RPG - once upon a time - speeltopic 01 - Speeltopics

De straten van Storybrooke waren aardig druk, op een vrijdag was het altijd drukker dan elke andere doordeweekse dag, veel mensen hadden de dag vrij van werk als dat mogelijk was. “Ik zweer het je, ze vraagt een hogere prijs voor ons,” sprak Chris, in beide handen een beker koffie. Zijn korte donkere haar was een chaos op zijn hoofd en zijn groene ogen schitterde als een kwajongen. “Ben je anders gewend?” het meisje nam een beker koffie over voor ze hun weg vervolgde. “Djali, kom op,” zei Esmee, omkijkend naar het geitje dat achter haar aan rende. Haar vingers aaide kort over Djali’s kop.
      “Weet je zeker dat, dat beest het kan?” vroeg Chris, zijn ogen schoten kort naar de geit, sceptisch. “Ze heeft het vaker gedaan. Zolang jij maar goed uitkijkt.” Ze nam een slok van haar koffie en ze sloegen een hoek om. “Noem één keer dat de politie mij te pakken heeft gehad,” de grijns op Chris zijn lippen was vol zelfverzekerdheid. “Die keer dat je een auto probeerde te stelen midden op de main street,”
      “Toen was ik dronken,” was zijn directe verdediging. Esmee rolde kort met haar ogen voor ze haar tas op de stoep neerzette. Haar ogen vlogen naar de klok die boven alle gebouwen uitstak. “De havenwerkers zijn elk moment klaar met werken, Ga,” sprak ze, haar koffie zette ze naast haar tas neer. Ze stal niet vaak van mensen, niet van zo veel mogelijk tegelijkertijd in ieder geval, maar zo’n tien kinderen in het kamp hadden een nieuwe boekenlijst van school gekregen, een bedrag wat ze nooit zomaar zou kunnen verdienen.
      Zodra Chris de hoek om was haalde ze haar tamboerijn uit haar tas, misschien als ze na de boeken geld over hadden moest ze eens gaan kijken voor een kleine box voor de muziek.
      Al snel was er een aardige hoeveelheid mensen die toekeken hoe ze danste. Soms ving ze een blik op van Djali die haar weg maakte tussen de mensen door. Een glimlach speelde op haar lippen terwijl ze danste. Haar adem was gehaast tegen de tijd dat ze haar laatste pas maakte. Het geluid van de munten die op elkaar vielen maakte haar glimlach nog een stukje groter. Terwijl ze bukte om de pet op te pakken, die gevuld was met munten zag ze hoe Djali bij haar kwam staan. Tussen de tanden van de geit was een portemonnee geklemd. Esmee vloekte binnen-monds voor ze de portemonnee overpakte en overeind kwam. De persoon achter haar was niet te missen en ze draaide zich om op haar hakken, de portemonnee in haar hand achter haar rug. “Oh, hallo officer,” sprak ze met een glimlach op haar lippen, terwijl ze de man in zich opnam. “Kan ik u ergens mee helpen?”