|
|
A M E R I C A N D E V I C E THEY NEED HELP, EVEN THOUGH THEY DON'T SEE IT. Het is rond 9:00. Het begint op het moment dat iedereen bij het ontbijt hoort te zijn, ochtend dus. Sommigen zijn nog in hun slaapkamers, de vroege vogels zitten al klaar. Het is de eerste maandag van de maand, dus je zou je ook nog eens een keer moeten melden bij de psychologe. Ik wens jullie veel succes en plezier, ENJOY! |
''With all due respect, which is none...''
Aan niets denken is ook denken.
|
|
Emily Alice Johnson Depressed • Fc: Alice Vink • 17 years old • Talking to: Keith • Outfit Toen Keith me een warme grote trui aanbood dacht ik daar even over na en schudde vervolgens toch met mijn hoofd. Ik wou bij niemand een schuld achterlaten, ook geen trui. Het is misschien geen goede eigenschap, maar van vroeger uit heb ik geleerd om niet spullen van anderen te lenen al was het maar voor een paar minuten. Het enige moment waarop ik iets van iemand zou lenen zou zijn als ik echt niet anders kon en dat was nu zeker niet het geval. Ik kon gemakkelijk iets anders aantrekken en anders zou ik dood gaan van de kou, ook geen grote ramp. Je kan zeggen wat je wil maar misschien zou dat nog een opluchting kunnen zijn. 'Nee hoeft niet, ik pak zelf wel wat' zeg ik om mijn boodschap nog net wat duidelijker te maken. Wel loop ik achter hem aan naar de kamers, waar ik bij zijn kamer even buiten de deurpost wacht en dan toch naar binnenloop. Ik was geboren met koud bloed, ik had het altijd koud. Nu gaf dat een voordeel, zo voelde ik nog koudere temperaturen minder goed, maar liep ik ook op warme dagen nog in een trui rond. Ik keek even in het rond, het was een typische jongenskamer en dat gaf iets vertrouwd. Ik had het altijd al beter kunnen vinden met jongens dan meisjes. Ik was geen jaloers type, misschien een beetje, maar vreemd genoeg altijd naar meisjes toe en vaak dan hen waarbij ik niets te vrezen had. Ik wist dat mijn uiterlijk me meezat, helaas was dat precies waar ikzelf nooit naar kon kijken, ik keek naar mensen hen innerlijk en talenten. Mijn innerlijk was een lange tijd geleden verrot en sinds een korte tijd leek het wel gestorven te zijn. Mijn talenten waren nooit veel geweest, hoe graag ik dit ook zou ontkennen. 'Ik ga even snel naar mijn kamer om wat te pakken oke' zeg ik zachtjes waarna ik mijn kamer op ren even aan de deur rammel waarna deze open vliegt en ik naar binnen stap, het mes glijdt uit mijn mouw en even houd ik het tussen twee vingers vast mezelf afvragend hoe snel er een einde kon komen aan het verrotte innerlijk en de immense pijn die iedere dag nog vanuit mijn borstkas groeide. Ik zette het mes op mijn vinger en drukte erop terwijl ik een snijdende beweging maakte, vrijwel meteen was de eerste rode druppel zichtbaar, de pijn was haast niet te herkennen en dus verplaatste ik het mes naar mijn pols. Ik wou druk zetten, maar iets weerhield me er van en ik stopte het mes in mijn matras. De plek waarop ik al mijn spullen stopte die ik niet gevonden wou hebben. Ik zuchtte kort en opende toen mijn kleding kast. Ik verving mijn lage schoenen door hoge laarzen, ze kwamen tot net iets over mijn knie en ik moest toegeven dat de zwarte laarzen mijn benen goed deden en ook mooi bij het rokje stonden. Zelfvoldaan keek ik in de spiegel en even, heel even maar verscheen er zelfs een glimlach op mijn gezicht. Ik pakte nog snel de paraplu uit mijn kast, ook zwart en besloot geen jas aan te trekken. Jassen maakte me dik en eigenlijk nog veel onzekerder. |
"The stars replaced the emptiness of my heart."
|
|
Emily schudde haar hoofd als antwoord op mijn vraag of ze een trui wilde. 'Nee hoeft niet, ik pak zelf wel wat' bevestigde ze er nog achteraan. Ik glimlachte naar haar en gaf haar een korte aai over haar gezicht. 'Is goed mop' ik liep vooruit richting mijn kamer en stapte naar binnen. Ik trok mijn kast open en bekeek de truien. Ik keek kort naar Emily en zag hoe ze mijn kamer bekeek, ze was hier nog nooit eerder geweest. 'Ik ga even snel naar mijn kamer om wat te pakken oke' vroeg ze me zachtjes. Ik knikte haar kant op en glimlachte naar haar, hoe slecht ik me soms ook voelde, Emily maakte het een heel stuk beter. 'Is goed, zie ik je zometeen beneden bij de voordeur?' vroeg ik terwijl ze wegliep. Ik ging met mijn handen door de kleding die in de kast hing, het was allemaal redelijk donker, alleen mijn hemden waren bijna altijd wit, het zelfde geld voor mijn overhemden. Ik greep naar een groot bomberjack en deed hem aan over mijn grijze vest. Ik bukte en pakte nog een paraplu uit de kast. Snel liep ik naar de spiegel en bekeek mezelf kort. Er schoot uit het niets een flashback in mijn gedachten, over het ongeluk met mijn moeder en zusje. Mijn hoofd deed zeer, er schoot een pijnscheut doorheen, maar ik haalde even diep adem. Zodra de pijn was afgezakt kon ik weer rustig ademen en liep ik mijn kamer uit, richting de voordeur om Emily daar te zien. |
- thank you for existing -
