Irritant rotstemmetje! - Stamcafé

Ik heb een rugzakje door wat ik heb meegemaakt met collega's.
Daar heb ik nu niks meer mee te maken, maar vaak heb ik nog steeds last van "humeurigheid" (voorzichtig uitgedrukt) vanwege een innerlijk soort stemmetje dat in mij zegt dat:
(Saamhorigheid in de maatschappij moet en als je het niet kunt vinden met anderen, heb ik gew. pech gehad en is dit niemands verdere probleem. Al kleineren sommige mensen me verrot. Dat stemmetje zegt dat het niet dondert als ik me bij sommige mensen niet prettig voel, saamhorigheid moet, vrienden of geen vrienden met andere mensen).

Ik ben dit innerlijke stemmetje die dit tegen me zegt echt spuugzat!
Hoe kom ik hier vanaf?

Je moet het stemmetje niet geloven. Saamhorigheid is niet iets wat MOET. Het is normaal dat je het niet met iedereen kunt vinden, daar moet je je niet druk over maken. Tegen die mensen kun je gewoon normaal doen, daar hoef je niet overdreven gezellig tegen te zijn.
Saamhorigheid is er volgens mij al lang niet meer. Mensen denken vaak alleen nog aan zichzelf en een beleefd 'dankjewel' kan er soms niet eens vanaf. Dat komt niet doordat jij misschien niet werkt aan saamhorigheid met mensen die je niet mag. Dus je moet proberen niet te luisteren naar dat stemmetje. Want de term 'saamhorigheid' is niet meer wat het was.

Bedankt voor jouw reactie.

Ik vind het ook niks als iemand niet eens meer "dank je" of "dankjewel" kan zeggen voor iets.
Gedwongen met mensen samen zijn, die elkaar niet liggen.
Daar heb ik helaas nare ervaringen mee.

Maar ja, als je toch moet werken om rond te kunnen komen moet je het doen met collega's die je niet voor het kiezen hebt.
Fijn als die collega's aardig zijn, maar je kunt ook pech hebben.
Vooral opvliegende collega's zijn geen pretje.

Ik wil me gewoon nuttig kunnen maken zonder gedoe van anderen met rauwe emoties enzo...