Ik heb jullie de afgelopen jaren allemaal geteisterd met mijn (vaak niet te beste) schoolverhalen en -resultaten. Zoals sommigen van jullie weten uit dit topic en mijn (sinds maandag, want ik weet het sinds maandag) positievere LJH-berichtjes, ben ik na zes jaar middelbaar onderwijs eindelijk geslaagd! Omdat ik jullie sinds mijn tweede of derde jaar heb zitten kwellen met mijn (meestal niet zo positieve) schoolverhalen, vond ik een final update wel net zo gepast!
Duss, gisteren was er proclamatie. Iedereen uit het zesde jaar van mijn school (in België moet iedereen zes jaar doen, of je nu ASO (min of meer VWO, maar ook gedeeltelijk havo), TSO (gedeeltelijk havo en gedeeltelijk VMBO, naar wat ik begrijp), BSO (gedeeltelijk VMBO) of KSO (kunstonderwijs), maar wij hebben op school wel enkel ASO) was geslaagd, dus het is natuurlijk dubbel zo leuk om met heel je jaar in één keer te kunnen afstuderen. We waren dinsdag en gisteren al enkele uren gaan helpen om alles klaar te zetten en de liedjes en zo te repeteren, dus het begon allemaal wel heel dicht bij te komen.
Gisterenavond was het proclamatie met thema James Bond (naar het idee van een klasgenoot, om dan heel ons schoolcarrière als een "missie" te omschrijven waarbij van de 84 in den beginne slechts 39 niet gesneuveld zijn, haha, was wel fijn). Er waren dus tekstjes, muziekstukken en beeldfragmenten van de voorbije zes jaar en dan de proclamatie van de resultaten, waardoor ik nu, na zes jaar eindelijk dit mooie formuliertje in handen heb (ik heb wel wat namen en adressen weggedaan):
En ik ben er zoooooooooo blij mee. Ik ga jullie niet verder vervelen met een hele uitleg over de proclamatie zelf, want daar gaat dit topic eigenlijk niet over. De receptie erna is waar ik het over wil hebben, want daar zij heel wat traantjes gevloeid. c:
Mijn beste vriendin die vorig jaar is blijven zitten, veranderd is van school en ik eigenlijk niet echt meer gezien heb sindsdien, was aanwezig zonder dat ik er vooraf van wist (!!!), dus dat was zooooooooooo leuk. Ik heb d'r echt doodgeknuffeld, want dat was suuuuper lief van haar (ik had haar wel meegevraagd mocht het niet zijn dat de richtlijn voor mensen die je mee vraagt drie personen was en ik met m'n nieuw samengesteld gezin er al zes mee had). Daarna hebben we dus wat met medestudenten en leerkrachten staan praten en dat was echt heel dubbel, want dit zou een leuk moment moeten zijn, maar tegelijk is het een formeel afscheid van een significant deel van je leven en van personen waar je zes jaar lang elke dag mee gezien hebt of gesproken hebt. Maar goed, na een bekentenis gedaan te hebben aan m'n leerkracht geschiedenis uit het eerste en tweede jaar (dat ik telkens als ik haar zag dacht aan een speech die ze in 't eerste gegeven had over het belang van samenvattingen, en dat ik dan dacht: "had ik maar geluisterd". :') ), kwam m'n pa opeens om tien uur zeggen dat-ie door zou willen gaan, maar dat hij dat zo stom vond voor mij, omdat dat zo vroeg was. Ik vond dat ook stom, maar geluk wilde m'n zus nog eens terugrijden om me rond kwart over elf/half twaalf op te pikken.
Ondertussen nog wat gepraat met wat leerkrachten en vrienden en toen mijn zus kwam opdagen moest ik natuurlijk nog afscheid nemen van iedereen (wat zij overigens ook niet zó erg vond, want ondertussen kon zij ook nog eens met haar oude leerkrachten praten). Nu, dàt verliep natuurlijk niet zonder de nodige emoties. Want na eerst twee van m'n beste vrienden doodgeknuffeld te hebben, daarna zowat de rest van mijn jaar die er op dat uur nog was een knuffel gegeven te hebben omdat we vanaf volgend jaar in vrij grote concentratie naar Gent gaan, maar er toch een significant deel naar Leuven, Antwerpen of Kortrijk gaan en het terugzien dus vrij lang kan duren. En dan kwam 't afscheid van m'n leerkrachten, wat op z'n minst even emotioneel was.
Nu, omdat ik officieel afgestudeerd was en dus officieel geen leerling meer was, mocht ik hen dus officieel gewoon een knuffel geven, want woorden konden vaak gewoon niet omschrijven hoe dankbaar ik was. Ik denk dat ik er een stuk of drie gewoon een knuffel gegeven heb, want dat zegt gewoon duizend keer meer dan "bedankt". Vooral bij m'n leerkracht geschiedenis viel er op een bepaald moment gewoon een stilte die zo veelzeggend was dat ik het met nog geen miljard woorden zou kunnen zeggen. Ook het moment met m'n leerkracht Nederlands en Engels uit het vierde jaar was even emotioneel omdat ik na al die jaren nog steeds over iets waar ik nu niet verder over ga uitweiden, me heel erg schuldig voelde, maar ik er na gisteren gewoon vrede heb mee kunnen nemen en het afgesloten hoofdstuk voor me is. En dan het moment met m'n leerkracht godsdienst was echt imméns emotioneel, want ik heb haar vier van de zes jaar gehad en ik had me echt geen betere kunnen wens. Niet alleen in de lessen, maar ook daarbuiten.
Moraal van het verhaal: ondanks al mijn gezeik de afgelopen jaren, zijn dit de momenten die ik wil en ga onthouden, want om eerlijk te zijn: ik ben nog nooit zo enthousiast geweest dat ik mijn schoolboeken mag gaan indienen vrijdag, omdat ik dan tóch nog eens de schoolmuren mag binnenwandelen waar ik zes (eigenlijk zeven, want mijn zesde leerjaar was op hetzelfde schooldomein) door gewandeld heb, waar ik iedereen heb leren kennen juist omdat het zo'n kleine school is (om en rond de 350 leerlingen) en waar ik zoveel mooie herinneringen aan overgehouden heb, ondanks al m'n gezeur de afgelopen jaren.
Dus ook aan jullie, lieve Q'ers: bedankt om altijd op m'n zeurtopics te reageren en me te steunen, want zonder jullie was dit ook niet gelukt. Thanks.
[ bericht aangepast op 29 juni 2017 - 11:58 ]
Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried
