zwaaien, want al snel kwam hij naar me toe. Ik nam nog een slok thee en keek hem toen aan met een glimlach. "Goeiemorgen, Seb." zei ik vrolijk. Ik genoot enorm van het weer, de rust, en mijn ontbijt. "Ik ben zeker gezellig aan het genieten, en het is nog gezelliger nu jij er bent." Ik klopte op de stoel naast me. Hij plofte neer en ik knikte bij zijn woorden. "Des te meer redenen om jou ochtend ook een stuk beter te maken. Koffie, jam croissantje, en een doughnut?" Ik at zelf nooit doughnuts, maar ik wist dat mijn buurman van zoetigheid hield, dus ik had altijd een verse deegring in huis. Misschien zou ik straks zelf nog iets van vijgen met honing pakken ofzo. Het was niet dat ik niet van zoetigheid hield, maar doughnuts waren gewoon te zoet en heel deegachtig. Ik sprong met een vreemd licht sprongetje op mijn voeten. De koffie was zo gezet en de rest was enkel een kwestie van dingen uit de koelkast halen. Ik vond het altijd wel heel fijn om mijn ochtend met Seb door te brengen. Dit zorgde voor veel roddels, maar om eerlijk te zijn kon het mij in elk geval weinig schelen. Ik wist dat Sebastian het best lastig had met de bekendheid, en ik had het best makkelijk omdat ik tijdens de filmdagen en het dansseizoen amper buiten kwam. Het was een kwestie van perspectief geloof ik, maar ik was blij dat hij zich hier in elk geval op zijn gemak voelde. "Is er trouwens nog iets te melden uit jou leven? Nog goede ideeen voor een nieuw verhaal?" vroeg ik vrolijk, terwijl ik toch even in mijn gedachten probeerde te graven waar ik de koffie ook al weer had opgeborgen, voordat ik straks zonder uitleg uren binnen aan het zoeken was naar het bruine spul.

[ bericht aangepast op 30 aug 2018 - 22:14 ]

---

Bowties were never Cooler

---

A LITTLE PARTY NEVER KILLED NOBODY

---

Ik grijnsde toen Daniël op me kwam afgelopen. " Hey man," reageerde ik toen we zo'n vage mannengroet deden.       " Al weer druk bezig met voorbereiden?" Ik knikte, " Jup, vanavond is het weer zo ver. Kom je ook?" vroeg ik terwijl ik mijn handen in mijn zakken duwde. Hij volgde Daniëls blik richting de sjouwende mannen.       " Heb je zin om iets te drinken? Ik kan wel een vodka energy gebruiken," stelde hij voor met een glimlach op zijn gezicht. " Of mag je niet drinken voor je gaat draaien? Jawel toch?"       Ik grinnik, en knik. " Eentje moet wel kunnen, toch? Tegen die tijd dat ik moet draaien is de alcohol wel weer uit mijn systeem." Ik keerde me even naar de mannen toe. " Redden jullie het even zonder mij? Je mag de draaitafel wel laten staan, ik zal die straks zelf wel gereed maken voor gebruik." Ik kreeg zes keer een prima, sommige wat minder gemeend dan anderen. Ik besloot me er niets van aan te trekken, aangezien ík degene was die vanavond daar hard stond te werken terwijl zij aan de alcohol waren. Daarnaast, had ik eigenlijk wel zin in een whisky sour.       " Zullen we?" stelde ik voor en begon richting de bar te lopen.

