Er moet wederom wat van m'n hart 'cause I've had it with all the crap so here it comeeeeees. Oké, sorry, frustraties en emoties zijn me op het moment zo hoog aan het oplopen dat ik het gevoel krijg dat ik het compleet in het belachelijke moet trekken omdat ik er anders toch maar depressief van word. Enjoy the ride. En vooraf al heel erg bedankt om het te lezen. <3
Dus. Mijn ouders zijn al elf jaar gescheiden en in sé heb ik daar geen probleem mee, want hey, liever gelukkig zonder elkaar dan ongelukkig met elkaar. Dat vind ik nog steeds - maar ongelukkig zonder elkaar is natuurlijk ook niet alles. Niet voor hen - en niet voor mij. Mijn pa heeft begin september een hartinfarct gehad. Het was even goed schrikken, maar in principe ging alles daarna weer goed. Eventjes, want dan is hij mentaal in een heel, heel diepe put gevallen. Dit is nu al maanden aan de gang en ik wil er heel, heel graag voor hem zijn, maar op een bepaald moment kan ik het ook niet meer. Op een bepaald moment is het me mentaal ook te veel en dat moment zit er duidelijk aan te komen. Het ergste is nog dat ik zijn situatie heel, heel erg herkend. Als hij het beschrijft, voel ik letterlijk waar ik twee jaar geleden door gegaan ben. Het punt is dat ik geen, geen idee heb wat ik moet zeggen, want de manier waarop ik het toen aangepakt heb, was niet top.
De plus hebben mijn ma en stiefpa elke x-aantal tijd wel eens een ruzie door godverdomse miscommunicatie en gezien de laatste iets te overtuigd is van zijn gelijk en telkens opnieuw denkt dat we niet begrijpen wat hij bedoelt en de eerste nogal snel geraakt is, is dat ook niet de fijnste situatie om in te vertoeven.
Daarbovenop kamp ik persoonlijk nog steeds met een of ander idioot minderwaardigheidscomplex (het is verbeterd, though), waardoor ik amper iets durf te zeggen tegen mensen (uitgesloten familie), ik doodsbang ben voor wat mensen van me gaan denken of over me zeggen. Dat gecombineerd met het feit dat ik telkens weer het gevoel heb dat ik de wereld moet gaan redden of iets dergelijks en me schuldig voel over letterlijk àlles dat misloopt op deze planeet, maakt het er ook niet veel beter op. En dat ik het vreselijk moeilijk vind te praten over mezelf en hoe ik me voel + dat ik het verleden klaarblijkelijk niet achter me kan laten, want de pijn van de afgelopen jaren zit, hoewel vervaagd, nog steeds heel, heel diep.
De plus heb ik nog het gevoel dat ik één of andere Nelson Mandela moet zijn - als in de personificatie van goedheid, wat ik dus duidelijk niet ben maar naar streef en mezelf er licht voor haat dat ik het niet ben enzoverder enzovoort.
Oh, en ik maak me zorgen om m'n zus, want de mensen waarmee ze de laatste tijd omgaat (één van de twee groepen mensen, ze heeft er twee) zien me er niet te pluis uit, "er zijn dingen waar ze liever niet over praat" (like ffs WAAROM???!!! ze is er godverdomme altijd voor de hele rest van de wereld geweest om hun shit op te vangen, maar op de één of andere manier voelt ze zich klaarblijkelijk alsof ze het niet waard is één. fucking (excuse my French). keer. haar hart te luchten) en ze draagt de laatste tijd enkel nog zwarte kledij terwijl ze vroeger echt veel kleur droeg.
Dus fuck dit. Het moest even uit en ik dank jullie allemaal heel erg om dit te lezen en ik verontschuldig me dat het op zo'n gefrustreerd half-cynische toon geschreven is, maar anders ga ik er geloof ik nog eens aan onder. In elk geval heel, heel erg bedankt. Echt waar. Thanks.
Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried
thanks. c:
