ORPG - The Shadowhunter and the maid - Speeltopics

Emilia
Het was een kille herfstnacht en Emilia kon niet slapen. Het was erg kil en de warme beren vachten hielden haar niet warm. Ze leefde samen met haar moeder en zus in een blokhut die was gemaakt door hun vader. Hij was helaas niet meer bij ons, was al bijna een jaar vermist. De zware taken die mijn vader altijd deed hebben haar zus en zij vooral over moeten nemen. Hout sprokkelen, voor eten zorgen, en nu de winter er aan kwam voor een warm huisje. Ze waren een arme familie, woonden vlak bij Riverwood, bij de rivier. Water was daardoor dan ook nooit een probleem. De reden waarom ze niet kon slapen was door zenuwen maar ook enthousiasme. De afgelopen middag wanneer Emilia door Riverwood over de markt liep voor brood en groenten, werd ze aangehouden door 2 bewakers van het Riverkasteel. Hier woonde de Jarl met zijn familie. De bewakers vertelde haar dat de mensen in het Riverkasteel voor een dienstmeisje zochten met haar leeftijd en dat het goed werd betaald. Ze toonde gelijk mijn interesse, en mocht mee voor een kleine ontmoeting met een hogere dienstvrouw die zei dat ze de volgende ochtend gelijk mocht beginnen, doordat ze bezorgd was voor haar zus en moeder, vertelden ze haar dat bewakers elke week een voorraad aan voedsel voor ze zouden brengen en dat mijn kamer klaar zou worden gemaakt. Ze zou goed geld verdienen om te voorzien voor hen, dit is precies wat ze nodig hadden. Wel vond ze de sfeer in het grote kasteel erg duister, wist niet echt hoe ze het moest beschrijven maar ze kreeg er een rilling van, wel een goede rilling. Na wat gewoel en na te denken over onder andere mijn eerste werkdag morgen, en natuurlijk het gemis van haar vader viel Emilia toch uiteindelijk in slaap.

De volgende ochtend moest ze al vroeg op. Na een goed afscheid van haar moeder en zus ging ze lopend naar het stadje. Eenmaal in het kasteel werd gelijk nieuwe kleding in haar handen geduwd. 'Kleed je om.' Vertelde Gretha, die hoofddienstvrouw. 'Kom straks naar de keuken, er moet voedsel geserveerd worden.' Emilia deed wat ze zei, en trof haar aan in de keuken samen met een paar andere dienstmeiden van Emilia haar leeftijd ook. Ze kregen niet echt de kans om te praten en elkaar te ontmoeten want ze moesten gelijk het gemaakte eten serveren naar de eetkamer, waar de familie al zat. Dit vond Emilia vrij eng, nog nooit had ze zoiets meegemaakt, al haar hele leven had ze in die blokhut gewoond. Ze probeerde wat onopvallend naar de mensen te kijken die al aan de grote en luxe tafel zaten. Ze was zeer nieuwsgierig naar deze mensen, maar veel informatie werd er niet over ze verteld, het was ook allemaal heel geheimzinnig en vaag. Maar poeh wat zag dat eten er heerlijk uit. Emilia hoopte stiekem dat ze er ook wat van kregen. Ze probeerde een beetje te kopiëren wat de andere dienstmeisjes ook deden maar het voelde wat roestig en ongemakkelijk ook.

[ bericht aangepast op 4 juli 2018 - 22:51 ]

Vigi

Met zorgvuldigheid waste Vigi zijn armen. De nacht had een goede nacht geweest en zijn missie was geslaagd. Hij was nachten lang op jacht geweest maar hij had eindelijk zijn prooi gevonden en ermee afgerekend. Daarna was hij naar huis, het Riverkasteel, gegaan. Het was nog aardig vroeg geweest toen hij het kasteel binnenging en hij nam die kans om uitgebreid zichzelf te wassen. Hij was een paar weken lang van huis weggeweest en had niet de kans gehad om het van zich te wassen. Naast dat had de afrekening ook het enige vuil en vlekken met zich mee gebracht. Het vuil dat de missies met zich meebrachten vond Vigi niet eens zo erg. Hij was blij dat hij zijn energie kwijt kon wanneer hij het nodig had.

