Fine, ik moet het toch even uit - Liefde, Vriendschap & Familie

Ik voel me de laatste tijd echt slecht over mezelf als persoon. Ik ben gewoon niet blij met wat ik doe en hoe ik reageer op dingen, maar ondertussen weet ik niet wat ik er aan kan doen. Maar kunnen jullie me alsjeblieft helpen? Of zeggen wat ik moet doen? Want ik weet het echt niet meer.
Goed, nu ik een lekkere kop thee (Chai groene thee voor de geïnteresseerden) heb gemaakt, kan ik mijn verhaal van wal steken. Een tijdje geleden (ca. een paar maanden) is bij mij autisme vastgesteld. Mijn psychologe dacht dat, ik ben er onderzoek naar gaan doen en vond dat bij mij passen, en de psychiater waarmee ik gesproken heb die zei dat dat ook wel zou passen. Sindsdien valt mij dat echt heel erg hard op bij alles wat ik doe, en bij alles wat ik voel.
En ik ben ook een tijd terug begonnen met voor de grap half kwaad reageren op dingen, als een grapje dus. Maar het werd niet als grapje opgevat denk ik, en nu ben ik bang dat iedereen dan denk dat ik kwaad ben of chagrijnig op die persoon. Maar ik kan niet meer stoppen. Dus nu reageer ik vooral thuis heel erg bits op dingen, terwijl ik niet echt kwaad ben. En dan voel ik mij zo gemeen, want dan kom ik ondankbaar over, en echt waar, ik ben echt blij met wat mijn ouders voor mij doen en dat ze er voor mij zijn. En dat doet mij zo rot voelen, maar ondertussen weet ik niet hoe ik anders zou kunnen doen of zijn. En dan voel ik het hele weekend spanning en dan voel ik mij rot dat de tijd die ik dan thuis ben het dan niet leuk is. Weet ik veel. En nu vandaag ook weer. We hadden bladspinazie gekocht, wat we normaal nooit hadden. En ik ben daar niet bekend mee, dus ik reageerde "ieuw" toen ik wist dat het er lag. (Natuurlijke reactie tegen dingen die ik niet ken.) Mijn ouders wilden dat voor vandaag doen, maar omdat ik dat zei, gingen ze andere groenten pakken. Ik wilde niet lastig doen, want daardoor voel ik me weer rot, omdat ik dan weer voel alsof ik anders ben, en dat wil ik nu echt niet voelen, met die recente gedachte van autisme. Dus, mijn ouders gingen toch spinazie maken, maar dan niet normaal, maar met sausje. Daar herhaalde zich hetzelfde weer: zei wilden iets met citroen maken, dat wilde ik niet graag want houd het dan natuur, zei zouden voor mij iets apart maken, maar daar voelde ik mij rot om wegens dat niet normaal voelen etc etc. Uiteindelijk hebben ze gewoon die citroenspinazie gemaakt.
Ondertussen voelde ik mentaal allemaal al niet goed, en ben ik naar boven gegaan. Toen begon ik ineens mijn oma te missen en heb ik om dat alles maar even zitten huilen. Heeft dat geholpen? Hahahaha, ben je gek. Natuurlijk niet. :') Tijdens het eten voelde ik me echt slecht en heb ik oogcontact enzo vermeden. Mijn vader probeert dan af en toe toch tegen mij te praten, en tegen het einde van het diner had mijn moeder zoiets van "kom op". En ik kon ieder moment in huilen uitbarsten en daar had ik totaal geen zin in. Enfin. Uiteindelijk ben ik na het eten nog even boven gaan zitten, maar heb ik me toch rustig weten te krijgen.
Maar ik heb er echt genoeg van. Ik zeg en doe dingen, die ik niet wil en dan voel ik mij er slecht over. En ik heb geen idee dat ik dat niet wil op het moment dat ik het zeg, dus ik kan er ook niet van te voren over nadenken. Ik zeg dingen die anderen raar vinden, waarvan ik dat niet vind, maar omdat ik niet van nature sociale vaardigheden heb, weet ik dus niet dat dat raar is, maar als de ander dat raar vindt, voel ik mij wel super slecht, want dan komt dat gevoel van "anders zijn" weer naar boven. En daarnaast heb ik het gevoel dat ik meer autistisch ben geworden sinds ik weet dat ASS heb, omdat "ik ben autisch en zo hoor ik mij te gedragen" of "het is normaal dat ik dit doe", waar ik eerst mezelf eroverheen zou zetten. Dus ja, er is heel wat aan de hand momenteel, waardoor ik niet echt blij ben met mezelf. En dat zorgt er dan weer voor dat ik in periodes van zelf-walging kom, en daar walg ik dan weer van, want dat is natuurlijk niet prettig om van jezelf te walgen, etc etc. Anyway, help alsjeblieft?
Oh ja, en bedankt om dit te lezen. Het is fijn te weten dat ik op Q terecht kan met mijn problemen.

---

You could be great, you know, it’s all here in your head, and Slytherin will help you on the way to greatness, no doubt

Wat mij opvalt aan je verhaal is dat je wil werken aan een "oplossing". Daarmee bedoel ik dat je vindt dat die manier waarop je reageert wil aanpassen of er toch voor wil zorgen dat de mensen jou niet als anders gaan zien. En volgens mij is dat al iets positief. Je denkt er duidelijk over na (al is te veel nadenken ook niet goed natuurlijk).
Of ik je echt kan helpen, weet ik niet aangezien ik zelf nooit zoiets heb meegemaakt. Maar wat mij misschien een goede optie lijkt is er over te praten. Een beetje zoals je nu doet maar dan bijvoorbeeld in eerste instantie met je ouders, waarbij je dan precies uitlegt hoe je je voelt en wat je bedoelt met je opmerkingen of "kwadere" manier van reageren. Zo zien zij ook jouw kant van het verhaal en zullen ze er misschien op proberen te letten om je niet anders te behandelen dan daarvoor (zoals het eten aanpassen etc).
Verder kan het misschien helpen om nog eens met je psychiater of psycholoog te praten. Die persoon heeft immers bevestigd dat je wel eens ASS zou kunnen hebben (niet dat hij daarom schuldig is voor je gevoelens op dit moment) maar die mensen zijn er net om je te kunnen helpen met het omgaan met een bepaalde diagnose.
Hopelijk heb je hier iets aan (:

[ bericht aangepast op 14 mei 2017 - 14:59 ]

---

Ik wil vrij zijn zoals de wind

Wauw. Ik herken kleine dingen in je verhaal, maar dit moet echt ontzettend rot zijn. Misschien helpt het om je ouders te laten weten dat je ontzettend dankbaar bent voor wat ze doen voor je, maar je nu even niet prettig voelt? Dit hoef je dan niet te zeggen, maar gewoon op te schrijven en op hun bureau/bed/ergens waar ze het vinden te leggen.

---

Maar allemaal dragen we in ons hart een inwendig Ithaka.

Oké, bereid je voor want dit wordt volgens mij een vrij lange reactie. Ik kom er een beetje laat mee, want dit heb je een dikke maand geleden gepost. En who knows, misschien gaat het ondertussen beter met je en zijn je problemen grotendeels al opgelost? Ik hoop uiteraard van wel, maar aangezien het bij mij een dik jaar geduurd heeft (misschien zelfs langer) alvorens ik kon aanvaarden dat ik autisme had, veronderstel ik dat je probleem nog niet volledig weg is. Vandaar dat het me misschien wel goed leek dit te schrijven.

Ik begrijp je bangelijk goed. Op veertienjarige leeftijd, ondertussen bijna zes jaar geleden, kreeg ik te horen dat ik ASS had. Ik zat in die tijd héél hard in de knoop met mezelf als jonge tiener. Ik was ook, toen ik het te horen kreeg, niet lang geleden gepest geweest. Ik had bijna geen vrienden. Maar dat was het ergste niet: ik voelde me niet begrepen. Man, ik begreep mezelf niet eens, omdat ik wist dat ik ANDERS was. Alleen kon ik mijn vinger er niet precies opleggen hoe dat juist kwam. Mijn twee broers hebben autisme en wat was ik altijd blij dat ik het niet had.

En toen ik dan te horen kreeg dat ik het uiteindelijk wél had, was dat als een slag in mijn gezicht. Want dat was de bevestiging dat ik juist niet wilde horen. Nee, ik wilde erbij horen. Ik wilde "normaal" zijn. En hoe kan dat als je iets hebt dat je anders maakt?

