Ik zit weer gigantisch in de nesten - Lifestyle

want school stuurde me net een mail dat ze me gaan uitschrijven omdat ze te lang niets van me gehoord hebben.
Even in het kort: ik ben sinds januari niet meer naar school geweest. Vlak voor de kerstvakantie ben ik gestopt met stage, in overleg met zowel het bedrijf als school, omdat ik het gewoon niet meer trok. Daarna zou ik weer naar school komen maar het lukte me op de 1 of andere manier gewoon niet. Dus eind februari heb ik school gemaild, dat ik een add test wilde doen en afwezig was omdat ik echt niet goed in mijn vel zat. Toen kreeg ik een mail terug waarin het erop neer kwam dat het allemaal leuk en aardig was maar dat ik wel naar school moest komen, en dat ze me eventueel een niveau lager wilde zetten.
En nu wordt ik dus volledig uitgeschreven. Ik heb twee weken de tijd om terug te mailen dat ik het er niet mee eens ben, wat ik meteen heb gedaan maar ik heb het gevoel dat het niets gaat uithalen. Mijn geschiedenis met deze opleiding is al niet al te best. (Enorm veel afwezigheid door psychische klachten).

Dus als mijn school stopt, stopt ook mijn studiefinanciering. Ik heb geen baantje omdat ik simpelweg niet kan werken. Het klinkt lullig, maar ik ben er gewoon niet goed in. Heb slecht contact met mijn collega's omdat ik te terughoudend ben, durf geen initiatief te nemen en niet om hulp te vragen. Het is niet zo dat ik niet wil werken, het is gewoon dat het nergens tot leidt. Ik ben op de middelbare school enorm gepest en de gevolgen daarvan merk ik nog altijd op school en op werk/stages. De kans dat ik binnen een maand ook een baantje vind, schat ik enorm klein in. Met andere woorden: ik ga in zware geldproblemen komen. Ik woon nog wel thuis, maar mijn ouders weten helemaal niets van mijn problemen met school en werk. Het ze vertellen is al helemaal geen optie want ze reageren altijd hetzelfde: 'je bent gewoon lui.' Dat is echt niet zo, ik wil juist heel veel dingen doen maar ik merk dat het me niet lukt. Dus ik heb nu dubbel stress: de geldzorgen en mijn ouders. En ik heb geen flauw idee wat ik nu moet doen. Uitkering aanvragen? Ik heb wel een diploma gehaald, maar in een branche waar absoluut geen werk is. Heeft er iemand ervaring met dit soort dingen?

---

Maflodder -> Rozenthee / "Would you like an adventure now, or shall we have tea first?"

Ja, half. Een uitkering vragen gaat niet, want dan heb je sowieso sollicitatieplicht. Dus niet solliciteren en niet naar school is helaas geen optie. Is zelfstandig werk geen optie? Post bezorgen of iets in die trant? Dan heb je geen collega's en dergelijke om je heen en heb je ook geen lang leerproces.

---

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Ik vind het echt gek dat je opleiding zo reageert. Ik zit nu zelf ook met zware psychische problemen en mijn opleiding helpt juist ontzettend mee. Echt heel naar dat die van jou dat niet doet

Misschien vervelende vraag, maar waar ben je zoveel geld aan kwijt als je nog bij je ouders woont?

---

L.S.H.I.F.O.M.D.W.I.D.H.O. Laughing so hard I fell off my dinosaur, wait, I don't have one

Sakaar schreef:
Ja, half. Een uitkering vragen gaat niet, want dan heb je sowieso sollicitatieplicht. Dus niet solliciteren en niet naar school is helaas geen optie. Is zelfstandig werk geen optie? Post bezorgen of iets in die trant? Dan heb je geen collega's en dergelijke om je heen en heb je ook geen lang leerproces.

Ik wil best solliciteren en het in elk geval proberen, dat is het punt niet. Ik ben gewoon bang dat ik niet op tijd een baan kan vinden en in de tussentijd enorme schulden ga opbouwen. Zelfstandig werk kan ik wel eens bekijken, dankjewel!

Prim schreef:
Ik vind het echt gek dat je opleiding zo reageert. Ik zit nu zelf ook met zware psychische problemen en mijn opleiding helpt juist ontzettend mee. Echt heel naar dat die van jou dat niet doet

Misschien vervelende vraag, maar waar ben je zoveel geld aan kwijt als je nog bij je ouders woont?

Het is vooral mijn zorgverzekering en mijn mobiele telefoon. Al het andere kan ik opzeggen. Maar ik kan dus tijdelijk niet bij hen aankloppen.
En ja, ik moet toegeven dat school niet volledig op de hoogte is van hoe rot ik me voel. Ze zeggen constant dat je het moet zeggen als je niet naar school komt en waarom, en nu heb ik dat dus een aantal weken geleden gedaan en krijg ik nu dit op m'n dak. Even een mailtje met: 'hoe gaat het inmiddels want je opleiding komt zo wel in gevaar' was een stuk fijner geweest.

---

Maflodder -> Rozenthee / "Would you like an adventure now, or shall we have tea first?"

Een uitkering krijg je sowieso niet zomaar. Dan moet je kunnen aantonen dat je actief naar werk op zoek bent (geweest) en dat dat op niks uitliep, daar kan maanden overheen gaan. Ik denk dat je toch een baan moet gaan zoeken, misschien iets vrij zelfstandigs? Ik werk nu in een hotel als kamermeisje en heb eigenlijk alleen als ik binnen loop en weer weg ga contact met collega's, verder sta ik alleen op een verdieping. Post bezorgen is ook nog een optie natuurlijk, of iets dergelijks.
Ik zou het je ouders trouwens wel vertellen, want ze komen er waarschijnlijk toch wel achter.

---

El Diablo.

Hoe lang kun je het redden met eventueel je spaargeld? Kun je een maand zonder werk? Moet ik je helpen zoeken naar leuke vacatures? (:

---

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Wat rot dat je opleiding zo naar doet, maar deels begrijpelijk omdat zij jouw afwezigheid moeten verantwoorden tegenover de inspectie. Ik heb ook door psychische klachten wat problemen gehad met mijn school, maar zij wisten er vanaf het begin al wat van. Mijn middelbare school daarentegen, was zo achterlijk en konden mij ook niet begrijpen.
Om eerlijk te zijn, zou ik het je ouders wel vertellen. Ze komen er hoe dan ook wel achter. Ik weet dat dat moeilijk is.
Je zou daarna samen met je ouders een gesprek aan kunnen gaan met het hoofd van de opleiding/school en je slb-er, om de situatie te bekijken en te bespreken wat de stappen kunnen zijn.
Heb je misschien een psycholoog of een begeleider? Zij zouden evt ook mee kunnen gaan om jouw verhaal te ondersteunen.
En een niveau lager, zou dat echt geen optie kunnen zijn? Misschien is het wel beter voor je psychische gezondheid.

Veel succes!

---

We were the forever that didn't last

Ik vind het echt heel vervelend voor je!
Ik heb helaas gen op,eiding ervaring of iets dergelijks, maar ik wens je in ieder geval succes met de tijd die er nu aan zit te komen^^

---

Zoek en je zult vinden. Vindt je het niet, dan is het zoek.

Ik vind het echt heel lief dat jullie meedenken, maar met mijn ouders praten is echt geen optie. Ik heb een onwijs slechte band met ze en ze snappen me totaal niet. Doen ze ook geen moeite voor. Soms kunnen we het wel vinden met z'n drieën, maar alleen als ze geloven dat alles op school enz goed gaat. Ze reageren ook niet normaal op dingen. Mijn stiefpa heeft bijv eens de hele avond tegen me geschreeuwd toen ik mijn bord in de vaatwasser zette en daarbij per ongeluk een ander bord aantikte. 'Te lui om even normaal een bord in de vaatwasser te zetten.'
Het hele huis schoon gemaakt maar dat ene hoekje vergeten te stofzuigen? 'Lui, je doet alleen maar half werk.'
Stoot ik me per ongeluk aan een deur? 'Te lui om normaal uit je ogen te kijken.'
Dus nee. Ik ga het ze niet vertellen. Hou liever de schijn op dat alles goed gaat, hoe stom dat ook klinkt.

[ bericht aangepast op 14 maart 2018 - 15:55 ]

---

Maflodder -> Rozenthee / "Would you like an adventure now, or shall we have tea first?"

laat maar.

[ bericht aangepast op 14 maart 2018 - 17:28 ]

---

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

.

