Ik zit weer gigantisch in de nesten - Lifestyle

want school stuurde me net een mail dat ze me gaan uitschrijven omdat ze te lang niets van me gehoord hebben.
Even in het kort: ik ben sinds januari niet meer naar school geweest. Vlak voor de kerstvakantie ben ik gestopt met stage, in overleg met zowel het bedrijf als school, omdat ik het gewoon niet meer trok. Daarna zou ik weer naar school komen maar het lukte me op de 1 of andere manier gewoon niet. Dus eind februari heb ik school gemaild, dat ik een add test wilde doen en afwezig was omdat ik echt niet goed in mijn vel zat. Toen kreeg ik een mail terug waarin het erop neer kwam dat het allemaal leuk en aardig was maar dat ik wel naar school moest komen, en dat ze me eventueel een niveau lager wilde zetten.
En nu wordt ik dus volledig uitgeschreven. Ik heb twee weken de tijd om terug te mailen dat ik het er niet mee eens ben, wat ik meteen heb gedaan maar ik heb het gevoel dat het niets gaat uithalen. Mijn geschiedenis met deze opleiding is al niet al te best. (Enorm veel afwezigheid door psychische klachten).

Dus als mijn school stopt, stopt ook mijn studiefinanciering. Ik heb geen baantje omdat ik simpelweg niet kan werken. Het klinkt lullig, maar ik ben er gewoon niet goed in. Heb slecht contact met mijn collega's omdat ik te terughoudend ben, durf geen initiatief te nemen en niet om hulp te vragen. Het is niet zo dat ik niet wil werken, het is gewoon dat het nergens tot leidt. Ik ben op de middelbare school enorm gepest en de gevolgen daarvan merk ik nog altijd op school en op werk/stages. De kans dat ik binnen een maand ook een baantje vind, schat ik enorm klein in. Met andere woorden: ik ga in zware geldproblemen komen. Ik woon nog wel thuis, maar mijn ouders weten helemaal niets van mijn problemen met school en werk. Het ze vertellen is al helemaal geen optie want ze reageren altijd hetzelfde: 'je bent gewoon lui.' Dat is echt niet zo, ik wil juist heel veel dingen doen maar ik merk dat het me niet lukt. Dus ik heb nu dubbel stress: de geldzorgen en mijn ouders. En ik heb geen flauw idee wat ik nu moet doen. Uitkering aanvragen? Ik heb wel een diploma gehaald, maar in een branche waar absoluut geen werk is. Heeft er iemand ervaring met dit soort dingen?

---

Maflodder -> Rozenthee / "Would you like an adventure now, or shall we have tea first?"

Misschien toch iets proberen te vinden wat je wel iets lijkt? Er is vast wel iets voor je op de wereld! Uitkeringen zijn gewoon helemaal niet prettig atm en dat blijft denk ik nog wel zo. Ook misschien nog even kijken of je niet nog iets aan die schoolsituatie kan doen.

Geef de hoop in ieder geval nog niet op, je bent nog jong.

---

Medb - Pronouced as [me-èv]

---

•

Plunkett schreef:
laat maar.

Ik vind het jammer dat jij je mening weer hebt moeten intrekken. In mijn ogen klonk je namelijk helemaal niet bot maar gewoon erg realistisch.

Op mijn opleiding had ik ook klasgenoten die door depressies, anxiety etc heel veel lessen misten. Zij communiceerden dit wel echt goed met school, en hoewel het voor hen uiteraard wel studievertraging betekende, was iedereen op de hoogte. Ik denk dat het in jouw geval heel handig was geweest als er zwart op wit heldere afspraken waren gemaakt. Maar je kunt het je school ook niet kwalijk nemen dat ze je na maanden van radiostilte uitschrijven.

Je ouders gaan er toch wel achter komen, dus het is het beste om het ze zsm te vertellen. Je zegt dat ze altijd rot reageren, maar is dat niet gewoon omdat je niet met ze communiceert? Ik heb bvb nu een broertje die altijd overhoop ligt met mijn moeder, juist omdat hij haar niet in vertrouwen neemt. Want let op, dat doet ouders ook pijn. Ik las dat je stiefvader vaak rot opmerkingen naar je maakt. Kun je niet beginnen met een één op één gesprek met je moeder? Als ze er zelf achterkomen, zullen ze nog veel bozer zijn.

En ga absoluut naar een psycholoog. Als je en geen school en geen werk aankunt en je geeft zelf aan dat dit niet komt door luiheid, is er veel meer aan de hand. Als jouw psycholoog een serieuze diagnose kan stellen, zullen je ouders je hoogstwaarschijnlijk ook een stuk serieuzer nemen.

Heel veel succes, maar zet wel echt je schouders eronder. Alleen jij kunt jezelf hieruit helpen.

---

ars moriendi

Oké, even voor de duidelijkheid want kennelijk ben ik dat niet geweest:

- Dit ging niet over 'jongens-wat-een-kut-school-dat-ze-me-zo-laten-stikken.' Tuurlijk baal ik hiervan, maar ik neem het ze nergens echt kwalijk. Het enige wat ik ze wel kwalijk neem is dat ik bijna twee weken na mijn mail over hoe het met me ging, zo bot wordt weggestuurd. Ze hadden me kunnen uitnodigen voor een gesprek. Ze hadden kunnen vragen of het al beter ging. Dat deden ze niet. En ja, ik had misschien zelf meer moeten communiceren maar ik had hier gewoon de kracht niet voor om het zo te zeggen.
- Er is wel degelijk communicatie geweest tussen mij en school.
- Toen ik het had over een uitkering, was dat eigenlijk mijn allereerste paniekreactie. (Nouja, mijn tweede. Het eerste was enorme schulden en dakloos zijn voor de rest van m'n leven). Ik heb absoluut geen ervaring met dit soort dingen. In mijn paniek had ik nog niet eens aan zelfstandig werk gedacht, wat ik nu dus aan het uitzoeken ben en de eerste sollicitaties zijn de deur uit.
- En ik kan de situatie met mijn ouders niet goed uitleggen in gewoon een paar zinnen. Het allerbeste voorbeeld zet ik in een spoiler, vanwege triggers. Misschien dat jullie dan begrijpen dat het voor mij gewoon geen optie is.

Verder vind ik het heel fijn dat jullie reageren en mee denken, ook als je denkt dat ik het allemaal niet goed hebt aangepakt. Het helpt me wel. (No sarcasm, voor het geval dat zo overkomt).

---

Maflodder -> Rozenthee / "Would you like an adventure now, or shall we have tea first?"

Hmm wat een lastige situatie zeg. Ik denk ondanks dat je niet met je ouders overweg kan je toch misschien kan overwegen hun hulp im te roepen, ondanks dat ouders soms niks zijn wil niemand hun kind zien 'falen'. Eventueel kunnen ze je helpen met bezwaar maken bij de school. De instelling van: 'de school gaat me toch niet helpen' begrijp ik, maar vind ik ook een beetje onterecht. Een school is een groot bedrijf en als je wil dat ze je helpen zul je proactief moeten zijn en er zelf achteraan gaan. Wat in mijn mening het beste werkt (ik heb door ziekte ook problemen gehad op school) is een persoonlijk gesprek aan te vragen met je slb'er of een decaan en vanaf daar heel eerlijk te vertellen dat je onwijs in de knoop zit met alles en jezelf en dat je hun standpunt begrijpt maar dat als ze hulp kunnen bieden jij het heel hard kan gebruiken. Op je knietjes naar iemand toe gaan is nooit leuk maar als je je school wil 'redden' kan dat je enige hoop zijn. Als je niemand het wil vertellen en helemaal ten einde raad bent kun je ook altijd je huisarts om advies vragen, ook voor vragen als: hoe verder. Omdat je thuis woont, nogmaals, overweeg het je ouders te vertellen. Mocht het met school helemaal in de soep lopen kun je eventueel toch een wat zelfstandiger baantje proberen te zoeken? Thuiswerk, schoonmaken, postbezorgen etc. Heel veel succes en ik hoop dat je snel een oplossing hebt!

---

The truth is out there.

Wat naar allemaal, ik hoop ergens toch dat de school zich nog bedenkt en jullie misschien samen naar een oplossing kunnen zoeken. Is er aan jouw opleiding geen sociale dienst of iets dergelijks verbonden die je raad kan geven en die je kan vertellen welke opties je op dit moment hebt?