Na dat gepest, dat mijn zelfvertrouwen een enorme deuk had gegeven, en na het nieuws dat ik te horen had gekregen had mijn zelf walging een enorm niveau bereikt. Ik kon nauwelijks naar mijn spiegelbeeld kijken. Ik ergerde mij aan alles dat me deed denken aan het anders zijn. Aan het feit dat ik autisme had. Ook al heb ik het in lichte vorm, ik kon er niet mee overweg. Het liet me slecht voelen en ik merkte plots op hoe hard het autisme in mij zat. Dat was zo, omdat ik me daar nu op focuste. Net als jij deed/doet focus jij je op het negatieve. Dat heet dus zwart/wit denken. Dat is iets heel typerend aan mensen met autisme.

Het werd echt erg, al dat doordenken op dingen. Het werd zo erg, dat ik niet meer in slaap kon vallen. En toen kreeg ik opeens een medicatie dat mij hielp. Het noemt Abilify. Eerst nam ik een kwart, later de helft en nu elke avond een volledig pilletje. Het dient normaal gezien voor mensen met psychoses. In een vele lagere dosering dient het echter voor mensen met autisme. Het houd mijn gedachten rustiger, minder chaotisch, meer onder controle. Voor mij persoonlijk helpt het heel goed! Wel moet dit in het begin opgevolgd worden en moet je hier een voorschrift voor regelen.

Wat mij ook helpt is dat ik eerst naar een psycholoog ging, nu naar een psychiater. Zij hebben verstand van dit soort zaken, want er bestaan ook psychologen die echt veel kennis hebben over ASS.

Ik weet niet of jij een goede vriend(in) hebt waar je je problemen bij kwijt kan? Want erover praten hielp bij mij. Het gaf mij het gevoel eindelijk eens begrepen te worden.

Wat je ouders betreft: geef ze eens een dikke knuffel en zeg eens hoeveel je om ze geeft. Dit laat jouw schuldgevoel wat zakken en geeft je ouders een glimlach. Ik begrijp hoeveel frustraties jij nu voelt, echt waar. En het is ergens normaal dat je dit een soort van (misschien wel een béétje onbewust) op ze afreageert. Je moet het nieuws verwerken dat je ASS hebt. Nu is het tijd, om langzamerhand, jezelf te aanvaarden en met je ASS om te gaan.

Dit gaat je lukken. Ook al zijn er nog altijd dagen dat ik me eens minder voel (wat geheel menselijk is) is het mij grotendeels gelukt het te accepteren. Dus als het mij lukt, moet het jou zeker lukken, toch?

Oh en trouwens: ik vind anders zijn veel cooler en leuker dan "normaal" zijn. Normaal zijn is zooo saai

Nee serieus, er is echt niets mis met anders zijn. Mensen vinden me ook (positief) raar. Maar kijk mij! Ik heb ondertussen vrienden genoeg die er voor me zijn en me aanvaarden zoals ik ben. Jij zult die personen ook nog leren kennen en tegen komen in je leven.

Ik wens je nog heel veel succes met dit alles. Je komt er wel, vertrouw daar maar op. Want een positieve mindset werkt altijd beter dan een negatieve.

Laat ik meteen eerlijk zijn met dat ik behoorlijk in paniek kan raken als iemand onvoorspelbaar en boos reageert. Als dit achteraf als grap was bedoeld, kan ik dat absoluut niet waarderen.

Ik heb geen idee of boos reageren voor de grap aan het autisme kan liggen, of dat dit weer anders ten grondslag aan kan liggen. Ook mensen zonder autisme maken volgens mij makkelijk de vergissing om op een bepaalde manier grappig proberen te zijn, als ze zich eigenlijk ongelukkig voelen.
Mijn advies is om niet proberen grappig te zijn door te doen alsof je boos bent, als je eigenlijk ergens mee zit of je heel erg rot voelt. Als een ander dat doet zul je dit ook niet prettig vinden.

Patholoog schreef:
Ik ben ook een tijd terug begonnen met voor de grap half kwaad reageren op dingen, als een grapje dus. Maar het werd niet als grapje opgevat denk ik, en nu ben ik bang dat iedereen dan denk dat ik kwaad ben of chagrijnig op die persoon. Maar ik kan niet meer stoppen. Dus nu reageer ik vooral thuis heel erg bits op dingen, terwijl ik niet echt kwaad ben.

Het beste kun je alsnog uit jezelf de persoon in kwestie benaderen en uitleggen dat je het helemaal niet zo naar hebt bedoeld. Dit kan zo veel schelen! Veel mensen reageren namelijk kwaad als ze een ander echt niet mogen. Is dat bij jou niet het geval? Zet het dan asjeblieft bij die persoon recht. ( Ik heb zelf helaas rotervaringen met mensen die kwaad op me reageerden omdat ze me echt serieus haten. Ik ben zelfs gestalkt door een ex-collega, omdat ze me maar een stomme trut vond ).