Nadat hij klaar was met het wassen, fatsoeneerde hij zijn haar en kleedde zichzelf aan. Voor deze gelegenheden droeg hij meestal een blouse met een donkere broek, hij had daar de hulp van een ander niet nodig. Hij bekeek zichzelf nog een keer in de spiegel en verliet toen de badkamer. Het was tijd om te eten en Vigi merkte nu dat hij best trek had in wat te eten. Onderweg naar de eetkamer kwam hij zijn broer tegen en samen liepen ze naar de eetkamer. Vigi ging naast zijn broer zitten, tegenover zijn jongere broer en zus. Zijn moeder zat aan de rechterkant van de tafel en zijn vader aan de linkerkant. Ze begroetten elkaar en zijn vader keek hem aan. Vigi begreep het en knikte, waarop zijn vader grijnsde. Ze spraken nooit over de missies in situaties zoals deze maar vroegen er wel naar met subtiele gebaren. Hij keek op toen hij de dienstmeiden de eetzaal binnenkwamen en spotte het nieuwe meisje. Even bleef hij naar haar kijken. Hij had al gehoord dat het kasteel op zoek was naar een nieuw dienstmeisje. Hij vroeg zich af of ze het zou redden. Het was wel vaker voorgekomen dat dienstmeisjes vertrokken nadat ze een tijdje voor zijn familie hadden gewerkt. Daarover gingen verschillende verhalen in de ronde, over waarom ze weg waren gegaan maar niemand wist het antwoord, behalve Vigi’s familie.

---

Try your hardest not to suck

Wanneer al de borden waren neergezet moesten een ander dienstmeisje en Emilia wachten tot er iets van ze werd verwacht. De rest van de dienstmeiden gingen terug de keuken in om een brood te maken. Emilia wachtte af en keek ondertussen wat om haar heen. De eetkamer had een warme en donkere sfeer viel haar op. Het gebrek aan zonlicht was groot. Ze besefte me dat zich dat wel lang moest gaan missen dat zonlicht, aangezien ze hier de komende weken nog wel zat. Ze vroeg me af of ik wel de juiste keuze had gemaakt voor even, en begon toch haar zus en moeder wel te missen. Emilia schrok weg uit haar gedachten wanneer de Jarl gebaarde naar haar dat ze moest inschenken. Ze pakte een kan met rood vloeibaar spul. Rode wijn waarschijnlijk. In de ochtend? Zo ging het zeker in het rijke leven. Ze schonk hem een glas wijn in en wou weer terug lopen. 'Dienstmeisje, je vergeet de rest van mijn familie.' Zei hij, ietwat geïrriteerd. 'Ohja, sorry.' Zei ze en liep gauw weer terug. Emilia schonk bij iedereen bij. Het was zeker ongemakkelijk want niemand zei iets. Het maakte haar zeer zenuwachtig. Zo zenuwachtig dat ze wijn over de oudste zoon van de Jarl liet morsen. 'Oh nee, oeps, sorry, eh..' Stamelde ze. Gelijk zo een grote blunder op de eerste dag, goedzo Em..

[ bericht aangepast op 4 juli 2018 - 22:44 ]

Vigi keek uit naar de borden met eten en hij was niet de enige. Toen de borden op tafel stonden, pakten zijn broers en zus allemaal een broodje. Hij pakte toen ook een broodje van een van de borden en beboterde het, voordat hij er een plakje vlees op deed. Hij moest op krachten komen want hij wist nooit wanneer hij weer een nieuwe missie zou krijgen. De stilte in de kamer deed hem goed. Het was fijn om in rust te eten, zo kon hij tot rust komen. Daarnaast hield hij niet echt van het babbelen tijdens het eten. Terwijl hij aan het eten was volgde hij de bewegingen van het nieuwe dienstmeisje. Hij keek geamuseerd toe hoe ze zijn vader wijn inschonk maar daarna de rest van het gezelschap vergat, waardoor zijn vader iets geïrriteerd raakte. Kon gebeuren. Hij legde zijn broodje neer toen ze bij hem was aangekomen met de wijn en zag hoe de wijn over hem heen belandde. Hij voelde hoe de koele drank zijn kleding tegen zijn huid liet plakken en hij keek langzaam op naar het meisje. Voor een seconde keek hij dreigend naar haar maar zijn blik veranderde snel want hij wilde niet dat hij iets weg zou geven. Hij schoof bruut achteruit. Hij hoorde zijn jongere broer grinniken achter zijn broodje. ‘Ik wist niet dat ik eruit zag als een glas.’ zei Vigi terwijl hij opstond en weer naar haar keek.