---

We were the forever that didn't last

---

Het joch was eindelijk afgedropen, maar het kaarsje stond er nog steeds. Gelukkig luisterde hij naar haar. Wat een ellende. Ik had zo zitten staren dat ik vast overkwam als een of andere viezerik. Ik schraapte mijn keel. ‘Om dit even duidelijk te maken; ik probeer je niet te versieren. Bovendien zou ik dat nooit op zo’n schaamteloze manier doen. Ik zat in gedachten.’ Hopelijk begreep ze dit, ondanks het feit dat zij een model was en ik nog steeds een man. Ik begon maar niet over de kreeft. Mannenkapsels en schoenen, zei ze dan. Ze wilde me dus wel helpen. ‘Ik zou het waarderen als je er de tijd voor kan vinden. Je kan me ook grove richtlijnen geven omdat je zelf nog naar huis wilde. Zolang ik maar niet naar de kapper hoef.’ Ik was 5 maanden niet geweest en dat wilde ik op z’n minst nog 5 maanden volhouden. Dan was er nog dat krantenartikel, waarvan ik alleen maar kon hopen dat zij het niet had gezien. Dit was best aannemelijk omdat ze een model was waar naar mijn idee flink wat tijd in ging zitten. De hele ophef was belachelijk, hoewel ik zelf ook wel wist dat ik een grens had overschreden. De ontbinding van hun huwelijk kwam echter nooit. Voor ik naar Bella kwam, werd ik geconfronteerd met een paparazzo die daar eerder een verklaring voor had dan ik. Hij vroeg me: “Hoe voelt u zich erbij dat Lozano in feite financieel wordt gegijzeld door zijn vrouw?” Ik had het lef om haar op te zoeken en mijn spijt te betuigen, voor mij een zeldzaamheid an sich. Ze zei enkel: “U bent een misstap geweest die we zo gauw mogelijk vergeten.” Toen onze gerechten werden geserveerd, keek ik eerst op naar Nikia (in plaats van naar de entrecote). Ik kon het niet laten om te vragen: ‘Waarom ben jij hier eigenlijk gaan wonen?’

[ bericht aangepast op 31 aug 2018 - 16:45 ]

---

No growth of the heart is ever a waste

---

[cente] Skater/ Tv-personality | 22 year | At Sebastian'/ Val's [/center]
Over het algemeen was Bella Falls een redelijk rustige wijk, de meeste bewoners reden een beetje heen en weer in hun auto, een enkeling liep nog eens buiten in met hun hond of zat in de voortuin, maar je had er niet last van schreeuwende kinderen of hang jongeren van een jaar of zestien die maar naar elkaar bleven schreeuwen. Veel van de bewoners zouden zit waarschijnlijk hemels vinden, de rust die ze hier kregen, Asher had de eerste paar weken dat hij hier woonde precies het zelfde gevonden, nu vond hij het maar rustig, te rustig. Het zorgde ervoor dat Asher het bijna ongemakkelijk vond om op zijn skateboard heen en weer de straat over te rijden. Natuurlijk kon hij ook zijn achtertuin gebruiken als hij wat beweging wou op het board, maar die was te klein. Zijn achtertuin was zo groot, maar toch was hij te klein voor Asher. Je kon er wel een beetje heen en weer skaten, maar echt vaart maken ging moeilijk. Daarom skate Asher graag over straat, maar de rust de in deze wijk heerste zorgde er nog wel eens voor dat hij toch besloot binnen te blijven of zich ergens buiten de wijk te begeven.
Vandaag had Asher echter wel zijn board mee naar buiten genomen om een stukje door de wijk te skaten.
Asher had net de vaart te pakken toen zijn board ineens stopte met rollen doordat het zich zelf achter een net iets hoger liggende steen haakte. Helaas ws Asher niet bepaald oplettend bezig en moest hij zich zelf wel opvangen met zijn handen om niet plat op zijn smoel te vallen. Toen Asher zich weer omhoog duwde keek hij eerst naar zijn handen om te zien dat daar inderdaad een kleine schaaf wond op zat, niets nieuws voor Asher, daarna keek hij om zich heen om te kijken of iemand dit had gezien. En ja, daar zat hij twee van zijn buren zitten, Sebastian en Val... Dat leek wel weer lekker soepel en dan noemde Asher zichzelf professional skateboarder, ze zouden zijn talenten nu wel in twijfel trekken. 'Hi,' zei Asher terwijl hij zijn hand naar de twee opstak. Asher pakte zijn skateboard van de grond af en liep naar de twee jongen toe. 'Goedemorgen,' zei Asher, 'Ik ben normaal beter dan wat ik jullie net heb laten zien. '

