.
[ bericht aangepast op 10 dec 2021 - 14:11 ]
[RPG] Game of Love [Speeltopic] - Speeltopics
-
21 jan 2018 - 17:59
23 jan 2018 - 0:40
23 jan 2018 - 1:02
Hunter Dex Matthews
Dex ━ 21 ━ traveler ━ entering the appartment ━ alone ━ outfit
Met een tevreden glimlach op mijn gezicht stapte ik uit de auto en omarmde ik de warmte van het eiland. Ik had een lange broek aan, misschien niet mijn beste idee ooit, maar gelukkig heb ik genoeg kleding in mijn koffer. Na een paar seconden werd ik al uit mijn gedachten getrokken, want iemand nam mijn koffer van mij aan en liep weg. "check your phone sir," zei hij nog even achterom, waardoor ik meteen op mijn mobiel keek en zag dat ik een email had binnen gekregen. Snel las ik het door en met fronsende wenkbrauwen keek ik naar mijn mobiel.
'Eh gast, what the fuck?' riep ik de dude achterna die weg liep met mijn koffer, maar hij negeerde mij compleet en liep gewoon door. Fijn is dit, geen koffer en ik heb geen idee wie iedereen is. Met een diepe zucht liep ik richting de villa, waar ik met een licht geïrriteerde houding naar binnen liep. Oké, ik kon dit, dit ging mijn avontuur hier niet verpesten, kom op Dex. Ik toverde een glimlach op mijn gezicht en liep de eerste beste ruimte in, wat een keuken was. Meteen greep ik naar een van de flesjes water die op het aanrecht stonden en ik dronk hem in één keer voor de helft leeg, ik had echt dorst. Mijn telefoon, die ik nogsteeds in mijn hand had, besloot vervelende geluidjes te maken wat mijn aandacht trok. Wederom las ik de email weer door en ik zag dat er bijlagen aan waren toegevoed, blijkbaar met kamer indelingen. Hmm, Chloe... ik hoop dat ze mooi is, anders gaat dit nog lastig worden. De telefoon ging weer in mijn broekzak en met het flesje water liep ik even door het huis, waar ik bij een soort woonkamer belandde. Het zag er allemaal fantastisch uit, ook de sofa, waar ik met een zucht en een harde plof in ging zitten. Let the games begin.[ bericht aangepast op 23 jan 2018 - 1:06 ]
- thank you for existing -
23 jan 2018 - 10:14
——————————————————————————
——————————————————————————
——————————————————————————
Eden Isla Sadler
”It seems to me, that love could be labeled poison and we’d drink it anyways."
• 21 • Single mom, trying to open up • With Lavan, at the beach •
Met moeite was het me gelukt geweest om enkele belangrijke spullen voor mezelf uit mijn koffers te plukken, nog voor ik deze gedwongen werd af te geven. Met een ietwat norse blik had ik de desbetreffende persoon dan ook aangekeken, waarbij mijn blauwe poelen hem een zowat stille waarschuwing gaven voorzichtig te zijn met mijn spullen. Ik vond het vreselijk dat ik ze niet gewoon zelf kon meenemen, zodat ik me in die tijd rustig kon installeren, maar helaas.
Om me niet direct in het grote huis te storten besloot ik eerst de frisse kalmte van het strand op te zoeken — een plekje van rust, voordat ik opzoek zou gaan naar Axel, de jongeman waar ik mijn kamer meedeelde. Lichte nieuwsgierigheid kroop door me heen en hoewel ik enorm benieuwd was naar wie er allemaal zouden zijn, had ik eerst een kort momentje voor mezelf nodig. Dit was voor het eerst dat ik van huis af was zonder Zoey, al helemaal op deze afstand, en het gevoel van gemis stroomde dan ook al vanaf de start van mijn reis door me heen. Ik hoefde me geen zorgen te maken, mijn ouders zaten zo om haar kleine vingertjes gewonden dat ze het absoluut naar haar zin zou hebben, maar ergens had ik haar veel liever bij me gehad.
Met een zachte zucht die over mijn lippen heen rolt blijf ik op het strand staan, waar mijn blote voeten ietwat in het zachte zand lijken weg te zakken, en staar ik over de heldere zee heen terwijl ik geniet van het uitzicht en de zachte bries door mijn lange lokken. Onbewust spelen mijn vingers de punten van mijn lange haar, een gewoonte die ik al gauw had eens mijn lokken zo lang waren, en net wanneer ik besluit mezelf op het strand te laten ploffen wordt mijn aandacht getrokken door geluiden achter me.
”Hallo?”
Naderende voetstappen door het zand heen kondigde de komst van iemand aan, waarop ik nieuwsgierig naar de desbetreffende persoon opkijk als deze aankomt. “Ik ben Lavan. En ik wilde je niet storen, maar je hebt een prachtige plek gekozen om te stoppen.” Een oprechte glimlach siert de jongeman zijn gezicht; welke zich hierdoor spiegelt op de mijne als ik zijn hand aanneem om mezelf ook voor te stellen. “Ik ben Eden,” glimlach ik hem toe, waarna ik mijn blik kort van hem afhaal om nog even naar het uitzicht te kijken waar ik net zo door getrokken was. “Het is hier inderdaad prachtig,” vervolg ik en richt mijn blauwe kijkers weer op Lavan. “Wat een heerlijke geur. Ben je ook graag buiten?”