Het is al een paar keer gezegd, maar ik zou het toch zeker aan je moeder vertellen (ik weet niet of je vader nog in beeld is, omdat je alleen spreekt over een stiefvader, maar als die er zou zijn en je vertrouwt hem meer, kun je misschien eerst met hem praten). Ik zou ook zeker je moeder alleen spreken. Ouders kunnen elkaar heel erg snel opjutten. Als de ene zegt 'je bent lui', dan gaat de andere daar snel in mee, waardoor ze misschien een soort onoverkoombaar front lijken te vormen ofzo. Maar je moeder blijft wel nog steeds je moeder en misschien dat ze jou wel wil helpen als ze ziet dat je haar in vertrouwen neemt? Als dat niet werkt, kun je misschien naar een andere vertrouwenspersoon gaan (een oom of tante, je grootouders, een vriendin misschien) van wie je wel weet dat ze kalm zullen reageren. Misschien zou je hen dan kunnen vragen om je te 'helpen' om het aan je moeder te vertellen, dan sta je er ten minste niet alleen.
Edit: ik lees net wat je moeder heeft gezegd en misschien is het toch geen goed idee om het tegen haar te vertellen. Ik zou het iig wel tegen iemand zeggen die je echt vertrouwt, vrienden of familie ofzo, iemand waarvan je weet dat je echt bij hem/haar terecht kunt. Het aan iemand vertellen lucht enorm op en die persoon kan je misschien ook helpen om verdere stappen te ondernemen (:

Ik denk ook dat het een goed idee is om naar een psycholoog te gaan. Het lijkt misschien overdreven, maar die mensen zijn hiervoor opgeleid en ze weten echt wel wat ze moeten doen. Je bent heus niet de enige in deze situatie die naar een psycholoog zou gaan.

En over werk... Misschien moet je beginnen met deeltijds, of maar een aantal dagen in de week (weet niet of je dat sowieso al van plan was). En zoals de rest zei: er zijn ook beroepen waarbij je weinig contact nodig hebt met de collega's en weinig assertief moet zijn. Ik snap je angst wel, want ik ben zelf ook totaal niet assertief en als ik begin aan een vakantiejob, heb ik het er echt moeilijk mee omdat ik steeds iedereen moet aanspreken met vragen en dat laat mijn sociale angst niet zo goed toe. Je gaat altijd wel een paar vragen moeten stellen (zou me verbazen als je vanaf dag één al meteen alles wist staan enzo), maar in sommige jobs heb je er minder last van natuurlijk. Er zijn zoveel jobs op deze wereld, er zal vast wel iets voor jou tussen zitten (:

[ bericht aangepast op 14 maart 2018 - 20:53 ]

---

If you can't remember my name, just say 'chocolate' and I'll turn around.

Wat een ontzettende rotsituatie. Jij zit helemaal in de stress vanwege geld en dat is ontzettend kut, want de dingen die het waard zijn om je rot over te voelen, krijgen helemaal geen plek.
Als eerste zou ik voor jezelf je financien even goed op een rijtje zetten. Misschien valt het allemaal wel mee. Misschien ook niet, maar dan weet je in ieder geval waar je aan toe bent.
Daarnaast zou ik als ik jou was ook kijken of je een afspraak kunt maken met een psycholoog. Hij/zij kan jou vanuit daar verder helpen en ik kan uit eigen ervaring vertellen dat dat heel fijn kan zijn. Het resterende schooljaar kun je gebruiken om aan jezelf te werken en misschien toch een baan te vinden. Er is vast werk wat goed met jou en de omstandigheden matcht.
Als laatste wil ik je laten weten dat ik heb gelezen in wat voor situatie je je bevindt met je ouders en dat is heel erg kut. Ik kan me voorstellen dat zij hebben gedaan waar ze in geloofden en ze hebben het beste met je voor. Aka zij hebben gedaan waarvan zij dachten wat op dat moment het juiste was. Voor jou is dit heel naar geweest, maar ik zou het toch opnieuw proberen. Desnoods schrijf je het allemaal op. Je moet toch tot ze door weten te dringen met hoe echt dit voor jou is en hoeveel last je ervan hebt, want dit is niet lui zijn. Dit is gewoon fucking hard je best doen, maar er niets voor terugkrijgen. Gewoon omdat de samenleving zo in elkaar zit en er nog steeds heel veel bekrompen mensen rondlopen.
Heel veel liefde en sterkte voor jou. Ik weet dat je eruit kunt komen. Ik heb vertrouwen in je.

---

look at the stars, look how they shine for you;

aarsvogel schreef:
Ik vind het echt heel vervelend voor je!
ik wens je in ieder geval succes met de tijd die er nu aan zit te komen^^

---

I'm a warrior, and you can never hurt me again.