[ bericht aangepast op 1 sep 2018 - 23:14 ]

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

---

[cente] Athlete | 23 year | At restaurant Chez Odette | With Nikita en Keith | Outfit[/center]
Er waren veel dingen die Audrey kon, maar koken was hier niet één van, ze was verschrikkelijk, een ei bakken zonder hem aan te laten branden was voor Audrey al een grote kunst. Vandaar dat ze ook niet veel van haar eigen eten klaar maakte, dit klonk natuurlijk heel slecht voor een athlete als zijzelf, maar eenmaal het seizoen startte zorgde de club er wel voor dat ze het juiste eten binnen kwam. Nu, buiten het seizoen, maar vooral nu Audrey niet eens instaat was hard te lopen, werd dit niet voor haar gedaan. Ze mocht het allemaal zelf regelen en er was al gebleken dat dit redelijk lastig was. Een dieet van maaltijd salades was, hoe gezond het ook mocht klinken, ook niet bepaald goed. Daarom besloot Audrey dat ze nu maar eens wat moest afhalen zodat ze nog een beetje gevarieerd kon eten, maar gezond was misschien weer een ander woord. Toen Audrey het restaurant Chez Odette binnen liep zag ze Keith en Nikita al verder op aan een tafeltje zitten, maar nog niet meteen liep ze op het bekende tweetal af, Audrey besloot eerst te kijken of ze haar eten al op kon halen. Toen dit nog niet het geval bleek te zijn vertelde ze de vrouw achter de bar dat ze even naar het tweetal ging die verder op aan een tafeltje zaten. Met een glimlach op haar gezicht liep Audrey naar Keith en Nikita toe. 'Hey,' zei de jongedame vrolijk tegen de twee. 'Ook maar even een hapje eten,?' zei Audrey tegen de twee terwijl ze haar hand op de rugleuning van Keith zijn stoel neer legde. Ze lichte pijn in Audrey haar rug vertelde haar dat de wandeling van haar huis naar het restaurant net iets te lang was geweest en dat ze eigenlijk beter in de auto door har kunnen brengen. Echter was Audrey veel te trots om aan te geven dat ze pijn had en bleef ze dus rustig staan. 'Ik heb besloten dat het maar beter is dat ik andere mensen mijn eten laat bereiden, na nog een paar keer mijn eten verbrand te hebben,' zei Audrey terwijl ze lichtjes naar de keuken toe knikte.

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

Ik red me wel,' plaagde ze me nog en ik haal mijn schouders licht op. 'Your loss darling.' had ik speels gezegd. Na mijn opmerking over eten verscheen er een brede glimlach op haar lippen. 'Daar zeg ik geen nee tegen,' antwoord ze en tevreden kijk ik haar aan. 'That's the spirit,' zeg ik en ik begin te lopen richting een van de vele straten. Een met vele eetgelegenheden, voor ieder wat wils. Erg ver kwam ik echter niet, voor een andere stem me tegenhield. "Hé, loop effe door," riep deze. Bijna verbaasd keek ik op naar het geluid en frons dan lichtjes.
'Doe je een salto?' vraag ik hem nog en zet dan een stap naar achter. Ik kijk toe hoe hij uiteindelijk voor ons terecht komt en laat mijn blik over hem gaan, waarna ik het niet kan laten om licht te grijnzen. "Deed het pijn?" vraag ik hem dan toch met een snelle knipoog. Iets wat je op twee manieren kan opvatten. De duidelijke vraag of de meest on-originele pick up line ooit. Al doelde ik toch echt op het laatste, oeps.

[ bericht aangepast op 2 sep 2018 - 10:48 ]

---

El Diablo.

