..en daar is niets mis mee.
Ik zit tegenwoordig weer in het altijd interessante wereldje van daten. En momenteel al bijna in een relatie met iemand, wth Maar in de tussentijd heb ik aardig wat jongens gesproken waarmee het goed klikte. Ik ben altijd erg open in het feit dat ik leid aan familiaire depressie; depressie die in de familie heerst. Het maakt me erg gevoelig voor depressies en het is iets waar ik altijd rekening mee moet houden. Daarom ben ik er open over; een mogelijke partner zal er vroeger of later mee te maken krijgen. Als zij dat niet zien zitten steek ik liever mijn tijd niet in ze.
Maar zo ongelooflijk veel jongens lijken zo'n "ik kan jou repareren met mijn liefde!"-idee te hebben en dat irriteert me mateloos. Ik ben hier al 8 jaar mee bezig, jij bent niet ineens een magische pleister die alles fikst. Tuurlijk helpt het dat iemand van je houdt en je steunt etc, maar probeer me niet te repareren. Ik ben een wervelwind aan emoties en dat is niet te repareren - dat zal ik altijd blijven maar daar is niets mis mee. Ik sta steviger in mijn schoenen dan ooit te voren, en dat heb ik grotendeels alleen voor elkaar gekregen - samen met mijn psycholoog. Ik ga niet een of andere gozer de eer laten opstrijken met alles wat ik voor elkaar heb gekregen.
Ik wilde vooral even klagen, maar herkent iemand dit? Of frustraties hoe in media vaak alle problemen spontaan verdwijnen op het moment dat een meisje en een jongen een relatie krijgen?
[ bericht aangepast op 14 dec 2017 - 20:11 ]
If a writer falls in love with you, you can never die