[ bericht aangepast op 14 maart 2018 - 21:45 ]

---

Deep inside, I've never felt alive

Plunkett schreef:
Ik vind het rot dat het zo gaat, maar om eerlijk te zijn vind ik het niet oké dat je tegenover je ouders én je school de schijn ophoudt. Als zij tegen je zeggen dat je naar ze toe moet komen als er slechte dingen gebeuren, moet je dat ook doen. Het is niet per se heel verbazingwekkend dat ze besluiten je uit te schrijven, want voor hen kost het waarschijnlijk meer geld. Er zijn docenten die zich om jou bekommeren, maar als hij weken niets van je laat horen, snap ik eerlijk gezegd ook wel dat ze er klaar mee zijn. Ze hebben je de mogelijkheid gegeven om te laten weten wat er gaande is, maar die heb jij niet aangenomen.
      Verder vind ik het gewoon redelijk kut dat je ook tegenover je ouders niet laat zien wat er echt gebeurt. Ze komen er toch wel achter, dus het is beter dat ze het direct van jou horen dan dat jullie een brief in de brievenbus krijgen. Ik neem namelijk aan dat zij jouw schoolgeld betalen.

Ze betalen mijn schoolgeld niet, dat doe ik zelf.
En ik heb, zoals aangegeven, eind februari contact gezocht met school om alles uit te leggen. Daarnaast heb ik meerdere malen gesprekken gehad met school, assertiviteitstrainingen genomen, bij een schoolmaatschappelijk werker gelopen, enzovoort. Elke keer was het: als het niet goed met je gaat, moet je dat zeggen. Als ik dan aangaf dat het niet zo goed ging, dan moest ik maar gewoon weer met die werker gaan praten maar dat lost gewoon niets op. Daarnaast zijn er leerlingen in mijn klas die gerust een half jaar niet kwamen opdagen zonder reden, en hier nooit gezeik mee kregen. Maar ik val nogal op op mijn opleiding, dus ik werd extra in de gaten gehouden. Dan komt er ook nog bij dat mijn mentor in het eerste jaar me gewoon hard genaaid heeft (excuses voor het taalgebruik) door mijn ouders te bellen en te zeggen dat ik zwaar achterliep en bijles van hem nodig had. De humor was, dat ik ver voor liep op de rest van de klas, die betreffende leraar altijd in mijn shirt probeerde te kijken, en tijdens mentoruren aan mijn vrienden vroeg of ik toevallig al een relatie had. Diezelfde leraar heeft ook een mooi negatief studieadvies neergezet.
Ik snap school wel, maar het is niet dat ik van mijn kant ook niet mijn best heb gedaan om dingen beter te doen.

---

Maflodder -> Rozenthee / "Would you like an adventure now, or shall we have tea first?"

Ik denk dat een gesprekje met de psycholoog wel aan de orde is. Niet alleen om even stoom af te blazen aangezien je ouders niet (willen) luisteren of je te helpen met je zelfverzekerdheid, maar vooral ook omdat je dan een papiertje hebt om mee te zwaaien. Als het goed is, zit er in ieder geval één psycholooggesprekje inbegrepen in iedere basiszorgverzekering, dus dat moet wel goed komen.

Ik denk dat je school wel wilt meehelpen, want veel opleidingen hebben daar zelfs een speciaal traject voor, maar niet als je zonder 'bewijs' claimt dat je ergens last van hebt zeg maar. Ik bedoel, als mensen die maar 3 van de 43 verplichte punten halen onder de BSA-regeling van mijn opleiding uit kunnen komen met een officieel papiertje, moet ingeschreven blijven op jouw opleiding ook geen probleem zijn :')

---

She was acting pretty, thought she owned the city. Someone should've told her that pretty ain't a job.

Oké, ik wil hier nog even iets uitgebreider op reageren en met mijn eigen ervaring, omdat ze in bepaalde opzichten echt heel erg overeenkomen. Ook wat ik toen gedaan heb.

Ik ben ook gestopt met mijn opleiding op een gegeven moment, zonder dat mijn ouders hiervan wisten. Ik ging gewoon niet meer naar school en omdat ik 18+ was wisten mijn ouders van niets, want die kregen geen bericht of zo. Op een gegeven moment komt dan natuurlijk dat gesprek op school dat je niet meer door mag. Ik raakte toen compleet overstuur, want hoe moest het nu verder? Dan zouden mijn ouders erachter komen, woest worden, ik kon geen smoesjes meer bedenken, enz, enz. Ik wist ook dat zij het absoluut zouden afkeuren als ik gewoon thuis kwam te zitten en ik wilde wel werken, maar ja, wat dan? Hoe dan? Het was qua timing erg rot en kon niets vinden. Ik heb overwogen om een thuisstudie te doen als 'bezigheid' en ben zelfs op zoek gegaan naar een BBL-opleiding, maar niets voelde goed. Ik wist totaal niet wat ik wilde en wat ik zocht. Ik wist wel heel goed wat ik níet wilde en dat was stom kassawerk doen, of weer vier jaar in de schoolbanken zitten, of in een kledingzaak staan niks doen. Maar ja, veel meer opties kende ik eigenlijk niet.
Uiteindelijk ben ik in een verzorgingshuis gaan werken, in de schoonmaak. Daar deed ik gewoon zelfstandig werk, volgens redelijk flexibele tijden en een beter salaris dan bij enig ander bijbaantje. Daarbij hoef je er niet je hersens voor te gebruiken of zo. Zo had ik de tijd even op adem te komen, te bedenken wat ík nu eigenlijk wil en waar ik heen wil. Ik was bezig en ik verdiende geld, zo hield ik mijn ouders tevreden. Natuurlijk wilden ze dat ik weer een opleiding ging doen, maar voor nu was ik van de straat.

Toen ik later weer op zoek moest naar een studie ben ik naar de gemeente gegaan. Daar heb ik een aantal gesprekken gehad en heb ik meerdere testen gedaan, om te kijken wat ik leuk vind, wat ik kan, wat ik wil en wat mijn valkuilen zijn. Ik heb daar ontzettend veel aan gehad, al was het maar om te weten wat ik iemand had die me hielp bij mijn zoektocht.

Anyway, wat ik hiermee wil zeggen is dat ik voor een bepaald gedeelte begrijp in welke situatie je zit en dat je het niet aan je ouders of je school vertelt. Je school kan best begrip tonen, maar in het allerbeste geval moet je alsnog een halfjaar over doen, omdat je nu al twee maanden mist. Ik weet niet hoe groot die kans is en of je dat zelf überhaupt wel wilt.

Wat je ook nog kunt doen is langs de huisarts gaan. Die is er ook voor dit soort problemen en die kan jou helpen om de juiste vinden te vinden waar je wat aan hebt.

Zorg in ieder geval dat je DUO op tijd stop zet, want nu je geen inkomsten meer hebt wil je geen schulden meer opbouwen. Daarbij hou je dan de resterende jaren nog over voor het geval je later toch weer een opleiding wilt starten.

Sorry voor mijn lange bericht. Ik herken mezelf er gewoon heel erg in van een paar jaar geleden en ik voel je stress haast, zeg maar Even een hele, hele, hele dikke knuffel van mijn kant!
En misschien helpt het - ik heb nu een baantje én ik doe een supertoffe opleiding in een richting die ik eerder nooit zou hebben overwogen! (:

---

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Zelf heb ik bijna in dit proces gezeten op de middelbare school. Mijn cijfers gingen als een gek omlaag, ik liep achterstanden op en kampte met een depressie. De band met mijn ouders was echt om van te huilen zo slecht en zij wilden per se dat ik de havo afmaakte. Via het speciaal onderwijs waar ik zat en het UWV kwam ik bij een REA instituut. Nu ben ik niet geweldig te spreken over dat instituut, maar anderen hebben geweldige ervaringen. Je doet een opleiding en stages volgen, en je wordt geholpen met het vinden van werk.

Alsjeblieft pas trouwens op met een uitkering aanvragen. UWV is echt niet prettig en die heb je wel achter je als je een uitkering hebt; sollicitatieplicht, gesprekken, netwerken, soms ook verplichte cursussen.

Ik ben nog niet waar ik zijn moet, mijn weg was lang, maar het wordt echt beter ❤️
Probeer te bedenken wat je wil, je kan desnoods naar de gemeente oid. Daar kan je kijken wat je wil en kan, wat daarbij past etc.

Ik wil je echt een hele dikke knuffel geven, want dit is echt een kut situatie en het kan zo uitzichtloos lijken.. :c

[ bericht aangepast op 14 maart 2018 - 17:25 ]

---

26 - 02 - '16

sorry, ik houd me hier wel buiten. Ik snap het blijkbaar niet. Willen jullie mijn quotes weghalen?

---

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.