• 24 • Model • With Keith •

Met een knikje had ik gereageerd zodra Keith me zei dat hij enkel in gedachten verzonken was geweest toen hij zo naar me zat te staren, waarna ik met een kleine glimlach op mijn lippen een van mijn schouders iets optrok. Ik vond het niet erg, iedereen had wel eens een momentje voor zichzelf waren ze compleet verzonken waren in hun eigen gedachten. Het was mede daarom waarom ik het onderwerp verschoof naar hetgeen waar hij eerder naar gevraagd had.
      ”Ik zou het waarderen als je er de tijd voor kan vinden. Je kan me ook grove richtlijnen geven omdat je zelf nog naar huis wilde. Zolang ik maar niet naar de kapper hoef.”
Direct schudde ik met mijn hoofd en haalde vervolgens kort mijn vingers door mijn donkere lokken. “Geen kapper, dat is niet nodig. Met je kapsel nu zijn ook leuke dingen te doen, dus dat is net waar je open voor staat,” reageerde ik direct. “Wilde je nieuwe schoenen kopen?” vraag ik vervolgens en plaats mijn elleboog op tafel, waarna ik mijn kin op mijn hand laat rusten.
      Ons gesprek wordt opnieuw onderbroken door de jonge ober. Echter, dit keer blijven zijn lippen zowat stijf op elkaar en plaatst hij enkel onze gerechten alvorens een zachte ‘eetsmakelijk’ te mompelen. Ik kan het niet helpen even te grinniken.
      ”Waarom ben jij hier eigenlijk gaan wonen?”
Heel even verraste deze vraag me, maar ik weet mezelf moeiteloos te herpakken daar mijn redenen niet zo heel zwaar waren geweest. “Voor de rust,” reageer ik, doelend op dat ik hier een compleet eigen plekje had en zonder de nodige pottenkijkers. “Maar het allerbelangrijkste voor mij is toch wel dat ik nu uit de schaduw van mijn moeder ben gekropen.” Een flauw lachje siert mijn lippen terwijl mijn vingers over de rand van mijn glas heen glijden. “Hier ben ik mezelf, niet de dochter van, en hebben mensen ook geen reden te bedenken dat mijn goede carrière veroorzaakt wordt door het hare.”
Met een schuine blik kijk ik op naar Keith. Ik hoefde hem niet te vragen naar zijn reden om hier te komen wonen; wat ik dan ook niet deed uit respect. Wanneer ik wel wil vragen naar hoe hij het vind hier, worden we opnieuw onderbroken.
      ”Hey,” klinkt het vrolijk. “Ook maar even een hapje eten?”
Met een glimlach op haar gezicht leunt Audrey iets tegen Keith zijn stoel aan. Ik beantwoord haar begroeting zonder aarzeling en knik subtiel. “Na een ochtend winkelen hebben we dat wel verdient,” breng ik uit en grijns even naar Keith alvorens terug op te kijken naar Audrey. “Ik heb besloten dat het maar beter is dat ik andere mensen mijn eten laat bereiden, na nog een paar keer mijn eten verbrand te hebben.” Een zachte grinnik verlaat mijn mond, waarna ik een gebaar maak naar een lege stoel. “Waarom schuif je hem er niet bij?”

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

---

Ik wenkte het studentje en bestelde een rode wijn voor mezelf. Als ik iets in mijn uiterlijk zou willen veranderen moest ik ervoor openstaan, huh? ‘Wat zou je mij adviseren?’ Probeerde ik. ‘Wil je nieuwe schoenen kopen?’ Vroeg Nikia dan. Mijn gezicht zag eruit alsof ik een halve citroen had opgegeten. Ik krabbelde gauw terug. ‘Nee.. Nee, ik hoef geen nieuwe schoenen te kopen. Ik neem wel een paar van mijn eigen.’ Als er iets was wat ik nog erger vond dan winkelen, was het wel winkelen naar schoenen. Haar antwoord op de vraag die ik erna stelde verbaasde me enigszins. Hoe kon een succesvol model als zij in de schaduw van haar moeder staan? Had ze niet allang zelf een naam opgebouwd? Ik begon in mijn entrecote te snijden. ‘De mensen die dat denken zijn gek. Als een beetje uit je neus peuteren genoeg zou zijn om model te worden, zou ’t mij zelfs lukken. Het is overigens wel fijn dat hier geen malloten met camera’s in de bosjes liggen te loeren.’