Wat betreft gepest worden...

Niet alleen mensen met autisme worden makkelijk gepest. Helaas wordt iemand sowieso makkelijk gepest als deze zich niet aan de regels kan of wil houden van wat hoort om ergens bij te horen of om niet uit de toon te vallen.

Door mijn verleden kan ik erg eigengereid zijn en soms stiekemig doen. Ik heb te vaak meegemaakt dat ik ben geschoffeerd, hard ben aangepakt, waardoor mijn vertrouwen in een ander om iets te overleggen niet altijd aanwezig is. Ik praat mijn gedrag hiermee absoluut niet goed. Integendeel. (De waard vertrouwt immers diens gasten zoals hij/zij zelf is)... Ik probeer het aleen maar van mezelf beter te begrijpen in de hoop dit bij mezelf te veranderen en wat meer vertrouwen op te bouwen bij mezelf en anderen.

Ik vind het goed van je dat je in dit topic gewoon vertelt wat je op je hart hebt.

Ik vraag me af of er genoeg mensen zijn die begrijpen wat autisme precies is.
Sommige mensen gebruiken autist als scheldwoord, wat betekent dat ze iemand anders een aso vinden.
Ik vind dat nogal dom, want asociaal gedrag kom je eerder tegen bij mensen met ODD, CD of ASP.
Dat zijn heel andere gedragsstoornissen dan autisme.

Hmmm... Je kunt je afvragen of mensen die pesten en anderen aldoor maar afzeiken op hun anders zijn zelf geen stoornis hebben. Zijn die mensen zelf wel zo normaal als ze geloven?

Autisme is in de 1e plaats een ontwikkelingsstoornis. De manier waarop zich dit uit, kan per autist verschillen.
Bron

Dit zijn de hoofdvormen van het Autisme Spectrum Stoornis:


. Klassiek Autisme
. Asperger
. PDD-NOS


@RealDreamer,
Wat een mooi verhaal!

[ bericht aangepast op 20 juni 2017 - 23:14 ]

Bro, je moet echt onthouden dat jij NIET je diagnose bent. Verzet jezelf tegen die gedachte in je hoofd.
Ik ken iemand die niet kookt, niet op reis gaat omdat diegene jarenlang is ingeprent dat hij dat niet kan 'omdat hij een autist is'. Uiteindelijk is hij zelf gaan geloven dat hij niet kan koken en niet zelfstandig een huishouden kan runnen.
Ikzelf heb jarenlang mijn diagnose genegeerd, ik wilde zo normaal zijn als ik maar kon zonder mijn eigenheid te verliezen. Ik heb altijd tegen mezelf gezegd dat ik er wel zou komen, met of zonder PDD-NOS, maar vorig jaar was ik gedwongen om tegenover m'n school 'uit de kast te komen' na 9 maanden keihard werken zonder te slagen. Ik had het niveau niet omdat ik simpele vragen stelde over de opbouw van een verslag en welke stukken ik er wel en niet in moest zetten, dus eigenlijk dingen die in essentie neerkwamen op het scheiden van hoofd- en bijzaken; wat ik dus precies niet kan.
Nog steeds, na in 6 weken twee familieleden te hebben verloren die me dierbaar zijn, wil ik verder en mijn HBO-diploma halen. Ik moest school overtuigen dat ik wél het niveau en de capaciteit bezit waarvan zij denken dat ik het niet heb. Mijn tante zei altijd tegen me dat ik meer kan dan ik zelf denk, mensen hebben me zelfs gecomplimenteerd om mijn kracht en discipline (terwijl ik zelf altijd denk dat ik niet gedisciplineerd ben en ik mezelf helemaal niet zo sterk vind).

Ik raad je af je diagnose te negeren zoals ik heb gedaan, maar laat je diagnose jou ook niet opvreten. Dus je hebt autisme, is dat erg? Je bent niet dol op onbekende groente, is dat erg? Op welke manier kun jij een goeie verstandhouding met je autisme krijgen? Ik heb ongelofelijke problemen met informatieverwerking en mijn filter werkt niet. Ik kan geen hoofd- en bijzaken scheiden, ik kan niet in trechtervorm denken en mijn zintuigen werken helaas wat beter dan ik zou willen. Aan het eind van de dag heb ik dus een enorm volle kop. Wat doe ik? Ik ga 's avonds een stuk fietsen, ik schrijf en tegenwoordig zoek ik naar een sport om m'n stress eruit te gooien. Maar anderzijds heb ik wel oog voor detail en ik ben analytisch.
Remember: jij bent NIET je diagnose. Repeat after me: ik ben NIET mijn diagnose.

