Help dit onsociale wezen - Liefde, Vriendschap & Familie

Ik zit al een behoorlijke tijd met een probleem en dat besef ik nu pas.

Om eerlijk te zijn weet ik niet waar ik moet beginnen. Ik zit nu in het tweede jaar van mijn studie, en het viel me ineens op dat ik na een jaar geen enkele vriend heb gemaakt, en het ziet eruit alsof dat dit jaar niet gaat veranderen. Ik weet niet waar ik moet beginnen met contact maken. Het is alsof iedereen elkaar al kent en niemand moeite doet om met mij een gesprek te beginnen. Het is niet dat ik niet wil communiceren, maar ik weet niet waar ik in godsnaam een gesprek over moet beginnen. Hoe overtuig ik mensen ervan dat ik een leuk persoon ben, als ik zelf niet eens één ding kan bedenken wat interessant is aan mij.
Met mijn studie ben ik nu op de helft van een groepsproject en het eerste deel is slecht gegaan. Ik zat in een groep van 4, en twee meiden hebben uiteindelijk het halve werk gedaan. Nu kreeg ik een preek omdat ik 'niks deed', terwijl als ik iedere keer een appje in de groepschat stuurde, ik vol werd genegeerd. Ook vraag ik me af of het andere meisje net zo'n preek heeft gekregen, maar ik ga daar niet vanuit, aangezien ze haar wél mogen. Het werk dat ik wel heb gedaan, hebben ze trouwens er gewoon niet in verwerkt (terwijl er niks mis mee was?).
Dit is gewoon ontzettend vermoeiend en ik kan het probleem ook niet van mij afzetten. Ik sta iedere ochtend op met tegenzin en zou wensen dat er een uit knop was voor al mijn problemen, maar die is er niet en ik kom ook niet van deze mensen af. Ik vraag me af of er dan iets mis is met mij, wat ik fout doe, waarom mensen niet met mij willen praten. Iedereen om me heen lijkt er geen problemen mee te hebben, dus waarom heb ik dat dan wel? Ik voel mezelf in een depressie glijden, als ik niet al depressief ben tenminste.
Ik zit nu zelfs op het punt om met mijn studie te stoppen, maar ik vind het zo ontzettend zonde omdat er veel geld aan is besteed. Ik heb vorig jaar mijn P ook niet gehaald, dus ik zou eventueel nog alleen die vakken kunnen herkansen en het wel halen (als dat überhaupt een optie is). Aan de andere kant denk ik wel dat het studeren leuker zou zijn als ik vrienden zou maken... Ik heb ook geen idee hoe ik dit zou moeten aankaarten bij mijn ouders, omdat het voelt als falen. Maar als iemand mij nu de keuzen zou geven om te stoppen of om door te gaan, zou ik het antwoord denk ik wel weten.
De enige persoon bij wie ik mijn hart heb kunnen luchten is mijn vriend, en ik kreeg niet het antwoord dat ik wilde. Hij wilt namelijk dat ik naar de dokter ga. Ik vraag me af wat de dokter hier in godsnaam aan kan doen. Die kan me toch niet leren sociaal te zijn? Hoe moet ik daar überhaupt een afspraak voor maken? Hij vroeg gister weer of ik het al had gedaan, maar ik heb gezegd dat ik het eerst zelf nog wil onderzoeken voordat ik dat doe. De afgelopen week was zo druk, dat ik er niet eens tijd voor heb gehad.
Dus hier ben ik dan Q, en ik ben ten einde raad. Ik heb hier even mijn hart kunnen luchten, en mocht je nou de perfecte oplossing hebben voor mij, voel je vrij om dan een reactie achter te laten.

There are poems inside of you that paper can't handle

De perfect oplossing bestaat volgens mij niet, helaas. Ik kan jou ook niet echt een oplossing bieden, maar eerder zeggen hoe het bij mij gaat. In mijn eerste jaar ahd ik wel vrij snel vrienden gemaakt omdat ik van niets wist, anderen wisten van niets, dus we hadden snel een gemeenschappelijke band. Wanneer je iets gemeenschappelijks hebt, kun je sneller daarover praten en komt er een gesprek op gang. Over de jaren heen werd ik van de ene klasgroep naar de andere geslingerd omdat er nu eenmaal per vak een andere groep is, dus je wordt wat verplicht om met iedereen te praten. Wel heb ik ondervonden dat sommige groepen mij gewoon niet liggen en dat ik daar geen aansluiting bij kan vinden, dus als je altijd in één vaste groep zit en je kan daarbij geen aansluiting vinden, dan is het niet zo gek dat je niet echt 'vrienden' kunt maken daar. Om dat te compenseren probeerde ik in andere groepen wel wat te praten met anderen. Vaak kwam ik wel iemand tegen die ook niemand kende in die groep en dan begonnen we te praten over het feit dat we niemand kende en zo kwam er een gesprek aan het rollen. Soms moet je jezelf uit jouw comfortzone trekken en gewoon iemand aanspreken. Heb je al geprobeerd aansluiting te vinden bij andere mensen buiten je klasgroep? Meestal helpen die wel om het wat dragelijker te maken.

Verder kan een dokter je helpen wanneer je -je niet lekker in je vel voelt. Deze kan dan andere instanties aanreiken om je te helpen. ^^

Take me to wonderland

Dat klinkt wel een beetje bekend in mijn oren, maar ik doe ook niet veel moeite als ik eerlijk ben.
Als iemand zin heeft om iets te doen met mij dan vind ik dat prima en anders, tja dan niet hé. Heb genoeg dingen in mijn leven die geen mensen bevatten.
Ik sport, ik houd mijn huiswerk bij, spreek zo nu en dan eens af met mensen buiten school en voor de rest doe ik een beetje wat ik leuk vind, aka lezen, gamen, quizlet :'D
Laat ik het zo zeggen: zolang jij tevreden bent met je leven en wat contacten buiten school om hebt, dan zou ik me geen zorgen maken

You were born original, don't die as a copy.