‘Hey, ook maar een hapje eten?’ Kwam er ineens uit de richting van een bos krullen achter mij. Audrey leunde op de achterkant van mijn stoel en het liet weinig aan de verbeelding over hoe ze hierheen was gekomen. ‘Ben je gek? Dit stuk is te ver om te lopen met die blessure. Je hebt de sleutel van mijn huis, waarom nam je niet wat uit mijn koelkast?’ Ik stond op en schoof haar een stoel van een andere tafel toe. ‘Ga zitten en rust wat, ik durf je niet naar huis te dragen met die rug.’ Ze zei iets over aangebrand eten. Toegegeven; ze was niet bepaald een natuurtalent in de keuken. Ik had mezelf eens de vrijheid gegeven om bij haar thuis te koken zodat ik het zwarte goedje in de pan niet achter m’n kiezen hoefde te stouwen. Hoewel Ik kon me het aantal keren dat ik me aan het ovenrek had verbrand of iets per ongeluk in de fik had gestoken niet eens meer herinneren. 'Ik leer je wel wat koken. Toevallig ben ik van plan morgen kreeft te bereiden. Trouwens, je hebt zeker ook die uitnodiging binnen gekregen,’ vervolgde ik toen. ‘Ga je naar dat feest?’ Ik wist dat ze net als ik niet dol was op grote groepen mensen. Daarnaast was haar rug nog steeds kwetsbaar.

[ bericht aangepast op 2 sep 2018 - 19:57 ]

---

No growth of the heart is ever a waste

Daniël Levi Van Helsing singer/guitarist — at the DJ booth — with Archie — outfit       Meteen werd ik vriendelijk begroet door Archie. Een tevreden blik stond op mijn gezicht terwijl ik een stap naar achteren zette.       'Al weer druk bezig met voorbereiden?' vroeg ik terwijl ik naar de sjouwende mannen keek.       'Jup, vanavond is het weer zo ver. Kom je ook?' vroeg Archie, waarop ik enthousiast knikte. Natuurlijk was ik er bij, hij was een van de betere DJ's op deze planeet, dat zou ik voor geen goud missen.       'Als ik nog kan staan, ben ik er bij!' Grinnikte ik. Ik was niet van plan om heel dronken te worden, maar mocht het gebeuren, dan ja... Archie had zijn handen in zijn zakken gestoken en ik had ineens echt zin in iets fris, met alcohol natuurlijk.       'Heb je zin om iets te drinken? Ik kan wel een vodka energy gebruiken,' stelde ik met een glimlach voor. 'Of mag je niet drinken voor je gaat draaien? Jawel toch?' Ik wist niet zeker of hij onder invloed wel mocht draaien, maar die keuze was natuurlijk aan hem.       'Eentje moet wel kunnen, toch? Tegen die tijd dat ik moet draaien is de alcohol wel weer uit mijn systeem.' Hij grinnikte even en draaide zich vervolgens naar de mannen die zijn spullen sjouwden.       'Redden jullie het even zonder mij? Je mag de draaitafel wel laten staan, ik zal die straks zelf wel gereed maken voor gebruik.' Zei hij tegen zijn crew. De mannen stemden allemaal in. Of het gemeend was? Absoluut geen idee, maar ze lieten de apparatuur in ieder geval staan.       'Zullen we?' Stelde Archie voor terwijl hij zich omdraaide en richting de bar liep. 'Absoluut!' Kwam er vrolijk over mijn lippen terwijl ik achter Archie aan liep. Bij de bar liet ik de dame weten dat ik een vodka energy wilde en ik liet Archie zijn drankje bestellen, waarna ik muntjes op de bar gooide en de dame een knipoog gaf.       'Draai je de hele avond of heb je ook nog wel een beetje tijd om te feesten?' vroeg ik nieuwsgierig.

---

- thank you for existing -