Zo'n negen maanden geleden heb ik de allerliefste, meest zorgzame jongen ooit leren kennen. Toen ik hem leerde kennen was hij inmiddels drie jaar bezig met zijn eindscriptie en het scheelde heel weinig of hij was van zijn studie getrapt. Dit was een ontzettend pittige tijd maar het is hem uiteindelijk gelukt, iets waar ik enorm trots op ben. Maar deze drie jaar, waarin hij een hele goede vriendin veel te jong aan kanker is verloren, zijn ouders zijn gescheiden en zijn eerste scriptie volledig is afgekeurd hebben hem volledig murw geslagen. Zo erg dat hij twee weken voor het afronden van zijn scriptie hij op het punt stond om zichzelf wat aan te doen.
Uiteindelijk is hij hier uitgekomen en inmiddels heeft hij via een uitzendbureau een baan gevonden in een magazijn, met als argument dat hij nu in ieder geval werkt en dat hij dan even de tijd zou hebben om bij te komen van alles. Snapte ik heel erg goed en daar heeft iedereen hem in gesteund. Maar inmiddels zijn we een halfjaar verder en werkt hij hier nog, zonder te solliciteren naar banen in zijn werkveld, het toerisme. Het lastige vind ik dat hij zelf aangeeft ook niet gelukkig te worden van zijn huidige baan. Als hij gewoon tevreden zou zijn met wat hij nu doet zou ik er misschien wat makkelijker overheen stappen en hem niet willen pushen om meer uit zichzelf te halen. Maar ik herken zoveel van mezelf in hem. Wel mezelf van drie jaar geleden maar afijn.
Voor deze relatie heb ik drie jaar lang een relatie gehad met een rechtenstudent die midden in het (studenten-)leven stond terwijl ik op het mbo zat, nergens aansluiting vond en vooral ook niet het zelfvertrouwen had om naar buiten te treden. Dit maakte uiteindelijk dat ik volledig stil kwam te staan terwijl mijn ex enorm aan het groeien was. Nu is het volledig andersom. Ik ben naar het hbo gegaan, zit bij een leuke studentenvereniging, doe een commissie terwijl hij het liefste samen op de bank wil zitten, want dat is veilig.
Dit is precies hoe ik me tijdens mijn vorige relatie voelde en ik wil er niet zoals mijn ex volledig aan voorbij gaan, maar ik kan en wil ook mijn eigen groei niet stilzetten voor mijn vriend. Hij loopt bij een psycholoog maar kaart belangrijke dingen niet aan, in ieder geval niet dat hij verteld en ik wil hem gewoon zo graag helpen, want onder deze lamgeslagenheid zit zo'n lieve, fijne, warme, spontane jongen. Maar ik ben bang dat ik hem voorbij ren en hem steeds verder zijn cocon induw omdat ik zelf vooruit ga en sterk in het leven sta.
Ik wil hem gewoon zo goed mogelijk helpen, want ik gun hem zo de groei die ik zelf heb doorgemaakt.
[ bericht aangepast op 2 okt 2017 - 10:10 ]
In my life I had so many setbacks, but oh darling, recovery is so much better.
