Duitsland for sure.
Dit was een volwassen man met een prachtige stem die erin sloeg om een liedje met een zeer simpele en duidelijke boodschap heel mooi te brengen. Fuck politieke statements en liefde die toch ooit overgaat. De band met een ouder is voor altijd.
Het eerste Songfestivalnummer ooit dat me letterlijk heeft laten huilen. De tranen rolden over mijn wangen. Het onderwerp en de liefdevolle, pure manier waarop het gebracht werd kwam enorm binnen zeg maar. Ik denk dat ik zo emotioneel reageerde omdat ik in een hele heftige, treurige situatie zit met mijn gezin. Je kon zien dat hij precies wist waar hij over zong (hij werd zelf ook emotioneel) en dat was schitterend.
Ik vond Italië wel leuk, maar Israël vond ik dan net wat catchier, heb niet zo veel met de rap uit Italië. Voor de rest staat mijn favoriet er niet tussen (Denemarken en Hongarije).