Opnieuw krullen mijn mondhoeken zich iets op en knik ik kort. “Vooral op plekken zoals deze,” beantwoord ik zijn vraag en snuif subtiel de zeelucht een keer diep in me op. Wat had ik hier graag gestaan met Zoey, bedenk ik me opnieuw en blik over het lange strand heen als ik haar in gedachten al over het strand zie stappen — of spelend met haar emmertje en schepje om samen met mij een klein zandkasteeltje te maken. Echter wist ik dat dit geen plek was voor een 19 maanden oude dreumes, vooral niet gezien het op TV kwam. “En jij?” vraag ik vervolgens aan Lavan, alvorens mijn poelen hem nieuwsgierig een keer op nemen. “Prefereer je het genieten op het strand, of toch liever aan de rand van een zwembad?”
'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'
23 jan 2018 - 11:47
NICOLAI ‘NIC’ MCGRORY
23 – Mechanic – Bi/ace – Talking to Rae
What can I say? I’m charming andirresponsible.
*Irresistible.
Het eiland was mooier dan Nic had verwacht. Zon en strand, waar kon hij nog meer om wensen? Nee, hem hoorde niemand klagen.
Terwijl hij door de ruimtes liep, nam hij alles goed in zich op. Afgezien van het productieteam dat zijn koffer had afgenomen, had hij nog niemand gezien. Maar dit programma draaide om de liefde, dus hij zou vast niet de enige hier zijn. Hoe kon hij anders een kamergenoot vinden?
Een geluidje trok zijn aandacht en hij besloot om te kijken wat – of beter gezegd, wie – er was. Zo kwam hij uit bij een bar die niet misstaan had in… Ja, hij wist eigenlijk niet in wat voor tijdperiode, want hij had nooit echt veel aandacht aan geschiedenis besteed. In elk geval ergens in het verleden. Het gaf de bar wel een klassieke uitstraling.
De bron van het geluid was een vrouw die met veel moeite een fles drank op de bovenste plank zette. Net toen Nic zijn aanwezigheid kenbaar wilde maken, lukte het haar en draaide ze zich om. Hij was dus al gezien.
Ze liep naar hem toe en in plaats van hem een hand te geven – wat zijn plan geweest was – omhelsde ze hem kort. Ietwat overrompeld duurde het Nic iets langer dan nodig om de omhelzing te beantwoorden.
“Hi, prachtige bar huh? Ik ben Raelynn, maar zeg maar Rae,” zei ze. Ze leek zo vrolijk en oprecht dat Nic spontaan besloot haar wel te mogen.
“Hey, ja ze hebben duidelijk geen kosten gespaard hiervoor,” antwoordde hij en hij glimlachte terug. “Ik ben Nic, aangenaam.”
Daarna liep Rae weer terug naar de bar. “Ben je ook toe aan een drankje? Wat is je gif?” Voor Nic kon antwoorden dat hij gewoon een biertje wilde, stak ze haar hand in de lucht om hem te stoppen. Grijnzend wachtte Nic af waar Rae mee zou gaan komen.
Nic was meegelopen met haar en op een barkruk neergeploft. Toen ze hem bekeek om ‘zijn gif’ in te schatten keek hij haar uitdagend aan en hij speelde onbewust met zijn lippiercing. Laat maar eens zien wat je weet.
“Ik vind je wel een bier typje? Correct?” vroeg ze vervolgens.
Nic lachtte. “Ben ik zo doorzichtig?” vroeg hij haar plagend. Hij haalde even een hand door zijn haren heen. “Doe maar een biertje ja. Dat gaat er wel in na die lange vlucht.”
Hij leunde op zijn armen op de bar terwijl hij wachtte tot Rae hem een biertje had aangegeven. In die tijd had hij de tijd genomen om eens goed om zich heen te kijken en Rae zelf ook eens te bekijken. Ze leek een hele spontane jonge vrouw. Als alle mensen hier zo waren, ging hij zich wel vermaken, besloot Nic.
The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.
23 jan 2018 - 19:26
LUÍS FERNANDO SALASAR
23 | Carpenter | Closeted gay | Ingeschreven door vrienden | Hoekje 6 • Chloe
"Hey vreemdeling!" Ik schrik me zowat te pletter en kijk verwilderd om me heen, op zoek naar degene die mijn dit op haar geweten heeft. Mijn ogen ontmoeten al snel genoeg een blondine die me met een lieve glimlach staat aan te kijken. Oh natuurlijk, eerst iemand zowat een hartaanval bezorgen en dan zoetjes staan loeren. Veel tijd om inwendig verder te mopperen is me echter niet gegund aangezien de dame plotsklaps vlak voor me staat en een kus op mijn wang drukt, waardoor ik een ongevraagd inkijk in haar playsuit krijg. Er loopt een rilling langs mijn rug bij de gedachte aan borsten en tegelijk komt het besef dat ik me hier toch maar overheen zal moeten zetten, wil ik op vrouwen overschakelen.
"Ik ben Chloe en jij?" stelt ze zichzelf vervolgens voor. Chloe de Kusser. Makkelijk genoeg om te onthouden. Ontwijken zal wellicht wat moeilijker worden.
"Luís," beantwoord ik haar vraag stijfjes, terwijl ik mijn blik over haar heen laat glijden en in gedachten tot de conclusie kom dat mijn borstkas wel erg nat aan voelt. Ik kijk naar beneden om te ontdekken dat ik bij het schrikken wat van mijn bier moet gemorst hebben en haal mijn hand een keer over mijn borstkas heen. Een beetje jammerlijk -al is mopperend misschien een beter woord- zucht ik, treurend om het verspilde drankje. "Jij, Chloe, bent me een nieuw biertje verschuldigd. Heb jij even geluk dat alles hier gratis is," voeg ik er aan toe, pogend om toch een beetje vriendelijk over te komen. Ik schuif wat op, zodat er plaats is voor de jongedame en doe mijn best mijn wenkbrauwen uit de frons te halen. Ten slotte zal ik toch behoorlijk wat tijd met deze mensen moeten spenderen, dan kan ik er maar net zo goed het beste van maken. Toch? Wel. Here goes nothing.
"En; liefde, geld of vakantie, waarmee hebben ze jou hierheen gelokt?" vraag ik, niet goed wetend wat ik anders zeggen moet.Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.
23 jan 2018 - 19:37
JOHN GILLFORD
26 | Firefighter | Single dad, ready for true love | Buitenzwembad • Linde
Een hoog stemmetje laat me mijn ogen van de lucht afhalen en naar de rand van het zwembad glijden. Onmiddellijk verschijnt er een glimlach op mijn lippen, bij het zien van de jonge blondine in de kleurrijke jurk. Heel even lijkt het alsof ze nog iets wil gaan zeggen, waardoor ik geduldig wacht op de boodschap. Als het echter stil blijft van haar kant dringt het tot me door dat ik misschien het verdere initiatief zal moeten nemen en met grote slagen zwem ik naar de rand van het zwembad toe, zo dicht mogelijk bij de jongedame. Vervolgens leg ik mijn armen op de rand, waarna ik mijn kin er op laat rusten. Zie je, ik wil wel bij haar gaan zitten maar ik was, voor ik het water in sprong, helemaal vergeten dat ik geen handdoek bij me heb en nu ik zo alles in retrospect zie vermoed ik dat het behoorlijk frisjes zal zijn mocht ik nu ineens het water uit komen.
"Well hi there," antwoord ik met een brede lach op mijn gezicht, kijkend naar de bevallige dame. Opeens word ik me wel heel erg bewust hoe zeer mijn Australisch accent hierbij naar boven kwam en ik kan alleen maar hopen dat mijn huisgenoten voor de komende maand dit niet als vervelend zullen ervaren. "Ik ben John. Hoe heet jij, gorgeous?" Stom. Stom, stom, stom. Dadelijk denkt ze dat ik een rokkenjager ben, terwijl het in principe een gemeend compliment was, dan wel nogal ongelukkig aangebracht. Ik schenk haar een verontschuldigende lach terwijl ik wat met mijn benen trappel om makkelijker boven water te kunnen blijven.
"Ik zou bij je komen zitten, maar ik vond het water al behoorlijk fris en ik denk dat als ik nu in de wind ga lopen ik de komende week ziek op de bank lig. Je bent toevallig geen verpleegster?" plaag ik met een ondeugende fonkeling in mijn ogen. Mocht het antwoord ja zijn dan zou ik me maar wat graag door deze knap ogende blondine laten verzorgen. Je moet wat over hebben voor de liefde, niet?
Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.
23 jan 2018 - 22:20
Axel Brooks
24 | PLEKJE 2 | WITH OLIVIA | READY FOR ADVENTURE
'Zeker' werd er geantwoord op zijn vraag over het uitzicht. Ze zette haar zonnebril op haar voorhoofd waardoor er twee mooie ogen tevoorschijn kwamen. 'maar dit uitzicht is ook helemaal niet verkeerd' ging ze verder waarna de twee mooie ogen vervolgens zonder ook maar een spoortje gêne over zijn lichaam gingen.
'Is dat zo?' De glimlach die op het gezicht van Axel had gestaan, maakte onmiddellijk plaats voor een brede grijns. Axel hield van dit soort mensen, hij had liever dat je de schuchtere act achterwege liet, dan wist hij tenminste waar hij aan toe was en hoefde hij niet te gaan gissen. Zelf was hij ook zo.
Hij voelde hoe ze zijn hand vastpakte, met een glimlach vertelde ze hem haar naam. Olivia. Dit was dus inderdaad niet de Eden met wie hij samen op het lijstje had gestaan, maar wie weet wel degene met wie hij uiteindelijk zijn kamer zou gaan delen. Axel wilde echter niet meteen beginnen met conclusies trekken, hij zou vandaag nog veel meer mensen ontmoeten en hij zou wel zien hoe het allemaal uit zou gaan pakken.
'Een mooie naam bij een mooie dame, hoe kan het ook anders?' Wederom verscheen er een vage glimlach rond zijn lippen. Met half dichtgeknepen ogen om de zon tegen te houden, keek hij Olivia aan.
'Jij bent slimmer geweest dan ik,' mompelde Axel waarna hij eerst naar het drankje in haar hand wees en vervolgens naar haar zonnebril. Opnieuw had hij spijt dat hij zo simpel al zijn spullen had afgestaan. Nu hij zo nadacht had een zwembroek ook niet misstaan. Zo op het randje van het bad zitten was wel leuk, voor even. Maar uren in de verte te zitten turen was niks voor hem. Hij had nooit begrepen hoe mensen dat konden, en had daarom ook nooit de lol ingezien van het bekijken van zonsondergang.
Hij liet zijn blik nogmaals over het lichaam van Olivia gaan, wat hij nu tenslotte beter kon bekijken omdat hij dichterbij was. Zijn ogen bleven even hangen bij haar benen, maar gingen vervolgens terug naar haar gezicht.
'Al helemaal klaar om een duik te nemen,' zei Axel terwijl hij met zijn hoofd een knikje maakte richting Olivia, doelend op haar badpak. Even liet hij zijn linkerhand door het water in het bad gaan. Het had een aangename temperatuur, het zou zeker verfrissend werken. Voor hij zijn hand terugtrok, liet hij hem even snel over het water gaan, zodat er grote druppels water op Olivia's rug belandden. Opnieuw verscheen er een grijns op zijn gezicht.
'Oh,' begon hij. 'Sorry.'
chaos makes the muse
24 jan 2018 - 10:02
CHLOE FREYA BERGEN
23 | psychologist | trying to forget the past | Hoekje 6 Luís| outfit
Mijn hoop dat ik de man niet te erg had laten schrikken, vervloog snel. Hij liet zijn blik even over me heen glijden, maar zijn ogen bleven nergens hangen.
'Luís,' antwoordt hij vervolgens wat afstandelijk. Vervolgens zie ik zijn blik naar beneden glijden en besef ik me dat zijn drankje niet langer in zijn glas zit, maar over zijn borst is gemorst. Ik hoor hem zuchten en besef me dat ik tot op heden geen geweldige indruk heb achter gelaten.
'Jij, Chloe, bent me een nieuw biertje verschuldigd. Heb jij even geluk dat alles hier gratis is,' zegt hij vervolgens. Ik weet niet of hij de opmerking bij wijze van een grap maakt, aangezien de irritatie nog altijd goed voelbaar is. Desondanks wordt zijn blik wat vriendelijker en probeer ik een schuldbewuste glimlach op mijn gezicht te toveren. Het liefst was ik zonder verder iets te zeggen vertrokken om de man de rust te geven waar hij overduidelijk naar verlangde.
Ik besefte me echter maar al te goed dat ik de komende weken veel tijd met de mensen op het eiland zou doorbrengen, dus leek het me bij nader inzien geen geweldig idee om nu al een sociaal isolement op te bouwen. Ik haal even diep adem en besluit opnieuw mijn beste beentje voor te zetten.
'Sorry, zonde van dat biertje,' zeg ik vervolgens met een knipoog. Ik hoop maar dat Luís de humor van de situatie in kan zien. Inmiddels is hij een stukje opgeschoven en dit zie ik als een non-verbale uitnodiging om naast hem plaats te nemen op de bank. Ik voel zijn bovenbeen even langs mijn knie strijken, maar besluit dan wat meer afstand te nemen en een stukje op te schuiven. Het laatste wat ik wil bereiken is dat de man zich nog ongemakkelijker gaat voelen door mijn aanwezigheid dan hij waarschijnlijk al doet.
'En; liefde, geld of vakantie, waarmee hebben ze jou hierheen gelokt?' is de vraag die hij vervolgens stelt. Uiteraard had ik deze vraag kunnen verwachten, maar toch overvalt deze me. Ik had gehoopt nog even te kunnen acclimatiseren voor ik uit de doeken zou doen wat me hier had gebracht. Ik kende Luís nog geen twee minuten, wat betekende dat ik hem niet teveel prijs zou geven.
Ik was echter de slechtste leugenaar aller tijden, dus was het aan mij om een gulden middenweg te bedenken.
Ik richtte mijn lichte ogen even op hem en keek hem een handvol seconden aan voor ik de woorden die ik zorgvuldig koos, uitsprak.
'Ik ben op de vlucht.' Mijn woorden volg ik met een lach in de hoop dat hij niet verder vraagt en denk dat ik een grapje maak.
'Een knappe man als jijzelf komt hier vast niet voor de liefde. Je hebt jezelf vast niet ingeschreven, klopt dat?' vroeg ik hem vervolgens na een korte analyse. Zijn uiterlijk en manier van doen waren voor mij aanwijzingen geweest om de uitspraken te doen. Als psychologe had ik dagelijks te maken met mensen en hun gedrag. Ik was er inmiddels redelijk goed in geworden om mensen in te schatten, al leek Luís moeilijk te doorgronden.
Ik vroeg me af in hoe verre ik goed zat.
This is how the world works, you gotta leave before you get left.
I was an angel living in the garden of evil
24 jan 2018 - 14:58
BELLA MARYLIN GRACE
21 – in search of true love – with Hunter – In the living room
Ik bedankte de taxichauffeur wanneer ik eindelijk was aangekomen.
« Veel plezier. » Waren zijn laatste woorden. Ik knikte even naar de aardige man en liep dan richting de villa. Ik bleef even staan bij het ongelooflijke zicht. Een glimach sierde mijn lippen bij de gedachte dat ik hier een tijdje ging verblijven. Dit eiland, de villa, de mensen, wat kon dit avontuur verpesten?
Ik keek nog een keer naar de brief. Het feit dat ik de eerste nacht al bij een onbekende moest slapen maakte me best ongemakkelijk. Sinds mijn laatste relatie, een anderhalf jaar geleden, had ik het bed met niemand meer gedeeld. Ik wist helemaal niet of ik er wel klaar voor was en of ik het werkelijk ging doen. Nu hoopte ik alleen maar dat de jongen die de kamer met mij ging delen respectvol was, want anders zou het voor mij echt niet kunnen.
Ik zuchtte een keer en liep dan de villa binnen. Vanbinnen was het net zo mooi als vanbuiten. Ik vroeg me af wat ik nu moest doen, maar besloot dan te zien of er al iemand in het huis was. De eerste ruimte waarin ik binnen liep bleek de woonkamer te zijn. Er was inderdaad al iemand en deze bleek best charmant. Ik glimlachte even naar de jongeman en gaf hem een kus op de wang.
« Hallo, ik ben Bella. » Stelde ik me voor. Ik liet me naast hem ploffen. De jongen zag er net als ik al dacht helemaal niet slecht uit. Dit avontuur begon goed.
« Je bent vast ook één van de deelnemers? » Vroeg ik om het gesprek te beginnen. Ik wist zijn antwoord al, maar deze vraag was het eerste wat in me opkwam. Ik keek rond me heen en liet een hand door mijn haren glijden. Om eerlijk te zijn maakte dit programma en alles wat er bij hoorde me best zenuwachtig. Nog nooit had ik zoiets gedaan, en ik wist ook niet goed hoe ik me in deze situatie moest gedragen.
I'm not perfect, but I'm glad because perfect is boring
26 jan 2018 - 0:04
Hunter Dex Matthews
Dex ━ 21 ━ traveler ━ entering the appartment ━ Bella ━ outfit
Een van de tijdschriften die op de tafel lag trok mijn aandacht, er stond een zeer lekkere pizza op. Met een grijns greep ik het tijdschrift van de tafel en begon er doorheen te bladeren. Het was een soort kook tijdschrift, want er stonden meerdere maaltijden in. Mijn maag begon te knorren, dus ik smeet snel het tijdschrift weer weg, ik kreeg er honger van. Tot mijn verbazing hoorde ik een paar schoenen de gang door lopen, waardoor ik even omkeek. Een prachtig verschijnsel kwam de kamer binnen, holy shit, zij is echt... ik ben sprakeloos. Ze glimlachte mijn kant op en leunde voorover om me een kus op de wang te geven, die ik haar dan ook terug gaf.
'Hallo, ik ben Bella,' sprak ze bescheiden. 'Bella, zeg dat wel ja. Mijn naam is Hunter, maar ik word liever Dex genoemd, mijn tweedde naam.' zei ik met een glimlach terwijl mijn ogen haar bewegingen volgden. Ze plofte naast me neer op de sofa, waardoor ik even bij draaide.
'Je bent vast ook één van de deelnemers?' vroeg Bella terwijl ze met haar vingers door haar haren ging. 'Jep,' knikte ik dromend haar kant op. Ik betrapte mezelf op dat ik aan het staren was, recht in haar ogen. Hoe kunnen ogen nou zo blauw zijn dat je er bijna doorheen kunt kijken.
'Eh, sorry,' verontschuldigde ik me terwijl ik mijn keel even schraapte. 'Waarom doe je mee?' vroeg ik nieuwsgierig met een glimlach. 'Wil je wat drinken trouwens? Ik heb water gevonden in de keuken,' vroeg ik terwijl ik naar mijn flesje water wees. Nooit was ik zenuwachtig, maar deze dame was echt extreem mooi en volgensmij heeft ze het zelf niet door, want ze is ontzettend bescheiden en totaal niet arrogant, dat kan ik zeker wel waarderen.
.[ bericht aangepast op 26 jan 2018 - 0:48 ]
- thank you for existing -
28 jan 2018 - 12:47
LUÍS FERNANDO SALASAR
23 | Carpenter | Closeted gay | Ingeschreven door vrienden | Hoekje 6 • Chloe
"Ik ben op de vlucht," klinkt het na een schijnbaar weloverwogen stilte. En hoewel Chloe haar zin met gekrulde mondhoeken eindigt kan ik niet anders dan de waarheid erin zien. Ik ben natuurlijk geen mensenfluisteraar -de laatste periode zelfs niet eens een mensenmens, al was dat vroeger wel anders- maar er is één ding dat me nooit ontgaat tijdens een gesprek en dat is de oprechtheid van wat gezegd wordt. Je zou je verbazen hoe mensen soms één ding bedoelen terwijl hun tong een heel ander verhaal spint.
Ik ben op de vlucht. Chloe's woorden blijven zich als een mantra door mijn hoofd herhalen, tot ik me realiseer hoe zeer ze ook op mij van toepassing zijn. Ik ken natuurlijk de redenen van de blondine niet, maar het feit dat ik niet de enige ben die hier gekomen is om juist niet van mijn sokken geblazen te worden door "ware liefde" zorgt ervoor dat ik een bepaalde aansluiting voel.
