Ik heb hier in een ver verleden nog al eens een topic over gemaakt, maar niets heeft dus geholpen. Plz help me. Het is een beetje een lang topic, sorry hiervoor :c
Dus, mijn mama is echt een fantastisch mens, maar er is een vrij groot probleem: ik krijg het gevoel dat ze nooit zin heeft om dingen met me te doen. Ik word er steeds ongelukkiger door en het begint me ook steeds meer op te vallen in alles wat ze doet.
Verdere toelichting:
Mijn mama heeft dus een goede vriendin en ze is meter van dat zoontje. Twee à drie keer gaat ze naar die vriendin om 'te helpen' en vaak blijft ze er ook tot een stuk in de nacht. Allemaal goed en wel, maar als ik 's avonds eens vraag om samen een serie te kijken, zegt ze al 'nee, Romi, nu echt niet' voordat ik de vraag heb gezegd. Dit is niet alleen door de week, maar ook in het weekend. Dat terwijl die vriendin (laten we haar even C. noemen), maar één berichtje hoeft te sturen en mijn mama kleedt zich helemaal om (ze zit dan meestal in haar pyjama om te gaan slapen) en staat klaar om te vertrekken.
Nu, ik heb er geen probleem mee dat mijn mama zo veel met C. optrekt, maar het voelt alsof ze haar tijd met mij maar al te graag inruilt voor C. Het is niet alleen wanneer ik vraag om een serie te kijken dat ze 'nee' antwoordt. Een vriendin van me had het laatst afgezegd (we gingen samen naar een tentoonstelling) en voordat ik ook maar aan mijn mama kon vragen of ze meewilde, zei ze al: 'Nee, Romi, echt niet, dat doe ik écht niet graag. Nee.' *diepe zucht* Ik snap dat ze niet helemaal naar Brussel wil, maar het is gewoon de manier waarop en die hele optelsom bij elkaar. Ze kan gerust vier uur bij C. doorbrengen, terwijl ze al in haar bed had moeten liggen, maar om negen uur nog een aflevering met mij kijken, is er dan te veel aan.
Als ik vraag om even mee te komen naar de winkel, is ze te druk bezig. Maar voor C. laat ze graag haar afwas staan om te gaan 'helpen'. Het zit me allemaal ook gewoon zo hoog, omdat ze vroeger ook gewoon al haar aandacht aan mijn broertje gaf en ik heb gewoon het gevoel dat ik nooit op de eerste plaats ben gekomen.
Ik heb mijn mama al een paar keer verteld dat ik het eigenlijk niet zo leuk vindt dat ze zoveel naar C. gaat, terwijl ze nooit samen met mij iets wil doen. Ook heb ik haar erop attent gemaakt dat ze echt heel vaak 'nee' antwoordt nog voor ik mijn vraag heb gesteld. Ik wil er ook vaak nog dieper op ingaan, maar dan loopt ze weg, of zegt ze 'dat ze toch mag doen wat ze zelf wil'. Of dan zegt ze 'dat we toch een taart hebben gebakken' of dat we 'zaterdag toch een serie hebben gekeken'. Die taart komt ook maar zelden voor (en het duurt misschien een half uur om hem te maken) en die serieavond is ook maar één avond (meestal ook nadat ik heel erg heb aangedrongen of ze alsjeblieft mee wil kijken).
Mijn papa vindt het ook niet zo tof dat ze 's avonds er zo vaak vandoor gaat naar C. en nooit iets met ons wil doen (of met veel tegenzin, dat maakt ze wel duidelijk) en hij heeft het ook al gezegd, maar zelfs dat heeft geen effect.
Ik ben gewoon zo radeloos en weet echt niet wat ik moet doen. Dus alsjeblieft, help radeloze mij.
[ bericht aangepast op 5 april 2018 - 20:57 ]
If you can't remember my name, just say 'chocolate' and I'll turn around.
. Waarschijnlijk heb je hier niks aan hoor, maar ik wens je het beste 