[ bericht aangepast op 20 juni 2017 - 19:48 ]

---

No growth of the heart is ever a waste

Zoals Salaryman zei: "Je bent NIET je diagnose."

Het probleem met Diagnose, is dat je er dan meer gaat gedragen dan voordat je die diagnose krijgt. Ik vind het zelf ook heel sneu dat mensen autisme zien als een ziekte beeld, of dat mensen autisme als een zelfstandige gehandicapte zien, die helemaal niks kunnen en niks voor de samenleving betekenen. (Bij wijze van spreken)

Ik weet zelf niet wat voor vorm diagnose je hebt, maar je kan ergens op internet de goede eigenschappen vinden van autisme. Er zijn meer goede eigenschappen van autisme dan dat de meeste mensen denken. Ik kan je het boek van Merel Boogaard met de titel: "Anders kijken naar autisme" aanraden.

Het is verder helemaal niet raar om anders te zijn. Mensen die anders zijn hebben vaak briljanten ideeën of een andere kijk op de wereld. En daar heb ik het over mensen met autisme. Einstein is een hele goede voorbeeld, maar Leonardo da Vinci schijnt zelf ook autisme te hebben. Er zijn genoeg historische figuren die ook autisme hadden, maar tot genieën zijn uitgerekend. Het is zelf zo dat mensen met autisme heel erg getalenteerd zijn dan de gemiddelde die geen autisme hebben. Ik zeg verder niet dat mensen die geen autisme hebben geen talenten beschikken, maar ik wil daarmee zeggen dat de mensen met autisme vaak getalenteerd zijn in een hele hoog level, of wel op de master niveau.

Ik ken je niet persoonlijk, maar als je heel intelligent bent, Een andere kijk op de wereld heb of een ander manier van denken, betekend nog niet dat je uitkerend bent als raar of gek. Dat is verder niemand. Het maak je heel uniek.
Je kan beter een anders zijn, dan dat je net als een doodgewoon persoon met de kudde meeloopt en niet opvalt en altijd erbij wilt horen.

En met verandering kan ik zelf wel begrijpen. De meeste mensen met autisme houden zelf niet van veranderingen. (Door een deel uit angst) Maar veranderingen kunnen soms wel goed zijn. In het begin is het vaak wennen en onaangenaam. Maar ik had ergens gelezen dat je gelukkig kan worden en slim als je andere routes neemt.

En met het gebied van emoties. Verder geef ik jou een tip om jouw emoties te herkennen en beter te begrijpen. Waarom je bijv heel boos kan zijn, enz. Er zijn in de bibliotheek wel een boel handboeken om emoties beter te begrijpen en reguleren. Er is zelf een therapie om beter om te kunnen gaan met emoties van jezelf en andere. Dat mensen met autisme geen emoties hebben is allemaal bullshit. Mensen met autisme zijn geen emotieloze robots dat sommige mensen beweren. Het probleem met autisme en emoties, is dat ze het moeilijk vinden om het te begrijpen omdat mensen met autisme zelf hun eigen emoties niet goed begrijpen. (Bijv: Waarom huilt diegene? Of waarom raakt het diegene als je bijv iets kwetsend zegt?) En dan lijk het alsof ze geen empathie tonen. Sommige mensen met autisme hebben natuurlijk wel empathie of schuldgevoelens, enz. Het schijnt zelf dat autisme en Hsp wel dicht op elkaar liggen, maar als jij je eigen emoties bijv niet begrijpt hoe kan je die van de ander wel begrijpen?

Maar verder met sociale contacten. Als je nog niet echt in de stemming bent voor sociale contacten, begin er nog niet aan. Begin pas als je echt wilt. Er zijn verder nog veel onderwerpen om over te praten, maar als je iemand wilt leren kennen dan kan je beter gebruik maken van interesse vragen, zoals: wat zijn jouw hobby's, lievelingskleur, eten, muziek, films, series, enz. Dat is al de basis om met iemand te leren kennen.

Als je dat al onder de knie hebt, dan ben je al goed bezig. Hopelijk werken deze tips!