"Een knappe man als jijzelf komt hier vast niet voor de liefde. Je hebt jezelf vast niet ingeschreven, klopt dat?" voor ik mezelf kan tegenhouden barst ik luid in lachen uit. Ik schud lachend mijn hoofd terwijl er zich reeds na enkele seconden wat tranen langs mijn wangen naar beneden banen. Alles aan haar vaststelling vind ik ronduit hilarisch; van het ietwat slijmerige compliment tot de bijna psychologische analyse.
"Chloe," begin ik, als de lachbui wegge-ebt is. "Ik begon je net aardig te vinden, Laten we mij niet als een knappe man gaan bestempelen om mijn beweegredenen te achterhalen. Je lijkt me slimmer dan dat." Met de rug van mijn hand veeg ik de laatste tranen weg. "Maar wel bedankt hoor, ik heb in maanden niet meer zo gelachen," voeg ik er nog aan toe, waarmee ik het laatste restant van de lachbui ook laat gaan.
"Ay dios mío," zucht ik, met een bepaalde tevredenheid. Ik mag hopen dat niet elke persoon op dit godverlaten eiland zo pittig zal zijn als ik van deze tante begin te vermoeden want ik weet niet of ik dat wel overleven kan, toch niet in de staat van mokken en pruilen die ik momenteel nog niet helemaal op wil geven. Hoofdschuddend breng ik mijn flesje bier, althans wat daar nog van overgebleven is, naar mijn lippen maar besluit dan nog even te wachten met drinken. Langzaam breng ik het flesje naar Chloe's glas toe en klink er een keer tegen.
"Op vluchten," proost ik. "Want niemand is het vechten waard en met bevriezen kom je nergens," besluit ik, doelend op het "fight, flight or freeze" instinct dat bij elke mens aanwezig is. Misschien lieg ik, gezien ik zelf in bepaalde fase van bevriezen zit en ik hier enkel beland ben door mijn vrienden. Maar in mijn ogen sluit vluchten veel beter aan bij wat ik de laatste maanden al gedaan heb; onder mijn dekens me verbergen voor de rest van de wereld. God, wat mis ik mijn dekens.
Ik neem een flinke slok bier, waarmee het flesje zo goed als leeg is.
"Heb je al kamergenootwaardige personen ontmoet hier?" leid ik subtiel het gesprek weer van mezelf weg.
Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.
29 jan 2018 - 13:21
CHLOE FREYA BERGEN
23 | psychologist | trying to forget the past | Hoekje 6 Luís| outfit
Tot mijn verbazing barst Luís uit in een lachsalvo. Ik kan wel door de grond zakken op het moment dat er tranen over zijn wangen naar beneden lopen. Het is duidelijk dat ik, absoluut niet voor de eerste keer, te kort heb nagedacht voor ik mijn gedachten omzette in hardop uitgesproken woorden. Gelukkig is hij niet gillend weggerend, maar terwijl ik gegeneerd weg kijk, besef ik me dat ik liever achtergelaten werd, dan uitgelachen. Hoewel ik het liefst de benen zou nemen, blijf ik zitten. Ik ben hier gekomen om te ontkomen van mijn huidige situatie, nu is het tijd om op te dagen en iets te maken van mijn tijd hier.
Wanneer Luís mijn naam noemt, kijk ik hem weer aan.
'Ik begon je net aardig te vinden. Laten we mij niet als een knappe man gaan bestempelen om mijn beweegredenen te achterhalen. Je lijkt me slimmer dan dat,' zegt hij. Even weet ik niet of zijn opmerking corrigerend of vriendelijk bedoeld is, maar veel tijd om daarover na te denken krijg ik niet.
'Maar wel bedankt hoor, ik heb in maanden niet meer zo gelachen,' gaat hij verder. Zijn woorden sluit hij af met het vervolg van zijn lachbui.
'Graag gedaan,' mompel ik met een licht spoortje van krenking in mijn stem.
'Ay dios mío,' besluit hij met een zucht. Nog altijd lijk ik de woorden niet te kunnen vinden om te reageren. Het gebeurd niet vaak dat ik een gesprek voer met iemand over mezelf. In mijn rol als psychologe kan ik me altijd verschuilen achter de problemen en de gespreksstof die de ander aandraagt. Het is alsof ik opnieuw moet leren om een normaal gesprek te voeren. Ik word uit mijn gedachten getrokken wanneer hij zijn flesje tegen mijn glas klinkt.
'Op vluchten. Want niemand is het vechten waard en met bevriezen kom je nergens,' proost hij. Ik knik bevestigend al ben ik het niet met hem eens. Bevriezen kon in sommige situaties levensreddend zijn. Met de vernedering nog vers in mijn geheugen, besloot ik mijn psychologische overwegingen voor me te houden.
'Heb je al kamergenootwaardige personen ontmoet hier?' vraagt hij vervolgens, overduidelijk met de bedoeling om het onderwerp van gesprek bij hem zelf weg te leiden. Het is duidelijk dat hij niet zo maar mee doet aan dit programma, maar alles wijst erop dat hij er niet klaar voor is om daar met een vreemde over te praten.
'Jij bent de eerste die ik heb ontmoet,' antwoord ik naar waarheid. Vervolgens sta ik op en kijk hem even aan.
