Hulp om schrijfstijl te verbeten - Story problemen

ik ben op zoek naar iemand die mij misschien kan helpen om mijn schrijfstijl te verbeteren. Het is nogal oppervlakkig, zonder gevoel. Ik weet ook niet zo goed hoe ik dat moet aan pakken. Tips zijn van harte welkom. Hier is een stukje wat ik heb geschreven om je een beetje een idee te geven. (Er is meer te lezen op mijn wattpad-account onder de naam KissNiallerHoran) Ik hoop dat er iemand is die mij kan helpen hier mee

Ik kijk omhoog naar het grote bord waar de treintijden op staan. Waarom is het na al die jaren nog steeds zo ingewikkeld. Niet dat ik vaak met de trein ga, wat waarschijnlijk ook een beetje het probleem is. Meestal neem ik de bus of de fiets. Normaal ga ik nooit alleen naar TowerHill, meestal met Max, Violet of met mijn ouders. Max is mijn oudere broer en Violet is mijn zusje. Aangezien ze allebei druk zijn vandaag, moet ik alleen naar ToweHill. Niet dat ik het erg vindt, het is alleen zo’n gedoe om uit te zoeken. Een diepe zucht verlaat mijn mond.
“Kan ik je helpen? Je lijkt het niet te kunnen vinden.” Ik kijk op en zie een jongen naast mij staan. Damn hij is knap. Hij is gespierd en hij heeft duidelijk zichtbare aderen op zijn armen, die nu al een zwak voor mij zijn. Hijs is zo’n typische jongen, maar toch heeft hij iets anders, iets wat ik niet kan plaatsen. Mentaal schud ik mijn hoofd. Ik kan dit niet denken over een jongen die ik pas ken en waarschijnlijk nooit meer ga zien.
“TowerHill, enig idee welk perron dat is? Ik kan het niet vinden op dit grote bord.” De jongen glimlacht. Hij kijkt op het op bord.
“Daar.” Hij wijst naar rechts op het bord. “De derde van boven.” Ik volg zijn vinger en zie het inderdaad staan. Perron drie over vijf minuten.
“Dank je,” glimlach ik.
“Geen probleem. Ik moet dezelfde op, als je wilt kunnen we er samen heen lopen?”
“Ja, is goed. Ik ben Emma.”
“Will.” Kort schudden we elkaar de hand, waardoor mijn tas van mijn schouder zakt. Ik hang hem weer op mijn schouder. Ik moet zeggen dat ik hem vaag ergens van ken.
“Zit je op Westfield High?” vraag ik dan aan hem als we naar het perron lopen.
“Ja, als de zomervakantie voorbij is, ben ik laatste jaars. Jij ook, of niet?” Ik knik kort.
“Voetbalteam?” Will knikt lachend.
“Jij zit in het… cheerleadersteam?” Ik barst in lachen uit en schud mijn hoofd.
“Nee, bedankt. Cheerleading is… niets voor mij, laten we het zo zeggen.”
“Niet? Je hebt er het lichaam voor.” Een beetje in shock kijk ik hem aan. Dat heeft een jongen nog nooit tegen mij gezegd. Jongens zeggen sowieso niet heel veel tegen mij.
De trein die komt aanrijden verstoort het gesprek. In stilte stappen we de trein in en zoeken een plekje op.
“Ik dans,” zeg ik dan.
“Helemaal in TowerHill?” Glimlachend schud ik mijn hoofd.
“Nee, mijn tante woont in dichtbij TowerHill, waar ik moet oppassen op mijn nichtje.”
“Leuk! Hoe oud is ze?”
“Bijna één, ze is echt een schatje.” Will glimlacht.
“Lief! Ik heb een zusje van acht. Een echte diva, met veel te veel energie.” Zijn gezicht licht op als hij het over haar heeft. Het is lief om te zien. Hij geeft duidelijk veel om zijn zusje. Ik glimlach naar hem.
“Meisjes zijn vaak diva’s.” Allebei moeten we lachen. De trein stopt. Allebei stappen we uit. Ik trek mijn shirtje recht en we lopen samen het perron af.
“Bedankt dat je me hebt geholpen.”
“Geen probleem, Emma.” Ik glimlach nog naar hem en loop dan van hem weg.
“Emma, wacht!” Ik draai mij om en zie dat Will op mij komt afgerend. Afwachtend kijk ik hem aan.
“Mag ik je nummer?” Hij steekt zijn telefoon naar mij uit. Lachend pak ik zijn telefoon aan en voer mijn nummer in. Alle jongens zijn ook hetzelfde.
“Bye Will,” glimlach ik en vervolg dan mijn weg naar het huis van mijn oom en tante

Mt.
Ik doe het maar wel als ik tijd heb.

Aan niets denken is ook denken.