---

Try your hardest not to suck

Emilia voelde dat ze rood werd wanneer de jongeman opstond en ook vrij geïrriteerd leek. En terecht, ze had een grote rode vlek op zijn blouse achtergelaten en dat nog wel op haar eerste dag en de eerste minuten van haar werk. 'Vigi,' begon de Jarl. Ze was bang dat ze nu gestraft of ontslagen zou worden, en verwachte het ergste. Ze keek een beetje afwachtend op naar Vigi, en toen weer naar de Jarl wanneer hij verder sprak. 'Die blouse was toch spuuglelijk, ze deed je juist een plezier.' Zei hij, op een grappende manier en nam daarna weer een grote slok van zijn wijn. Een paar andere familieleden moesten lachen. Emilia wist niet echt wat ze moest doen en keek in wanhoop naar de andere dienstmeid. Ze gebaarde naar de doekjes. Oh. Emilia liep er gauw naar toe en pakte een doekje. 'Het spijt me meneer.' Zei ze zo beleefd mogelijk wanneer ze weer naar hem toe liep, en ging op haar knieën zitten om de wijnvlek op de grond weg te schrobben.

Vigi had het ergens ook wel met haar te doen. Ze was waarschijnlijk nerveus en dan konden zulke ongelukjes gebeuren. Hij begreep het wel. Hij keek naar zijn vader en werd rood door zijn opmerking. Boos keek hij naar degenen die grinnikten. Vigi vond het helemaal niet grappig. Daarna stond hij even beteuterd te kijken. Hij vond het juist een leuke blouse.. Hij zuchtte. ‘Excuses aanvaard.’ zei hij tegen het meisje en verliet toen zonder nog iets te zeggen de eetkamer. Hij kon zo niet blijven rondlopen. Zijn trek naar eten was ineens gestild. Hij ging de trappen op naar boven en sloeg de gang in waar zijn kamer was. Toen hij daar eenmaal was, sloeg hij de deur achter zich dicht. Hij nam het het meisje niet kwalijk maar hij vond het wel jammer van de blouse, waarschijnlijk zou die vlek er niet uit gaan. Maar ach, hij kon altijd nieuwe kleding laten maken.

---

Try your hardest not to suck

Emilia merkte dat Vigi snel maakte dat hij wegging. Waarschijnlijk omkleden. De opmerking van de Jarl vond hij volgens mij niet heel leuk. Zelf vond Emilia wel een leuke blouse, maar al de kleding die ze droegen fascineerde haar dan ook, ze wist niet echt wat de definitie van mode was. Zelf droeg ze zelfgemaakte kleding, vaak met bruine tinten, en wat slobberig. De kleding die ze nu aan had was een een grijze jurk met een wit schort, net zoals al de andere dienstmeiden. Emilia verdween snel in de keuken waar de de Gretha aantrof die met haar handen in haar zij stond. 'Dus,' begon ze. 'Zo begin je het werk goed.' Emilia verontschuldigen haar weer maar Gretha grinnikte. 'Gebeurd iedereen wel eens meid.' Aan het eind van de ochtend mochten ze terug naar de kamertjes. Ze had kamertje nog niet gezien, het kasteel was groot, en iedereen was al teruggegaan naar de kamers, dus alleen moest ze haar kamer zoeken. Dat werd nog wat. Ze liep met de trappen naar boven, geen flauw idee of dit de juiste kamers waren. Ze liep wat rond te neuzen. De deuren waren dicht, op eentje na, die stond op een kiertje. Ze sloop erheen en gluurde even naar binnen. Daar stond Vigi zich om te kleden. Snel wou ze zich omkeren om terug te gaan naar een andere gang, maar ze moest een 2e keer kijken wanneer ze wat glimmend zag op de huid van Vigi. Tekens..? Dacht ze. Voordat ze het wist was ze aan het staren, hij stond nog met de rug naar haar toe. Oké, dit kan niet Em, dacht ze. Weg hier, voordat je betrapt wordt.

Langzaam knoopte hij zijn blouse los en liet het van zijn schouders glijden. Daarna gooide hij het in de hoek van de kamer. Hij zou het later nog wel opruimen. Hij liep naar de kast toe die aan de ene kant van de kamer stond en trok aan de deurtjes, die krakend opengingen. Hij zocht tussen de verschillende kledingstukken en kon niet bepaald vinden wat hij zocht. Het ene kledingstuk was te warm en het andere kledingstuk was te koud. Daarnaast waren sommige kledingstukken met korte mouw en dat kon hij nu zeker niet aan doen. Niemand van het personeel mocht zien wat er op zijn armen en lichaam te zien was. Hij zuchtte en keek rond. Had hij ergens anders misschien nog wat liggen wat hij aan kon doen? Al snel concludeerde hij dat dat niet zo was en keek toen nog eens in de kast. Terwijl hij aan het kijken was voelde hij dat er iemand naar hem keek. Hij bleef roerloos staan en dacht aan de deur. Hij had die toch dicht gedaan? Hij draaide zich om en zag dat er inderdaad iemand stond te kijken. Hij gromde zachtjes. Nu had hij dus een probleem. En zij ook want Vigi kon haar nu niet laten gaan. Vliegensvlug kwam hij op haar af, trok haar de kamer in en deed de deur dicht. ‘Wat ben je aan het doen?!’

---

Try your hardest not to suck

Net wanneer ze zich omdraaide om hem te smeren werd Emilia ruw vastgepakt en de kamer in gesleurd. Ze schrok zich kapot en voelde haar hart in haar keel bonken. Ze probeerde kalm te blijven maar voelde dat ze begon te stotteren. 'Ik ben verdwaald.' Was het eerste wat ze kon zeggen. Ze keek ondertussen om haar heen in de kamer. Ze kon de nieuwsgierigheid niet weerstaan. Hij had zo een mooie kamer en bed, en meubelen. De kamer was ook erg groot. Wanneer ze terug naar hem keek merkte dat Vigi nog steeds geen bovenkleding aan had en de tekens op zijn huid goed te bestuderen waren. Het leek een soort vreemde taal, of spreuken. Het was moeilijk te beschrijven maar adembenemend. 'Uw huid..' ze kon het niet laten om te zeggen. 'is zo mooi,' Ze ontspande haar een beetje en haar zenuwen werden wat verminderd. 'De weg naar mijn kamer kon ik niet vinden, en toen ben ik hier beland. Ik had niet naar binnen moeten kijken, maar de tekens op uw huid, ze trokken me terug.' Zei Emilia eerlijk. 'Mijn excuses, echt, ik zal het nooit ter woord brengen of iets dergelijks, echt niet.' Zei ze hopend dat hij haar niets aan zou doen.

[ bericht aangepast op 5 juli 2018 - 10:48 ]

Vigi was in paniek. Ze had dit niet mogen zien, totaal niet. Wat moest hij nu doen? Zijn gedachten gingen razendsnel en hij probeerde zich in toom te houden. Hij luisterde naar haar woorden. Hij zou zich ergens gevleid gevoeld hebben als hij nu niet zo gestrest was geweest. Hij grimaste. Hij geloofde haar woorden wel maar ze had het nooit moeten doen. Ze had zichzelf hiermee in zware problemen gebracht. Hij hield haar nog stevig vast bij haar bovenarm. Hij zou nu wel iets kunnen doen maar daarmee was de kans groot dat hij zichzelf zou verraden en dat zou alles nog erger maken dan het al was. Hij besloot toen maar rustig aan te doen maar hij wist wat er zou komen. ‘De volgende keer moet je niet mensen gaan bespieden.’ gromde hij en bedacht zich toen dat zijn bovenlichaam nog steeds ontbloot was. Gauw griste hij een trui uit de kast die hij snel aantrok. Hij twijfelde even wat hij nu moest gaan doen. Haar nu laten gaan? Haar opsluiten in zijn kamer? Nee, het leek hem beter om te wachten op de orders van zijn vader want Vigi moest dit sowieso gaan melden aan zijn vader want hiermee was niet alleen Vigi, maar ook zijn hele familie in gevaar.

---

Try your hardest not to suck

-> Slotje. Het is niet toegestaan om een ORPG in een topic te plaatsen. Het mag wel in een story!

---

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.