'Ik ga even drankjes halen,' verantwoord ik mezelf, waarna ik omdraai en de richting op loop waar ik vandaan ben gekomen voor ik Luís de stuipen op het lijf joeg. Ik richting inde richting van de bar, maar stuit onderweg op een kleinere ruimte waar een grote koelkast staat. Ik zet mijn glas, dat nog halfvol is op het kastje ernaast en pak een flesje bier uit de koelkast. Vervolgens reik ik naar de fles rum die op een plank net boven mijn hoofd staat. Ik verpest de balans van mijn laagje Mojito door een flinke scheut rum toe te voegen, maar praat dit mentaal goed omdat ik van mening ben dat een beetje meer alcohol er hopelijk voor zal zorgen dat ik me minder ongemakkelijk voel. Met een drankje in elke hand, loop ik terug naar het hoekje met de schommelbank.
Ik overhandig Luís het biertje en ga dan weer naast hem zitten. Ik neem een slok van mijn drankje en adem dan even diep in.
'Sorry als ik intens over kom,' hoor ik mezelf vervolgens verontschuldigen. Op de een of andere manier is de reactie van Luís tot nu toe alleen maar eerlijk en oprecht geweest, wat ervoor zorgt dat ik me wat durf open te stellen naar hem toe. Daarbij lijkt het me beter om te proberen niet iedereen af te schrikken op de eerste dag dat ik me op het eiland bevindt.
'Ik ben de laatste tijd veel alleen geweest, dus vergeef me als ik je een ongemakkelijk gevoel geef,' vertel ik hem met een voorzichtige lach. Ik probeer de uitdrukking op zijn gezicht te ontcijferen en hoop stilletjes dat hij nog geen hekel aan me heeft.
This is how the world works, you gotta leave before you get left.
I was an angel living in the garden of evil
1 feb 2018 - 19:48
LUÍS FERNANDO SALASAR
23 | Carpenter | Closeted gay | Ingeschreven door vrienden | Hoekje 6 • Chloe
"Jij bent de eerste die ik heb ontmoet," antwoordt Chloe, waarmee ze heel diplomatisch vermijd te zeggen of ze me al dan niet kamergenootwaardig vindt. Al ligt het antwoord misschien wel in datzelfde feit. Mij kan het niet bijzonder veel schelen wat ze vindt, aangezien het delen van een bed ook daar zal ophouden voor mij. Slapen. Zonder meer.
"Ik ga even drankjes halen," deelt de blondine mee, om vervolgens te verdwijnen voor ik de kans krijg te zeggen wat ik graag wil drinken. Ik was niet meteen van plan nog een biertje te vragen, maar wellicht zal ze dat uit mijn eerdere opmerking wel gemaakt hebben. Niet dat ik ooit nee zal zeggen tegen een lekker brouwsel maar ik wil liever wel wat nuchter blijven. Hoewel mijn tactiek er uit bestaat anderen op afstand te houden wil ik dat bewust kunnen doen en niet omdat ik "die ene dronkenlap" ben. Ik haal een hand door mijn haren terwijl ik een beetje probeer te ontspannen. Ik zak wat verder onderuit op het bankje en laat mijn ogen de ruimte rond glijden, denkend aan hoe heerlijk ik het had gevonden met Damian hier te kunnen dansen; zijn brede armen om me heen terwijl mijn gezicht op zijn gespierde borstkas rust, zonder echte muziek op de achtergrond maar toch perfect in hetzelfde ritme bewegend. Bruut moet ik mezelf er aan herinneren dat dat niet meer kan en nooit meer zal kunnen. Hij zette je aan de kant als oud vuil, Luís. Dat is alles wat je bent.
Bij die laatste gedachte kan ik enkele tranen niet tegenhouden en kort wens ik dat ik me nooit had laten overhalen door mijn vrienden om hierheen te komen. Maar ik snap dat ze het enkel goed bedoelden, en me op hun manier proberen te helpen. Ik veeg met de rug van mijn hand snel de tranen weg in de ijdele hoop mijn belofte aan mezelf niet meer te rouwen om die klootzak na te komen. Tevergeefs, waarschijnlijk.
"Bedankt," zeg ik stil als ik van Chloe een drankje in de hand gestopt krijg. Ik had niet eens opgemerkt dat ze er alweer was. Beschaamd hierom breng ik het flesje naar mijn lippen en neem er snel enkele slokken van. Niet slecht. Niet schitterend, maar niet slecht.
"Sorry als ik intens over kom," klinkt het dan, waardoor ik onbewust de jongedame een beetje vragend aan kijk. Op die ene opmerking van net vind ik dat namelijk behoorlijk meevallen. "Ik ben de laatste tijd veel alleen geweest, dus vergeef me als ik je een ongemakkelijk gevoel geef." Oké, ik ben de eerste persoon om me in zelfmedelijden om te wentelen, maar deze dame moet even wat zelfvertrouwen groeien want dit slaat volkomen nergens op.
"Chloe, mi amor, geloof me dat dat helemaal jouw schuld niet is. Ik voelde me al ongemakkelijk lang voor ik van jouw bestaan afwist," weet ik uit te brengen. "Gooi zoveel intensiteit over me heen als je wilt, you do you," vervolg ik. "En als ik het niks vind dan zeg ik je dat wel," besluit ik nog. Het laatste dat ik wil is dat mensen zich in gaan houden omwille van mij, als ik iets te zeggen heb dan doe ik dat ook. Het zou enorm hypocriet zijn van een ander dan het tegenovergestelde te gaan eisen.
