Proloog? - Story problemen

Hallo iedereen, ik zit met een dilemma en ik heb jullie hulp nodig.

Ik ben voor het eerst bezig met een serieuze outline voor een verhaal en ik ben om het moment gekomen waarop ik alles ga plannen (dus ieder hoofdstukje mooi samenvatten). Op dit moment heb ik een idee voor een proloog.

Het probleem:
- Ik heb een natuurlijke afkeer voor prologen
- Ik wil die scène wel echt heel graag uitwerken
Voel je het dilemma? :')

Ik vind prologen vaak heel erg nutteloos en ik vraag me af of mijn proloog wel goed zou doen aan het verhaal. Dat ik die scène graag wil schrijven, betekent natuurlijk niet dat hij iets toevoegt aan het verhaal. In tegendeel, ik ben een beetje bang dat het de spanning misschien wel zou wegnemen. Zonder die proloog, zou ik namelijk aan het eind van het verhaal nog een grote 'reveal' kunnen doen. Langs de andere kant bouwt het dan misschien wel weer spanning op als je weet dat de MC continu langs de 'dader' loopt, maar niet weet wie het is. (Mijn verhaal is een soort fantasy/sci-fi gebeuren en het 'wie heeft het gedaan?' deel is eigenlijk niet het belangrijkste).

Wat meer info over het plot zelf:

Is een proloog in dit geval een goed idee, of nah?

En omdat ik nieuwsgierig ben naar de algemene opvatting van Q'ers over prologen: zie de poll :p

Wat vinden jullie van prologen?

Love them

Nah

Af en toe, wanneer ze heel goed gedaan zijn

---

If you can't remember my name, just say 'chocolate' and I'll turn around.

Hm, lastige situatie, inderdaad!
Ik zou hem gewoon schrijven en achteraf beslissen of het een goede stap zal zijn om het daadwerkelijk in je verhaal te verwerken.

---

look at the stars, look how they shine for you;

Bladgroen schreef:
Hm, lastige situatie, inderdaad!
Ik zou hem gewoon schrijven en achteraf beslissen of het een goede stap zal zijn om het daadwerkelijk in je verhaal te verwerken.

Zou ik kunnen doen, maar woorden schrappen als ik ze geschreven heb, vind ik moeilijk en dan zou ik de proloog er misschien inhouden om de verkeerde reden. Bovendien ben ik nu aan het oefenen op outlines maken en het is de bedoeling dat ik alles goed overdenk, zodat ik geen overbodige dingen neerschrijf en zo weinig mogelijk werk heb bij het herschrijven, haha :')

---

If you can't remember my name, just say 'chocolate' and I'll turn around.

Is het ook een idee die scène wel te gebruiken, maar niet als proloog? Dat het aan het einde komt als hij hem daadwerkelijk uitschakelde bijvoorbeeld, en je het op dat moment past leest.
Ik vind prologen zelf ook moeilijk. Je verhaal klinkt wel heel goed trouwens!

---

Zoek en je zult vinden. Vindt je het niet, dan is het zoek.

Het is interessant, dat stuk waar je weet dat de ene een zombie is en dan vlak daarna leest vanuit iemand die het niet weet. Tegelijkertijd is het ook verwarrend, lijkt me, omdat je er zonder context in gegooid wordt en het je dan juist niet goed pakt (niet de "oh ja" bij de reveal of het in je hoofd houden na hoofdstuk 1, omdat je proloog zo plots was dat de clou niet bleef steken)

Dan moet ik toch komen met het eerst schrijven, dan kijken (helaas), want het komt er gewoon op neer of je de executie goed weet te doen. Daar heb ik zelf niet echt tips voor, behalve het testlezen en kijken of het werkt. Sorry, haha :')

---

She was acting pretty, thought she owned the city. Someone should've told her that pretty ain't a job.

aarsvogel schreef:
Is het ook een idee die scène wel te gebruiken, maar niet als proloog? Dat het aan het einde komt als hij hem daadwerkelijk uitschakelde bijvoorbeeld, en je het op dat moment past leest.
Ik vind prologen zelf ook moeilijk. Je verhaal klinkt wel heel goed trouwens!

Als er één ding is waar ik meer moeite mee heb dan met prologen, dan zijn het wel flashbacks, dus ik denk niet dat het zal gebeuren haha. Ik denk ook dat de scène er dan een beetje 'ingepropt' zou lijken, en dat willen we natuurlijk niet. Het perspectief van E. (wat ik zou gebruiken) is ook een perspectief wat ik maar één keer ga gebruiken, dus het zou een beetje vreemd zijn om aan het eind van het verhaal opeens een nieuw perspectief erin te gooien.

En thanks! Ik hoop dat het oog goed wordt haha :')

AriChibi schreef:
Het is interessant, dat stuk waar je weet dat de ene een zombie is en dan vlak daarna leest vanuit iemand die het niet weet. Tegelijkertijd is het ook verwarrend, lijkt me, omdat je er zonder context in gegooid wordt en het je dan juist niet goed pakt (niet de "oh ja" bij de reveal of het in je hoofd houden na hoofdstuk 1, omdat je proloog zo plots was dat de clou niet bleef steken)

Dan moet ik toch komen met het eerst schrijven, dan kijken (helaas), want het komt er gewoon op neer of je de executie goed weet te doen. Daar heb ik zelf niet echt tips voor, behalve het testlezen en kijken of het werkt. Sorry, haha :')

Ik zou inderdaad later ook aan proeflezers kunnen vragen of het werkt of niet, inderdaad :') Maar zou nog steeds sad zijn als ze dan zeggen dat het niet werkt en ik die woorden moet verwijderen :c (Writing is hard *cries*)

---

If you can't remember my name, just say 'chocolate' and I'll turn around.

Nishio schreef:
(...)
Ik zou inderdaad later ook aan proeflezers kunnen vragen of het werkt of niet, inderdaad :') Maar zou nog steeds sad zijn als ze dan zeggen dat het niet werkt en ik die woorden moet verwijderen :c (Writing is hard *cries*)

Haha jaaa, ik weet hoe het is
Er zijn volgens mij best wel wat verhalen die als proloog iets uit de "toekomst" hebben, maar mijn hoofd wilt nu net niet meewerken om een goed voorbeeld te geven....

Een compromis zou misschien zijn om de identiteit soort van ambigu te laten? Dan val je wel lekker in de setting en heb je toch een soort van backstory. Als je dan wat extra moeite stopt in het koppelen van het uiterlijk/gedrag van die ambigue "vijand" aan dat van G, zou wel goed kunnen werken.

Je zegt dat je eerst de outline maakt, dus zorg er dan voor dat G in ieder geval unieke karaktertrekken of andere kenmerken heeft zodat je ze langzaam stiekem kunt koppelen. Volgens mij krijg je dan ook dat mooie "omg" effect als je het voor de tweede keer leest :')

E: en dat kun je dan ook nog wel doortrekken, denk aan dagboekverhalen of weet ik veel. Wil geen dingen opdringen, maar misschien geeft het inspiratie haha

[ bericht aangepast op 25 april 2018 - 22:10 ]

---

She was acting pretty, thought she owned the city. Someone should've told her that pretty ain't a job.

Ik vind het een mega zieke twist. Zeker nog niet weggeven aan het begin, zelfs niet wanneer het niet de main focus is van je verhaal. Het is veel schokkender als je dit te lezen krijgt wanneer je eerst hoofdstukken lang met de hoofdpersoon hebt meegeleefd. Je zult dan net zo geschokt zijn als die persoon zelf. Don't give that ammo away too soon.

---

ars moriendi

Wat je zou kunnen doen, is van de scene een epiloog maken. Het risico is dan wel dat de lezer gefrustreerd met een open einde achter blijft. (Wat trouwens wel weer een optie geeft om een tweede boek te schrijven)

Het ligt eraan hoe je de spanning wil. Wil je een plottwist op het einde? Of dat de lezer het al weet en ziet hoe ‘naïf’ de mensen omgaan met R? Dat creëert ook spanning.

---

I'm living in dreamworld, where I make my stories and a dream.

Ik ben zelf geen voorstander van prologen. Mijn opvatting is een beetje: als je er niet zeker van bent, doe het dan niet. Ik vind prologen vaak een luie manier van schrijven dat ook meestal niet zo heel goed uitgewerkt wordt.
MAAR er zijn natuurlijk altijd uitzonderingen. Bijvoorbeeld bij detectives vind ik het soms echt interessant dat de proloog vanuit het oogpunt van de dader is geschreven en dat je soms als lezer al weet wie het is of toch al een belangrijke tip hebt gekregen. Dit zorgt dan voor spanning doorheen het verhaal omdat jij iets weet wat de personages niet weten!

Wat ik eigenlijk basically wil zegen: als het er voor zorgt dat het je verhaal interessanter, beter, spannender, ... maakt en de lezer dus echt meer meesleurt in de gebeurtenissen dan zou ik het zeker doen! Anders beter van niet en kan je de scene best gewoon ergens in het verhaal op een andere manier verwerken.

---

The soul needs autumn.

Moest ik in jouw schoenen staan, zou ik voor de gulden middenweg gaan. Ik denk dat het vooral spanning gaat toevoegen als je het subtiel weet te houden en al hint naar de puzzelstukken die in je twist komen, zonder dat het plaatje al in elkaar valt. Het voordeel met een proloog is dat niemand ze altijd goed snapt en ze zo weer vergeet.
Als je dan helemaal op het einde, in je twist en grote onthulling op het einde aantoont dat het er al de tijd al ingezeten heeft, heb je een veel sterker effect wel. Ik vind het altijd krachtig als ineens uitkomt dat alles uitgedacht en georchestreerd was al die tijd. Zorg dat je het antwoord pas ziet in je onthulling, maar licht al tipjes van de sluier op in de proloog. Pas wel op niet prijsgeven, er moet iets suggestief rond blijven hangen. Dan bouw je spanning in door de suggestie in het begin, maar het verpletterende antwoord die je geven wilt, mag pas op het einde.
Maar meestal is het net krachtig als je iets de tweede keer tegenkomt die je al was vergeten, die accumulatie zorgt echt voor een machtig effect.

---

Don't tell me the sky is the limit when there are footprints on the moon.