"Waar kom je vandaan? Ik hoor iets Europees in je stem, maar tot daar ook wel mijn kennis," vraag ik, oprecht nieuwsgierig dit keer.
Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.
5 feb 2018 - 17:27
CHLOE FREYA BERGEN
23 | psychologist | trying to forget the past | Hoekje 6 Luís| outfit
De spanning die zich in mijn binnenste heeft opgebouwd, terwijl ik in afwachting was van het antwoord van de man naast me op de bank, verdwijnt snel wanneer hij begint te spreken.
'Chloe, mi amor, geloof me dat dat helemaal jouw schuld niet is. Ik voelde me al ongemakkelijk lang voor ik van jouw bestaan afwist,' vertelde hij me. De Spaanse woorden die vloeiend aansluiten op hetgeen hij wil zeggen, zorgen voor een glimlach op mijn gezicht.
'Gooi zoveel intensiteit over me heen als je wilt, you do you. En als ik het niks vind dan zeg ik je dat wel,' besluit hij. Wederom klinken zijn woorden zo oprecht dat ik deze direct voor de waarheid aanneem. Ik knik bevestigend en weet een glimlach om mijn lippen te toveren. Ik besluit op dat moment dat ik de man met vriendelijke chocoladebruine ogen en speelse krullen graag mag. Hoewel ik me nog altijd onzeker voel, geeft hij me met ogenschijnlijk weinig moeite toch een goed gevoel.
'Dank je, dat waardeer ik,' antwoord ik hem vervolgens.
'Waar kom je vandaan?' is zijn volgende vraag.
'Ik hoor iets Europees in je stem, maar tot daar ook wel mijn kennis,' vervolgt hij.
Onwillekeurig schiet ik in de lach. Hoewel ik jarenlang dagelijks geoefend heb om te spreken met een Amerikaans accent, is dat me nooit volledig gelukt. Mensen die echt luisteren naar wat ik zeg en hoe ik spreek, bespeuren het accent dat mijn woorden kleurt.
'Goed opgemerkt. Jar är halv svensk. Ik ben half Zweedse,' verduidelijk ik de woorden die ik in mijn moedertaal sprak.
'Mijn vader was Zweeds, mijn moeder Amerikaans. Ik heb de eerste tien jaar van mijn leven in Göthenborg gewoond. Ik spreek nog regelmatig mensen uit Zweden, mijn accent lijk ik maar niet kwijt te kunnen raken,' vertel ik hem met een lach.
'Waar liggen jouw roots?' vraag ik hem vervolgens.
This is how the world works, you gotta leave before you get left.
I was an angel living in the garden of evil
11 feb 2018 - 12:11
LUÍS FERNANDO SALASAR
23 | Carpenter | Closeted gay | Ingeschreven door vrienden | Hoekje 6 --> bar • Chloe
"Goed opgemerkt." Wel dank je, ik heb mezelf altijd al geprezen om mijn opmerkzaamheid. "Jar är halv svensk. Ik ben half Zweedse." Het is goed dat er na die anderstalige zin meteen een label op gekleefd wordt want ik had er echt helemaal niks van verstaan. Het had net zo goed chinees kunnen zijn, dat spreek ik ook niet.
"Mijn vader was Zweeds, mijn moeder Amerikaans. Ik heb de eerste tien jaar van mijn leven in Göthenborg gewoond. Ik spreek nog regelmatig mensen uit Zweden, mijn accent lijk ik maar niet kwijt te kunnen raken. Waar liggen jouw roots?" gaat de blondine verder. Ik moet mijn best doen de woorden op te vangen want het enige waar ik nu lijk op te kunnen letten is het lichte accent waarmee ze spreekt zelf.
"Nog een halfbloedje," grinnik ik, waarmee ik op een onbewaakt moment mijn muren een beetje laat zakken. "Mijn moeder is, net als die van jou, Amerikaanse. Phoenix. Mijn vader komt uit Venezuela. Ik ben tweetalig opgevoed maar heb normaliter alleen een accent als ik wat teveel gedronken heb, vreemd genoeg." Ik haal met een onschuldige glimlach mijn schouders op, hopend dat ze hiervoor niet naar een reden zal vragen want hoe graag ik het zelf zou willen weten, die heb ik helaas niet.
Een plotse rilling loopt langs mijn hele lichaam en ik merk dat de zon reeds langzaam onder begint te gaan. In stilte ga ik rechtop staan, waarna ik Chloë een arm aanbied, omdat ik het gesprek dat we momenteel voeren niet wil onderbreken met de vraag ons te verplaatsen. Daarbij, gebaren zeggen meer dan woorden. Niet?
"Mis je het soms? Zweden?" vraag ik. Ik weet niet of het aan mij besteed zou zijn, in Europa wonen. Ik leef al mijn hele leven in de zon en daar wil ik graag blijven. Ik vind het verschrikkelijk als het een hele dag regent; sneeuw zou ik niet aan kunnen.[ bericht aangepast op 11 feb 2018 - 12:12 ]
Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.
Valkyria
